ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ: Eloy - Power And The Passion [1975]

Γύρω στο 1990, έπαιζα μουσική -κατά διαστήματα- σε μία πολύ ζεστή και παρεΐστικη παμπ, τη Ρουά Ματ. Το μαγαζί είχε τα τραπεζάκια του, πίνακες ζωγραφικής στους τοίχους, με την πιο... ροκ ομήγυρη να κάθεται πάντα στο μπαρ, αναλύοντας συγκροτήματα και... εξιχνιάζοντας μυστήρια και σενάρια για ανάποδους στίχους κτλ. Εγώ, ανάμεσα από τα πικ απ και τον μίκτη, άκουγα με ενδιαφέρον τους πρεσβύτερους ροκάδες και συμμετείχα, αν κάποιο ακουστικό δεν έφραζε το αυτί μου. Κι όταν έφευγαν όλοι, ο ιδιοκτήτης και φιλαράκι, ο Κώστας, άραζε μπροστά στο τζάκι (ναι, είχε και απ' αυτό) λέγοντάς μου: «Βάλε όποιον δίσκο Eloy θες (τους είχε όλους ο μπαγάσας) κι έλα να τα πούμε». Κάπως έτσι, μπροστά στη φωτιά και με μπόλικη κουβέντα, «έμαθα» να αγαπώ τους Γερμανούς θεούς...

Κάπως έτσι λάτρεψα και το Power And The Passion. Οι Eloy κινήθηκαν στη σκιά των Pink Floyd, είχαν τις επιρροές τους, όμως, αναμφισβήτητα, ήταν ένα ξεχωριστό, μοναδικό κεφάλαιο και κακώς η πορεία τους, για πολλούς, δεν έτυχε της πραγματικής αναγνώρισης. Θεωρώ το συγκεκριμένο άλμπουμ, μνημείο του progressive / ψυχεδελικού ροκ και ίσως το κορυφαίο τους. Ενα άλμπουμ με απίστευτες μελωδίες, εξαιρετικές εναλλαγές και μονοθεματική πλοκή, που όχι μόνο ταξιδεύει τον ακροατή, αλλά και τον προδιαθέτει να προβληματιστεί. Αισθάνομαι πραγματικά πολύ «λίγος» και μόνο που προσπαθώ να σχολιάσω ένα τέτοιο αριστούργημα. Φωνητικά παραμυθένια και κιθάρα διαστημική από τον Frank Bornemann, που συνοδεύεται από τον Detlef Schwaar, τύμπανα του Fritz Randow και μπάσο του Lutjen Janssen που σε χτυπάνε στην καρδιά, πλήκτρα του Manfred Wieckzorke από τα άδυτα του χρόνου. Δεν θα με εξέπληττε αν μάθαινα ότι ο Waters ή ο Gilmour, τον ακούνε στα... κρυφά. Το βιβλίο του H.G. Wells «Time Machine», όχι μόνο επηρέασε και βάπτισε το γκρουπ (πήρε το όνομα από τη φυλή Eloy), αλλά αποτέλεσε και την πηγή έμπνευσης για τους στίχους του Power And The Passion. 
Και το ταξίδι αρχίζει. Ο νεαρός Jamie βρίσκεται στο υπόγειο του σπιτιού του, το οποίο έχει μετατραπεί από τον πατέρα του σε εργαστήριο. Εκεί δοκιμάζει μία ουσία - εφεύρεση του, η οποία θα τον μεταφέρει στο Παρίσι του 1358, όπου θα γνωρίσει την Jeanne. Ξημερώματα Παρασκευής 24 Oκτωβρίου 2014. Μέλλον για τον Jamie, παρόν για μένα, που με τη συνοδεία ενός Captain Morgan, σερβίρω το Power And The Passion στο πικ απ. Το Introduction μπαίνει ερχόμενο από τα εσώψυχα του Μπαχ και του Wieckzorke στα πλήκτρα. Χάσιμο. Επειτα από 1.11 ο Bornemann μάς υποδέχεται στο Journey Into 1358 με τη φωνή του ήρωά του: «Μέσα στο έρημο δωμάτιο, που ο πατέρας μου παίζει με την επιστήμη» και καπάκι ο καλπασμός του μπάσου, οι ριπές και τα απίστευτα «γυρίσματα» των τυμπάνων. Τι μαγεία! Επειτα από 2.54 το Love Over Six Centuries.

Από αριστερά: Detlef Schwaar, Frank Bornemann, Fritz Randow,
Lutjen Janssen, Manfred Wieckzorke.

