ΠΕΡΙΠΟΥ 2,5 χρόνια μετά το μαγευτικό Battering Ram, οι αγέραστοι Saxon επιστρέφουν με το 22ο άλμπουμ της άκρως εντυπωσιακής πορείας τους, προσφέροντας απλόχερα heavy metal, χωρίς διευκρινίσεις, χωρίς στροφές, πειράματα κτλ. Το Thunderbolt προσφέρει ξανά τα έντονα αρώματα αυτού του γκρουπ - φαινομένου, έστω κι αν αρκετά κομμάτια του δεν μας κάνουν... σοφότερους...
{Τα μισά κομμάτια καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά}
Από το 1979, όταν και η μπάντα ξεκίνησε το σποδαίο αυτό ταξίδι της, μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 39 χρόνια. Πολλά μέλη της άλλαξαν, όπως άλλαξε η μουσική με τον καιρό, νέα πράγματα ήρθαν, άλλα έφυγαν, όπως και τα χρόνια. Τα μαλλιά άσπρισαν, οι ρυτίδες βάθυναν και πλήθυναν, όμως το μέταλλο των Saxon παρέμεινε ακλόνητο, στιβαρό και ξεκάθαρο, ασχέτως αν κάποιες φορές παρέκκλινε ανεπαίσθητα σε μόδες και τάσεις των καιρών.
Με το Battering Ram του 2015 έδειξαν να μπαίνουν ξανά στον κόσμο των άμεσων, κοφτών, επιβλητικών συνθέσεων και ήχων, και οφείλω να ομολογήσω πως το έκαναν με άκρως πειστικό τρόπο, με ένα άλμπουμ γεμάτο οργή και υπέροχες μουσικές σε κάθε τέμπο που επέλεξαν.
Φέτος, το Thunderbolt δεν είναι τόσο... γεμάτο ως άλμπουμ όσο ο προκάτοχός του, έχει όμως έχει κομμάτια που το απογειώνουν· συνθέσεις και ήχο που σε κάνουν να απορείς για τη φρεσκάδα που κρύβουν τα μέλη του γκρουπ. Οι Saxon θα ασχοληθούν με ελληνική και σκανδιναβική μυθολογία, βαμπίρ, βασιλιάδες και βασίλισσες, αλλά και με πιο... γήινα πράγματα όπως με τη δύσκολη ζωή των roadies κάθε γκρουπ, τους πιστούς υπηρέτες των συγκροτημάτων, αλλά και θα αποτίσουν φόρο τιμής στον μέγα Lemmy Kilmister.
To They Played Rock and Roll είναι για μένα το πιο επιβλητικό κομμάτι του άλμπουμ. Οι Saxon θυμίζουν Motorhead και «ξερνούν» μια κολασμένη rock n' roll λάβα που συμπαρασύρει ακροατή, ηχεία, ενισχυτές, περαστικούς. Ενα κομμάτι που είναι αδύνατον να μην επαναληφθεί με το που θα τελειώσει.
Απο 'κει κι έπειτα θα κρατήσω πράγματα όπως τις αρμονίες του Speed Merchants, αλλά και του Sons of Odin το οποίο σφύζει από μελωδία, το επικό και ίσως την καλύτερη στιγμή του άλμπουμ Nosferatu, μαζί με το They Played Rock and Roll, το φονικό The Secret of Flight και το Predator. Ολα τα υπόλοιπα κομμάτια στέκονται αξιοπρεπώς στο άλμπουμ, όμως... κάπου τα έχω ακούσει ξανά, κάπου οι Saxon μού δείχνουν πως επαναλαμβάνονται.
Κι αυτό δημιουργεί μία αισθητή «κοιλιά», κάνοντας το Thunderbolt να παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση, με σχεδόν τα μισά κομμάτια να είναι εξαιρετικά, αλλά τα υπόλοιπα να περνούν... για χιλιοστά κάτω από τον πήχη. Θα επαναλάβω: δεν είναι κακές συνθέσεις, όμως μιλάμε για Saxon, όπου όλα κρίνονται με βάση το κολοσσιαίο μέγεθός τους.
Ο 67χρονος, πλέον, Biff Byford τιμά με το παραπάνω τη μπάντα και την προσωπική πορεία του με σπουδαίες ερμηνείες, το κιθαριστικό δίδυμο των Quinn και Scarratt «λυσσομανά» χωρίς οίκτο, ο Nigel Glockler στα 65 του κάνει τα τύμπανά του και τις καρδιές μας να υποφέρουν και φυσικά ο Nibbs Carter στο μπάσο ακολουθεί πιστά κάθε μέτρο για να βάλει την μαγική πινελιά του, επιβλητικά, όπως προστάζει κάθε ηχόχρωμα του μεγάλου αυτού γκρουπ.
Αν και το ποτήρι, αυτή τη φορά δεν είναι γεμάτο, επ' ουδενί δεν θα το χαρακτήριζα καν μισοάδειο. Τα προαναφερθέντα κομμάτια έχουν τη δύναμη να κρατήσουν ψηλά το Thunderbolt. Πρόκειται για κομμάτια με χαρακτήρα και εξαιρετικό ήχο που, όπως και να το κάνουμε, είναι αυθεντικό heavy metal. Το σύνολο μπορεί να μην αγγίζει το άριστα, αλλά πιστεύω πως αυτές οι 5-6 στιγμές του αξίζουν προσοχής.
Τα κομμάτια:
1. Olympus Rising 1:35
2. Thunderbolt 3:50
3. The Secret of Flight 4:58
4. Nosferatu (The Vampires Waltz) 5:01
5. They Played Rock and Roll 3:31
6. Predator 3:13
7. Sons of Odin 5:20
8. Sniper 3:31
9. A Wizard’s Tale 3:49
10. Speed Merchants 3:42
11. Roadie's Song 3:27
ΤΗΕ SHADOW
Αξιολόγηση: 7>10
