ΘΥΜΑΜΑΙ πολύ χαρακτηριστικά, μέχρι σήμερα, το ακαριαίο πέσιμο του σαγονιού μου, ύστερα από τις πρώτες φονικές ριπές του Freak στο νευρικό σύστημά μου, τον Χειμώνα του 1997. Είχα βρει τυχαία σε ένα αθηναϊκό δισκοπωλείο, το άλμπουμ για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα και λόγω της απογοήτευσής μου με την προηγούμενη προσπάθεια του Dickinson (Skunkworks), δίστασα να το πάω στο ταμείο. Ομως το... Maiden-ικό DNA μου, μίλησε και με βαριά καρδιά το πήρα...
Είμαι πεπεισμένος πως ούτε ο ίδιος ο Dickinson, θα πρέπει να περίμενε την απήχηση που θα είχε το Accident Of Birth, ακόμη και μέχρι τις μέρες μας. Ο 56χρονος, σήμερα, καλλιτέχνης, ο οποίος δοκιμάζεται κόντρα στον καρκίνο, τα είχε «βροντήξει» από τους Iron Maiden, μετά το Fear Of The Dark του 1992 -κι ενώ είχε ήδη ένα προσωπικό άλμπουμ (Tattooed Millionaire) το 1990 με τον Gers- με ένα «διαζύγιο» που προκάλεσε παγκόσμιο σοκ στη μεταλλική κοινότητα. To 1994, έχοντας στο πλάι του τους Roy Z (κιθάρες), Eddie Casillas (μπάσο) και David Ingraham (ντραμς), κυκλοφορεί το εξαιρετικό Balls To Picasso, ενώ δύο χρόνια μετά έρχεται η απογοήτευση (κατ' εμέ) με το «χαμηλοτάβανο» πείραμα των Skunkworks, την πρώτη προσπάθεια του Dickinson μετά τους Maiden -οι οποίοι είχαν ήδη βγάλει το X Factor με τον Βlaze Bayley- για μπάντα, με εξ ολοκλήρου νέo σχήμα, παραγωγό, αλλά και ήχο πιο κοντά στο grunge.
 |
| Dickinson και Smith. |
Oντας πεισματάρης και πανέξυπνος, ο αγαπημένος μας τραγουδιστής, αντιλαμβάνεται ότι η πορεία που έχει χαράξει, τον οδηγεί στα βράχια. Εκείνο το διάστημα, οι Iron Maiden, συγκεντρώνουν ομαδικά «πυρά» από παντού για το X Factor και τα συμπαρομαρτούντα του. Ο Dickinson αντεπιτίθεται μανιασμένα, συγκεντρώνοντας στο «οπλοστάσιό» του, ξανά τους Casillas και Ingraham, τον Roy Z που αναλαμβάνει και την παραγωγή, τον κολλητό του, Andrian Smith, με τον οποίο έχουν να βρεθούν δισκογραφικά από το Seventh Son Of A Seventh Son, τον σπουδαίο μάνατζερ των Maiden και φίλο, Rob Smallwood, αλλά και τον δημιουργό των θρυλικών εξωφύλλων τους, Derek Riggs, που «χτίζει» τη βιτρίνα του Accident Of Birth, σχεδιάζοντας μια νέα μασκότ, τον Edison.
Ολοι πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά και η ατομική βόμβα (με ή χωρίς εισαγωγικά) σκάει την Ανοιξη του 1997. Με μια πρωτοφανή παλέτα ριφ, τα οποία είναι σκοτεινά και βαριά, ριφ που ουδέποτε είχαμε ακούσει σε καμία δουλειά του Dickinson από την εποχή των Samson μέχρι τότε, το Accident Of Birth προκαλεί σοκ. Συνθέσεις, άλλες φορές αργές, άλλες φορές πιο... παιχνιδιάρικες, μα πάντα άγριες και επιθετικές, θαρρείς πως προκαλούν τον τραγουδιστή, ο οποίος ερμηνεύει 11 κομμάτια με πάθος και ύφος που είχαμε συναντήσει σε ελάχιστα άλμπουμ των Iron Maiden. Δούλευα και άκουγα, έτρωγα και άκουγα, οδηγούσα και άκουγα (δε συνεχίζω...) τον Dickinson, τη μία να «θερίζει» στο Freak, την άλλη να βγάζει όλο το φωνητικό «χρώμα» του στο Arc of Space. Ακουγα τους Roy Z και Smith πότε να σχίζουν τα γούφερ και τ' αυτιά μου στο Starchildren, πότε να με ταξιδεύουν στο Taking the Queen, στο Man of Sorrows και στο ασύλληπτο Omega, πότε να «τροχίζουν» επιδέξια τη «γέφυρα» του I Want Out των Helloween και να μας χαρίζουν το σπουδαίο Road to Hell. Ακουγα και δεν πίστευα πόσο «μοχθηρό» μπορεί να γίνει το μπάσο, πόσο μεστά τα ντραμς μέσα σ' ένα άλμπουμ που μπορεί να «παντρέψει» όλα τα προηγούμενα με το τσέλο κι ένα βιολί (Taking the Queen, Man of Sorrows, Arc of Space) ή ένα πιάνο (Man of Sorrows).
Περίπου, έναν χρόνο μετά, ο Bruce Dickinson, θα «χτυπήσει» ξανά με το «κατάμαυρο» και αμείλικτο Τhe Chemical Wedding με θεματολογία γύρω από τον αγαπημένο του ποιητή και ζωγράφο William Blake (1757-1827), ένα άλμπουμ που το κατατάσσω -μαζί με το Accident Of Birth- στα κορυφαία της καριέρας του. Η ιστορία του heavy metal είναι απρόβλεπτη και συνάμα συναρπαστική, όπως άλλωστε η ζωή. Στην προηγούμενη «Χρονομηχανή», είδαμε πως ένα αλυσιδωτό παιχνίδι της μοίρας επέτρεψε να ακούμε σήμερα άλμπουμ από τέσσερα τεράστια γκρουπ, που αν κάτι είχε αλλάξει, ίσως να μην υπήρχε ποτέ κάποιο ή κανένα από αυτά. Κάπως έτσι και ο Dickinson με τις επιλογές και τις πράξεις του δημιούργησε δύο επικούς δίσκους, που αν έμενε στους Iron Maiden ή σταματούσε στους Skunkworks, δε θα είχαμε σήμερα. Αλλά με τα «αν» και τα «θα» δεν γράφεται η ιστορία...
 |
| O Roy Z. |
1. Freak (Dickinson, Roy Z) 4:15
2. Toltec 7 Arrival (Dickinson, Roy Z) 0:37
3. Starchildren (Dickinson, Roy Z) 4:17
4. Taking the Queen (Dickinson, Roy Z) 4:49
5. Darkside of Aquarius (Dickinson, Roy Z) 6:42
6. Road to Hell (Dickinson, Smith) 3:57
7. Man of Sorrows (Dickinson) 5:20
8. Accident of Birth (Dickinson, Roy Z) 4:23
9. The Magician (Dickinson, Roy Z) 3:54
10. Welcome to the Pit (Dickinson, Smith) 4:43
11. Omega (Dickinson, Roy Z) 6:23
12. Arc of Space (Dickinson, Roy Z) 4:18
