ΤΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ τους, είναι... εχθρικά. Ο ένας, ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού, ο παλαιότερος εν ενεργεία σήμερα. Ο άλλος, ρεπόρτερ του Ολυμπιακού εδώ και πολλά χρόνια και γιος του παλαιού δημοσιογράφου, Νικήτα Γαβαλά. Ομως, τόσο ο Χρήστος Κοντός (εργάζεται στην ΕΡΑ σπορ), όσο και ο Νίκος Γαβαλάς (εργάζεται στη Nova), εκτός από εξαιρετικοί επαγγελματίες, είναι αγαπημένοι συνάδελφοι και φίλοι. Είναι... τόσο καλά παιδιά που... καταδέχθηκαν να μιλήσουν στο Shadow Nation περί ποδοσφαίρου, αλλά και ροκ. Δύο έννοιες -πολύ συχνά- ταυτόσημες, ειδικά στην Ελλάδα...
{Koντός: Δεν είναι τυχαίο που ανεβαίνουν ακόμα στη σκηνή μπάντες που ηλικιακά είναι εκτός ορίων κι από το ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου!}
{Γαβαλάς: Το πάθος δίνει άλλο νόημα στη ζωή. Βεβαίως, βασική προϋπόθεση είναι να μη χάνεται το μέτρο}
Aν και το ποδόσφαιρο αποτελεί -θέλοντας και μη- το alter ego τους, τυχαίνει και οι δύο να αγαπούν το ροκ, αλλά και το μέταλ όταν τους κάνει «κλικ» κάποιο κομμάτι ή γκρουπ. Ετσι, αφού ο επιμένων νικά, οι δύο δημοσιογράφοι, δέχθηκαν μία μίνι, κοινή... ανάκριση, το αποτέλεσμα της οποίας αποκάλυψε πολλές αλήθειες, αλλά και στιγμές απίστευτου γέλιου.
- Νίκο, Χρήστο, κάποτε το ροκ ήταν άποψη, αντίδραση, κριτική. Σήμερα, νιώθετε ότι αυτή η μουσική έχει την ίδια δυναμική;
Ν.Γ.: Κάθε εποχή έχει τους ρυθμούς της, τους οποίους ακολουθεί η νέα γενιά. Έως και το 2009 δεν είχαμε ροκ ρυθμούς. Ειδικά μέχρι να βιώσουμε την οικονομική κρίση, ο κόσμος ήθελε να «απολαμβάνει» εύπεπτα μουσικά ακούσματα. Μετά από έξι χρόνια κρίσης, έχω την αίσθηση πως το ροκ θα αρχίσει να βγαίνει ξανά στην επιφάνεια, αφού οι φίλοι της μουσικής αρχίζουν και αναζητούν μουσικές και στίχους που εξηγούν τα «ανεξήγητα» βιώματα της εποχής μας.
ΧΡ.Κ.: Το ροκ ήταν κάποτε τρόπος ζωής. Τώρα προσπαθεί να βρει τρόπο να κρατηθεί στη ζωή. Δεν υπάρχουν πια οι εμβληματικές μορφές και οι μυθικές μπάντες άλλων εποχών. Άκρατη βιομηχανοποίηση, μουσική βγαλμένη από την ίδια μήτρα, χωρίς έμπνευση και συναίσθημα. Σημάδια των καιρών. Ζούμε σε μια εποχή που κάποιοι έχουν μάθει τον κόσμο να πορεύεται σαν κοπάδι.
 |
| Ο Νίκος Γαβαλάς. |
ΧΡ.Κ.: Και ο αθλητισμός και η μουσική γεννούν συναίσθημα, παθιάζουν τον κόσμο, του δίνουν διέξοδο στα προβλήματα της καθημερινότητας, αγγίζουν τις μάζες, άρα έχουν τη δύναμη της διεισδυτικότητας. Στη βάση τους και με ελάχιστες εξαιρέσεις γενικώς, δεν έχουν πια ταξικό χαρακτήρα όπως άλλοτε. Βρίσκονται στον ίδιο χώρο και μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα άνθρωποι κάθε τάξης και οικονομικής επιφάνειας. Από τη φύση της, η μουσική εκφράζει πιο άμεσα τα χαρακτηριστικά κάθε εποχής και την κοινωνία, οπότε ναι, πρέπει να έχει τη δύναμη να περνάει μηνύματα, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια έχει βιομηχανοποιηθεί τόσο πολύ που κινδυνεύει να χάσει την καρδιά της. Ο αθλητισμός είναι διαφορετική υπόθεση. Με την άκρατη εμπορευματοποίησή του, λειτουργεί περισσότερο σαν όπιο του λαού παρά σαν μοχλός αφύπνισης.
