«ΤΡΙΑ πράγματα μισώ πιο πολύ στη ζωή μου: την οργανωμένη θρησκεία, την πολιτική και τον πόλεμο. Ολα έχουν την ίδια κατάληξη, να σου προσφέρουν μια όμορφη στολή για να βαδίσεις προς τον θάνατο», έλεγε. Ο Ian Frazer Kilmister, ο αγαπημένος μας Lemmy, «έφυγε» από κοντά μας, λίγες μέρες μετά τα εβδομηκοστά γενέθλιά του, νικημένος από τον καρκίνο. Οι Motorhead μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...
Μόλις χθες έγραφα για το Purple των Baroness, αναφέροντας ότι με αυτό το άλμπουμ, η χρονιά κλείνει με τον καλύτερο τρόπο. Κι όμως... Αν ο... διαιτητής δε σφυρίξει, το ματς δεν τελειώνει. Κατά σύμπτωση, ο άνθρωπος που επηρέασε όσο κανείς τον ήχο των Baroness κι όχι μόνο αυτών, «έσβησε» τα ξημερώματα στο σπίτι του στο Λος Αντζελες, ενάμιση μήνα μετά το χαμό του Phil Taylor και δύο μήνες μετά την τελευταία κυκλοφορία των Motorhead, το Bad Magic.
«Οι Shadows με ώθησαν να μάθω κιθάρα, αλλά οι Beatles μού άλλαξαν τη ζωή», είχε δηλώσει κάποτε. Μεγαλωμένος στο χωριό Μπένλεχ της Ουαλίας, γιος στρατιωτικού ιερέα, ο οποίος τον εγκατέλειψε μαζί με τη μητέρα του όταν αυτός ήταν τριών μηνών, απέκτησε το προσωνύμιο Lemmy, λόγω της τράκας που έκανε για να βρει «ψιλά» για τους κουλοχέρηδες: «Lemmy a quid till Friday» (δώσε μου μερικά ψιλά μέχρι την Παρασκευή).
Ο Lemmy παράτησε νωρίς το σχολείο για να δουλέψει στα εργοστάσια της περιοχής, παίζοντας παράλληλα κιθάρα. «Οταν άκουσα το Good Golly Miss Molly του Little Richard, κατάλαβα τι θέλω στη ζωή μου», είχε πει. Οι Beatles, όμως του καθόρισαν τη μουσική παιδεία. «Ηταν το κάτι άλλο. Δεν ήταν ένας τύπος και η μπάντα του, αλλά τέσσερις ενωμένοι μουσικοί. Κάποιοι ξέρουν να δίνουν συναυλίες, κάποιοι όχι», είχε δηλώσει για την πρώτη φορά που είχε δει τα «σκαθάρια» στο Λίβερπουλ.
 |
| Από αριστερά: Clarke, Lemmy, Taylor. |
Ο Lemmy επιστρέφει στο Λονδίνο, βρίσκει τον Lucas Fox για τα ντραμς και τον Larry Wallis για την κιθάρα. Ο τίτλος της μπάντας; Ο Lemmy ήθελε το όνομα Bastards. Ο μάνατζερ του όμως τον πείθει να το αλλάξει. Αυτό είναι: Motorhead (αυτός που είναι «φτιαγμένος» με αμφεταμίνη). Το τελευταίο κομμάτι που είχε γράψει για τους Hawkwind. Πριν καν σταθεί στα πόδια του το γκρουπ, ο Fast Eddie Clarke παίρνει τη θέση του Wallis και ο Taylor αυτή του Fox. Ομως, η εταιρία αρνείται να κυκλοφορήσει το On Parole. H διάλυση είναι ορατή. Ενα αποχαιρετιστήριο live στο Marquee με τους Damned είναι ό,τι πρέπει για το «αντίο». Ομως τα κομμάτια που έχουν έτοιμα πρέπει να ηχογραφηθούν για να μείνουν. Ο Lemmy πείθει τον Tent Carol της Chiswick Records να τους παραχωρήσει ένα στούντιο.
