TOYΣ Tiles τούς είχα πάντα «ψηλά» στη δισκοθήκη μου. Από τα μακρινά 90's όταν με συνεπήρε το Presents of Mind, παρακολουθώ στενά τη δισκογραφία τους στην οποία ξεχωρίζει μια περίπλοκη... απλότητα, το progressive στοιχείο μαζί με την ξεχωριστή κουλτούρα του Chris Herin και της αξιότιμης παρέας του. Το γκρουπ από το Ντιτρόιτ άνοιξε την καρδιά του στο Shadow Nation σε μία εκ βαθέων συνέντευξη... [SCROLL DOWN TO READ THE INTERVIEW IN ENGLISH]
*(Από αριστερά: Chris Herin [electric and acoustic guitars, mandolin, banjo, keyboards, trumpet, vocals], Paul Rarick [lead and backing vocals], Jeff Whittle [bass guitar, fretless bass, keyboards, vocals], Mark Evans [drums and percussion])
«Δεν βγάζουμε το ψωμί μας από τη μουσική»
- Γεια σας παιδιά! Xαίρομαι πραγματικά που μιλάμε. Είναι τιμή μου.
Παρομοίως! Ευχαριστούμε πουλύ για τη συνέντευξη αυτή.
- Η πορεία σας ουσιαστικά χωρίζεται σε τρεις περιόδους: 1994-1999 με τρία άλμπουμ, 2004-2008 με δύο και την επιστροφή σας το 2016 με το «Pretending 2 Run». Τι προκάλεσε αυτά τα δύο μεγάλα διαλείμματα και μήπως είναι το «Pretending 2 Run» η αρχή μιας νέας περιόδου; Που βρίσκεται αυτόν τον καιρό σχετικά με παραγωγή νέου υλικού;
(Jeff):: Τα μακρά διαλείμματα προκλήθηκαν από πολλά και διάφορα: Οι καταστάσεις στη ζωή, οικογενειακά γεγονότα και ο χρόνος που απαιτείται για να συνθέσεις, να ηχογραφήσεις και να κυκλοφορήσεις ένα άλμπουμ. Μπορεί να πάρει πολύ καιρό να συντονίσεις τη διαδικασία ηχογράφησης. Μόλις τελειώσει η σύνθεση, είναι η προετοιμασία για την παραγωγή, η κράτηση ώρας στο στούντιο, η ηχογράφηση, το μιξάρισμα και τα εξώφυλλα. Ύστερα από όλα αυτά, αν συνεργάζεσαι με δισκογραφική εταιρία, αυτή προγραμματίζει την καλύτερη στιγμή για την κυκλοφορία, οργανώνει την κατάλληλη προώθηση, κατασκευάζει τα CD κλπ. και εκδίδει το άλμπουμ. Ετσι χρειάζεται συνήθως χρόνος δύο έως τεσσάρων μηνών. Ομολογουμένως δεν είμαστε οι ταχύτεροι ούτε στις καλύτερες των περιπτώσεων, αλλά κάποια από αυτά τα διαλείμματα ήταν αναπόφευκτα. Η όλη διαδικασία μπορεί να δοκιμάσει την υπομονή κάποιου, αλλά εμείς επιμείναμε.
Δεν γνωρίζω εάν βρισκόμαστε σε μια “νέα περίοδο” ή όχι. Πάνε ήδη δύο χρόνια αφότου κυκλοφόρησε το “Pretending 2 Run”! Πρόκειται για άλμπουμ που χρειάστηκε πολλή δουλειά και μεγάλωσε με φυσικό τρόπο - ξεκινώντας ως ένα κομμάτι 23 λεπτών σε τέσσερα μέρη, που προοριζόταν για το “Window Dressing”. Τότε δεν το χρειαστήκαμε, και όταν ξαναείδαμε το τραγούδι και αρχίσαμε να το ξαναδουλεύουμε (πολύ) άρχισε να επεκτείνεται! Ως συγκρότημα αφήναμε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους και δεν πιέζαμε καταστάσεις. Η μουσική μάς έλεγε τι να κάνουμε και ακολουθούσαμε. Ο Chris είχε αρκετά σπουδαία τραγούδια και οι αρχικοί του στίχοι είχαν περιθώρια επέκτασης. Ήμασταν τυχεροί εκεί. Θέματα και ιδέες στο αρχικό σύνολο των στίχων μάς επέτρεψαν περαιτέρω αναζητήσεις.
Αν έχουμε νέα τραγούδια που ετοιμάζονται, ναι! Σίγουρα θα πρέπει να αρχίσουμε τις πρόβες. Και φυσικά ο Paul (Rarick) σταμάτησε τα φωνητικά το 2018, άρα δεν έχουμε τραγουδιστή. Παραμένουμε όλοι πολύ φίλοι και φροντίζουμε τις δουλειές που τρέχουν, αλλά εκείνος δεν πρόκειται να εργαστεί πάνω σε νέα κομμάτια. Πάντως ολοκλήρωσε δύο τραγούδια του αρχείου (που χρονολογούνταν απο το 1993) και κυκλοφόρησαν ψηφιακά το 2019: “(Hyper) Static” και “Tightrope”. Ήταν ωραία που κλείσαμε με αυτά.
Ηχογραφήσαμε και το "Farewell Show” του Πολ από τον Απρίλιο του 2018 – που επίσης ήταν η 25η επέτειός μας – και κατα καιρούς έχουμε προετοιμάσει τα κομμάτια για πιθανή κυκλοφορία ενός live. Έχουμε λοιπόν μερικά πράγματα στα σκαριά, αλλά είναι πιο πιθανό να κυκλοφορήσουμε κάποιο κομμάτι αντί για ολόκληρο άλμπουμ αυτόν τον καιρό.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρούμε το ότι το μέγεθος του “Pretending 2 Run” μάς κόστισε πολλά – κάτι που τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει. Παρότι αποτελεί σπουδαίο καλλιτεχνικό επίτευγμα, το “Pretending 2 Run” μάς πήρε πολύ χρόνο, ήταν απαιτητικό και κατανάλωσε πολλή από την ενέργειά μας, δηλαδή χρειάζεται καιρός για να ξαναγεμίσουμε τις μπαταρίες μας...
- Τι αλλάζει σε ένα συγκρότημα όπως περνά ο καιρός; Τι διατηρεί τη φλόγα ζωντανή;
(Jeff):: Αυτό που αλλάζει είναι οι σχέσεις και το να γινόμαστε πιο άνετοι ο ένας με τον άλλον. Μαθαίνεις τι χρειάζονται τα μέλη του συγκροτήματος ώστε να είναι στα καλύτερά τους κατά την ηχογράφηση. Η φλόγα διατηρείται βλέποντας τι μπορείς να επιτύχεις μετά. Ποτέ δε σκεφθήκαμε ότι θα κάναμε διπλό άλμπουμ μετά το “Fly Paper”, όπως και το να συνεργαστούμε με όλους τους αξιόλογους μουσικούς που έκαναν έκτακτες εμφανίσεις.
(Mark):: Όλοι τα πάμε πολύ καλά μεταξύ μας, γελάμε συχνά, και μοιραζόμαστε πολλά κοινά ενδιαφέροντα.
(Chris):: Νομίζω ότι τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζουν παράγοντες έξω από το συγκρότημα – και πάλι επειδή οι Tiles αποτελούν δραστηριότητα μερικής απασχόλησης. Οι ευθύνες και πρακτικά ζητήματα όπως οι οικογένειες, η εργασία, η υγεία, οι μετακινήσεις κι η κατοικία μας κλπ... όλα αυτά ορίζουν πόσο συχνά μπορούμε να συναντιώμαστε και πόσο χρόνο μπορούμε να αφιερώνουμε για τη μουσική. Αποτελούμε καλό μίγμα προσωπικοτήτων και δεν μπορώ να θυμηθώ να είχαμε ποτέ σοβαρές “μουσικές διαφορές”. Σίγουρα, κάθε κομμάτι απαιτεί συζητήσεις διότι αυτή είναι και η φύση της συνεργασίας και υπάρχουν πάντα διαφορετικές απόψεις, αλλά πάντα ήμαστε στην ίδια πλευρά όταν αφορούσε γενικότερη προοπτική. Αυτό είναι μάλλον διότι έχουμε τόσο πολλές όμοιες επιρροές και υποδείγματα.
Ο Πολ έπρεπε να αλλάξει κατοικία αρκετές φορές στη νοτιοανατολική πλευρά του Μίτσιγκαν, που τον υποχρέωσε να κάνει πολύ μεγάλες διαδρομές για τη δουλειά και για τους χώρους όπου κάναμε πρόβες. Ήταν απόδειξη της αφοσίωσής του ότι επέμεινε και έκανε τις διαδρομές για τις πρόβες, τις ηχογραφήσεις και τις εμφανίσεις. Φυσικά δεν ήταν ανάγκη να έρθει σε όλες τις πρόβες μας ενώ δουλεύαμε πάνω σε καινούργια κομμάτια. Και πάλι όμως έκανε χιλιάδες χιλιόμετρα για να συνεχίσει να βοηθά. Βασικά όλοι μας κάναμε πολλή οδήγηση όταν επρόκειτο για εμφανίσεις και ηχογραφήσεις. Οδηγώντας προς το Τορόντο και την περιοχή των λιμνών του Οντάριο για να δουλέψουμε με τον Τέρι Μπράουν, μέσα και γύρω στην περιοχή του Ντιτρόιτ, στο Τολίντο κλπ.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρούμε το ότι το μέγεθος του “Pretending 2 Run” μάς κόστισε πολλά – κάτι που τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει. Παρότι αποτελεί σπουδαίο καλλιτεχνικό επίτευγμα, το “Pretending 2 Run” μάς πήρε πολύ χρόνο, ήταν απαιτητικό και κατανάλωσε πολλή από την ενέργειά μας, δηλαδή χρειάζεται καιρός για να ξαναγεμίσουμε τις μπαταρίες μας...