Ν.Γ.: Η μουσική πρέπει να περνάει πολιτικά μηνύματα, παράλληλα με την ψυχαγωγία (με την αρχαιολογική έννοια του όρου). Νομίζω πως σε εποχές δύσκολες σαν αυτές που βιώνουμε, είναι χρέος κάθε καλλιτέχνη να δίνει «τροφή για σκέψη» στον κόσμο. Όμως, το ποδόσφαιρο δε θα πρέπει σα καμία περίπτωση να «μπλέκεται» με την πολιτική. Αρκετές σκοτούρες έχει κάθε πολίτης στην καθημερινότητά του. Το ποδόσφαιρο χρειάζεται να είναι η διέξοδος στα προβλήματα κάθε ενός από εμάς.
- Από τη στιγμή που η μουσική και δη, η σκληρή μουσική, έγινε τόσο βιομηχανοποιημένη, πιστεύετε ότι έχασε τη δυναμική που είχε;
Ν.Γ.: Ειλικρινά, δεν μπορώ να απαντήσω με ασφάλεια στο συγκεκριμένο ερώτημα. Θα το κρατήσω στην άκρη και μετά από 20 με 30 χρόνια θα είμαι σε θέση να σας πω αν τα σημερινά ροκ ακούσματα μπορούν να αντέξουν στο χρόνο. Μόνο ο χρόνος δίνει τη σωστή απάντηση σε τέτοια ερωτήματα.
ΧΡ.Κ.: Δεν είναι τυχαίο που ανεβαίνουν ακόμα στη σκηνή μπάντες που ηλικιακά είναι εκτός ορίων κι από το ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου! Μαθουσάλες που έχουν τα κότσια να παλεύουν με το χρόνο αντί να απολαμβάνουν τα αγαθά μιας πολύ πλούσιας σύνταξης. Η νέα γενιά του ροκ, αντίθετα, φοβάμαι ότι δεν μπορεί να γεννήσει πια τραγούδια ικανά να αντέξουν στο χρόνο. Η ροκ μουσική της τωρινής γενιάς είναι πια πολύ εύπεπτη για να αγγίζει τον κόσμο και να διαμορφώνει ως ένα βαθμό τον τρόπο ζωής του, όπως συνέβαινε πολύ έντονα τις δεκαετίες του '60 και του '70, για παράδειγμα.
Σεβασμός στην αντίθετη άποψη
- Βάζελος, γαύρος, χανούμι, μεταλάς, πάνκης, ροκάς, Πασόκος, Συριζαίος, Νεοδημοκράτης κτλ. Ετικέτες παντού. Γιατί έχει τόση ανάγκη ο άνθρωπος για μια ταμπέλα; Είναι κακό να μην έχεις «πινακίδα» στο μέτωπό σου; Είναι κακό να ακούς και ροκ και ποπ, να απολαμβάνεις ποδόσφαιρο χωρίς φανατισμό, να είσαι πολιτικοποιημένος κι όχι κομματικοποιημένος;
ΧΡ.Κ.: Κακό δεν είναι, άχρωμο είναι. Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει μια εσωτερική ανάγκη να ανήκει κάπου, να αυτοπροσδιορίζεται μέσα από ένα χώρο που ο ίδιος επιλέγει να ανήκει. Άλλο θέμα το αν στην πορεία της ζωής του έρχονται εποχές που αλλάζει την ταμπέλα. Όσο έχει πάθος μέσα του, αγαπάει φανατικά και δεν το βρίσκω κακό αυτό, αρκεί να μη χάνεται το μέτρο και ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη ή στον διαφορετικό τρόπο ζωής που επιλέγουν οι άλλοι.
Ν.Γ.: Το πάθος δίνει άλλο νόημα στη ζωή. Βεβαίως, βασική προϋπόθεση είναι να μη χάνεται το μέτρο. Επιπλέον, όποιος έχει ανοικτούς ορίζοντας και πορεύεται στη ζωή του χωρίς παρωπίδες, είναι πολύ πιθανό να απολαύσουν περισσότερες καλές στιγμές από εκείνον που θα περιχαρακωθεί γύρω από ένα συγκεκριμένο σύνολο. Άλλωστε τι είναι η ζωή μας; Στιγμές οι οποίες δημιουργούν το «μωσαϊκό» του βίου μας.
- Ποιο κομμάτι θα αφιερώνατε στην αγαπημένη ομάδα σας, ποιο στην αντίπαλη και γιατί;
Ν.Γ.: (Γέλια) Στον Ολυμπιακό αφιερώνω το Comofortably Numb των Pink Floyd από το The Wall, λόγω των δύο επικών solo της κιθάρας του David Gilmour. Φαντάζομαι πως δε χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί. Στους καλούς μου φίλους που υποστηρίζουν τον Παναθηναϊκό, το άλμπουμ, Oh Mercy του Bob Dylan. Επίσης δε θα εξηγήσω το γιατί.
