ΟΤΑΝ άκουσα για πρώτη φορά τα τραγούδια της Lisa Mann ως White Crone, με πλημμύρισε μια νοσταλγία, καθώς η μουσική της με γύρισε στο heavy rock / metal των δοξασμένων 80's. Η εξαιρετική τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, κιθαρίστρια και μπασίστρια από το Πόρτλαντ, έχει ήδη κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ της The Poisoner το 2020 και πλέον ετοιμάζει το δεύτερο με τίτλο Prognosticator. Tο Shadow Nation βρήκε τη Lisa, η οποία μας μίλησε για όλα σε μία απολαυστική συνέντευξη... (scroll down to read the interview in English)
«Το The Conscript είναι ένα πολύ λυπηρό τραγούδι, με θλιβερή θεματολογία»
- Διάβασα ότι η μουσική παιδεία σου βασίζεται στα blues, αλλά o σκληρός ήχος των 80’s αποδείχθηκε μεγάλη επιρροή στο δισκογραφικό βήμα που επιχείρησες ως White Crone το 2020. Κάτι, άλλωστε, που αντιλαμβανόμαστε από το πρώτο άκουσμα του The poisoner. Ποιές μπάντες / καλλιτέχνες σε έχουν σημαδέψει και για ποιον λόγο;
Στην πραγματικότητα είμαι κατ’ επάγγελμα μουσικός των Blues, αλλά όταν ήμουν στην εφηβεία στα 80ς ήμουν κολλημένη με το Heavy Metal. Λάτρευα συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden, Judas Priest, Dio και Manowar. Ήμουν επίσης λάτρης των Mercyful Fate/ King Diamond, και μου άρεσε πάρα πολύ και το Bay Area Thrash, αλλά και γερμανικά συγκροτήματα όπως οι Accept κι οι Destruction. Έμαθα να παίζω μπάσο και να τραγουδάω συνοδεύοντας τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ των Iron Maiden, καθώς και των Dio, Manowar και ακόμη και των Rush. Ακούγοντας το The Poisoner, θα προσέξει κανείς σίγουρα πολλές επιρροές από τις κλασικές μπάντες των 80ς, αλλά και λίγο 70ς από Black Sabbath και Priest. Ήθελα πραγματικά να κάνω ένα άλμπουμ που θα ήθελα να άκουγα στα 16 μου. Χαίρομαι που και σε άλλους αρέσει να το ακούν.
- Τί είναι αυτό που έχει δώσει αυτή τη διαχρονικότητα στο rock και στο metal;
Δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Θέλω να πω, γιατί τα παιδιά ντύνονται ακόμη και σήμερα σαν τους greasers από τα 50ς και ακούνε Rockabilly; Υποθέτω διότι το cool παραμένει cool, και θα είναι πάντα cool, είτε πρόκειται για μουσική, είτε για το στυλ που τη συνοδεύει. Τις προάλλες είδα τον Steve Vai να παίζει με τον Adrian Belew. Ο Vai φορούσε ένα μεγάλο κοστούμι zoot λες κι είχε βγει από γκαγκστερική ταινία των 40ς. Μετά έπαιξε μουσική των 70ς και 80ς και έμοιαζε απίστευτα επίκαιρο, δεν έμοιαζε καθόλου απαρχαιωμένο. Η metal μουσική είναι το ίδιο – η γρήγορη, βαριά μουσική ήταν κουλ τα 80's και παραμένει cool σήμερα. Και δεν είναι ανάγκη να έχεις γεννηθεί κάποια συγκεκριμένη εποχή για να την καταλάβεις.