«Αποτελούμε καλό μίγμα προσωπικοτήτων»
(Jeff):: Αυτό που αλλάζει είναι οι σχέσεις και το να γινόμαστε πιο άνετοι ο ένας με τον άλλον. Μαθαίνεις τι χρειάζονται τα μέλη του συγκροτήματος ώστε να είναι στα καλύτερά τους κατά την ηχογράφηση. Η φλόγα διατηρείται βλέποντας τι μπορείς να επιτύχεις μετά. Ποτέ δε σκεφθήκαμε ότι θα κάναμε διπλό άλμπουμ μετά το “Fly Paper”, όπως και το να συνεργαστούμε με όλους τους αξιόλογους μουσικούς που έκαναν έκτακτες εμφανίσεις.
(Mark):: Όλοι τα πάμε πολύ καλά μεταξύ μας, γελάμε συχνά, και μοιραζόμαστε πολλά κοινά ενδιαφέροντα.
(Chris):: Νομίζω ότι τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζουν παράγοντες έξω από το συγκρότημα – και πάλι επειδή οι Tiles αποτελούν δραστηριότητα μερικής απασχόλησης. Οι ευθύνες και πρακτικά ζητήματα όπως οι οικογένειες, η εργασία, η υγεία, οι μετακινήσεις κι η κατοικία μας κλπ... όλα αυτά ορίζουν πόσο συχνά μπορούμε να συναντιώμαστε και πόσο χρόνο μπορούμε να αφιερώνουμε για τη μουσική. Αποτελούμε καλό μίγμα προσωπικοτήτων και δεν μπορώ να θυμηθώ να είχαμε ποτέ σοβαρές “μουσικές διαφορές”. Σίγουρα, κάθε κομμάτι απαιτεί συζητήσεις διότι αυτή είναι και η φύση της συνεργασίας και υπάρχουν πάντα διαφορετικές απόψεις, αλλά πάντα ήμαστε στην ίδια πλευρά όταν αφορούσε γενικότερη προοπτική. Αυτό είναι μάλλον διότι έχουμε τόσο πολλές όμοιες επιρροές και υποδείγματα.
Ο Πολ έπρεπε να αλλάξει κατοικία αρκετές φορές στη νοτιοανατολική πλευρά του Μίτσιγκαν, που τον υποχρέωσε να κάνει πολύ μεγάλες διαδρομές για τη δουλειά και για τους χώρους όπου κάναμε πρόβες. Ήταν απόδειξη της αφοσίωσής του ότι επέμεινε και έκανε τις διαδρομές για τις πρόβες, τις ηχογραφήσεις και τις εμφανίσεις. Φυσικά δεν ήταν ανάγκη να έρθει σε όλες τις πρόβες μας ενώ δουλεύαμε πάνω σε καινούργια κομμάτια. Και πάλι όμως έκανε χιλιάδες χιλιόμετρα για να συνεχίσει να βοηθά. Βασικά όλοι μας κάναμε πολλή οδήγηση όταν επρόκειτο για εμφανίσεις και ηχογραφήσεις. Οδηγώντας προς το Τορόντο και την περιοχή των λιμνών του Οντάριο για να δουλέψουμε με τον Τέρι Μπράουν, μέσα και γύρω στην περιοχή του Ντιτρόιτ, στο Τολίντο κλπ.
«Περιπετειώδες πνεύμα για πειραματισμό»
(Jeff):: Δεν ξέρω αν μπορώ να δώσω συγκεκριμένα παραδείγματα. Μπορώ να σας πω ότι όλα αυτά τα συγκροτήματα της λίστας αυτής διαθέτουν ένα περιπετειώδες πνεύμα για πειραματισμό και πρόοδο. Αυτό είναι που πάντα προσπαθούσαμε κι εμείς να κάνουμε. Το “Fence the Clear” δεν ακούγεται σαν το πρώτο μας άλμπουμ. Το “Presents of Mind” δεν ακούγεται σαν το “Fence the Clear”, και το “Window Dressing” σίγουρα δεν ακούγεται σαν το “Presents of Mind”. Πειραματιστήκαμε με το άλμπουμ αυτούς χρησιμοποιώντας πολλούς πολλούς τρόπους. Το “Fly Paper” μπορεί να ήταν κατά κάποιον τρόπο στην προσέγγιση του “Presents of Mind” – όπου επιστρέψαμε σε πιο συμπαγείς δομές κομματιών.
(Mark):: Τα περισσότερα απο τα συγκροτήματα στον κατάλογο αυτόν ξεκίνησαν σε μια εποχή όπου ο εμπορικός κόσμος ήταν πιο ανοιχτός στον μουσικό πειραματισμό..., χωρίς δεδομένες νόρμες τραγουδιών. Χρησιμοποίησαν την προσέγγιση “όλα επιτρέπονται” στη σύνθεση ενός κομματιού και ακολούθησαν το ένστικτό τους. Θυμάμαι μια συνέντευξη με τον Ίαν Άντερσον των Jethro Tull και ένιωθε ότι τη σήμερον ημέρα οι Jethro Tull δε θα είχαν ποτέ ευκαιρία να επιτύχουν. Τα σημεία που βρίσκω ενδιαφέροντα στα συγκροτήματα που αναφέρονται στη λίστα είναι η σκληρή μελωδική αιχμή των Blue Oyster Cult, η ωμή ροκ ποίηση του δρόμου των Stones, οι σύνθετες δημιουργίες των Rush, Yes, ELP και Genesis, οι πιο παραδοσιακές και ευρωπαϊκές συνθέσεις των Tull και Zeppelin, και το μεταλλικό χτύπημα των Iron Maiden.
(Chris):: Είναι δύσκολο να αναλύσω τι μου αρέσει. Μπορώ σίγουρα να παραθέσω συγκεκριμένα ορισμένα μουσικά χαρακτηριστικά όπως οι πλούσιες και πολύπλοκες συνθέσεις, οι δυνατές κιθάρες, οι σπουδαίες μελωδίες (π.χ. στον Elton John), οι ενδιαφέροντες στίχοι και ιστορίες, η σπουδαία ποιότητα μουσικών κλπ. Όπως είπαν ο Μαρκ και ο Τζεφ, τα συγκροτήματα στον κατάλογο (και δεκάδες που δεν είναι μέσα!) είχαν και ως επί το πλείστον ακόμη έχουν μια περιμετειώδη και πειραματική προσέγγιση και να συνθέτουν σπουδαίες μουσικές. Υποθέτω ότι τα progressive συγκροτήματα επηρέασαν τους Tiles περισσότερο, με την έννοια του γενικού μουσικού πλαισίου που θέλαμε να παίξουμε, παρότι όλοι μας έχουμε τόσο ετερόκλητα αλλά παρόμοια γούστα που μας βοηθούν να δοκιμάζουμε νέες ιδέες (για εμάς εν πάσει περιπτώσει) και να διατηρούμε το ενδιαφέρον μας.
«Οι σπόροι του “Pretending 2 Run” είχαν φυτευτεί από το 2001»
- Πως καταφέρατε να τα «παντρέψετε» όλα αυτά; Πως δημιουργήθηκε το Pretending 2 Run;
(Jeff):: Ηχογραφήθηκε σε ένα διάστημα τριών ετών και μάλλον είμαστε το ίδιο υπερήφανοι για όλη τη δουλειά που χρειάστηκε για να το προγραμματίσουμε και να το οργανώσουμε όσο και για την ίδια τη μουσική! Δεν έχουμε μάματζερ για να μας οργανώνει για τέτοια πράγματα. Μόνοι μας φροντίζουμε για όλες τις λεπτομέρειες και τον συντονισμό – και ο προγραμματισμός ήταν σίγουρα πρόκληση, με την ηχογράφηση σε διαφορετικά στούντιο και με τόσο πολλούς γκεστ. Ευτυχώς όλοι ήταν ευέλικτοι και είχαν διάθεση να συντονιστούμε.
(Chris):: Βασικά..., εμείς σίγουρα δεν είχαμε σχεδιάσει να περάσουν οκτώ ολόκληρα χρόνια χωρίς άλμπουμ σε στούντιο, και ο χρόνος συνέχισε να προστίθεται ενόσω το “Pretending 2 Run” γινόταν πιο φιλόδοξο. Μολονότι είχαμε σχεδιάσει να “πάμε με το πάσο μας”, ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι το επόμενο άλμπουμ μας θα ήταν το καλύτερο δυνατό, δεν είχαμε σκοπό ένα τόσο μεγάλο κενό.
Εν πάσει περιπτώσει δεν είμαι βέβαιος πόσο μεγάλη μπορεί να είναι αυτή η συνέντευξη, αλλά αυτή είναι ολόκληρη η ιστορία:
Μετά την κυκλοφορία του “Fly Paper” το 2008, περάσαμε λίγο καιρό προωθώντας το άλμπουμ καικάνοντας εμφανίσεις στις μεσοδυτικής πολιτείες των ΗΠΑ. Αυτή ήταν μια παράξενη περίοδος για μας. Φαινόταν ότι στους φαν των Tiles άρεσε πραγματικά το “Fly Paper”, ωστόσο συνολικά το CD έμοιαζε εκτός ραντάρ, ακόμη κι αν είχε έκτακτη παρουσία και ο Άλεξ Λάιφσον των Rush.