ΧΡ.Κ.: (Γέλια) Στην Πανάθα μου, αφιερώνω στο Heaven and Hell των Black Sabbath. Τι κι αν έχει κάνει τη ζωή μας κόλαση τα τελευταία χρόνια; Για μένα θα είναι πάντα ο παράδεισός μου! Στα φιλαράκια μου που αγαπάνε τον (ποδοσφαιρικό) Ολυμπιακό, τους αφιερώνω το «Πεθαίνω για σένα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Όταν λέει «Εγώ σε λέω αγάπη κι ας είσαι απάτη, δεν πα να είσαι ψέμα», θέλει κι εξήγηση το γιατί;
Pink Floyd σε... άλλον πλανήτη
- Ο πλανήτης καταστρέφεται, η ανθρωπότητα ετοιμάζεται να φύγει για έναν άλλον πλανήτη και πρέπει να πάρετε μόνο 5 άλμπουμ μαζί σας. Ποια θα ήταν αυτά;
ΧΡ.Κ.: Σα να μου λες ποιο παιδί μου θα πάρω μαζί μου και ποιο θα αφήσω πίσω! Δεν παίζει τέτοια ερώτηση, αν και μοιάζει να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Όταν χάνει ο Ολυμπιακός ντέρμπι με δύο αποβολές και ένα πέναλτι, δεν μπορεί, το τέλος του κόσμου πλησιάζει! (Γέλια)
Ν.Γ.: Θα έπαιρνα πέντε δίσκους των Pink Floyd: Meddle, Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, The Wall, The Final Cut. Α, και η ανθρωπότητα έχει ακόμη μακρύ δρόμο μπροστά της μέχρι να καταστραφεί. Να είστε σίγουροι επ' αυτού.
- Παρακολουθείτε τις εξελίξεις στη μουσική; Μαθαίνετε τα τελευταία νέα ή ακόμη έχετε μείνει στον θάνατο του Jim Morrison (Γέλια);
Ν.Γ.: Θα έπαιρνα πέντε δίσκους των Pink Floyd: Meddle, Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, The Wall, The Final Cut. Α, και η ανθρωπότητα έχει ακόμη μακρύ δρόμο μπροστά της μέχρι να καταστραφεί. Να είστε σίγουροι επ' αυτού.
- Παρακολουθείτε τις εξελίξεις στη μουσική; Μαθαίνετε τα τελευταία νέα ή ακόμη έχετε μείνει στον θάνατο του Jim Morrison (Γέλια);
Ν.Γ.: Είναι φήμες ότι πέθανε ο Jim Morrison. Κάποια στιγμή εσείς οι δημοσιογράφοι, πριν κάνετε ερωτήσεις, να ενημερώνεστε για τις εξελίξεις. Ακου εκεί, πέθανε ο Jim Morrison...
ΧΡ.Κ.: Τιιιι, πέθανε ο Jim Morrison; Πως γένειν αυτό; Τζιμάρα ζεις, εσύ μας οδηγείς! Αντιλαμβάνεσαι, νομίζω, ότι παραμένω κολλημένος στα παλιά και παραμένω αμετανόητος. Δεν με τραβάνε τα καινούργια για να πω ότι με τσιγκλάνε να ψάχνομαι όπως ψαχνόμουνα σαν παλαβός στα νιάτα μου.
- Σε ποια μορφή προτιμάτε να ακούτε μουσική: σε βινύλιο, σε cd, σε mp3;
ΧΡ.Κ.: Τιιιι, πέθανε ο Jim Morrison; Πως γένειν αυτό; Τζιμάρα ζεις, εσύ μας οδηγείς! Αντιλαμβάνεσαι, νομίζω, ότι παραμένω κολλημένος στα παλιά και παραμένω αμετανόητος. Δεν με τραβάνε τα καινούργια για να πω ότι με τσιγκλάνε να ψάχνομαι όπως ψαχνόμουνα σαν παλαβός στα νιάτα μου.
 |
| Ο Χρήστος Κοντός. |
ΧΡ.Κ.: Το βινύλιο έχει έναν ρομαντισμό, μας γυρνάει στις εποχές που η ροκ μουσική είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία στη ζωή μας. Τώρα που όλα σερβίρονται πολτοποιημένα, το cd είναι η πρώτη επιλογή, αν και μου αρέσει περισσότερο να ψάχνομαι στο ραδιόφωνο και να περιμένω να δω τι θα μου κάτσει ψάχνοντας.
Ν.Γ.: To βινύλιο με «ταξιδεύει» αλλά δεν μπορώ να το έχω μαζί μου στο αυτοκίνητο όπου περνάω πολλές ώρες. Mp3 και cd, κατά σειρά προτίμησης.
