TO 1989 σηματοδότησε το τέλος μιας θρυλικής εποχής, η οποία μέσω του glam metal παρέδιδε τη σκυτάλη στο grunge. Mέσα από έναν «βομβαρδισμό» σπουδαίων άλμπουμ εκείνη τη χρονιά, όπως τα Bleach των Nirvana, το Dr. Feelgood των Motley Crue, το Beneath the Remains των Sepultura, το Headless Cross των Sabbath, το The Headless Children των WASP, το The Real Thing των Faith No More, το ντεμπούτο των Skid Row και πολλά, πολλά άλλα, οι Whitesnake έμελλε να σφραγίσουν τη σπουδαία μέχρι τότε πορεία τους, με το μεγαλειώδες Slip Of The Tongue...
{Ο Coverdale καταφέρνει να «περιορίσει» το «θηρίο» Steve Vai στα μέτρα των Whitesnake και θριαμβεύει}
Από τo ομώνυμο άλμπουμ του 1987 το γκρουπ (ή καλύτερα ο Coverdale) είχε εγκαταλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά το κλασικό hard rock και είχε μπει σε πιο glam φόρμες, με πιο εμπορικά κομμάτια όπως το Is This Love, αλλά και επανεκτελέσεις παλαιότερων (Here I go Again και Crying In The Rain από το Saints And Sinners). Φυσικά, όλο αυτό το εγχείρημα το υποστήριξαν μουσικοί με πιο metal καταβολές, όπως ο σπουδαίος John Sykes και ο Neil Murray.
Το άλμπουμ σημειώνει τεράστια επιτυχία και ο Coverdale αποφασίζει να κινηθεί στο ίδιο μοτίβο και στο επόμενο. Μόνο που... διαλύει για πολλοστή φορά το σχήμα και αναζητεί ενέργεια πλέον από άλλους μουσικούς. Και η αλήθεια είναι ότι καταφέρνει να συγκεντρώσει πλάι του μια μικρή... dream team: με τον Andrian Vandenberg γράφει όλο το καινούριο υλικό, το οποίο θα κληθούν να αποδώσουν οι Rudy Sarzo στο μπάσο (με θητεία στους Quiet Riot και Ozzy Osbourne), Tommy Aldridge στα τύμπανα (έχει ήδη ενισχύσει το γκρουπ στα live του '87 και έχει πλούσιο βιογραφικό με Ozzy και Gary Moore) και ο Vivian Campbell στις κιθάρες (που έχει παίξει στα πρώτα μεγάλα άλμπουμ του Dio).
Δύσκολος χαρακτήρας και μεγάλη βεντέτα ο Coverdale, σύντομα θα έρθει σε σύγκρουση με τον Campbell ο οποίος αποχωρεί από το σχήμα (και εντάσσεται στους Def Leppard ως αντικαταστάτης του αδικοχαμένου Steve Clark) και τη θέση του παίρνει χωρίς χρονοτριβή ο μέγιστος Steve Vai που αποχωρεί από το γκρουπ του David Lee Roth, την ώρα που ο Vandenberg καταστρέφει τους τένοντες του δεξιού χεριού του (λέγεται από υπερβολική εξάσκηση στο πιάνο) και δεν μπορεί να παίξει ούτε νότα από το νέο άλμπουμ.
 |
| Από αριστερά: Αndrian Vandenberg, Tommy Aldridge, Steve Vai, Rudy Sarzo, David Coverdale. |
Μοιραία, όλο το κιθαριστικό βάρος πέφτει πάνω στον Vai, έναν βιρτουόζο της κιθάρας, ο οποίος καλείται να... χαλιναγωγηθεί στα μέτρα των Whitesnake και των «θέλω» του Coverdale. Παρόλα αυτά ο Αμερικανός «μαέστρος» αποδεικνύει ότι εκτός από σπουδαίος μουσικός είναι και πρότυπο επαγγελματία.