Φυσικά θεωρήσαμε ότι το άλμπουμ ήταν καλό και ήμαστε απογοητευμένοι που δε φάνηκε να προκαλεί και πολύ ενθουσιασμό πέρα από τη συμπαγή βάση των φαν μας. Έτσι αν και πούλησε καλά, αναρωτιόμαστε εάν υπήρχε πραγματικά αρκετό ενδιαφέρον για το συγκρότημα για να κάνουμε άλλο άλμπουμ. Παρότι ήμαστε ακόμη δραστήριοι ως συγκρότημα, ήμαστε σε αμφιβολία για ένα διάστημα. Επρεπε να φτάσουμε στα τέλη του 2009 όταν επισκέφθηκε με τη σύζυγό μου το Παρίσι, όπου απορρόφησα τόσο πολλή κλασική μουσική που παιζόταν στους ιστορικούς καθεδρικούς ναούς, για να ρχίσω ξανά να αισθάνομαι ανανεωμένος. Πάντα γράφω στίχους, κομμάτια μουσικής, και τραγούδια τέλος πάντως, αλλά εκείνη ήταν η στιγμή που ένιωσα ότι το συγκρότημα αυτό είχε και κάτι άλλο να πει.
Οι σπόροι του “Pretending 2 Run” είχαν φυτευτεί από το 2001. Είχαμε συνθέσει ένα κομμάτι που ονομαζόταν “Destiny Undelivered” για το άλμπουμ Window Dressing”. Επρόκειτο για ένα θέμα σε τέσσερα μέρη και διαρκείας 17 λεπτών, αλλά ήταν και το τελευταίο κομμάτι που παίξαμε για τον παραγωγό Τέρι Μπράουν κατά τη διάρκεια πρόβας πριν την παραγωγή. Είχαμε ήδη ολοκληρώσει 60 λεπτά μουσικής, κι έτσι ο Τέρι είπε ότι δε χρειαζόμαστε περισσότερο και να φυλάξουμε το “Destiny Undelivered” για την επόμενη φορά. Το αναστήσαμε κατά τη διάρκεια των συνθέσεων για το “Fly Paper”, αλλά με φρέσκα αυτιά αποφασίσαμε ότι το περισσότερο χρειαζόταν ανανέωση. Ήταν περίπου εκείνον τον καιρό που κάναμε το σκαρίφημα για τα “Drops of Rain”, “Uneasy Truce” και “Fait Accompli”, αλλά ήταν σαφές ότι το στιλ δεν ταίριαζε με εκείνο του “Fly Paper”. Έτσι και πάλι δεν μπορούσαμε να βρούμε το ρυθμό μας και το “Destiny Undelivered” ξαναγύρισε στο ράφι καθώς ξαναείπαμε “ίσως την επόμενη φορά”.
Η σύλληψη και το υλικό τού “Destiny Undelivered” – ιδιαίτερα το πρώτο μέρος, το “Pretending 2 Run” – τελικά απέσπασε την προσοχή μου για τα καλά. Σε συνδυασμό με τον ανανεωμένο ενθουσιασμό για νέους μουσικούς ορίζοντες, το κομμάτι έγινε το θεμέλιο για αυτό που οραματιζόμουν να γίνει μια δουλειά σύλληψης και μελέτης με σταθερά θέματα και ρεφρέν.
Μετά την κυκλοφορία του “Fly Paper” το 2008, περάσαμε λίγο καιρό προωθώντας το άλμπουμ καικάνοντας εμφανίσεις στις μεσοδυτικής πολιτείες των ΗΠΑ. Αυτή ήταν μια παράξενη περίοδος για μας. Φαινόταν ότι στους φαν των Tiles άρεσε πραγματικά το “Fly Paper”, ωστόσο συνολικά το CD έμοιαζε εκτός ραντάρ, ακόμη κι αν είχε έκτακτη παρουσία και ο Άλεξ Λάιφσον των Rush.
Φυσικά θεωρήσαμε ότι το άλμπουμ ήταν καλό και ήμαστε απογοητευμένοι που δε φάνηκε να προκαλεί και πολύ ενθουσιασμό πέρα από τη συμπαγή βάση των φαν μας. Έτσι αν και πούλησε καλά, αναρωτιόμαστε εάν υπήρχε πραγματικά αρκετό ενδιαφέρον για το συγκρότημα για να κάνουμε άλλο άλμπουμ. Παρότι ήμαστε ακόμη δραστήριοι ως συγκρότημα, ήμαστε σε αμφιβολία για ένα διάστημα. Επρεπε να φτάσουμε στα τέλη του 2009 όταν επισκέφθηκε με τη σύζυγό μου το Παρίσι, όπου απορρόφησα τόσο πολλή κλασική μουσική που παιζόταν στους ιστορικούς καθεδρικούς ναούς, για να ρχίσω ξανά να αισθάνομαι ανανεωμένος. Πάντα γράφω στίχους, κομμάτια μουσικής, και τραγούδια τέλος πάντως, αλλά εκείνη ήταν η στιγμή που ένιωσα ότι το συγκρότημα αυτό είχε και κάτι άλλο να πει.
Οι σπόροι του “Pretending 2 Run” είχαν φυτευτεί από το 2001. Είχαμε συνθέσει ένα κομμάτι που ονομαζόταν “Destiny Undelivered” για το άλμπουμ Window Dressing”. Επρόκειτο για ένα θέμα σε τέσσερα μέρη και διαρκείας 17 λεπτών, αλλά ήταν και το τελευταίο κομμάτι που παίξαμε για τον παραγωγό Τέρι Μπράουν κατά τη διάρκεια πρόβας πριν την παραγωγή. Είχαμε ήδη ολοκληρώσει 60 λεπτά μουσικής, κι έτσι ο Τέρι είπε ότι δε χρειαζόμαστε περισσότερο και να φυλάξουμε το “Destiny Undelivered” για την επόμενη φορά. Το αναστήσαμε κατά τη διάρκεια των συνθέσεων για το “Fly Paper”, αλλά με φρέσκα αυτιά αποφασίσαμε ότι το περισσότερο χρειαζόταν ανανέωση. Ήταν περίπου εκείνον τον καιρό που κάναμε το σκαρίφημα για τα “Drops of Rain”, “Uneasy Truce” και “Fait Accompli”, αλλά ήταν σαφές ότι το στιλ δεν ταίριαζε με εκείνο του “Fly Paper”. Έτσι και πάλι δεν μπορούσαμε να βρούμε το ρυθμό μας και το “Destiny Undelivered” ξαναγύρισε στο ράφι καθώς ξαναείπαμε “ίσως την επόμενη φορά”.
Η σύλληψη και το υλικό τού “Destiny Undelivered” – ιδιαίτερα το πρώτο μέρος, το “Pretending 2 Run” – τελικά απέσπασε την προσοχή μου για τα καλά. Σε συνδυασμό με τον ανανεωμένο ενθουσιασμό για νέους μουσικούς ορίζοντες, το κομμάτι έγινε το θεμέλιο για αυτό που οραματιζόμουν να γίνει μια δουλειά σύλληψης και μελέτης με σταθερά θέματα και ρεφρέν.
Με βάση ορισμένες από τις δικές μου εμπειρίες και γενικές παρατηρήσεις, είχα συγγράψει στίχους που έμπαιναν στο πλαίσιο της αντιμετώπισης των δυσκολιών και των αλλαγών. Καθώς το κεντρικό θέμα έπαιρνε μορφή, το συγκρότημα άρχισε να δουλεύει πάνω σε μουσικές ιδέες γύρω στο 2010. Ακόμη δεν ήμαστε και πολύ σίγουροι αν θα είχαμε άλλο άλμπουμ στο μέλλον, αλλά αισθανόμαστε την ανάγκη να δούμε τι θα αναπτυσσόταν. Εν τέλει η “κρίση αυτοπεποίθησής μας” πέρασε και αρχίσαμε να αναπτύσσουμε δυναμική και ενθουσιασμό καθώς τα κομμάτια άρχισαν να ρέουν και η αρχική ιδέα συνέχισε να χαρακτηρίζει το σύνολο.
