ΤΟ ΠΡΩΤΟ θέμα του 2017 δε θα μπορούσε να αφορά σε ένα... απλό, «γήινο» γκρουπ, ούτε σε ένα... συνηθισμένο άλμπουμ. Η χρονιά μπήκε λίγο περίεργα, έφερε αρκετές δυσκολίες, αλλά και σκέψεις για το μέλλον του Shadow Nation: θα έπρεπε να ακολουθήσω τις συμβουλές φίλων και να το μετατρέψω σε σάιτ ή να κρατήσω το προσωπικό ύφος και να παραμείνω στο πλαίσιο του blog; Υστερα από πολλή σκέψη, αποφάσισα να διατηρήσω αυτό το προσωπικό και πιο άμεσο στυλ· άλλωστε αυτή είναι η ουσία του συγκεκριμένου ιστοτόπου. Σε... παρόμοια διλήμματα βρέθηκαν και οι Paradise Lost πριν από περίπου 22 χρόνια...
{Απ' αυτό το άλμπουμ κι έπειτα, οι Paradise Lost δημιουργούν ένα «καλούπι» πάνω στο οποίο θα πορευθούν δεκάδες μπάντες από τότε μέχρι σήμερα}
Εχοντας προσφέρει στην ανθρωπότητα τρία σπουδαία doom/death/gothic άλμπουμ, τα Gothic (1991), Shades Of God (1992) και Icon (1993), αντικαθιστούν τον Matthew Archer στα ντραμς με τον πιο τεχνικό Lee Morris και ηχογραφούν μέσα σε τρεις μήνες το 5ο πόνημά τους, το Draconian Times. Eνα άλμπουμ πιο κοντά στο ύφος του προηγούμενου, Icon, αλλά περισσότερο μελωδικό και τεχνικό.
Ο Νick Holmes εγκαταλείπει τη brutal ερμηνεία και «ευθυγραμμίζεται» περισσότερο στο φωνητικό εύρος του Hetfield, χωρίς όμως να τον αντιγράφει. Ο Mackintosh μεγαλουργεί στην κιθάρα, ξεδιπλώνοντας μια απίστευτη καταθλιπτική, σκοτεινή παλέτα «χρωμάτων», συνεπικουρούμενος από τα γεμίσματα του φοβερού Aedy. Οι Paradise Lost χαρίζουν απλόχερα επιβλητικές ατμόσφαιρες και θανατηφόρα ριφ και solos, μέσα από κομμάτια στα οποία η δουλειά του Morris στα ντραμς τα ανεβάζει πολλά επίπεδα και σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο τόνο μπάσου του Edmondson, θαρρείς πως για πρώτη φορά το γκρουπ βρίσκει το rhythm section που του έλειπε.
Το Draconian Times χωρίζει την ιστορία αυτής της μεγάλης μπάντας σε δύο περιόδους· κατά πολλούς κλείνει την πρώτη και σημαντικότερη φάση της. Απ' αυτό το άλμπουμ κι έπειτα, οι Paradise Lost δημιουργούν ένα «καλούπι» πάνω στο οποίο θα πορευθούν δεκάδες μπάντες από τότε μέχρι σήμερα. Το άλμπουμ, φυσικά, δεν είναι αψεγάδιαστο. Εχει τις... κοιλιές του και κάποιες... υπερβολικά απλοϊκές παρενθέσεις, όμως το συνολικό αποτέλεσμα διαγράφει και την παραμικρή ένσταση.
Ανήκω σ' αυτούς που υποστηρίζουν πως οι Paradise Lost ολοκλήρωσαν τη σπουδαιότερη περίοδό τους με το Draconian Times. Μια περίοδο δίψας, «απωθημένων» και ατόφιας δημιουργικότητας. Τη στιγμή που τα πάντα άλλαζαν, το γκρουπ ταλαντεύτηκε, αλλά κράτησε σφιχτά το πολύτιμο DNA του, πραγματοποιώντας μέχρι σήμερα μία σπουδαία πορεία. Αν θέλετε να μπείτε στον «σκοτεινό» κόσμο των Paradise Lost, μπορείτε κάλλιστα να αρχίσετε το «ταξίδι» σας από αυτό το άλμπουμ. Θα σας ανοίξει διάπλατα τις πύλες προς ένα συναρπαστικό ταξίδι.
«Begone the fools that lead me - I need not to know
Accept reclining spirit I need to endure
You try to live a lifetime each and every day
In this short time of promise, you're a memory».
Track List:
1. Enchantment 6:04
2. Hallowed Land 5:02
3. The Last Time 3:27
4. Forever Failure 4:18
5. Once Solemn 3:03
6. Shadowkings 4:41
7. Elusive Cure 3:21
8. Yearn for Change 4:19
9. Shades of God 3:54
10. Hands of Reason 3:58
11. I See Your Face 3:17
12. Jaded 3:26
THE SHADOW