«Με εντυπωσίασε ο παράξενος ήχος των Ghost»
- Πώς αποφάσισες να μπεις στη δισκογραφία; Πώς προέκυψε το The Poisoner;
Έχω κάνει τη σύνθεση και την παραγωγή αρκετών ανεξάρτητων άλμπουμ blues, και πάντα ήθελα να κάνω κάτι metal κάποια μέρα. Ωστόσο δεν είχα ποτέ κάποια καλή έμπνευση για να γράψω μέχρι που ανακάλυψα το συγκρότημα Ghost, όταν προτάθηκαν για βραβείο Grammy. Με εντυπωσίασε ο παράξενός τους ήχος και το πώς ο Tobias Forge πραγματικά δεν νοιάζεται τι νομίζουν οι άλλοι, απλώς συνθέτει ό,τι θέλει. Ξαφνικά άρχισε να ακούω βαριά ριφ και μελωδίες στο μυαλό μου και σιγά-σιγά ξεκίνησα να καταγράφω τις ιδέες και να τις ηχογραφώ. Στην αρχή έλεγα ότι θα το έκανα για τη φάση, και δε θα το ηχογραφούσα. Όμως όταν είχα πια αρκετά κομμάτια για να βγάλω ολόκληρο άλμπουμ σκέφτηκα αντικειμενικά ότι ήταν αρκετά καλό που θα το απολάμβαναν και άλλοι. Ήδη έπαιζα μπάσο, αλλά έμαθα στον εαυτό μου πώς να παίζει ηλεκτρική κιθάρα παρακολουθώντας βίντεο στο YouTube. Ξέρω έναν ντράμερ σε γειτονική πόλη, τον Larry London, που διδάσκει ντραμς και είναι σπουδαίος στο rock και το metal. Τον προσέλαβα για να παίζει ντραμς στο άλμπουμ. Πήρα επίσης τον Vinny Appice, πρώην ντράμερ των Black Sabbath και Dio για να παίξει σε ένα τραγούδι - είχε παίξει σε ένα κομμάτι Blues Rock πριν από κάτι χρόνια. Μαζί με μερικούς guest μουσικούς, έφτιαξα το παζλ του The Poisoner σιγά σιγά στον ελεύθερό μου χρόνο, ενώ συνέχιζα να παίζω και να ηχογραφώ τα Blues μου. Όταν κυκλοφόρησε το The Poisoner δυσκολεύτηκα να το προωθήσω, καθώς ήμουν παντελώς άγνωστη στη Metal σκηνή, όμως όποιος το άκουσε του έδωσε θετική κριτική, ενώ μπήκε και σε κάποια top ten της χρονιάς.
- Τραγουδάς, παίζεις κιθάρα και μπάσο. Μια μπάντα μόνη σου. Εχεις χρόνια που ασχολείσαι με τη μουσική;
Άρχισα να παίζω μπάσο όταν ήμουν παιδί. Με γοήτευε αυτό και έμαθα να παίζω μέτρα από συγκροτήματα όπως οι Deep Purple και οι Cream στην ακουστική κιθάρα της μαμάς μου. Στα 11 μου άρχισα να πηγαίνω σπίτι με τα πόδια από το σχολείο κάθε μέρα για μεσημεριανό ώστε να εξοικονομώ τα χρήματα για φαγητό και να αγοράσω το πρώτο μου μπάσο από ενεχυροδανειστήριο. Όταν ήμουν έφηβη μπήκα σε ένα συγκρότημα κάτι σαν Punk που λεγόταν Dead Conspiracy. Δώσαμε συνολικά τέσσερις συναυλίες στα 15-16 μου στο Πόρτλαντ σε ένα καταγώγιο με το όνομα The Satyricon. Όταν ήμουν 19 ετών άρχισα να παίζω διασκευές σε συγκροτήματα των μπαρ, απλώς για να βγάζω το ψωμί μου. Πολύ αργότερα μόνο ξεκίνησα να γράφω τη δική μου μουσική και να είμαι επικεφαλής δικού μου συγκροτήματος με καινούργια κομμάτια. Δεν θα σου πω όμως πόσος καιρός πάει από τότε, αλλιώς θα μάθεις την ηλικία μου!
Τα κομμάτια The Poisoner και Prognosticator έχουν πολλά κοινά. Τα ακούω στο ίδιο πλαίσιο των 80ς με τους Judas Priest και άλλους. Όμως κατά κάποιον τρόπο το The Conscript προέκυψε διαφορετικό. Ξεκίνησε με ένα ριφ που σκέφτηκα για μπάσο, και μετά άκουσα μια φωνητική μελωδία στο μυαλό μου και προσάρμοσα τη γραμμή του μπάσου. Αυτό που άκουσα στο μυαλό μου ήταν ως επί το πλείστον σε ρυθμό 5/4, με κάποιες παραλλαγές. Δεν είχα σκοπό να γράψω ένα κομμάτι proggy, απλά βγήκε έτσι. Είναι ένα πολύ λυπηρό τραγούδι, με θλιβερή θεματολογία. Ερμηνεύω και τις δύο πλευρές σε μια συνομιλία μεταξύ μητέρας και γιου, καθώς πρόκειται να τον πάρουν και να στρατολογήσουν στον πόλεμο. Παραδόξως, ο καλλιτέχνης που έκανε το εξώφυλλο για το σινγκλ και το επερχόμενο άλμπουμ Prognosticator είχε σχεδόν στρατολογηθεί ο ίδιος στον πόλεμο και αγόρασα την τέχνη του για να τον βοηθήσω να ξεφύγει από το πεδίο της μάχης.