Περάσαμε το 2011 και το 2012 συνθέτοντας και κάνοντας πρόβες, αρχίσαμε την ηχογράφηση τον Φεβρουάριο του 2013 και την ολοκληρώσαμε τον Δεκέμβριο του 2015. Ωστόσο πίσω στο 2010 αναγνωρίσαμε ότι θα περνούσε καιρός ώσπου να βγάλουμε νέο άλμπουμ από το στούντιο κι έτσι ηχογραφήσαμε δύο λάιβ άλμπουμ, τα “Off the Floor 01” το 2012 και “Off the Floor 02” το 2014 για να γεφυρώσουμε το κενό και να κρατήσουμε το όνομά μας ζωντανό, τουλάχιστον λιγάκι. Επίσης ορισμένα γεγονότα στη ζωή μας συνετέλεσαν στην καθυστέρηση. Οι ΗΠΑ πέρασαν ύφεση που άρχισε το 2009 και επηρέασε τη δουλειά του Πολ και του Μαρκ, ενώ το 2011 πέθαναν και οι δυο μου γονείς, κάτι που πέρα από τις συναισθηματικές συνέπειες απαίτησε να ασχοληθώ με πολλές άλλες υποχρεώσεις. Επιπλέον, γενικά, αποφασίσαμε απλώς ότι δεν μπορούσαμε να βιαστούμε με τη διαδικασία κι έτσι πήγαμε ιο αργά για να είμαστε βέβαιοι ότι το “Pretending 2 Run” θα ήταν το καλύτερο άλμπουμ που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Όταν τελειώσαμε τη μουσική, αρχίσαμε όλη την υπόλοιπη δουλειά που απαιτείται για την κυκλοφορία ενός άλμπουμ – το δυσκολότερο ήταν να βρούμε νέα δισκογραφική εταιρία αφού η Inside Out Music δεν ήταν διατεθειμένη να εκδώσει το “Pretending 2 Run”. Εμείς δεν βγάζουμε αρκετά συχνά άλμπουμ για το μέγεθος της εταιρίας που έχει φτάσει να γίνει αυτή. Για καλή μας τύχη ενδιαφέρθηκε η Laser’s Edge, κι έκανε σπουδαία δουλειά υποστηρίζοντας το διπλό άλμπουμ και την προσεγμένη προσέγγιση στη συσκευασία!
Μετά την ηχογράφηση, το μιξάρισμα και την ολοκλήρωση ήταν καιρός για να τακτοποιήσουμε τις φωτογραφίες, το καλλιτεχνικό εξώφυλλο, τη συγγραφή προωθητικού υλικού, τα βίντεο πριν την κυκλοφορία, τα βίντεο κλιπ, τη δημιουργία νέας ιστοσελίδας, συνεντεύξεις, πρόβες για μερικές εμφανίσεις κλπ. Με κουράζει ξανά και μόνο ππου τα σκέφτομαι όλα αυτά, χα χα!
Επομένως, για να απαντήσω τελικά στην ερώτησή σας, Όλοι μας συνεχίσαμε να κάνουμε άλλα πράγματα και να συνεισφέρουμε όποτε ήταν απαραίτητο ώσπου να ολοκληρωθεί το “Pretending 2 Run”. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε κουραστεί και έχουμε μείνει πίσω για το επόμενο άλμπουμ!
Περάσαμε το 2011 και το 2012 συνθέτοντας και κάνοντας πρόβες, αρχίσαμε την ηχογράφηση τον Φεβρουάριο του 2013 και την ολοκληρώσαμε τον Δεκέμβριο του 2015. Ωστόσο πίσω στο 2010 αναγνωρίσαμε ότι θα περνούσε καιρός ώσπου να βγάλουμε νέο άλμπουμ από το στούντιο κι έτσι ηχογραφήσαμε δύο λάιβ άλμπουμ, τα “Off the Floor 01” το 2012 και “Off the Floor 02” το 2014 για να γεφυρώσουμε το κενό και να κρατήσουμε το όνομά μας ζωντανό, τουλάχιστον λιγάκι. Επίσης ορισμένα γεγονότα στη ζωή μας συνετέλεσαν στην καθυστέρηση. Οι ΗΠΑ πέρασαν ύφεση που άρχισε το 2009 και επηρέασε τη δουλειά του Πολ και του Μαρκ, ενώ το 2011 πέθαναν και οι δυο μου γονείς, κάτι που πέρα από τις συναισθηματικές συνέπειες απαίτησε να ασχοληθώ με πολλές άλλες υποχρεώσεις. Επιπλέον, γενικά, αποφασίσαμε απλώς ότι δεν μπορούσαμε να βιαστούμε με τη διαδικασία κι έτσι πήγαμε ιο αργά για να είμαστε βέβαιοι ότι το “Pretending 2 Run” θα ήταν το καλύτερο άλμπουμ που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Όταν τελειώσαμε τη μουσική, αρχίσαμε όλη την υπόλοιπη δουλειά που απαιτείται για την κυκλοφορία ενός άλμπουμ – το δυσκολότερο ήταν να βρούμε νέα δισκογραφική εταιρία αφού η Inside Out Music δεν ήταν διατεθειμένη να εκδώσει το “Pretending 2 Run”. Εμείς δεν βγάζουμε αρκετά συχνά άλμπουμ για το μέγεθος της εταιρίας που έχει φτάσει να γίνει αυτή. Για καλή μας τύχη ενδιαφέρθηκε η Laser’s Edge, κι έκανε σπουδαία δουλειά υποστηρίζοντας το διπλό άλμπουμ και την προσεγμένη προσέγγιση στη συσκευασία!
Μετά την ηχογράφηση, το μιξάρισμα και την ολοκλήρωση ήταν καιρός για να τακτοποιήσουμε τις φωτογραφίες, το καλλιτεχνικό εξώφυλλο, τη συγγραφή προωθητικού υλικού, τα βίντεο πριν την κυκλοφορία, τα βίντεο κλιπ, τη δημιουργία νέας ιστοσελίδας, συνεντεύξεις, πρόβες για μερικές εμφανίσεις κλπ. Με κουράζει ξανά και μόνο ππου τα σκέφτομαι όλα αυτά, χα χα!
Επομένως, για να απαντήσω τελικά στην ερώτησή σας, Όλοι μας συνεχίσαμε να κάνουμε άλλα πράγματα και να συνεισφέρουμε όποτε ήταν απαραίτητο ώσπου να ολοκληρωθεί το “Pretending 2 Run”. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε κουραστεί και έχουμε μείνει πίσω για το επόμενο άλμπουμ!
«Ενα “πιο ελεύθερο” είδος ροκ & ρολ»
(Jeff):: Ααα, ναι... Η ερώτηση αυτή στριφογυρίζει στην prog κοινότητα κάθε χρόνο. Είναι ωραία συζήτηση, αλλά ποτέ δεν προκύπτει απάντηση ή ορισμός. Όταν οι φίλοι ή η οικογένειά μου ρωτούν “Ρrog μουσική; Ρrog συγκρότημα; Τι στην ευχή είναι αυτό;” συνήθως λέω ότι το prog είναι ένα είδος μουσική γενικά βασισμένο στη ροκ, που επιτρέπει στον καλλιτέχνη να εξερευνήσει οτιδήποτε επιθυμεί χωρίς εμπορικούς ή παραδοσιακούς περιορισμούς. Είναι ένα “πιο ελεύθερο” είδος ροκ & ρολ, θα μπορούσες να πεις. Εννοώ πως αν ένας prog καλλιτέχνης θέλει να συμπεριλάβει στοιχεία τζαζ ή κλασικής μουσικής, μπορεί να το κάνει. Αν θέλουν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ 45 λεπτών ή μιας ώρας βασισμένο σε μια ιδέα, είναι κι αυτό ΟΚ.
Οι φανς φυσικά αρέσκονται να συζητούν αν κάτι είναι “αρκετά prog”, όπως το τελευταίο άλμπουμ των Tool, το οποίο για μένα αποτελεί αριστούργημα. Στη δεκαετία του 1990, όταν το prog οριζόταν περισσότερο από συγκροτήματα όπως οι Yes, οι Gentle Giant, οι Genesis στα πρώτα χρόνια κλπ. οι Tiles θεωρούνταν “πολύ βαριοί για prog και πολύ prog για metal” – παρότι ποτέ δεν πιστέψαμε ότι ήμαστε αρκετά βαριοί για να θεωρηθούμε metal! Περισσότερο χαρντ ροκ είμαστε. Φυσικά πλέον το prog metal είναι ουσιαστικά το μεγαλύτερο είδος κάτω από την ομπρέλα του prog και υπάρχουν δεκάδες στιλ, όπως και θα έπρεπε να είναι.
(Chris):: Φαντάζομαι ότι όταν ένα στιλ μουσικής ξεχωρίζει αρκετά, χρειάζεται κάποια ταμπέλα για λόγους μάρκετινγκ και επικοινωνίας. Τα καλά νέα είναι ότι ο ορισμός του prog δεν έχει και πολλή σημασία. Είτε σου αρέσει η μουσικη είτε όχιμ όπως και αν “ονομάζεται”. Παρά ταύτα, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που η μουσική κάτω από την ομπρέλα του prog διαθέτουν: μεγαλύτερες δομές κομματιών, λυρικές ιδέες ή θέματα, κάποιος βαθμός βιρτουόζικης μουσικής δεξιοτεχνίας, ασύμμετρα μέτρα, πειραματισμοί με τον συγκερασμό μουσικών ειδών κλπ. Αλλά και πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά αφορούν άλλα στιλ μουσικής.
Covid-19
(Jeff):: Η γυναίκα μου είναι υγειονομική επαγγελματίας σε δομή με ηλικιωμένους κατά κύριο λόγο, λίγο έξω από το Ντιτρόιτ. Δε θέλω να μπω σε προσωπικές λεπτομέρειες εδώ, αλλά ήταν δύσκολο. Είναι καταπονημένη και ασθενείς της έχουν καταλήξει χωρίς να μπορούν να βρεθούν κοντά τους οι οικογένειές τους και οι φίλοι τους. Γνωρίζω δύο άτομα που έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα. Δεν φοβάμαι αλλά όντως ανησυχώ – όπως και η σύζυγός μου, αφού μπορεί να κολλήσει τον ιό στη δουλειά και να τον μεταφέρει στο σπίτι. Παίρνει μέτρα προστασίας στη δουλειά και όταν γυρίζει σπίτι βγάζει τα ρούχα της στο γκαράζ και απολυμαίνει τα πάντα.