Kαι το αποτέλεσμα συγκλονίζει. Ενα θυελλώδες, πολυμορφικό, μαγευτικό άλμπουμ γεννιέται στο στούντιο Record Plant του Λος Αντζελες. Ενα άλμπουμ με έντονο μεταλλικό τόνο, αλλά με ξεκάθαρο πυρήνα Whitesnake. Metal, hard rock, sleaze και rock n' roll, ατμοσφαιρικά πλήκτρα από τους Don Airey, David Rosenthal και Claude Gaudette, καταπληκτικές μπασογραμμές και επιθετικό drumming ξεχύνονται από τα σωθικά του Slip Of The Tongue, με τον Coverdale να ερμηνεύει μοναδικά σε όλες τις κλίμακες και να καταδεικνύει το λόγο που αποτελεί μέχρι σήμερα έναν από τους κορυφαίους τραγουδιστές του σκληρού ήχου.
Το άλμπουμ ξεκινά με μια εισαγωγή πλήκτρων και της «μπότας» του Aldridge, που προϊδεάζoυν τον ακροατή για το τι θα επακολουθήσει. Το ομώνυμο κομμάτι «εκρήγνυται» μέσα από ένα επιβλητικό rhythm section με τον Vai να συγκλονίζει τόσο με το ριφ όσο και το βελούδινο solo του. Ο Αμερικανός φέρνει αύρα Van Halen και Lee Roth, όχι όμως και την... ελαφρότητα του τελευταίου. Το Slip Of The Tongue είναι metal, αλλά «σφάζει» με το βαμβάκι.
 |
| H σύνθεση με τον Campbell, η οποία δεν προχώρησε ποτέ. |
Ακολουθεί το Fool for Your Loving: η... μόδα του '87 επιστρέφει με ακόμη μία επανεκτέλεση κομματιού τους από το παρελθόν και το Ready an' Willing του '80. Μια εκδοχή που τείνει να γίνει metal, μα εξίσου συναρπαστική με την πρώτη προσπάθεια. Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια είναι η καλύτερη...
Now You're Gone: Ενα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ και της πορείας των Whitesnake. Από που να ξεκινήσουμε. Από την ομορφιά που χαρίζει ο Vai σε κάθε σημείο; Από τα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ backing vocals του τεράστιου Glenn Hughes; Από την ερμηνεία του Coverdale (όταν λέει «loosing my mind» νομίζεις ότι πραγματικά χάνει τη λογική του); Από τη μαγευτική «γέφυρα» με το organ; Σπουδαία στιγμή από κάθε άποψη αναμφισβήτητα.
Kittens Got Claws: Ο Vai στο άλμπουμ αυτό επιτυγχάνει να πράξει αυτό που δεν έκανε στα άλμπουμ του Lee Roth: να είναι παράλληλα και βιρτουόζος και μέρος του γκρουπ. Το κομμάτι ξεκινά με νιαουρίσματα και γουργουρητά, όμως καμία απολύτως γάτα δεν... βρέθηκε στο στούντιο. Ο κιθαρίστας του Bump Trio και δάσκαλος κιθάρας, Μάριος Τζίτζιρας, εξηγεί: «Ο Vai χρησιμοποιεί τρέμολο και πετάλι wah wah, συνεχίζοντας με ριφάρες από powerchord και doublestop, δηλαδή, δύο νότες παιγμένες μαζί, ενώ συνεχίζει με αρμονικές και σηκώματα legato, πολλά τρέμολο, tapping και hammer on pull off». Ενα κομμάτι άκρως ξεσηκωτικό με τους Sarzo και Aldridge να προσφέρουν... τόνους απόλαυσης πίσω από τον Vai.
Στη β' πλευρά το 1989 οι Whitesnake επέλεξαν για αρχή της, το Wings of the Storm. Θύελλα. Οι Snakes ξεχύνονται σαν τροπική καταιγίδα. Μetal ξεκίνημα ξανά με κολλητικό ριφ και «κάλπασμα» από τον Sarzo (ακούστε πως «ανεβαίνει» κάθε φορά λίγο πριν από το ρεφρέν). Οσο για τον Vai; Ισως η σημαντικότερη στιγμή με το γκρουπ. Μιουταρίσματα στις συγχορδίες πέμπτων, σόλο με αρμονική μινόρε, κλίμακα με τρέμολα legato και... υπερηχητικό παίξιμο με tapping, όπως μας εξηγεί ο Μάριος, καταφέρνει να χωρέσει μέσα σε ένα κομμάτι - σταθμό (ακούστε επίσης προς προετοιμάζει το διαστημικό solo του).