Αλλο έπος. Ο ντράμερ «συνομιλεί» με τον μπασίστα και τον πληκτρά, ώσπου ο τελευταίος απλώνει ένα ψυχεδελικό μουσικό χαλί πάνω στο οποίο συστήνονται οι δύο ήρωες της ιστορίας, ο Jamie και η Jeanne, την οποία ο Zany Magician, κρατά φυλακισμένη στον πύργο του. Την ώρα που περιγράφουν το τι έχει συμβεί, το μουσικό χαλί αποκτά... ηλεκτρισμό, γίνεται νευρικό, ώσπου ο Bornemann αναλαμβάνει δράση μέχρι το φινάλε, συνοδευόμενος από εξαιρετικές ριπές μπάσου και τυμπάνων. Προσέξτε πως κλείνουν τα ντραμς το συγκεκριμένο κομμάτι και φέρτε στο μυαλό σας τα τελειώματα του Nicko Mc Brain των Ιron Maiden, χρόνια μετά.

Σειρά παίρνει το Μutiny. Tο καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Τρισήμισι λεπτά μελαγχολικών πλήκτρων και κιθαριστικού σόλο και μετά ο μπασίστας δίνει το σύνθημα. Το κομμάτι εκτοξεύεται. Επιβλητικό μπάσο, ντραμς και πλήκτρα σε ισόποσες δόσεις στήνουν έναν τρελό χορό περιμένοντας την κιθάρα να μπει και να θυμίσει ξανά τους Iron Maiden που μια δεκαετία μετά θα κατακτήσουν το μεταλικό στερέωμα. Ανατριχιαστικό τραγούδι πραγματικά. Η... χαρά, όμως, κρατά λίγο, αφού οι Eloy μάς βάζουν στη ζοφερή «πραγματικότητα» της ιστορίας τους. Τριξίματα και μεταλλικοί ήχοι από κλειδαριές. Το Imprisonment μάς καλωσορίζει στο σκοτάδι του κελιού: «I'm sitting here in my empty cell, it's dark and drab and damp». Οχι όμως για πολύ. H ελπίδα ξαναγεννιέται με το αναζωογονητικό Daylight και το σύντομο Thoughts Of Home, που μεταφέρει στον ακροατή την επιθυμία του ήρωα να επιστρέψει σπίτι μαζί με την αγαπημένη του (Though I don't want to play with magic there's nothing else to do: I wish that I was home again, sitting there with you). Το Σαμπαθικό στην εισαγωγή του The Zany Magician μάς επαναφέρει στο σκηνικό της ιστορίας, παρέα με το μοχθηρό -α λα Ozzy- γέλιο του μάγου (hahahaha welcome to my catacomb), που κρατά την ηρωίδα φυλακισμένη στον πύργο του. Πολλή μαυρίλα, το αντελήφθησαν μάλλον και οι ίδιοι οι ELOY και αμέσως αλλάζουν πλεύση με το Deep Purplικό Back Into The Present. Ναι, σωστά καταλάβατε, ο ήρωας επέστρεψε στο 1975 και τρέχει στους φίλους του να πει την ιστορία του. Μία ιστορία που θα κλείσει επικά. Με το The Bells Of Notre Dame. Ο Jamie αναπολεί με σπαραγμό έναν έρωτα που χάθηκε στην άβυσσο του χρόνου, μέσα από τις καμπάνες του Notre Dame και ο Bornemann δεν τον αφήνει μόνο. Με ένα σόλο που θα ζήλευε και ο Gilmour, ξεσπάει σε μία έκρηξη παρηγοριάς μέσα από έξι χορδές και τίποτ' άλλο. Το μεγαλειώδες Power And The Passion περνά στην ιστορία.

Οσοι δεν εκτιμούν τους ELOY, ας αναθεωρήσουν την άποψή τους και ας ψάξουν να βρουν αυτό το μικρό έργο τέχνης. Δεν θα χάσουν. Ας δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα κι ας το απολαύσουν. Εγώ από την πλευρά μου, ως μικρός, ταπεινός θαυμαστής τους, θα τους ευχαριστήσω για μία φορά ακόμη για όσα μου έχουν χαρίσει. 



H tracklisting:

Introduction - 1:11
Journey into 1358 - 2:54
Love Over Six Centuries - 10:09
Mutiny - 9:08
Imprisonment - 3:13
Daylight - 2:38
Thoughts of Home - 1:05
The Zany Magician - 2:48
Back into the Present - 3:02
The Bells of Notre Dame - 6:21