Ανησυχώ για όλο τον κόσμο και πώς θα αντέξει η συνοχή της κοινωνίας. Κατανοώ τις εντολές “μείνετε σπίτι, μείνετε ασφαλείς” του Μίτσιγκαν – και η οικογένειά μου ακολουθεί τις συστάσεις αυτές. Ο αριθμός νέων κρουσμάτων συνεχίζει να πέφτει και ελπίζω ότι καθώς θα χαλαρώνουν οι περιορισμοί ο κόσμος θα συνχίσει να τηρεί τις οδηγίες ασφαλείας και να το ξεπεράσουμε αυτό το ταχύτερο δυνατόν. Πέρα από αυτά, θέλω να απευθύν σε όλους τους εργαζόμενους στην υγεία, στην αστυνομία, στην πυροσβεστική και σε άλλους στην πρώτη γραμμή ένα τεράστιο “ευχαριστώ” – και τις καλύτερες ευχές μου σε όλους για να παραμείνουν υγιείς και ασφαλεία.
(Chris):: Πρόκειται όντως για δύσκολους καιρούς. Ξέρω πολύ κόσμο σε διάφορες ομοσπονδιακές υπηρεσίες και έχουν εργαστεί, κι ακόμη εργάζονται, πολύ σκληρά για να επιτύχουν την επιτυχία που είχαμε για να ανταποκριθούμε στην πανδημία. Αυτό ισχύει και για τις κρατικές και τοπικές αρχές, η κινητοποίηση τόσο πολλών οργανισμών και δικαιοδοσιών είναι περίπλοκη και τεράστια υπόθεση – και παίρνει και χρόνο. Το σύστημα υγείας δεν πλημμύρισε και σίγουρα η εξάπλωση του ιού περιορίστηκε σε σημαντικό βαθμό. Ελπίζω ο κόσμος να τηρήσει τις βασικές οδηγίες ασφαλείας καθώς χαλαρώνουν οι περιορισμοί. Είναι σημαντικό να επιστρέψουν οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους και σε έναν βαθμό κανονικότητας, διαφορετικά η θεραπεία μπορεί να αποβεί χειρότερη απο την ασθένεια. Θα είναι δύσκολο η εξισορρόπηση αυτή πάντως. Τα καλά νέα είναι ότι φαίνεται πως αρκετά υποσχόμενα εμβόλια είναι καθ’ οδόν.
- Ως καλλιτέχνες (κι επομένως πιο ευαισθητοποιημένα άτομα), πρόκειται να αναφερθείτε στην πανδημία σε κάποια μελλοντική σας δουλειά; Αισθάνεστε την ανάγκη να το εκφράσετε όλο αυτό μέσω ενός άλμπουμ ή κομματιού;
(Jeff):: Είναι πολύ νωρίς να το πει κανείς αυτό. Αυτά τα πράγματα γυρίζουν μέσα στο κεφάλι μια και υποθέτω ότι τελικά κάποιος θα αντλήσει καλλιτεχνικά από αυτή την εποχή και εμπειρία.
(Chris):: Δεν αισθάνομαι άμεση ανάγκη να γράψω μουσική ή στίχους ως απάντηση στην πανδημία – είτε ως μηχανισμό αντίμετώπισης είτε ως σημείο έμπνευσης. Αναμφίβολα οι συμπεριφορές των ανθρώπων που βλέπουμε ως αποτέλεσμα του ιού τελικά θα φτάσουν σε κάποιους στίχους μια δεδομένη στιγμή. Η ανθρώπινη φύση, τόσο η καλή όσο και η κακή, αποτελεί μια αστείρευτη πηγή θεμάτων! Φυσικά εμείς ήμαστε μπροστά από την εποχή (δυστυχώς, φυσικά) με το κομμάτι “Shelter in Place” από το “Pretending 2 Run”.
«Επανασύνδεση με την τέχνη και την μουσική»
(Jeff):: Έτσι νομίζω. Ίσως με τόσους ανθρώπους να αντλούν από τη δύναμη της μουσικής και της τέχνης, μπορεί να τονώσει το ενδιαφέρον μας, τη σημασία και την εκτίμησή τους, εκεί όπου όσο περνά ο καιρός φαίνεται ότι όλο και περισσότερα τα παίρνουμε σαν δεδομένα. Αυτή είναι μια δύσκολη περίοδος για όλους και ίσως η επανασύνδεση με την τέχνη και την μουσική να είναι ένα μικρό θετικό αποτέλεσμα όλου αυτού. Και για να αστειευτώ, θα έλεγα ότι μπορεί περισσότεροι άνθρωποι να πληρώσουν για μουσική και να πάψουν να ζητούν δωρεάν αντίγραφα των CD! Ή ίσως οι ψηφιακές υπηρεσίες μουσικής να πληρώσουν πολύ για τα πνευματικά δικαιώματα; [Γελάει]
 |
| Jeff and Chris with Mike Portnoy |
(Chris):: Η πανδημία σίγουρα έχει ήδη επηρεάσει τη μουσική παγκοσμίως και θα συνεχίσει να το κάνει – ιδιαιτέρως τη live μουσική σε όλες τις μορφές της, από τα μικρά κλαμπ ως τα στάδια. Όχι μόνο τους καλλιτέχνες φυσικά, αλλά όλη την υποστηρικτική τους βιομηχανία και το προσωπικό. Είναι όμως ενδιαφέρον να δει κανείς όλους τους δημιουργικούς τρόπους με τους οποίους οι καλλιτέχνες συνδέονται εικονικά με τα ακροατήριά τους μέσω ζωντανών ψηφιακών εμφανίσεων και ειδικών γεγονότων. Επηρεάζει επίσης την έκδοση νέας μουσικής, λόγω των καθυστερήσεων στην παρασκευή και στην αναβολή των ημερομηνιών κυκλοφορίας των άλμπουμ επειδή δεν μπορούν να κάνουν προωθητικές περιοδείες.
- Ας υποθέσουμε ότι ένας νέος θέλει να εντρυφήσει στον ήχο του σκληρού ροκ (όχι απαραίτητα στο progressive). Ποια άλμπουμ θα του προτείνατε για να θέσει τις μουσικές του βάσεις;
(Jeff):: AC/DC, Judas Priest, Iron Maiden και Deep Purple. Θα μπορούσα να κάνω ατελείωτη αυτή τη λίστα, αλλά αυτά τα συγκροτήματα και τα κλασικά τους άλμπουμ θα προσφέρουν θεμέλια χαρντ ροκ για μια ολόκληρη ζωή.
(Mark):: Θα πρότεινα στον καθένα να ακούσει το Machine Head των Deep Purple, το Led Zeppelin IV και το 2112 των Rush.
(Chris):: Προσθέτοντας σε όσα είπαν ο Τζεφ και ο Μαρκ, θα πρότεινα το Secret Treaties των BÖC, το Hemispheres των Rush, τα Bachman Turner Overdrive II, Kiss Alive, Desolation Boulevard και Give Us A Wink των Sweet, το The Who Live at Leeds, Tiny Music… των Stone Temple Pilots, και το Operation Mindcrime των Queensryche. Η λίστα όμως είναι πραγματικά ατελείωτη...
- Σας ευχαριστώ πραγματικά για τη συνομιλία. Εύχομαι να ξεπεράσετε γρήγορα αυτή τη δοκιμασία.
(Tiles):: Ευχαριστούμε πολύ για την υποστήριξή σας, την υπομονή σας και για τη συνέντευξη αυτή. Να είστε καλά και ασφαλείς!
THE SHADOW
TILES: Pretending 2 Run was very time consuming and demanding and took a toll
I HAVE always had the Tiles at the front of my record collection. Since the distant 90s, when I was taken by Presents of Mind, I have followed closely their records, what a complex... simplicity stands out from, the progressive element along with the outstanding culture of Chris Herin and his honorable company. The band from Detroit opened up its heart to Shadow Nation in an in-depth interview.
- Hi guys, it is a great honor and pleasure for me to talk with you.
(Tiles):: Likewise! Thank you very much for conducting the interview.
- What is “Progressive Rock” (prog) all about? How do you define this music genre after all these years?
(Jeff):: Ahh yes…, this question bounces around in the Prog community year after year. It’s a fun debate, but never really gets answered or defined though. When friends or family ask me: "Prog music? A prog band? What the heck is that?" – I usually say prog is a form of generally rock-based music that allows the artist to explore whatever they desire without commercial or traditional restrictions. It’s a “freer” genre of rock and roll you could say. Meaning, if a prog artist wants to include elements of jazz or classical, go for it. If they want to create a 45-minute to 1-hour concept album as one song, that’s ok too.
Fans certainly like to debate if something is “prog enough” like the latest Tool album, which to me, is a masterpiece. In the 1990s when Prog was more defined by bands like Yes, Gentle Giant, early-Genesis, etc., Tiles was said to be “too heavy for Prog and too Prog for metal” – although we never thought we were really heavy enough to be considered metal! More like hard rock. Of course, now prog metal is practically the biggest genre under the prog umbrella and there are dozens of styles – as it should be.
(Chris):: I guess once a style of music becomes prevalent enough it needs a label for marketing and communication purposes. The good news is defining Prog really has no bearing on anything. You either like the music or you don’t no matter what it’s “called.” Having said that, there are certain attributes music under the Prog umbrella typically have: longer song structures, lyrical concepts or themes, some degree of virtuoso musicianship, odd meters, experimenting with blending musical genres, etc. But even many of these characteristics apply to other styles of music.