- Το πιο ροκ πράγμα που έχετε ζήσει τόσα χρόνια στο γήπεδο;
Ν.Γ.: To βινύλιο με «ταξιδεύει» αλλά δεν μπορώ να το έχω μαζί μου στο αυτοκίνητο όπου περνάω πολλές ώρες. Mp3 και cd, κατά σειρά προτίμησης.
- Το πιο ροκ πράγμα που έχετε ζήσει τόσα χρόνια στο γήπεδο;
Ν.Γ.: Υπό μία έννοια, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πολλά ροκ στοιχεία. Το μόνο σίγουρο είναι πως η καθημερινότητά του δε σε κάνει να πλήττεις. Παρεμπιπτόντως, όταν αποφασίσουμε να αναδείξουμε και τις θετικές πλευρές του, αφού διαρκώς εστιάζουμε στις αδυναμίες του, να είστε σίγουροι ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες.
ΧΡ.Κ.: Μέσα δεκαετίας του '80, μετέδιδα στην Τούμπα ένα ματς του ΠΑΟΚ με την Παναχαϊκή αν θυμάμαι καλά, που είχε αρχίσει να στραβώνει για τους γηπεδούχους. Μπροστά στο μπουθ ήταν όρθιος συνεχώς ένας κύριος με κοστούμι, καμπαρντίνα, τραγιάσκα και μια κλειστή ομπρέλα στο χέρι. Μέχρι να το γυρίσει ο ΠΑΟΚ το ματς, δεινοπάθησα. Γυρνούσε συνέχεια προς το μέρος μου, κτυπούσε το μπουθ με την ομπρέλα, απειλούσε και έβριζε σαν νταλικιέρης. Μετά το ματς, με πλησιάζει στην αίθουσα Τύπου ένας γνωστός μου παράγοντας του ΠΑΟΚ και μου λέει «Νομική δεν είσαι; Έλα να σου γνωρίσω τον πρόεδρο Εφετών». Ο οποίος πρόεδρος Εφετών ήταν ο εν λόγω κυριούλης! Με είδε που είχα μείνει κάγκελο και μου λέει «Μην κάνεις έτσι, βρε παιδί μου. Ποδόσφαιρο είναι, λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω»!
- Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε. Τα χρήματα που συμφωνήσαμε θα τα πάρετε μόλις δημοσιευθεί η συνέντευξη... (Γέλια)
ΧΡ.Κ.: Μέσα δεκαετίας του '80, μετέδιδα στην Τούμπα ένα ματς του ΠΑΟΚ με την Παναχαϊκή αν θυμάμαι καλά, που είχε αρχίσει να στραβώνει για τους γηπεδούχους. Μπροστά στο μπουθ ήταν όρθιος συνεχώς ένας κύριος με κοστούμι, καμπαρντίνα, τραγιάσκα και μια κλειστή ομπρέλα στο χέρι. Μέχρι να το γυρίσει ο ΠΑΟΚ το ματς, δεινοπάθησα. Γυρνούσε συνέχεια προς το μέρος μου, κτυπούσε το μπουθ με την ομπρέλα, απειλούσε και έβριζε σαν νταλικιέρης. Μετά το ματς, με πλησιάζει στην αίθουσα Τύπου ένας γνωστός μου παράγοντας του ΠΑΟΚ και μου λέει «Νομική δεν είσαι; Έλα να σου γνωρίσω τον πρόεδρο Εφετών». Ο οποίος πρόεδρος Εφετών ήταν ο εν λόγω κυριούλης! Με είδε που είχα μείνει κάγκελο και μου λέει «Μην κάνεις έτσι, βρε παιδί μου. Ποδόσφαιρο είναι, λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω»!
- Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε. Τα χρήματα που συμφωνήσαμε θα τα πάρετε μόλις δημοσιευθεί η συνέντευξη... (Γέλια)
ΧΡ.Κ.: Ξηλώσου και γρήγορα γιατί αρχίζει οσονούπω η ανακατασκευή της Λεωφόρου και θέλω μερικά τούβλα να γράφουν τ' όνομά μου! Δώσε μου και τα λεφτά του Νίκου για να του τα δώσω εγώ. Στην άλλη ζωή φυσικά γιατί σ' αυτήν, οι γαύροι δεν έχουν την παραμικρή ανάγκη!
Ν.Γ.: Δεν ξέρω πως θα αξιοποιήσει ο Χρήστος τα δικά του, αλλά τα δικά του σε παρακαλώ να του τα δώσεις. Ξέρει εκείνος.
Ν.Γ.: Δεν ξέρω πως θα αξιοποιήσει ο Χρήστος τα δικά του, αλλά τα δικά του σε παρακαλώ να του τα δώσεις. Ξέρει εκείνος.
ΤΗΕ SHADOW