Οι Motorhead σε μόλις δύο μέρες ηχογραφούν 13 μανιασμένα κομμάτια. Ο Carol παθαίνει πλάκα. Το θαύμα γίνεται. Το Νοέμβριο του 1977 κυκλοφορεί το πρώτο επίσημο και ομώνυμο άλμπουμ τους, στο οποίο μπαίνουν μόνο τα οκτώ. Πλέον, όλα τα άλλα είναι ιστορία. Η μπάντα γίνεται γνωστή μέσα από συναυλίες (καυγάδες και καταστροφές εξοπλισμού στη σκηνή) και το 1979 κυκλοφορεί το Overkill. Αγριο, τσαμπουκαλεμένο, πρωτόγονο πανκ, rock n' roll και metal ξεχύνεται παντού μέσα από μανιασμένο παίξιμο του Clarke, τον παραμορφωμένο ήχο μπάσου του Lemmy και την χαρακτηριστική «πνιχτή» βραχνή φωνή του με το μικρόφωνο πιο ψηλά από το κεφάλι του. Την ίδια εποχή η παλιά δισκογραφική κυκλοφορεί τις ακατέργαστες ηχογραφήσεις του On Parole και η φήμη τους εξαπλώνεται.
 |
| Aπό αριστερά: Campbell, Lemmy, Dee. |
Οι Motorhead υπογράφουν στην GWR και βγάζουν όλη την οργή τους στο Orgasmatron το 1986. Ακολουθεί το Rock n' Roll το 1987 και η επιστροφή του Τaylor, όμως ο Lemmy καταγγέλλει τη νέα εταιρία ότι τους πιέζε αφόρητα για να βγάλουν το άλμπουμ, το οποίο θεωρεί «πρόχειρο». Είναι η τελευταία φορά που η μπάντα θα έχει έδρα την Αγγλία. Πλέον, το νέο σπίτι τους είναι οι ΗΠΑ, to L.A. και η Epic. Ο ήχος αλλάζει, όπως αναμενόταν. Ερχονται συνεργασίες (Ozzy, Slash), αλλά και περισσότερες καταχρήσεις. Μετά το 1916 που σηματοδοτεί τη νέα αρχή της μπάντας με τσέλο, ο Taylor απολύεται αφού δε μπορεί να ακολουθήσει τα κομμάτια. Στα ντραμς κάθεται ο Tommy Aldridge και τις ηχογραφήσεις ολοκληρώνει ο Mikkey Dee, o oποίος καθιερώνεται από το March ör Die (1992) κι έπειτα. Στο Sacrifice του 1995 αποχωρεί και ο Burston και από τότε η μπάντα θα παραμείνει τριμελής.
Ο Lemmy ξανανιώνει και το γκρουπ βγάζει άλμπουμ κάθε διετία. Απίστευτη προσήλωση. Από 2000 και το άλμπουμ We Are Motorhead, το τρίο γίνεται ακόμη πιο metal και προσωπικά με συναρπάζει όσο ποτέ άλλοτε. Αποκορύφωμα (πάντα κατά την άποψή μου) το Kiss Of Death του 2006. Η δύναμη τους θα παραμείνουν όμως οι συναυλίες. Ομως, όλα τα καλά στη ζωή δεν μένουν για πάντα. Οι πολυετείς καταχρήσεις του Lemmy, επιταγχύνουν τη βιολογική φθορά.
«O κόσμος δε δίνει πια τόση σημασία στα άλμπουμ μας, αλλά έτσι κι αλλιώς δε θα ζήσουμε αιώνια. Κάποια στιγμή θα μας βρει ο θάνατος. Πως μπορείς να φοβάσαι κάτι το αναπόφευκτο;», είχε πει κάποτε, στα μέσα των 00's. Στο Facebook, ανήρτησα μια φωτογραφία του Lemmy με την υποσημείωση «R.I.P. Lemmy». Τι χαζομάρα. Πως μπορεί ο ίδιος ο «πόλεμος» να αναπαυθεί εν «ειρήνη»...
ΤΗΕ SHADOW