Judgment Day: Από τα πιο ποιοτικά κομμάτια όλων των εποχών γενικότερα. Ατμόσφαιρες, ριφ, μελωδίες, συναίσθημα, υψηλή τεχνική, μοναδικό σύνολο. Ενα κομμάτι κόσμημα για τον σκληρό ήχο. «Το αρχικό ριφ του Vai είναι με οκτάβες, φοβερό ριφ στο κουπλέ με μιουταρισμένες πέμπτες. Το ρεφρέν θυμίζει ρυθμικά του Kashmir των Ζeppelin, μεγάλο solo με τρέμολο και γρήγορες φράσεις και αρμονικές», εξηγεί τα... ανεξήγητα ο Μάριος, ενώ στο συγκεκριμένο κομμάτι αξίζει να προσεχθεί το «τρικ» του Aldridge και της παραγωγής στο ταμπούρο το οποίο σε ένα σημείο ακούγεται σαν πυροβολισμός.
Το Slow Poke Music που ακολουθεί, εξακολουθώ να πιστεύω τόσα χρόνια ότι είναι το περιττό κομμάτι του άλμπουμ που χαλάει τη συμπαγή συνοχή του. Πολύ κατώτερο των υπολοίπων. Θα μπορούσε να λείπει.
Για φινάλε οι Whitesnake άφησαν το Sailing Ships. Eνα κομμάτι που αποκαλύπτει περίτρανα τον δημιουργό του (Vandenberg) έστω κι αν αυτός δεν ακουμπάει νότα. Ο Coverdale συγκλονίζει ξανά, με τον Vai να κάνει πολύ κοσμο να ξεχάσει τον John Sykes του προηγούμενου άλμπουμ τόσο με την ακουστική όσο και με την ηλεκτρική κιθάρα. Μας αποκαλύπτει σχετικά ο Μ. Τζίτζιρας: «Ωραίες ανοικτές συγχορδίες με αρπέζ τεχνική και εισαγωγή με σάζι ή πετάλι σάζι (δεν ξέρω αν υπήρχε τότε πετάλι σάζι). Στο σόλο ακούμε τα κλασικά σηκώματα με doublestop και pull off ανέβασμα μιας major scale tremolo». Το γκρουπ κλείνει μαγευτικά ένα σπουδαίο άλμπουμ.
Το Slip Of The Tongue είναι ένα πλήρες έργο. Ενα έργο υψηλής τεχνικής που δεν χάνει το σύνολο. Οι συνθέσεις του είναι απίστευτα δυνατές και πολυεπίπεδες, αλλά παρόλα αυτά ακούγεται ευχάριστα και ως ένα ενιαίο άλμπουμ, χωρίς κοιλιές και περιττά σημεία (πλην του Slow Poke Music). Ο Coverdale είχε και έχει τις παραξενιές του, όμως το ότι κατάφερε να βγάλει τέτοια ποιότητα και ομοιογένεια με ένα σχήμα 'σχεδόν 18μηνών, αποτελεί άθλο. Το Slip Of The Tongue είναι ένα κόσμημα για κάθε δισκοθήκη, το οποίο όσο το «ξεκλειδώνει» ο ακροατής, τόσο πιο εντυπωσιακό γίνεται. Kαλές γιορτές σε όλους!
Τα κομμάτια:
1. Slip of the Tongue 5:20
2. Cheap an' Nasty 3:28
3. Fool for Your Loving 4:10
4. Now You're Gone 4:11
5. Kittens Got Claws 5:00
6. Wings of the Storm 5:00
7. The Deeper the Love 4:22
8. Judgment Day 5:15
9. Slow Poke Music 3:59
10. Sailing Ships 6:02
The SHADOW
