Το ΕΡ, The End, ρίχνει τη δισκογραφική αυλαία των Black Sabbath

TO KYKNEIO άσμα των Black Sabbath στη δισκογραφία αποτελεί το ΕΡ, The End, το οποίο περιλαμβάνει τέσσερα κομμάτια που «περίσσεψαν» από το τελευταίο άλμπουμ τους, «13», του 2013, καθώς και τέσσερα ακόμη live από το ίδιο άλμπουμ. Οπως διαρρέεται, το ΕΡ, θα διατεθεί μόνο στους σταθμούς της αποχαιρετιστήριας παγκόσμιας περιοδείας τους. Κι ύστερα φταίει η πειρατεία...




Σχετικά, με το ύφος των νέων κομματιών, θα συναντήσουμε ό,τι ακριβώς ακούσαμε στο 13, πλην του Take Me Home, στο οποίο ξεχωρίζει η παρέμβαση της ακουστικής κιθάρας του Iommi, αλλά και του Isolated Man, όπου τα φωνητικά του Ozzy περνούν από παραμόρφωση. Τι ήταν το 13; Ας δούμε την παρουσίαση που είχα γράψει τότε:

Black Sabbath - 13 [2013]

Oι πρώτες ριπές του Iommi στο End Of The Beginning, αναζωογόνησαν με μιας όλο μου το «είναι», επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά, αυτό που περίμενα από το περιβόητο πια «13»: Οτι θα είναι ένα άλμπουμ από τα παλιά.

Oι Black Sabbath επέστρεψαν στις ρίζες τους, γεγονός που επιδιώκουν να το κάνουν πιο εμφανές, τόσο με την εισαγωγή του End Of The Beginning, όσο και στο φινάλε του Dear Father, με τις καμπάνες και την καταιγίδα. Ο ήχος τους, ανοίγει τη ρωγμή στο χρόνο που αναμέναμε και ξεπηδά για να μας κατακλύσει. Πριν από μερικά χρόνια οι Metallica προσέλαβαν τον Rick Rubin για να αναγεννήσει τον πρώιμο ήχο τους στο Death Magnetic. Πράττοντας το ίδιο σήμερα, οι Sabbath, πετυχαίνουν σε μεγάλο βαθμό να αποδώσουν την ατμόσφαιρα των 70's, χωρίς όμως να μένουν εκεί. Οι παραμορφώσεις στις κιθάρες του Iommi, οι stoner... στραβοτιμονιές, αλλά και ο πιο πρίμος ήχος α λα Steve Harris που βγάζει ο Butler στο μπάσο, δηλώνουν ευθαρσώς ότι «ΟΚ, είμαστε οι Black Sabbath, αλλά είμαστε και στο 2013...»

Ο Βrad Wilk ακολουθεί ταπεινά τους μουσικούς «πατέρες» του στα ντραμς, ξεκινώντας με ένα «γλυκό» παιχνίδι με τα πιατίνια από το επιβλητικό, εισαγωγικό End Of The Beginning, κιόλας. God Is Dead?, αναρωτιέται, αμέσως μετά ο Geezer Βutler, ο οποίος έχει γράψει όλους τους στίχους, αλλά... ποιος νοιάζεται. Το γκρουπ απαντά με μία Σαμπαθίλα 100%, σκοτεινών doom ριφ και μετά από λίγα λεπτά ο Παράδεισος και η Κόλαση θαρρείς πως δονούνται στους rock n' roll ρυθμούς τους. Κι ενώ ο Ozzy κραυγάζει «God Is Dead», Εκείνος τον εκδικείται για... την ασέβειά του και η φωνή δε «βγαίνει».

Οι στίχοι αυτού του κομματιού αποτελούν το κεντρικό θέμα του άλμπουμ το οποίο «ερευνά» τον εσωτερικό (θρησκευτικό και πνευματικό) «πόλεμο» του ανθρώπου. Στο God Is Dead?, λοιπόν, ο Butler εμφανώς προβληματισμένος από τα γεγονότα των τελευταίων ετών στον κόσμο (Ιρακ, Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία, Βοστώνη κτλ.), από τον δαιδαλώδη δρόμο του γκρουπ από το 1978, όταν και επήλθε το διαζύγιο με τον Ozzy, αλλά και από την κατάσταση του τελευταίου, ο οποίος είχε καταλήξει να είναι ένας νευρικός, κατεσταλμένος με Prozac, κλόουν των αμερικανικών media.