- After Europe’s drama with COVID-19 it is now the turn of the United States to mourn tens of thousands of dead people. How do you experience the pandemic in Detroit? How do you feel about that? Are you afraid or worried? What is your message?
(Jeff):: My wife is a healthcare worker in a facility with mostly elderly people just outside Detroit. I don't want to get too personal here, but it has been tough. She is tired and patients have passed away unable to be surrounded by family and friends. I know two people that have lost loved ones. I am not afraid, but I do worry - as does my wife, since she may catch the virus at work and bring it home. She takes precautions at work and when she comes home, she undresses in our garage and sanitizes everything. I worry about people and how society is holding up.
I understand the “stay home, stay safe” orders Michigan has – and my family is following those recommendations. The number of new cases continues to drop and hopefully as restrictions are relaxed people keep following safety guidelines and we get past this as soon as possible. Beyond that, I offer all healthcare workers, police, fire, and other frontline workers a huge "thank you" – and best wishes to everyone to stay healthy and safe.
(Chris):: Challenging times indeed. I know a lot of people at various federal agencies and they have worked, and are still working, very hard to achieve the success we’ve had responding to the pandemic. This is true of state and local authorities too. Mobilizing so many organizations and jurisdictions is a complicated and massive undertaking – and takes time too. The healthcare system was not overwhelmed and certainly, the spread of the virus was contained to a significant degree.
I’m hoping people adhere to the basic safety guidelines as restrictions are relaxed. It’s important to return people’s livelihoods and some degree of normal life, otherwise, the cure may end up being worse than the disease. It will be a tough balancing act though. The good news is it appears several promising vaccines are in progress.
- Being an artist (therefore a more sensitive person), will you refer to any future work of yours with the pandemic? Do you feel the urge to express all this with the other guys through an album or a song?
(Jeff):: It’s too soon to tell. These events all swirl around in one's head I suppose and eventually a person will draw upon this time and experience artistically.
(Chris):: I don’t feel an immediate urge to write music or lyrics in response to the pandemic – either as a coping mechanism or as a point of inspiration. I have no doubt the behaviors of people we see on display as a result of the virus will eventually inform some lyric at some point in time. Human nature, both good and bad, is a never-ending source of topics! Of course, we were ahead of the times (unfortunately, of course) with the song “Shelter in Place” off ‘Pretending 2 Run.’
- Will all this adventure of humanity affect global music? If so, how?
- Suppose a young man wishes to delve into the hard rock sound (not necessarily progressive rock). Which albums would you recommend to him to lay his music groundwork?
(Jeff):: AC/DC, Judas Priest, Iron Maiden, and Deep Purple. I could expand this list forever, but those bands and their classic albums will give a lifetime’s worth of hard rock foundation.
(Mark):: I would suggest anyone listen to Machine Head by Deep Purple, Led Zeppelin IV, and 2112 by Rush.
(Chris):: In addition to Jeff and Mark I would add Secret Treaties by BÖC, Hemispheres by Rush, Bachman Turner Overdrive II, Kiss Alive, Desolation Boulevard and Give Us A Wink by Sweet, The Who Live at Leeds, Tiny Music… by Stone Temple Pilots, and Operation Mindcrime by Queensryche. The list is truly endless though…
- Thank you very much indeed for talking to me. I wish you all would overcome this pandemic challenge quickly.
(Tiles):: Thank you very much for your support, patience, and for putting this interview together. Take care and stay safe!
ΤΗΕ SHADOW
•••
TILES: Pretending 2 Run was very time consuming and demanding and took a toll
I HAVE always had the Tiles at the front of my record collection. Since the distant 90s, when I was taken by Presents of Mind, I have followed closely their records, what a complex... simplicity stands out from, the progressive element along with the outstanding culture of Chris Herin and his honorable company. The band from Detroit opened up its heart to Shadow Nation in an in-depth interview.
«Music is not our livelihood»
- Hi guys, it is a great honor and pleasure for me to talk with you.
(Tiles):: Likewise! Thank you very much for conducting the interview.
- Your course is practically split into three periods: 1994-1999 with three albums, 2004-2008 with two, and your comeback in 2016 with “Pretending 2 Run.” What caused those two long pauses and is “Pretending 2 Run” the beginning of a new period? Where are you these days in production terms for new material?
(Jeff):: The long pauses were caused by many different things. Life circumstances, family events, and just the time it takes to write, record, and release an album. It can take a lot of time to co-ordinate the recording process. Once the writing is done, you have pre-production, booking studio time, recording, mixing, and getting the artwork together.
After all that, if you are working with a record company, they schedule the best time for the release, organize the proper promotion, manufacture the CDs, etc. and release the album. So, there’s usually two to four months of lead time. Admittedly, we are not the speediest in the best of circumstances, but a few of those pauses couldn’t be helped. The whole process can test one's patience, but we persevered.
I don't know if we’re in a "new period" or not. It’s already been four years since P2R was released! It’s an album that took a lot of work and one that grew naturally – starting out as a 23-minute 4-part piece intended for Window Dressing. We didn’t need it at that time and when we revisited the song and began reworking it (a lot) it kept expanding! As a band we let things happen and didn’t force an agenda. The music told us what to do and we went along for the ride. Chris had a bunch of great songs and his original set of lyrics could be expanded upon. We were fortunate there. Themes or ideas in the original set of lyrics allowed for further exploration.
(Chris):: As Jeff said, the gaps boil down to Tiles being “part-time.” Music is not our livelihood (regretfully). We do as much as we can – when we can. We have careers and families and there’s only so much spare time. And finances play a role in paying for studio time and other production expenses. We lose money every time we release an album and it takes a while to recoup! After “Fly Paper” in 2008 we did release “Off the Floor 01” in 2012 and “Off the Floor 02” in 2014. Not much new there, but it was nice to release proper live recordings – which are different than the studio versions.
Do we have new songs floating around? Yes. We certainly should begin rehearsing. And, of course, Paul retired from singing in 2018 so we don’t have a singer. We’re all still great friends and take care of ongoing business, but he’s not going to work on new songs. Although, he did finish a couple songs from the archives (dating back to 1993) which we released digitally in 2019: ‘(Hyper) Static’ and ‘Tightrope.’
It was nice to close the loop on those. We recorded Paul’s “Farewell Show” from April 2018 – which also marked our 25th Anniversary – and have off and on worked on preparing the tracks for a possible live release. To summarize, we’ve got a few things in the works, but it’s more likely we’ll release the occasional song as opposed to an album at this point.
It’s interesting to note the magnitude of the “Pretending 2 Run” project took a lot out of us – which we didn’t realize at the time. Although it’s a great artistic accomplishment “P2R” was very time consuming and demanding and took a toll! Meaning, it’s taking a while to recharge our batteries…
- What changes in a band as time goes by? What is it that keeps the spark alive?
(Jeff):: What changes are the relationships and being more and more comfortable with each other. You get to know what members need to do their best when recording. The spark is kept alive by just seeing what you can accomplish next. We never thought we would be doing a double-disc concept album after "Fly Paper." Not to mention, working with all the remarkable musicians who made guest appearances.
(Mark):: We all get along well, make each other laugh, and share a lot of common interests.
(Jeff):: The long pauses were caused by many different things. Life circumstances, family events, and just the time it takes to write, record, and release an album. It can take a lot of time to co-ordinate the recording process. Once the writing is done, you have pre-production, booking studio time, recording, mixing, and getting the artwork together.
After all that, if you are working with a record company, they schedule the best time for the release, organize the proper promotion, manufacture the CDs, etc. and release the album. So, there’s usually two to four months of lead time. Admittedly, we are not the speediest in the best of circumstances, but a few of those pauses couldn’t be helped. The whole process can test one's patience, but we persevered.
I don't know if we’re in a "new period" or not. It’s already been four years since P2R was released! It’s an album that took a lot of work and one that grew naturally – starting out as a 23-minute 4-part piece intended for Window Dressing. We didn’t need it at that time and when we revisited the song and began reworking it (a lot) it kept expanding! As a band we let things happen and didn’t force an agenda. The music told us what to do and we went along for the ride. Chris had a bunch of great songs and his original set of lyrics could be expanded upon. We were fortunate there. Themes or ideas in the original set of lyrics allowed for further exploration.
(Chris):: As Jeff said, the gaps boil down to Tiles being “part-time.” Music is not our livelihood (regretfully). We do as much as we can – when we can. We have careers and families and there’s only so much spare time. And finances play a role in paying for studio time and other production expenses. We lose money every time we release an album and it takes a while to recoup! After “Fly Paper” in 2008 we did release “Off the Floor 01” in 2012 and “Off the Floor 02” in 2014. Not much new there, but it was nice to release proper live recordings – which are different than the studio versions.
Do we have new songs floating around? Yes. We certainly should begin rehearsing. And, of course, Paul retired from singing in 2018 so we don’t have a singer. We’re all still great friends and take care of ongoing business, but he’s not going to work on new songs. Although, he did finish a couple songs from the archives (dating back to 1993) which we released digitally in 2019: ‘(Hyper) Static’ and ‘Tightrope.’
It was nice to close the loop on those. We recorded Paul’s “Farewell Show” from April 2018 – which also marked our 25th Anniversary – and have off and on worked on preparing the tracks for a possible live release. To summarize, we’ve got a few things in the works, but it’s more likely we’ll release the occasional song as opposed to an album at this point.
