ΠΑΕΙ και αυτό... Το αντιφατικό 2016 περνά στην ιστορία. Ενα έτος κατά το οποίο χάθηκε πολύς κόσμος από το χώρο της μουσικής, με τελευταίες μεγάλες απώλειες τον George Michael και τον Rick Parfitt των Status Quo, αλλά έχω την εντύπωση πως -γενικά- τα κακά μαντάτα ήχησαν πολλές φορές στ' αυτιά μου φέτος σε σχέση με προηγούμενες χρονιές. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με τη μουσική μας, η οποία μας πρόσφερε υπέροχα άλμπουμ, τόσο από τη διεθνή όσο και από την εγχώρια σκηνή, αλλά και επιστροφές «δεινοσαύρων» που μας χάρισαν εξαιρετικές δουλειές. Φέτος, μου ήταν αδύνατο να χωρέσω τα άλμπουμ που με συνεπήραν σε ένα απλό top 5. Με πολλή μεγάλη δυσκολία έφτιαξα ένα top 10, αν και νομίζω θα αδικήσω αρκετές δουλειές...
Το 2016 χαρακτηρίστηκε δισκογραφικά από τέσσερα πράγματα: την αναζωογόνηση του Thrash Metal, τις εκπληκτικές δουλειές στο Progressive, τις μεγάλες επιστροφές γκρουπ - δεινοσαύρων, όπως οι Diamond Head, Holocaust, Lucifer's Friend, Kansas κτλ, αλλά και την επίδειξη δύναμης της ελληνικής σκηνής. Βεβαίως, είχαμε και άλμπουμ-απογοητεύσεις, όπως των Dream Theater, Bon Jovi, The Answer, Opeth, Operation: Mindcrime κ.α. Για πάμε να τα δούμε...
* Πατώντας στον τίτλο κάθε άλμπουμ, μπορείτε να διαβάσετε την αντίστοιχη Παρουσίαση από το SN. Oλες οι κριτικές του 2016, ΕΔΩ.
Yστερα από πολλά χρόνια το θρυλικό αμερικανικό γκρουπ επιστρέφει τραυματισμένο από αποχωρήσεις και μας προσφέρει ένα υπέροχο άλμπουμ, καταδεικνύοντας το τεράστιο μέγεθός του και τη μεγάλη αξία των μουσικών-μελών του.
Μία από τις μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς. Οι Haken προσφέρουν ένα «ζωντανό» prog άλμπουμ με πειραματισμούς και απίστευτες συνθέσεις σε μία χρονιά όπου το συγκεκριμένο ιδίωμα ανέβασε ταχύτητες με πολύ σημαντικές δουλειές.
Ακόμη μία επιστροφή, ακόμη ένα σπουδαίο άλμπουμ από τους Tiles. Το progressive rock προσθέτει ένα ακόμη σημαντικό δίσκο στη φαρέτρα του. Οι Αμερικανοί ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας, επανασυστήνονται στο ροκ κοινό με επιτυχία.
Eνας από τους σημαντικότερους δίσκους της ελληνικής σκηνής για το 2016. Οι Χιλιομόδιοι «φασαριόζοι» φτάνουν με αυτό το άλμπουμ στο υψηλότερο σημείο της μέχρι τώρα τροχιάς τους, με το μέλλον να ανοίγεται διάπλατα μπροστά τους.
Τα τελευταία χρόνια δείχνουν μια πρωτοφανή αναζωογόνηση. Οι... παλιοσειρές του progressive metal «βουτούν» σε πιο heavy «ύδατα» και μας χαρίζουν ακόμη ένα σπουδαίο άλμπουμ, χορταστικό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτό του.
Το χαρντ ροκ τους «βρωμοκοπά» 70ίλα, οι παραμορφώσεις από τις κιθάρες τους σχίζουν τα ηχεία και οι συνθέσεις τους μάς ταξιδεύουν πίσω σε εκείνη την εποχή που αυτοί που την έζησαν αρχίζουν να λιγοστεύουν. Υπέροχη δουλειά.
Εδωσε πήρε, ο Dave Mustaine μετεξέλιξε τους Megadeth σε... supergroup με την είσοδο των Kiko Loureiro και Chris Adler και το Dystopia ήρθε, μοιραία, για να σαρώσει στο πέρασμά του. Οι Megadeth αρνούνται να «πεθάνουν».
Αμείλικτοι, άκρως τεχνικοί, καθόλου φλύαροι, οι Σουηδοί Μeshuggah προσφέρουν ένα σκοτεινό, επιβλητικό, ανηλεές άλμπουμ και ένα από τα σημαντικότερα της μακρόχρονης πορείας τους. Προσοχή: το The Violent Sleep Of Reason θέλει κότσια...
Αφού έφτασαν στο σημείο να θεωρούνται... αουτσάιντερ κυκλοφοριακά, το πήραν... αλλιώς και μας έτριψαν στα μούτρα ένα μεγάλο άλμπουμ ξανά ύστερα από την εποχή των Load / Reload. Πολλοί το θεωρούν ήδη καλύτερο από αυτά. Δε θα διαφωνήσω. Aν και έχει «κοιλιές», τα απίστευτα ριφ του Hetfield συγκλονίζουν (προσωπικά με έχουν κυριεύσει) ξανά ύστερα από χρόνια.
Με μια σύνθεση που θυμίζει dream team των ΗΠΑ στο μπάσκετ και σε μια χρονιά κατά την οποία το thrash οργίασε, οι Testament δείχνουν ποιος είναι το αφεντικό. Για τα δικά μου αυτιά είναι η κορυφαία δουλειά στο σύνολό της για το 2016. Ξεκάθαρα πράγματα...
Ναι, είπαμε: ήταν η χρονιά του thrash. Αν και οι Sepultura έκλεισαν τη χρονιά με το Machine Messiah (για μένα δεν υπάρχουν Sepultura χωρίς Cavalera) οι Ελληνες, Suicidal Angels, κυκλοφόρησαν ίσως το σημαντικότερο άλμπουμ τους με την προσθήκη του εξαιρετικού κιθαρίστα Gus Drax. Πως θα μπορούσαν να λείπουν από τη λίστα;