Οι Sabbath, λοιπόν, μέσα από τη σκοτεινή μουσική τους, έρχονται να φωτίσουν τις πιο τραχιές όψεις του σύγχρονου κόσμου μας, εκθέτοντας ένα υπόβαθρο από αλήθειες που συχνά κρατούνται κρυμμένες. Και ποιος θα ήταν ο πιο κατάλληλος για να ενώσουν τις δυνάμεις τους πάνω σε έναν τέτοιο προβληματισμό; Μα, φυσικά, Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, Φρίντριχ Νίτσε (1844 - 1900).

Η διάσημη φράση του Νίτσε, «Ο Θεός Πέθανε», μπορεί να είναι ενοχλητική σε πολλούς σήμερα (φανταστείτε εκείνα τα χρόνια...), αλλά δεν είναι αναγκαστικά προσβολή. Αντιθέτως, είναι ανοιχτή σε διαφορετικές ερμηνείες, όπως η υπερβολική εξάρτηση από την οργανωμένη θρησκεία και η ανάγκη να αμφισβητείς την εξουσία ειδικά όταν αυτή βασίζεται στην τυφλή πίστη. Οι Sabbath αναρωτιούνται, λοιπόν, αν υπάρχει Θεός, βλέποντας όλες αυτές τις εκατόμβες νεκρών στον κόσμο. Θέτουν απλά φιλοσοφικά ερωτήματα και όχι διακηρύξεις, που πολλοί θα σπεύσουν για να τους κατηγορήσουν ξανά, αν και με μία προσεκτική ματιά στους στίχους θα φανεί ότι το περιεχόμενό τους αποδεικνύει το αντίθετο (σημειώνω τον ενδοιασμό μου για πιθανό... δάκτυλο του Rubin -σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ν. Υόρκης- και στο στιχουργικό κομμάτι).

Κάπως έτσι, επιστρέφουμε στο μουσικό σκέλος του «13» και το, τρίτο κατά σειρά, Loner, το οπίο έχει stoner πινελιές, ενώ ξεχωρίζει η παραμόρφωση στο σόλο του Iommi. To Planet Caravan... εεε... συγνώμη, το Zeitgeist ρίχνει τους τόνους, φέρνοντας ακαριαία συνειρμούς από το αγαπημένο κομμάτι του Paranoid και αμέσως, ο Wilk «ανοίγει» το χορό του Age Of Reason, κάνοντας το «τομ» και το «βαθύ» του, να στενάζουν από τα χτυπήματά του. Είναι, ίσως, η πρώτη στιγμή που ξεχωρίζει στο άλμπουμ με ωραία γυρίσματα, έχοντας πάντα γύρω του σα... φαντάσματα, τα φονικά «τσιμπήματα» του Butler στο μπάσο και τα κιθαριστικά μουγκρητά του Iommi σε ένα επικό, ατμοσφαιρικό φινάλε. Απίστευτο κομμάτι.

Το Live Forever παίρνει τη σκυτάλη, με πιο παιχνιδιάρικο ρυθμό στο καταλληλότερο σημείο του άλμπουμ. Το stoner επιστρέφει στο Damaged Soul, ένα κομμάτι-κατάθεση ψυχής των Sabbath στο μπλουζ και με υπέροχη συνοδεία φυσαρμόνικας από τον Ozzy. To Dear Father έρχεται να ρίξει την αυλαία με μία κλασική doomίλα, αργοσβήνοντας στους ήχους του εφέ του παρθενικού Black Sabbath.

Kάπως έτσι οι πατέρες του μέταλ επανασυστήνονται στο κοινό τους, αλλά και στους εαυτούς τους, θέλοντας να ξορκίσουν το κακό που τους κράτησε μακριά, για περίπου 35 χρόνια. Αυτό δηλώνουν άλλωστε και στο εξώφυλλο. Το... γρουσούζικο «13» καίγεται σαν σκιάχτρο, όπως στα κέλτικα τελετουργικά, για να φέρει τύχη και καλή παραγωγή. Δύο «μείον»: Παρά τη σπουδαία δουλειά σε όλα τα επίπεδα του «13», το άλμπουμ στερείται τραγουδιών που θα μείνουν στο αυτί του μέσου ακροατή, όπως π.χ. τα Paranoid, The Wizard κτλ. Κατ΄επέκταση, θεωρώ «έγκλημα» τη μετατόπιση του εκπληκτικού Methademic στη Deluxe Edition.

H tracklisting του ΕΡ, The End:

1. Season of the Dead 7:22
2. Cry All Night 6:58
3. Take Me Home 4:57
4. Ιsolated Man 5:32
5. "God Is Dead?" (Live Sydney, Australia 4/27/13) 7:03
6. "Under the Sun" (Live Auckland, New Zealand 4/20/13) 4:30
7. "End of the Beginning" (Live Hamilton, ON Canada 4/11/14) 8:19
8. "Age of Reason" (Live Hamilton, ON Canada 4/11/14) 7:06

ΤΗΕ SHADOW