TO 2016 μετρά τις τελευταίες μέρες του. Θα αποχωρήσει από το προσκήνιο ως μία εξαιρετικά δύσκολη χρονιά τόσο σε πολιτικό, όσο και σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, παγκοσμίως. Η μουσική πλήρωσε το δικό της... τίμημα με πολύ σημαντικές απώλειες, χάνοντας σπουδαίους καλλιτέχνες, όμως θαρρείς πως κατά έναν μυστηριώδη τρόπο, απάντησε στον θάνατο, επαναφέροντας στο προσκήνιο γκρουπ με πολλά χρόνια στις πλάτες τους και μέλη που διανύουν ήδη τη 8η δεκαετία της ζωής τους...
Η πρώτη μεγάλη απώλεια της χρονιάς, μεταξύ άλλων -και πριν καν στεγνώσει το μελάνι των ΜΜΕ από τον θάνατο του Lemmy Kilmister στα τέλη του 2015- ήταν αυτή του David Bowie, στα 69 του, αμέσως μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ του με τίτλο Blackstar. Λίγες ημέρες μετά, ακολούθησε και ο Glenn Frey των Eagles, μόλις στα 67 του. Tη σκυτάλη του θανάτου πήρε ο Jimmy Bain, κι αυτός στα 69 του, έχοντας αφήσει τεράστια κληρονομιά με τις συνεργασίες του με τον Ronnie James Dio, τους Rainbow, τον Gary Moore κ.α.
Ο βελούδινος Colin Vearncombe ή κατά κόσμον, Black, υπέκυψε στα 53 του στα τραύματα που αποκόμισε από σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Τον Απρίλιο, ο μέγας Prince, είπε και αυτός πρόωρο «αντίο» στα 57 του χρόνια, ενώ στα 51 του μόλις, ο σκληρός ήχος αποχαιρέτησε τον εξαιρετικό ντράμερ, Nick Menza. Τον προηγούμενο μήνα ο Leonard Cohen πέρασε στα 82 του στην... απέναντι πλευρά, ενώ σαν σε κάποιο μακάβριο «ραντεβού», το progressive αποχαιρέτησε την ίδια χρονιά τους Greg Lake (69) και Keith Emerson (72).
Κι όμως, το rock όρθωσε με θράσος το ανάστημά του και με την αιώνια νιότη του απάντησε σ' αυτό το γαϊτανάκι θανάτου, με άλμπουμ από μπάντες των οποίων το ξεκίνημά τους χάνεται στα βάθη των 60's, των 70's και των 80's. Rolling Stones, Kansas, Lucifer's Friend, Diamond Head, Holocaust κ.α. με νέα άλμπουμ τους διεμήνυσαν προς πάσα κατεύθυνση ότι η μουσική και ο σκληρός ήχος δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
Η κατηγορία των καλλιτεχνών ανήκει σε αυτές που έχουν το σπάνιο προνόμιο της αιωνιότητας. Οταν, μοιραία, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για όλους, τα έργα τους, οι σημαντικές στιγμές τους, αυτές που μίλησαν στην καρδιά του κόσμου, μένουν για πάντα ζωντανά.
Αλλωστε, πως είναι δυνατόν ο θάνατος να νικήσει άλμπουμ όπως το Pin Ups, το Hotel California, το Rising, το Holy Diver, το Dirty Fingers, το Wonderful Life, τα Purple Rain και Songs From A Room ή τα Rust In Peace, In The Court Of The Crimson Glory και Trilogy;
Καλές γιορτές και καλή δύναμη σε όλους, εν αναμονή, φυσικά, του καθιερωμένου Best of της χρονιάς που φεύγει από το Shadow Nation. Stay tuned...
THE SHADOW
