Αναμφισβήτητα, η εποχή Portnoy άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στον σκληρό ήχο. Μπορεί όμως, άλμπουμ με τον Mangini να μπει «σφήνα» σε κάποιο από τα προηγούμενα; Σαφέστατα. Για πάμε, λοιπόν για μια prog... κατάβαση:
Νο 15
The Astonishing (2016)
Ομολογώ, ότι ύστερα από τόσα χρόνια, δεν έχω καταλάβει ακόμη τον λόγο αυτής της κυκλοφορίας. Δεκτή κάθε διάθεση για κάτι διαφορετικό από μια μπάντα με απέραντους ορίζοντες, αλλά θεωρώ ότι αυτή η κυκλοφορία ανήκει περισσότερο στον τομέα των... soundtrack.
Νο 14
Black Clouds & Silver Linings (2009)
Η τελευταία κυκλοφορία των DT με τον Portnoy και το κακό κλίμα που επικρατούσε στη μπάντα, αποτυπώνεται στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Μια δουλειά χωρίς μπούσουλα, όμως κατά παράδοξο τρόπο έλαβε καλές κριτικές. Οχι, όμως, από μένα...
Νο 13
When Dream and Day Unite (1989)
Μία πρεμιέρα με πολλή διάθεση και καλές συνθέσεις, οι οποίες όμως θάφτηκαν από την άθλια παραγωγή του Terry Date και του Steve Sinclair. H πρώτη και τελευταία παρουσία του Charlie Dominici στα φωνητικά με τη μπάντα, άφησε μικρή κληρονομία, αλλά καθιέρωσε το λογότυπο των DT (για όσους δε γνωρίζουν το logo αποτελείται από τα γράμματα του επωνύμου του Dominici).
Νο 12
Dream Theater (2013)
Το 2ο χρονικά άλμπουμ με τον Mangini στα τύμπανα, έφερε τον ομώνυμο τίτλο - μπηχτή στον Portnoy. Οι DT κυκλοφόρησαν άλμπουμ με το όνομά τους, χωρίς τον Portnoy και τα πήγαν περίφημα, παρουσιάζοντας υπέροχα κομμάτια, όπως το groove «Εnemy Inside» και το μελωδικότατο «Surrender To Reason».
Νο 11
Systematic Chaos (2017)
Εξαιρετική στιγμή για τους απόφοιτους του Berkeley, με πολύ νεύρο αλλά θεωρώ ότι είναι ένα υπερβολικά υπερεκτιμημένο άλμπουμ από το κοινό και τους κριτικούς.
Νο 10
Distance over Time (2019)
Προτελευταίο άλμπουμ του γκρουπ και δουλεμένο εξαιρετικά και με πολλές μαγικές στιγμές. Εδώ οι DT δείχνουν το μουσικό εύρος τους, χωρίς να χάσουν το «μέταλλο» και τον όγκο τους. Εξαιρετική στιγμή.
Νο 9
Falling into Infinity (1997)
Το πρώτο και τελευταίο άλμπουμ με τον Derek Sherinian στα πλήκτρα και τον Kevin Shirley στην παραγωγή. Δεν αγαπήθηκε όσο άξιζε θεωρώ. Προσωπικά, το αγάπησα ιδιαίτερα. Ενας από τους πολλούς λόγους είναι ότι δείχνει πιο άμεσο στον ακροατή και με σπουδαίες συνθέσεις.
Νο 8
Octavarium (2005)
Κατ' εμέ, το άλμπουμ που κλείνει τη χρυσή εποχή των DT. Εδώ, οι Theater αποχαιρετούν την πρώτη και σημαντικότερη περίοδό τους με μια σπουδαία δουλειά και μεγάλες κομματάρες.
Νο 7
Six Degrees of Inner Turbulence (2002)
Μια από τις μεγαλύτερες στιγμές των DT. Η πιο φιλόδοξη και πραγματικά ανταποδοτική εμπειρία ακρόασης. Οι DT μέσα από εδώ, πάνε το progressive σε άλλο επίπεδο.
Νο 6
A Dramatic Turn of Events (2011)
Πολλοί θα απορήσουν, αλλά να εξηγηθώ. Η τόσο υψηλή θέση σ' αυτό το άλμπουμ και το πρώτο με τον Mangini, αφορά ξεκάθαρα σε δύο κομμάτια, τα οποία θεωρώ δύο από τις καλύτερες στιγμές της ύπαρξης των DT: τα Βreaking All Illusions και Bridges In The Sky.
Νο 5
A View from the Top of the World (2021)
Ακόμη μία έκπληξη. Με το τελευταίο άλμπουμ τους, οι DT κατέδειξαν ότι είναι μια μπάντα η οποία δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ολόκληρο το A View from the Top of the World κοχλάζει από ενέργεια, groove-ίλα και απίστευτα τοπία. Ενα άλμπουμ που δεν έχει ατέλεια σε κανένα σημείο του.
Νο 4
Train of Thought (2003)
Το άλμπουμ που για μένα βρίσκεται στον προθάλαμο της «αγίας τριάδας» των DT. Μοντέρνο, τσαμπουκαλεμένο, με όγκο και ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης.
Νο 3
Awake (1994)
Είναι η εποχή που οι Pantera έχουν αλλάξει τον ήχο στο metal στερέωμα και οι DT αποφασίζουν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις. Το Awake έχει ήχο, έχει τεχνική, έχει συνθέσεις και θέση στο Πάνθεον του progressive metal.
Νο 2
Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory (1999)
Θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί ως Images And Words II. Μετά τους πειραματισμούς των Awake και Falling into Infinity οι DT γίνονται ξανά... Dream Theater και με την άφιξη του Jordan Rudess, μας χαρίζουν ένα concept κόσμημα, που θα μέινει στην ιστορία.
Νο 1
Images and Words (1992)
Οταν με ρωτούν, «ποιό άλμπουμ σε άφησε άφωνο όταν το άκουσες για πρώτη φορά;», χωρίς δεύτερη σκέψη λέω «Images And Words». Το άλμπουμ που άλλαξε τον χάρτη, το άλμπουμ που έδωσε νέα πνοή στο metal την περίοδο του grunge. Οσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο εκπλήσσομαι γι' αυτό το αριστούργημα και για τη χρονιά που βγήκε.
The SHADOW
