OI BOSTON οφείλουν την ύπαρξή τους -κατά ένα μεγάλο ποσοστό- στη θεά τύχη. Αυτό το... δύστροπο στοιχειό που βρήκε τον φοιτητή του ΜΙΤ, Tom Scholz, να... βαριέται αφόρητα και να εκτονώνει την ενέργειά του σε ένα υπόγειο, το οποίο μετέτρεψε σε ένα μεγαλειώδες (για τα δεδομένα της εποχής) στούντιο ηχογράφησης, με τα αρκετά καλά χρήματα που κέρδιζε ως εργαζόμενος στον κολοσσό της Polaroid. Εκεί μέσα ο λιπόσαρκος νεαρός θα κλεινόταν με τις ώρες προκειμένου να τελειοποιήσει τον ήχο της κιθάρας του και να ηχογραφήσει τις ιδέες που ξεχύνονταν σαν καταρράκτης από το μυαλό του...
{Ενα άλμπουμ περιμένει αυτούς που θα κοιτάξουν κάποτε και πίσω από το More Than A Feeling}
Οπως π.χ. ο Carlos Santana, o Mark Knopfler, o Gary Moore και ελάχιστοι ακόμη σπουδαίοι κιθαρίστες, ο Scholz κατάφερε να «γεννήσει» τον μοναδικό του χαρακτηριστικό ήχο, που τον έκανε με το πέρασμα των δεκαετιών, να είναι τόσο αναγνωρίσιμος όσο η... αφάνα του Phil Lynott.
Γνωρίζοντας καλά τον έτερο κιθαρίστα των μετέπειτα Boston, Barry Goudreau από τα φοιτητικά χρόνια τους και τους Freehold, ο ένας μουσικός στο υπόγειο, έγινε δύο, οι δύο έγιναν τρεις, τέσσερις και πέντε, με την άφιξη του μαγευτικού Βrad Delp στα φωνητικά, του Fran Sheehan στο μπάσο και του εξαιρετικού Sib Hashian, o οποίος πήρε, για καλή μας τύχη, με συνοπτικές διαδικασίες, τη θέση του Jim Masdea στα τύμπανα.
 |
| Από αριστερά: Βrad Delp (αυτοκτόνησε το 2007 στα 55 του), Tom Scholz (πάνω), Sib Hashian (κάτω - έφυγε από τη ζωή πέρσι στα 67 του), Barry Goudreau, Fran Sheehan. |
Σήμερα, αποφάσισα να σταθώ στο επόμενο βήμα τους, το άλμπουμ Don't Look Back, στεκόμενος απέναντι σε όλα αυτά τα Μέσα και τους κριτικούς που αποθεώνουν σε κάθε σημείο την παρθενική δουλειά τους κι όχι αυτή, η οποία έμελλε να κυκλοφορήσει δύο χρόνια μετά, δηλαδή μια... αιωνιότητα για τα δεδομένα ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος και δη στις ΗΠΑ.
Κι όμως, παρότι, σχεδόν σύσσωμη η μουσική κοινότητα αποθεώνει μέχρι σήμερα το Boston (άλμπουμ), εγώ θα προσπαθήσω να αποδώσω... δικαιοσύνη σχετικά με το ΑΝΩΤΕΡΟ (κατ' εμέ) Don't Look Back.
Η διετής «διακοπή» ανάμεσα στα άλμπουμ αυτά, έφερε την απαιτούμενη ωριμότητα στους μουσικούς και κυρίως στον Scholz, ο οποίος μεγαλουργεί. Με αυτόν τον χαρισματικό κιθαριστικό ήχο, δημιουργεί μεγαλειώδεις συνθέσεις (σ.σ. και το μπάσο, σχεδόν αποκλειστικά, έχει περάσει από τα δικά του δάκτυλα) που «φιλτράρονται» μοναδικά μέσα από τις φωνητικές χορδές του Delp και συγκλονίζουν. Το παιχνίδισμα του Goudreau με τον Scholz (δισολίες, αρμονίες, solos και χίλια δυο άλλα πράγματα), «συγκρούεται» πάνω στον «τοίχο» τυμπάνων του Hashian σε ένα μουσικό «τσουνάμι» που σαρώνει τα πάντα.
Η διετής «διακοπή» ανάμεσα στα άλμπουμ αυτά, έφερε την απαιτούμενη ωριμότητα στους μουσικούς και κυρίως στον Scholz, ο οποίος μεγαλουργεί. Με αυτόν τον χαρισματικό κιθαριστικό ήχο, δημιουργεί μεγαλειώδεις συνθέσεις (σ.σ. και το μπάσο, σχεδόν αποκλειστικά, έχει περάσει από τα δικά του δάκτυλα) που «φιλτράρονται» μοναδικά μέσα από τις φωνητικές χορδές του Delp και συγκλονίζουν. Το παιχνίδισμα του Goudreau με τον Scholz (δισολίες, αρμονίες, solos και χίλια δυο άλλα πράγματα), «συγκρούεται» πάνω στον «τοίχο» τυμπάνων του Hashian σε ένα μουσικό «τσουνάμι» που σαρώνει τα πάντα.
Οι μελωδίες, τα λαμπερά ριφ και η ΑΟR - rock n' roll ατμόσφαιρα παίρνουν σημαντικό οξυγόνο από το δυναμικό drumming του Hashian και κάπου εκεί μέσα ο Scholz βρίσκει πεδίο για μικρά... όργια. Από τον ομώνυμο ύμνο Don't Look Back, το ψαγμένο, ξεσηκωτικό It's Easy, τον δεύτερο ύμνο A Man I'll Never Be με τους συγκλονιστικούς στίχους, την ανατριχιαστική ερμηνεία του Delp και τα σπουδαία solos του Scholz (πολλοί -με αρκετή δόση... θάρρους- ακουμπούν το συγκεκριμένο κομμάτι δίπλα στο Stairway To Heaven), μέχρι τον καλπασμό του Feelin' Satisfied, το πανδαιμόνιο του Party, το... κυματιστό Used to Bad News και το φονικό Don't Be Afraid (ακούστε πέραν του βασικού ριφ, το πάρτι που στήνει ο Scholz σε κιθάρα και μπάσο με τον Hashian στα τύμπανα), οι Boston εγκλωβίζουν κάτι λιγότερο από 34 λεπτά ιστορίας, μέσα σ' αυτό το σπουδαίο από όλες τις απόψεις άλμπουμ.
Κι επειδή όλα τα καλά κρατούν για λίγο, κάπου εδώ θα τελειώσει και η... σύντομη περίοδος δόξας των Boston, οι οποίοι θα διαλυθούν τόσο γρήγορα όσο δημιουργήθηκαν και θα επανενωθούν στο μακρινό 1986, έχοντας όμως απολέσει το μεγαλύτερο μέρος της ορμής τους.
Το Don't Look Back όμως θα παραμένει εκεί για να θυμίζει σε όλους (ίσως και στον ίδιο τον Scholz) το χαμένο μεγαλείο των Boston και στους λάτρεις αυτού του άλμπουμ (όπως και του υπογράφοντος) το πόσο άδικο είναι να «γνωρίζουν» οι περισσότεροι αυτό το γκρουπ, μόνο χάρη στο More Than A Feeling...
Tα κομμάτια:
1. Don't Look Back 5:57
2. The Journey 1:46
3. It's Easy 4:26
4. A Man I'll Never Be 6:37
5. Feelin' Satisfied 4:11
6. Party 4:07
7. Used to Bad News 2:56
8. Don't Be Afraid 3:48
THE SHADOW