- Πότε θα κυκλοφορήσει; Θα βγει σε φυσική μορφή ή μόνο ψηφιακά;
Το The Conscript είναι το δεύτερο σινγκλ από το επερχόμενο πλήρες άλμπουμ, το οποίο θα έχει τίτλο Prognosticator. Και τα δύο είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο στο Bandcamp και σε όλες τις πλατφόρμες. Θα κάνω και κανονική έκδοση, τουλάχιστον CD, αλλά σκοπεύω να κάνω και μια περιορισμένη σειρά βινυλίου. Δεν μπορώ να πω πότε θα κυκλοφορήσει ακόμα, καθώς είναι ακόμα στα σκαριά, και είμαι πολύ απασχολημένη με άλλες μουσικές δραστηριότητες καθώς και με κάποια πιεστικά οικογενειακά θέματα. Αλλά έχω περισσότερα τραγούδια σχεδόν ολοκληρωμένα και έχω κλείσει χρόνο στο στούντιο για να ολοκληρώσω το υπόλοιπο. Γενικώς κάνω προόδους.
«Η White Crone είναι ένα alter ego»
- Η θεματολογία παραμένει η ίδια να φανταστώ και γιατί έχεις επιλέξει να ασχολείσαι με μυστικισμό, μαγείες, παραμυθένιες ιστορίες;
Η White Crone είναι ένα alter ego, ένας χαρακτήρας. Είναι η σοφή γυναίκα του χωριού, αφηγήτρια συχνά τρομακτικών παραμυθιών. Έτσι τις περισσότερες φορές, όταν τραγουδάω ως White Crone, ενσαρκώνω τον χαρακτήρα. Το Prognosticator αφηγείται την ιστορία της καταγωγής της, πώς σχεδόν κάηκε ως μάγισσα αλλά γλίτωσε. Είναι τόσο διασκεδαστικό να γράφω για αυτόν τον χαρακτήρα, μπορώ πραγματικά να χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου και να δημιουργήσω ιστορίες. Πάντα μου άρεσαν η μουσική και οι στίχοι του King Diamond, είναι σίγουρα μια τεράστια επιρροή στην απόκοσμη πτυχή της αφήγησης.
- Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς και γιατί;
Θα ήθελα πολύ να τραγουδήσω ένα ντουέτο με τον Μιχάλη Σταυρακάκη των Doomocracy, η φωνή του είναι πέρα για πέρα υπέροχη. Όσο για τους κιθαρίστες, πάντα ονειρευόμουν να συνεργαστώ με τον Tony MacAlpine, καθώς έχει βαθιά κατανόηση του τι κάνει μια μελωδία όμορφη.
«Τα πρώτα συγκροτήματα έφτιαχναν μουσική που ήταν συγκλονιστική»
- Πιστεύω ότι το ευρύ κοινό είναι κοινό που μένει στην πλειονότητά του στα χιτς, ενώ υπάρχουν τόσες σπουδαίες μπάντες και κομμάτια που δεν γίνονται γνωστά, επειδή ίσως δεν είναι radio friendly θα έλεγα. Οταν πριν από 2 χρόνια είχα μιλήσει με τον Rob Garven των Cirith Ungol, μου είχε πει: «Η μουσική μας δεν απευθυνόταν ποτέ στις μάζες, που δεν νομίζω ότι έχουν και τόσο καλό γούστο έτσι κι αλλιώς». Εχει βάση αυτή η άποψη πιστεύεις;
Συμφωνώ μάλλον, ειδικά υπό το πρίσμα ότι τόσες πολλές μπάντες στις μέρες μας ακούγονται ακριβώς το ίδιο, σε σημείο που σχεδόν ακούγονται σαν να έχουν παραχθεί από AI. Αν μερικές μπάντες με συγκεκριμένο εμπορικό ήχο γίνουν δημοφιλείς, τότε χίλιες μπάντες βρίσκονται πίσω τους προσπαθώντας να αναδημιουργήσουν αυτόν τον ήχο. Ειλικρινά γίνεται βαρετό. Όχι ότι αυτό που κάνω είναι εξαιρετικά πρωτότυπο - είναι σίγουρα ένας φόρος τιμής στο Heavy Metal του παρελθόντος. Αλλά νομίζω ότι τα πρώτα συγκροτήματα έφτιαχναν μουσική που ήταν συγκλονιστική, αξέχαστη και ακόμη και θεατρική. Αυτή είναι η μουσική που μιλάει στην καρδιά μου.