It’s interesting to note the magnitude of the “Pretending 2 Run” project took a lot out of us – which we didn’t realize at the time. Although it’s a great artistic accomplishment “P2R” was very time consuming and demanding and took a toll! Meaning, it’s taking a while to recharge our batteries…
We are a good blend of personalities
(Jeff):: What changes are the relationships and being more and more comfortable with each other. You get to know what members need to do their best when recording. The spark is kept alive by just seeing what you can accomplish next. We never thought we would be doing a double-disc concept album after "Fly Paper." Not to mention, working with all the remarkable musicians who made guest appearances.
(Mark):: We all get along well, make each other laugh, and share a lot of common interests.
(Chris):: I think factors outside the band play the biggest role – again because Tiles is a part-time activity. Responsibilities and practical matters like families, jobs, health, moving/where we live, etc… all dictate how often we can get together and how much time we can spend on music. We are a good blend of personalities and I can’t recall ever having serious “musical differences.” Sure, every song requires discussions because that’s the nature of collaboration and there are always differing opinions, but we’ve always been on the same page when it comes to the big picture. It’s probably because we have so many of the same influences and role models.
Paul had to move around the southeast quadrant of Michigan a few times which gave him some very long commutes to work and to where we rehearse. It was a testament to his dedication he hung in there and made the trips for rehearsals, recording, and shows. Of course, he didn’t need to come to all practices while we worked on new songs; but still, he drove a ton of miles to keep things going. And actually, we all did lots of driving when it came to shows and recording – driving to Toronto and Ontario’s lake country to work with Terry Brown, in and around the Detroit area, Toledo, etc.
- As you have stated, you have been influenced by Rush, Dream Theater, Blue Oyster Cult, Queensryche, Iron Maiden, Fates Warning, Jethro Tull, Genesis, Yes, the Beatles, the Rolling Stones, Elton John (!) and others. Could you explain what elements you get from each band and how they’re incorporated into Tiles? If you can, please give me a specific answer per band.
(Jeff):: I don't know if I could give specific examples. I can tell you that all those bands listed have a spirit of adventure for experimentation and growth. That is what we have always tried to do. "Fence the Clear" (FtC) doesn’t sound like our first album; “Presents of Mind" (PoM) doesn’t sound like FtC and “Window Dressing" certainly doesn't sound like PoM! We were very experimental with that album in many, many ways. "Fly Paper" maybe was a return of sorts to the approach of PoM - where we returned to more compact song structures.
(Mark):: Most of the bands listed started at a time when the commercial world was more open to musical experimentation..., without set song formulas. They used the “everything but the kitchen sink” approach to compose a tune and followed their instincts. I remember an interview with Ian Anderson of Jethro Tull and he felt in this day and age Jethro Tull would never have had a chance for success. The aspects I find interesting in the bands listed are the hard melodic edge and dark lyrics of BÖC, the raw street-rock poetry of the Stones, the complex arrangements of Rush, Yes, ELP, and Genesis, the folksy and European compositions of Tull & Zeppelin, and the metal crush of Iron Maiden.
(Chris):: It’s hard to analyze what I like. I can certainly pinpoint a few musical qualities such as busy/intricate compositions, powerful guitars, great melodies (e.g. Elton John), interesting lyrics and storytelling, great musicianship, etc. As Mark and Jeff said, the bands listed (plus dozens not listed!) had (and mostly still have) an adventurous and experimental approach and write great tunes. I suppose the “progressive” bands influenced Tiles the most in the sense of the general kind of music we wanted to play, but all of us have such diverse yet similar tastes which help us try new ideas (for us anyway) and stay interested.
- How did you manage to put this all together? How did ‘Pretending 2 Run’ come to be?
(Jeff):: It was recorded over a span of almost three years and we’re probably just as proud of all the work it took to get it scheduled and organized as we are of the music itself! We don't have a manager to help get these things done. We handle all the logistics and coordination – and scheduling was definitely a challenge with recording at different studios and having so many guests. Fortunately, everybody was flexible and very accommodating.
(Chris):: Well…, we certainly didn’t plan on eight years passing between studio albums – and time kept adding up as “P2R” grew more ambitious! Even though we planned on “taking our time” to make sure our next album was the best it could be, that long of a gap wasn’t on purpose. So anyway, I’m not sure how long the interview is supposed to be, but here’s the whole story. After “Fly Paper” was released in 2008 we spent some time promoting the album and playing shows around the Midwestern US. This was a strange time for us. It seemed like Tiles fans really liked “Fly Paper,” but overall the CD seemed to ‘fly’ mostly under the radar – even with Alex Lifeson of Rush making a guest appearance! We (naturally) thought the album was good and were disappointed that it didn’t seem to generate much enthusiasm outside of our established fan base.
So, although it sold well, we wondered if there was really enough interest in the band for us to do another album. Although we were still active as a band, we were kind of in limbo for a while. It really wasn’t until I visited Paris with my wife in late-2009, where I absorbed so much classical music performed in the historic cathedrals, that I started feeling rejuvenated. I’m always writing lyrics, bits of music, and songs anyway, but this was the point I finally felt the band might have something else to say.
The seeds for “P2R” were planted way back in 2001. We had written a piece called ‘Destiny Undelivered’ for the “Window Dressing” album. It was a four-part, 17-minute suite but was the last song we played for producer Terry Brown during pre-production rehearsals. We had already finalized 60-minutes of music, so Terry said we didn’t need more and to save ‘Destiny Undelivered’ for next time. We resurrected it again during the writing sessions for “Fly Paper,” but with fresh ears decided most of it needed revamping. It was around this time that ‘Drops of Rain,’ ‘Uneasy Truce’, and ‘Fait Accompli’ were sketched out, but it was clear the vibe didn’t fit the direction of “Fly Paper”. So again, we couldn’t get traction and back on the shelf ‘Destiny Undelivered’ went for yet another ‘maybe next time.’
The ‘Destiny Undelivered’ concept and material – especially the first section, ‘Pretending to Run’ – finally grabbed my attention in earnest. Coupled with my renewed enthusiasm for new musical horizons, the song became the foundation for what I envisioned could be a conceptual extended work with recurring themes and reprises. Informed by some of my own experiences and observations-at-large, I had been writing lyrics that fell under the umbrella of coping with adversity and change. As the basic storyline took shape the band started working on musical ideas around 2010. We still weren’t quite sure if the future held another album, but we felt the urge to see what might develop. Eventually our ‘crisis of confidence’ passed and we began building momentum and enthusiasm as the songs began to flow and the concept continued to come into focus.
We spent 2011 and 2012 writing and rehearsing, started recording in February of 2013, and finished in December 2015. But back in 2010, we recognized it was going to be a while before we released a new studio album so we recorded a couple live albums “Off the Floor 01” (2012) and “Off the Floor 02” (2014) to bridge the gap and keep our name alive, at least a little bit.
Also, some life events contributed to the time-lapse. The U.S. experienced a recession beginning in 2009 which affected Paul’s and Mark’s employment and my parents both passed away in 2011 which, besides the emotional impact, required me to tend to a lot of business. Plus, in general, we simply decided we could not hurry the process – so we took our time ensuring “Pretending 2 Run” was the best possible album we could make.
Once the music was done, we began all the other work that comes with releasing an album – the biggest chore was finding a new label after Inside Out Music didn’t want to release ‘Pretending 2 Run.’ We just don’t release albums frequently enough for the size of company they’ve become. Fortunately, Laser’s Edge was interested – and did a great job supporting the 2-disc and elaborate packaging approach! After recording, mixing, and mastering were complete it was time to tackle photos, artwork, writing promotional materials, pre-release videos, song videos, work up a new website, interviews, rehearse for a few shows, etc. It makes me tired all over again just thinking about it 😊. So…, to finally answer your question: all of us kept plugging away little-by-little and chipping in wherever necessary until ‘Pretending 2 Run’ was finished. Which is why we’re tired and behind on the next album!
Paul had to move around the southeast quadrant of Michigan a few times which gave him some very long commutes to work and to where we rehearse. It was a testament to his dedication he hung in there and made the trips for rehearsals, recording, and shows. Of course, he didn’t need to come to all practices while we worked on new songs; but still, he drove a ton of miles to keep things going. And actually, we all did lots of driving when it came to shows and recording – driving to Toronto and Ontario’s lake country to work with Terry Brown, in and around the Detroit area, Toledo, etc.
A spirit of adventure for experimentation
(Jeff):: I don't know if I could give specific examples. I can tell you that all those bands listed have a spirit of adventure for experimentation and growth. That is what we have always tried to do. "Fence the Clear" (FtC) doesn’t sound like our first album; “Presents of Mind" (PoM) doesn’t sound like FtC and “Window Dressing" certainly doesn't sound like PoM! We were very experimental with that album in many, many ways. "Fly Paper" maybe was a return of sorts to the approach of PoM - where we returned to more compact song structures.
(Mark):: Most of the bands listed started at a time when the commercial world was more open to musical experimentation..., without set song formulas. They used the “everything but the kitchen sink” approach to compose a tune and followed their instincts. I remember an interview with Ian Anderson of Jethro Tull and he felt in this day and age Jethro Tull would never have had a chance for success. The aspects I find interesting in the bands listed are the hard melodic edge and dark lyrics of BÖC, the raw street-rock poetry of the Stones, the complex arrangements of Rush, Yes, ELP, and Genesis, the folksy and European compositions of Tull & Zeppelin, and the metal crush of Iron Maiden.
