ΔΥΟΜΙΣΙ χρόνια πέρασαν από το λαχταριστό White Devil Armory με το οποίο οι αναγεννημένοι Overkill συνέχισαν να μας αφήνουν με ανοικτό το στόμα από το 2010 κι έπειτα, όταν οι δουλειές τους απογειώθηκαν κατακόρυφα με την κυκλοφορία του απίστευτου Ironbound. Οι Αμερικανοί thrashers αποκαλύπτουν το 18ο άλμπουμ τους με τίτλο The Grinding Wheel, επιχειρώντας να δοκιμάσουν κι άλλα πράγματα, εκτός του πλαισίου που έθεσαν όλα αυτά τα χρόνια...
{Οι Overkill ρισκάρουν, βάζοντας καινούρια πράγματα στις συνθέσεις τους}
Aναμφισβήτητα, oι Overkill, με τα τρία τελευταία άλμπουμ τους, εισήλθαν σε μια περίοδο αναγέννησης, κάτι που συναντάμε σε μπάντες όπως οι Accept. Tα Ironbound, Τhe Electric Age και White Devil Armory έκαναν τους οπαδούς τους να κοιτούν με έκπληξη τα εξώφυλλα αυτών των δίσκων ακούγοντας το περιεχόμενό τους. Ναι, οι Overkill είχαν επιστρέψει στις υψηλές ποιοτικές πτήσεις τους, με thrash συμπαγές, groove-άτο, ξεσηκωτικό, εθιστικό.
Φέτος, η πετυχημένη αυτή συνταγή αλλάζει. Το The Grinding Wheel κρατά το groove - thrash και τα fast ριφ ως δομικά υλικά, όμως το «χαρμάνι» των Overkill εμπλουτίζεται με πολλά heavy, αλλά και πιο έντονα punk (προσοχή, όχι crossover) στοιχεία, με αποτέλεσμα η πρώτη ακρόαση να δείχνει κάπως αλλόκοτη. Υστερα από ακόμη 2-3 ακροάσεις, διαπίστωσα πως ναι μεν το thrash υπάρχει στο άλμπουμ, όμως ακούγεται αρκετά «φιμωμένο».
Το γκρουπ βγάζει ξανά τρομακτική φρεσκάδα στα κομμάτια, τα οποία, όμως, είναι πιο περίπλοκα με μελωδικά τμήματα, αφήνοντας τις... ωμότητες των προηγούμενων άλμπουμ κατά μέρους. Το The Grinding Wheel δεν έχει την ίδια αμεσότητα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρόκειται για ένα... συνηθισμένο άλμπουμ. Εχει ενδιαφέρουσα ποικιλομορφία, υπέροχες γέφυρες και solos, αλλαγές ρυθμού, «παντρέματα» διαφόρων ειδών μέσα στο ίδιο κομμάτι, αλλά χωρίς να χαθεί η ταυτότητα της μπάντας.
Οι Overkill ρισκάρουν, βάζοντας καινούρια πράγματα στις συνθέσεις τους. Είναι ευρηματικοί, σίγουροι για τους εαυτούς τους και αυτή τη φορά φαίνεται να τους πιέζουν αρκετά. Η απόδοσή τους στο στούντιο και ο ήχος τους «θερίζουν» για μια φορά ακόμη με τους Linsk και Tailer να κάνουν σπουδαία δουλειά στις κιθάρες, τον Lipnicki να είναι συγκλονιστικός ξανά πίσω από τα ντραμς του, το μπάσο του D.D. Verni «κοχλάζει» σαν ηφαίστειο και ο 57χρονος Blitz Ellsworth παραμένει σε δαιμονιώδη φόρμα, εξιτάροντας τον ακροατή ειδικά όταν από «πίσω» του ξεπετάγονται οι punk κραυγές του Verni.
Bιαστική ή, εν τέλει, άστοχη στιγμή θα χαρακτήριζα τη διασκευή του θρυλικού Emerald των Thin Lizzy, το οποίο -παρότι ενθουσιάστηκα βλέποντας τον τίτλο στο άλμπουμ- δεν προσφέρει απολύτως τίποτα ως προσπάθεια, η οποία εκ του αποτελέσματος δείχνει ότι δεν ταιριάζει στο ύφος του γκρουπ.
Συμπερασματικά, το The Grinding Wheel, θεωρώ ότι θα αρέσει σε πολλούς χεβιμεταλάδες, αλλά μάλλον όχι τόσο στους παραδοσιακούς thrashers και δη, στους φανατικούς οπαδούς του γκρουπ. Αν και κάποιοι επιμένουν στο «έκαστος στο είδος του», εγώ θα θεωρήσω το... ποτήρι, μισογεμάτο.
Track List:
1. Mean, Green, Killing Machine 7:29
2. Goddamn Trouble 6:21
3. Our Finest Hour 5:49
4. Shine On 6:03
5. The Long Road 6:45
6. Let's All Go to Hades 4:55
7. Come Heavy 4:59
8. Red White and Blue 5:05
9. The Wheel 4:51
10. The Grinding Wheel 7:55
11. Εmerald 3:52 (bonus track)
Total length: 60:12
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 7>10
