Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ μουσικός, τραγουδιστής, κιθαρίστας και τραγουδοποιός, ο άνθρωπος που έκανε τους Porcupine Tree σημείο αναφοράς στο rock και στο progressive, o Steven Wilson, επιστρέφει στο προσκήνιο, ύστερα από δύο χρόνια μετά το εξαιρετικό Hand. Cannot. Erase. του 2015, με το πέμπτο σόλο άλμπουμ του, το To The Bone...
{O Wilson τολμά και φέρνει περισσότερη pop στο νέο άλμπουμ του}
Aυτή τη φορά ο 49χρονος καλλιτέχνης, θα δώσει περισσότερο χώρο και χρόνο στην pop, μέσα σε μία δουλειά που έχει μπόλικο alternative και (φυσικά) progressive στοιχείο και θα θεωρούσα ότι απευθύνεται στους πλέον ανοικτόμυαλους ακροατές· στους μουσικόφιλους χωρίς στεγανά, σε αυτούς που τον ακολουθούν πιστά εδώ και πολλά χρόνια, σ' αυτούς που γνωρίζουν τα... τερτίπια και τους πειραματισμούς του.
Ο Wilson «χτίζει» για μια φορά ακόμη, σχεδόν αψεγάδιαστες δομές στις συνθέσεις του. Τα κομμάτια ρέουν σαν κρυστάλλινο ρυάκι, με φόντο όχι το φτηνιάρικο pop που ακούμε δεξιά κι αριστερά, αλλά το pop όπως το άγγιξαν καλλιτέχνες όπως οι Peter Gabriel, Kate Bush ή οι ELO του Jeff Lynn.
Πως θα μπορούσα να μεταφέρω την περίπου μία ώρα του άλμπουμ αυτού μέσα από τον γραπτό λόγο; Δύσκολα. Ο Wilson ταυτοποιείται μόνο μέσα από τα ηχεία· τα καλά ηχεία για την ακρίβεια. Η πλοκή των κομματιών του είναι μαγευτική καθώς συνδυάζει Pink Floyd-ικά ακόρντα με το alternative και τη φυσαρμόνικα α λα Rolling Stones στο ομώνυμο εναρκτήριο To the Bone με την απολαυστική κιθάρα του David Kollar και το κιθαριστικό πάντρεμα τόσο σε ρυθμό όσο και σε ήχο στο Nowhere Now.
Τόνοι συναισθηματικών φορτίων έρχονται να συνθλίψουν τον ακροατή στο επικό Pariah με την τεράστια ερμηνεία της Ninet Tayeb, την οποία θαυμάσαμε και στο προηγούμενο άλμπουμ μέσα από το Routine. Στo The Same Asylum as Before κρύβει εκπλήξεις: ξεκινά με pop περιτύλιγμα, όμως μέσα του κρύβει έναν alternative θησαυρό με κοφτά ριφ, ένταση, παραμορφώσεις και βελούδινα solos.
H φυσαρμόνικα πάνω σε μια Pink Floyd-ική έξαρση θα χαρακτηρίσει το Refuge, αλλά το κλασικό χορευτικό pop / disco του Permanating θα χαλάσει κάπως την ισορροπημένη αλληλουχία και θα θυμίσει έντονα Jeff Lynn. H μαγευτική Ninet Tayeb θα δώσει πολλούς πόντους στο μπαλαντοειδές Blank Tapes, ενώ στο People Who Eat Darkness θα απολαύσουμε ταχύτητες και ένταση.
H pop θα επιστρέψει στο σκοτεινό Song of I (ίσως το... αντίβαρο του Permanating) με υπέροχα φωνητικά από τη Sophie Hunger, αλλά το Detonation παρά τα 9 λεπτά του και την έντονη αναφορά του στον θρησκευτικό εξτρεμισμό, δε νομίζω ότι θα κρατήσει τους ακροατές. Το άλμπουμ θα κλείσει με το Song of Unborn, μια κλασική σύνθεση Wilson που αρχίζει ξέπνοα και τελειώνει μαγευτικά.
Με τις αισθητές ατέλειές του, το To the Bone αποτελεί ένα μωσαϊκό υψηλής αισθητικής και ποιότητας. Μοιάζει πιασάρικο, αλλά πρόκειται για ένα εξαιρετικό άλμπουμ και θα ικανοποιήσει όποιον μπορεί να ξεχωρίσει αυτή τη διαφορά. Oπως και να 'χει, ο Wilson ανήκει σ' αυτούς που ξέρουν να γράφουν σπουδαία μουσική, δε διστάζει να πάρει ρίσκα, να τολμήσει να ανακατέψει ιδιώματα και συναισθήματα. Ολα τα άλλα ανήκουν στους ακροατές...
Τhe Songs:
1. To the Bone 6:41
2. Nowhere Now 4:03
3. Pariah 4:46
4. The Same Asylum as Before 5:14
5. Refuge 6:43
6. Permanating 3:34
7. Blank Tapes 2:08
8. People Who Eat Darkness 6:02
9. Song of I 5:21
10. Detonation 9:19
11. Song of Unborn 5:55
Total length: 59:46
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 7,5>10