(Chris):: It’s hard to analyze what I like. I can certainly pinpoint a few musical qualities such as busy/intricate compositions, powerful guitars, great melodies (e.g. Elton John), interesting lyrics and storytelling, great musicianship, etc. As Mark and Jeff said, the bands listed (plus dozens not listed!) had (and mostly still have) an adventurous and experimental approach and write great tunes. I suppose the “progressive” bands influenced Tiles the most in the sense of the general kind of music we wanted to play, but all of us have such diverse yet similar tastes which help us try new ideas (for us anyway) and stay interested.
The seeds for “P2R” were planted way back in 2001
(Jeff):: It was recorded over a span of almost three years and we’re probably just as proud of all the work it took to get it scheduled and organized as we are of the music itself! We don't have a manager to help get these things done. We handle all the logistics and coordination – and scheduling was definitely a challenge with recording at different studios and having so many guests. Fortunately, everybody was flexible and very accommodating.
(Chris):: Well…, we certainly didn’t plan on eight years passing between studio albums – and time kept adding up as “P2R” grew more ambitious! Even though we planned on “taking our time” to make sure our next album was the best it could be, that long of a gap wasn’t on purpose. So anyway, I’m not sure how long the interview is supposed to be, but here’s the whole story. After “Fly Paper” was released in 2008 we spent some time promoting the album and playing shows around the Midwestern US. This was a strange time for us. It seemed like Tiles fans really liked “Fly Paper,” but overall the CD seemed to ‘fly’ mostly under the radar – even with Alex Lifeson of Rush making a guest appearance! We (naturally) thought the album was good and were disappointed that it didn’t seem to generate much enthusiasm outside of our established fan base.
The seeds for “P2R” were planted way back in 2001. We had written a piece called ‘Destiny Undelivered’ for the “Window Dressing” album. It was a four-part, 17-minute suite but was the last song we played for producer Terry Brown during pre-production rehearsals. We had already finalized 60-minutes of music, so Terry said we didn’t need more and to save ‘Destiny Undelivered’ for next time. We resurrected it again during the writing sessions for “Fly Paper,” but with fresh ears decided most of it needed revamping. It was around this time that ‘Drops of Rain,’ ‘Uneasy Truce’, and ‘Fait Accompli’ were sketched out, but it was clear the vibe didn’t fit the direction of “Fly Paper”. So again, we couldn’t get traction and back on the shelf ‘Destiny Undelivered’ went for yet another ‘maybe next time.’
The ‘Destiny Undelivered’ concept and material – especially the first section, ‘Pretending to Run’ – finally grabbed my attention in earnest. Coupled with my renewed enthusiasm for new musical horizons, the song became the foundation for what I envisioned could be a conceptual extended work with recurring themes and reprises. Informed by some of my own experiences and observations-at-large, I had been writing lyrics that fell under the umbrella of coping with adversity and change. As the basic storyline took shape the band started working on musical ideas around 2010. We still weren’t quite sure if the future held another album, but we felt the urge to see what might develop. Eventually our ‘crisis of confidence’ passed and we began building momentum and enthusiasm as the songs began to flow and the concept continued to come into focus.
We spent 2011 and 2012 writing and rehearsing, started recording in February of 2013, and finished in December 2015. But back in 2010, we recognized it was going to be a while before we released a new studio album so we recorded a couple live albums “Off the Floor 01” (2012) and “Off the Floor 02” (2014) to bridge the gap and keep our name alive, at least a little bit.
Also, some life events contributed to the time-lapse. The U.S. experienced a recession beginning in 2009 which affected Paul’s and Mark’s employment and my parents both passed away in 2011 which, besides the emotional impact, required me to tend to a lot of business. Plus, in general, we simply decided we could not hurry the process – so we took our time ensuring “Pretending 2 Run” was the best possible album we could make.
Once the music was done, we began all the other work that comes with releasing an album – the biggest chore was finding a new label after Inside Out Music didn’t want to release ‘Pretending 2 Run.’ We just don’t release albums frequently enough for the size of company they’ve become. Fortunately, Laser’s Edge was interested – and did a great job supporting the 2-disc and elaborate packaging approach! After recording, mixing, and mastering were complete it was time to tackle photos, artwork, writing promotional materials, pre-release videos, song videos, work up a new website, interviews, rehearse for a few shows, etc. It makes me tired all over again just thinking about it 😊. So…, to finally answer your question: all of us kept plugging away little-by-little and chipping in wherever necessary until ‘Pretending 2 Run’ was finished. Which is why we’re tired and behind on the next album!
A “freer” genre of rock and roll
(Jeff):: Ahh yes…, this question bounces around in the Prog community year after year. It’s a fun debate, but never really gets answered or defined though. When friends or family ask me: "Prog music? A prog band? What the heck is that?" – I usually say prog is a form of generally rock-based music that allows the artist to explore whatever they desire without commercial or traditional restrictions. It’s a “freer” genre of rock and roll you could say. Meaning, if a prog artist wants to include elements of jazz or classical, go for it. If they want to create a 45-minute to 1-hour concept album as one song, that’s ok too.
(Chris):: I guess once a style of music becomes prevalent enough it needs a label for marketing and communication purposes. The good news is defining Prog really has no bearing on anything. You either like the music or you don’t no matter what it’s “called.” Having said that, there are certain attributes music under the Prog umbrella typically have: longer song structures, lyrical concepts or themes, some degree of virtuoso musicianship, odd meters, experimenting with blending musical genres, etc. But even many of these characteristics apply to other styles of music.
Covid-19
- After Europe’s drama with COVID-19 it is now the turn of the United States to mourn tens of thousands of dead people. How do you experience the pandemic in Detroit? How do you feel about that? Are you afraid or worried? What is your message?
(Jeff):: My wife is a healthcare worker in a facility with mostly elderly people just outside Detroit. I don't want to get too personal here, but it has been tough. She is tired and patients have passed away unable to be surrounded by family and friends. I know two people that have lost loved ones. I am not afraid, but I do worry - as does my wife, since she may catch the virus at work and bring it home. She takes precautions at work and when she comes home, she undresses in our garage and sanitizes everything. I worry about people and how society is holding up.
I understand the “stay home, stay safe” orders Michigan has – and my family is following those recommendations. The number of new cases continues to drop and hopefully as restrictions are relaxed people keep following safety guidelines and we get past this as soon as possible. Beyond that, I offer all healthcare workers, police, fire, and other frontline workers a huge "thank you" – and best wishes to everyone to stay healthy and safe.
(Chris):: Challenging times indeed. I know a lot of people at various federal agencies and they have worked, and are still working, very hard to achieve the success we’ve had responding to the pandemic. This is true of state and local authorities too. Mobilizing so many organizations and jurisdictions is a complicated and massive undertaking – and takes time too. The healthcare system was not overwhelmed and certainly, the spread of the virus was contained to a significant degree.
I’m hoping people adhere to the basic safety guidelines as restrictions are relaxed. It’s important to return people’s livelihoods and some degree of normal life, otherwise, the cure may end up being worse than the disease. It will be a tough balancing act though. The good news is it appears several promising vaccines are in progress.
(Jeff):: It’s too soon to tell. These events all swirl around in one's head I suppose and eventually a person will draw upon this time and experience artistically.
(Chris):: I don’t feel an immediate urge to write music or lyrics in response to the pandemic – either as a coping mechanism or as a point of inspiration. I have no doubt the behaviors of people we see on display as a result of the virus will eventually inform some lyric at some point in time. Human nature, both good and bad, is a never-ending source of topics! Of course, we were ahead of the times (unfortunately, of course) with the song “Shelter in Place” off ‘Pretending 2 Run.’
Reconnecting to art and music
(Jeff):: I think so. Maybe with so many people drawing on the power of music and art, it may invigorate our interest, importance, and appreciation of them. Where over the years it seems to be more and more taken for granted. These are tough times for everyone and maybe reconnecting to art and music could be a small positive to come from all this. And (jokingly)..., maybe more people will pay for music and stop asking for free copies of CDs! Or, maybe digital music services will pay meaningful royalties? LOL…
(Chris):: The pandemic certainly has and will continue to affect music globally – especially live music in all its forms from small clubs to stadiums. Not just the artists of course, but all the support industries and personnel. It’s interesting though to see all the creative ways artists are virtually connecting to their audiences through live online sessions and special events. It’s also affecting the release of new music due to manufacturing delays and artists rescheduling album release dates because they can’t tour in support.
(Chris):: The pandemic certainly has and will continue to affect music globally – especially live music in all its forms from small clubs to stadiums. Not just the artists of course, but all the support industries and personnel. It’s interesting though to see all the creative ways artists are virtually connecting to their audiences through live online sessions and special events. It’s also affecting the release of new music due to manufacturing delays and artists rescheduling album release dates because they can’t tour in support.
- Suppose a young man wishes to delve into the hard rock sound (not necessarily progressive rock). Which albums would you recommend to him to lay his music groundwork?
(Jeff):: AC/DC, Judas Priest, Iron Maiden, and Deep Purple. I could expand this list forever, but those bands and their classic albums will give a lifetime’s worth of hard rock foundation.
(Mark):: I would suggest anyone listen to Machine Head by Deep Purple, Led Zeppelin IV, and 2112 by Rush.
(Chris):: In addition to Jeff and Mark I would add Secret Treaties by BÖC, Hemispheres by Rush, Bachman Turner Overdrive II, Kiss Alive, Desolation Boulevard and Give Us A Wink by Sweet, The Who Live at Leeds, Tiny Music… by Stone Temple Pilots, and Operation Mindcrime by Queensryche. The list is truly endless though…
ΤΗΕ SHADOW
