OTAN έχεις 18 ολόκληρα χρόνια να βγάλεις άλμπουμ, σημαίνει ότι έχεις αφήσει μία... ολόκληρη ζωή να περάσει και, φυσικά, οι σημερινοί 20άρηδες και 30άρηδες δεν έχουν ζήσει ή θυμούνται κάτι «χειροπιαστό» από τη δισκογραφική πορεία σου. Οι Faith No More, λίγο πριν αποκτήσουν... μουσειακό χαρακτήρα, αποφάσισαν να επιστρέψουν στο παρόν με το 7ο άλμπουμ τους, το Sol Invictus. Κι έχουν πράγματα να πουν...
Mike Patton, Roddy Bottum, Billy Gould, Mike Bordin και Jon Hudson, συναντήθηκαν ξανά στο στούντιο, ύστερα από το Αlbum Of The Year και έχοντας ξανά για σημαία τους την απύθμενη καλλιτεχνική τρέλα τους, μας καλούν σε ένα 40λεπτο πάρτι, γεμάτο απρόοπτα, εκπλήξεις, ένταση, μα πάνω απ' όλα ένα γνώριμο πάρτι από το παρελθόν, ένα πάρτι χωρίς οίκτο. Να μιλήσουμε για άλμπουμ όπως τα ανυπέρβλητα The Real Thing, Angel Dust, King for a Day... Fool for a Lifetime ή ακόμη και το Introduce Yourself, το θεωρώ άσκοπο, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ένα γκρουπ όπως οι Faith No More, γιατί πολύ απλά, στο Sol Invictus θα συναντήσουμε πράγματα από το ένδοξο παρελθόν, όμως αυτή τη φορά η διαφορά, είναι (ξανά) ο Patton.
Ο 47χρονος Αμερικανός καταδεικνύει ότι είναι ένας απίστευτος «χαμαιλέων» της μουσικής. Σε κάθε κομμάτι του άλμπουμ, ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο, χωρίζοντας σε υποενότητες ακόμη και το κάθε τραγούδι. Ετσι, στο ομώνυμο Sol Invictus, τον ακούς να ψιθυρίζει και αμέσως μετά να τραγουδά μελωδικά. Στο Separation Anxiety να ερμηνεύει σαν ψυχωτικό ξωτικό και στο Cone of Shame να γρυλίζει λίγο πριν εκραγεί αρκετές οκτάβες πιο πάνω· στο Rise of the Fall να θυμίζει λίγο πολύ την εποχή των Mr. Bungle, ενώ στο Black Friday να παραπέμπει για κάποια δευτερόλεπτα σε έναν... άλλον Eric Burdon, ενώ στο γνωστό από πέρσι Motherfucker που κυκλοφόρησε ως single στο πλαίσιο της Record Store Day, να ραπάρει αλύπητα.
Οσο για τo συνθετικό μέρος; Oι Bottum και Gould στα πλήκτρα και στο μπάσο (αλλά και στην παραγωγή ο τελευταίος), κάνουν όργια, με τραγούδια όπως το μαγικό Superhero με πανκ πινελιές, αλλά και στο διαστημικό προαναφερθέν Separation Anxiety, το οποίο σύντομα βλέπω να διασκευάζεται από τους System Of A Down. Κι αν η ραπ έχει ξανά την τιμητική της στο άλμπουμ, οι Faith No More δε διστάζουν να ακουμπήσουν και τη ρέγκε στο Rise of the Fall, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο παζλ πολυπλοκότητας, μια μουσική χωρίς στεγανά, όπως μόνο αυτοί ξέρουν.
Αλμπουμ όπως το Sol Invictus δε θέλουν πολλά λόγια, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να εκτεθείς ανεπανόρθωτα. Το γεγονός είναι ότι οι Faith No More επέστρεψαν, γιατί έχουν πολλά να μας πουν. Το Sol Invictus απευθύνεται ΜΟΝΟ στους πιστούς οπαδούς τους και σε κανέναν άλλο, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να κατανοήσει τη μοναδικότητα αυτής της μεγάλης μπάντας...
Η tracklisting:
2. Superhero 5:15
3. Sunny Side Up 2:59
4. Separation Anxiety 3:44
5. Cone of Shame 4:40
6. Rise of the Fall 4:09
7. Black Friday 3:19
8. Motherfucker 3:33
9. Matador 6:08
10. From the Dead 3:06
Αξιολόγηση 8>10
