ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Dream Theater - Distance Over Time [2019]

ΑΝ ΚΑΙ έχουν κάνει τα... πάντα προκειμένου να «αυτοαπαξιωθούν» τα τελευταία χρόνια, οι Dream Theater, ίσως, αντιλήφθηκαν πλέον ότι «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Εχοντας αμφισβητηθεί όσο ποτέ με την κυκλοφορία του The Astonishing το 2016, φέτος επιστρέφουν με το 14ο άλμπουμ τους, Distance Over Time, αλλάζοντας «φιλοσοφία», κοιτάζοντας πολύ... προς τα πίσω...

{Επιστροφή στην αμεσότητα}

Εχοντας απομονωθεί στο Monticello της Νέας Υόρκης και ουσιαστικά, επιχειρώντας να πατήσουν το κουμπί της επανεκκίνησης, οι πάλαι ποτέ «βασιλιάδες» του progressive metal, αποφασίζουν να γίνουν πιο λιτοί, άμεσοι και ουσιαστικοί. Εγκαταλείπουν τον... ψυχαναγκασμό· κιθάρες και πλήκτρα κινούνται σε «γήινα» επίπεδα χωρίς τάσεις επίδειξης, ενώ αποφεύγουν τα υπερμεγέθη κομμάτια, πετυχαίνοντας να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ, το οποίο είναι το μικρότερο σε διάρκεια μετά το παρθενικό τους, When Dream And Day Unite (1989) και μόλις 7 δευτερόλεπτα πιο μικρό από το Images And Words (1992).

Oπως μαρτυρά το εξώφυλλο, οι Dream Theater, θα ασχοληθούν στιχουργικά με τον κατήφορο των ανθρωπίνων αξιών, τα πάθη κάθε είδους και την όλο και αυξανόμενη εξάρτηση από την τεχνολογία. Ηδη, την πρώτη γεύση την είχαμε λάβει από τα τρία singles που κυκλοφόρησαν το προηγούμενο διάστημα και είναι τα τρία κομμάτια που «ανοίγουν» το άλμπουμ. 

Από το Untethered Angel γίνεται κατανοητό ότι το γκρουπ επιστρέφει στις επιθετικές φόρμες του παρελθόντος, όντας παράλληλα πιο μεστοί. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό με μόνη παρατήρηση ότι το ρεφρέν παραείναι... χαριτωμένο για το ύφος της σύνθεσης. Το Paralyzed θα μπει με μαγευτικό ριφ α λα Tool, συνοδεία Myung και ένα ωραίο τρικ με τα δύο κανάλια που θυμίζει τεχνοτροπία των Queen. Εξαιρετική ατμόσφαιρα και οι Dream Theater ανεβάζουν την ποιότητα κομμάτι - κομμάτι.

Fall into the Light. Η μπάντα έχει αποφασίσει να παίξει metal. Εχει βαρύνει όσο πρέπει, χωρίς πολλά «φρου φρου», ενώ το solo του Petrucci προκαλεί ρίγος. Πλέον, κάθε τμήμα των κομματιών έχει ουσία και αμεσότητα, πάντα για τα δεδομένα του progressive. Το Barstool Warrior παίρνει τη σκυτάλη και αυτό με ακόμη ένα λαχταριστό κιθαριστικό ριφ και solo. Ο Rudess στα πλήκτρα ακούγεται πιο 80's και καταφέρνει να γίνει πιο... ευπρόσδεκτος στο αυτί. Η συνεργασία του εδώ με τον Petrucci θυμίζει πολύ έντονα το άλμπουμ τους An Evening with John Petrucci and Jordan Rudess του 2000. Room 137: τα σκοτεινά ριφ είναι παντού και ανοίγουν ακόμη ένα κομμάτι, το οποίο θα θεωρούσα ως το πιο rock n' roll τραγούδι της καριέρας τους (ω, ναι...).

Στο S2N, συναντάμε στίχους και εισαγωγή Myung. O σπουδαίος μπασίστας βγαίνει ύστερα από πολλά άλμπουμ στο προσκήνιο και το γκρουπ αναδεικνύει μια ζωντάνια ξεχασμένη και εμπλουτισμένη με πολλά funky στοιχεία. Η πρώτη «κοιλιά» έρχεται στο At Wit's End, ένα κομμάτι που θα ταίριαζε στο ύφος του The Astonishing, ενώ και το Out of Reach που ακολουθεί, δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά καθώς πρόκειται για μια μπαλάντα του LaBrie που θα μπορούσε να απουσιάζει. Η αυλαία πέφτει με το Pale Blue Dot. Το πιο νευρικό κομμάτι του άλμπουμ έμεινε για το φινάλε. Κοφτεροί και ζοχαδιασμένοι oι Dream Theater φλερτάρουν με τη jazz, μέσα από ένα πανδαιμόνιο ήχων που απαιτεί... προπονημένο αυτί.

Οι Dream Theater δείχνουν να έχουν κατανοήσει ότι δεν χρειάζεται να αποδείξουν κάτι και έλκονται ξανά από το «απλό». Βάζουν πράγματα στα κομμάτια τους, επιστρέφοντας στην αμεσότητα (όσο γίνεται) και σε πραγματικά υψηλές πτήσεις, ύστερα από το Octavarium του 2005 (κι αν εξαιρέσουμε τα δύο έπη Bridges In The Sky και Breaking All Illusions του A Dramatic Turn Of Events του 2011). Στην παραγωγή κάτι λείπει που δεν κατάφερα ακόμη να εντοπίσω, αλλά πιστεύω ότι αυτό αποτελεί... πταίσμα.

Τα κομμάτια:

1. Untethered Angel (Petrucci) 6:14 

2. Paralyzed (Petrucci) 4:17 

3. Fall into the Light (Myung, Petrucci) 7:04 

4. Barstool Warrior (Petrucci) 6:43 

5. Room 137 (Mangini) 4:23 

6. S2N (Petrucci, Myung) 6:21 

7. At Wit's End (LaBrie) 9:20 

8. Out of Reach (LaBrie) 4:04 

9. Pale Blue Dot (Petrucci) 8:25 

Τhe SHADOW

Αξιολογηση: 7>10