TO ΠΡΩΤΟ άλμπουμ των Pentagram εδώ και μια δεκαετία είναι γεγονός. Με είχε ενθουσιάσει το 2015 η κυκλοφορία του Curious Volume, ένα άλμπουμ που πέρασε στα ψιλά. Ο αειθαλής Bobby Liebling, έχοντας ένα νέο line up πλάι του, επιχειρεί ένα νέο βήμα. Ο χρόνος που έχει περάσει είναι μεγάλος, αλλά θεωρώ ότι οι Pentagram κατορθώνουν να κρατήσουν την ταυτότητά τους...
Το Lighting In A Bottle είναι ένας συνδυασμός του πιο doom ύφους τους (Last Rites, Relentless) με το στυλ σύνθεσης του Curious Volume. Τα κομμάτια ακολουθούν παρόμοιες δομές με εκείνο το άλμπουμ, αλλά οι κιθάρες είναι πιο βαριές και λιγότερο fuzzy, ενώ σε άλλα οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και εκτενείς.
Η παραγωγή, όπως και στον προηγούμενο δίσκο, είναι έντονη και άμεση, κάτι που ενισχύει το βάρος του ήχου και βοηθά πολύ το άλμπουμ. Τα φωνητικά του Bobby είναι ένα από τα highlights εδώ, καθώς όχι μόνο δεν είναι θαμμένα στη μίξη, αλλά προσφέρουν μία από τις καλύτερες ερμηνείες του και φαίνεται πως ο χρόνος έχει λειτουργήσει θετικά για αυτόν.
Ακούγεται κάπως πιο soul, με αρκετό ενθουσιασμό. Και το πιο σημαντικό, οι ερμηνείες του είναι σταθερά εξαιρετικές σε όλο το άλμπουμ, κάτι που δεν συνέβαινε πάντα σε παλιότερους δίσκους όπως Review Your Choices, Sub-Basement και Show ‘Em How.
Οσον αφορά στις εκτελέσεις, έχουμε ένα εντελώς νέο lineup εδώ, με τον κιθαρίστα Tony Reed, τον μπασίστα Scooter Haslip και τον ντράμερ Henry Vasquez, οι οποίοι κάνουν όλοι εξαιρετική δουλειά. Τα ντραμς είναι, ξανά, αυτό που λέμε... in your face, δημιουργώντας απίστευτες groove στιγμές με το μπάσο του Haslip. Ο Reed είναι αξιοπρεπής στην κιθάρα κι αν και δεν προσθέτει αρκετό προσωπικό του ύφος, διατηρεί απόλυτα τον κλασικό ήχο των Pentagram. Υπάρχουν αρκετά δυνατά riffs, όπως το groovy εναρκτήριο του Thundercrest, το stoner riff στο I Spoke to Death ή το throwback doom riff στο ομώνυμο κομμάτι.
Σχετικά με τα κομμάτια, υπάρχει αρκετή ποικιλία. Θα ακούσουμε γρήγορα heavy rock κομμάτια (Live Again, In the Panic Room, Solve the Puzzle), πιο mid tempo (Spread Your Wings, I Spoke To Death, Dull Pain), καθαρές riff-based συνθέσεις (Thundercrest, I’ll Certainly See You In Hell, το ομώνυμο τραγούδι), καθώς και μερικά αργά, doom-heavy κομμάτια (Lady Heroin, Walk the Sociopath). Ποικιλία μεν, αλλά αυτή τη φορά το άλμπουμ παραμένει ηχητικά συνεκτικό και δεν ακούγεται σαν συλλογή τραγουδιών, όπως μερικοί προηγούμενοι δίσκοι των Pentagram.
Το Live Again είναι ένα πολύ δυνατό άνοιγμα. Ενα γρήγορο hard rock κομμάτι που δεν κάνει καμία παραχώρηση και ξεκινάει τον δίσκο χωρίς... καθυστέρηση. Επιπλέον, περιέχει και ένα εξαιρετικό σόλο από τον Tony Reed! Το βασικό single Thundercrest κινείται σε παρόμοιο ύφος, με ένα συγχρονισμένο riff σε σημείο που θυμίζει σχεδόν nu-metal (κάτι που ποτέ δεν περίμενα να ακούσω από τους Pentagram). Το Solve the Puzzle έχει επίσης ένα απίστευτα πιασάρικο riff και έναν ασυνήθιστα μελωδικό ρεφρέν για Pentagram.
Ομως, το απόλυτο highlight του δίσκου είναι σίγουρα το κλείσιμο με το Walk the Sociopath. Αυτό είναι πραγματικά doom στην πιο αγνή του μορφή, με τα ντραμς να μην ξεπερνούν τους 70 BPM και το μπάσο και τις κιθάρες να είναι τόσο βαριές που θα μπορούσαν να ταρακουνήσουν τον πυρήνα της Γης.
Θα μπορούσε να είναι το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, αν δεν υπήρχε το εξίσου εντυπωσιακό Lady Heroin. Ξεκινάει με βαριά riffs και στίχους για το διαβόητο ναρκωτικό, αλλά περίπου στο 1:30 λεπτό μπαίνει σε μια πλήρως ψυχεδελική φάση τύπου Dead Meadow.
Είναι ίσως το πιο εσωστρεφές τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ οι Pentagram, και είναι ωραίο να τους βλέπουμε να δοκιμάζουν κάτι νέο. Και έχει λογική, αν σκεφτεί κανείς τι έχει περάσει ο Bobby Liebling (αν δείτε το ντοκιμαντέρ Last Days Here, θα καταλάβετε ότι η ζωή του δεν ήταν καθόλου εύκολη).
Το Lighting In A Bottle είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει αυτόν τον μήνα, και ειλικρινά, είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους των Pentagram γενικά. Τίποτα δεν φαίνεται αναγκαστικό ή σαν filler, η μπάντα ακούγεται σαν να περνάει υπέροχα. Είναι ένας συνδυασμός από βαριά rock κομμάτια και αργά, εσωτερικά jams, και δεδομένου ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από την κυκλοφορία του Relentless, είναι πραγματικά εκπληκτικό το ότι εξακολουθούν να κυκλοφορούν τόσο καλό υλικό.
Ελπίζω να μην χρειαστούν άλλα 10 χρόνια για τον επόμενο δίσκο, γιατί αυτός σίγουρα δεν μοιάζει με έναν αποχαιρετιστήριο άλμπουμ.
Η track list
The SHADOW
Αξιολόγηση: 9/10