- Με λίγα λόγια, έχει θέση στη σημερινή εποχή και μπορεί να είναι τόσο παρεμβατικός όπως κάποτε ο σκληρός ήχος;
Πιστεύω ότι ο ορισμός τού τι είναι σκληρό, του heavy, έχει χαθεί με το άφθονο μοντέρνο Metal. Λατρεύω τις extreme μπάντες, αλλά οι καλύτερες εξακολουθούν να έχουν μελωδικά στοιχεία και δυναμική. Οι Iron Maiden εξακολουθούν να γεμίζουν στάδια, αλλά είναι αλήθεια ότι η αγορά του Heavy Metal είναι αρκετά μικρή σε σύγκριση με την Pop. Ποιος ξέρει αν θα λάβει ποτέ την αναγνώριση που του αξίζει... Ωστόσο κατά τη γνώμη μου, τα συγκροτήματα πρέπει να γράφουν τραγούδια από καρδιάς και όχι απλώς να προσπαθούν να ακούγονται σαν την πιο εμπορική μουσική εκεί έξω για να προσπαθήσουν να «τα καταφέρουν». Υπάρχουν ακροατές εκεί έξω που λαχταρούν για την αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια.
- Εχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα; Αν όχι, το σκέπτεσαι; Και που θα ήθελες να πας;
Δεν έχω πάει ποτέ στην Ελλάδα αλλά πάντα ήθελα να πάω. Στα νιάτα μου με γοήτευαν οι ιστορίες των αρχαίων Ελλήνων θεών και ηρώων. Έχω μερικούς Ευρωπαίους φίλους που τους αρέσει να κάνουν διακοπές εκεί και λατρεύουν τις παραλίες και τη νυχτερινή ζωή. Αλλά θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ τις αρχαίες τοποθεσίες, όπως την Ακρόπολη ή τα μινωικά ερείπια στην Κρήτη. Είμαι σίγουρη ότι θα κατέληγα να γράψω ένα τραγούδι για τους αρχαίους μύθους της Ελλάδας!
- Lisa σ’ ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτή την όμορφη κουβέντα και εύχομαι να σε δούμε σύντομα στην Ελλάδα.
Εγώ σε ευχαριστώ, και ελπίζω και να συναντηθούμε εκεί!
•••
Lisa Mann (White Crone): Cool will always be cool, whether it's the music or the style that accompanies it
WHEN I first listened to the songs of Lisa Mann as White Crone, I was filled with nostalgia, as her music shifted me back to the heavy rock/metal of the glorious 80s. This exceptional singer, composer, guitar and bass player from Portland released her first album, “The Poisoner” already from 2020 and is now preparing a second one, titled: “Prognosticator.” Shadow Nation has found Lisa, who has spoken to us about everything in a thoroughly enjoyable interview…
- I have read that your music background is based on Blues, but the hard sound of the 1980s proved to be a major influence on your “White Crone” studio effort in 2020. This is obvious upon first hearing The Poisoner. Which bands/artists have marked you and why?
Actually, I am a Blues musician by trade, but when I was a teenager in the 1980's I was obsessed with Heavy Metal. I loved bands like Iron Maiden, Judas Priest, Dio and Manowar. I was also a huge Mercyful Fate/ King Diamond fan, and I also loved Bay Area Thrash, and German bands like Accept and Destruction. I learned to play bass and sing by playing along with the first four Iron Maiden albums, as well as Dio, Manowar, and even Rush. When listening to The Poisoner, you will definitely hear a lot of influences from the classic 80's bands, but also a bit of 70's Black Sabbath and Priest. I really wanted to make an album I would have wanted to listen to when I was 16 years old. I am just happy that other people like to hear it as well.
- What is the element that has rendered Rock and Metal timeless?
I am not quite sure- I mean, why are kids still dressing up like greasers from the 50's today too, and listening to Rockabilly? I guess perhaps cool is cool, and will always be cool, whether it's the music or the style that accompanies it. Just the other night I saw Steve Vai playing with Adrian Belew, Vai had a big zoot suit on, like he stepped out of a gangster movie set in the 1940's. Then he played music from the 70's and 80's with them and it was amazingly relevant to the current moment, it didn't sound dated at all. Metal music is also like that- fast, heavy music was cool in the 80's and it's still cool now. And you don't have to be born in a certain era to understand it.
«I was struck by Ghost's oddball sound»
I have written and self-produced several independent blues album projects, and I had always hoped to create a Metal project someday as well. But I had never been deeply inspired to write until I discovered the band Ghost when they were nominated for a Grammy. I was struck by their oddball sound, and how Tobias Forge really doesn't care what anybody thinks, he just writes what he wants. Suddenly I just started hearing heavy riffs and melodies in my head, and slowly started writing the ideas down and recording them. At first I thought I would just do it for fun and not release it. But after I had enough songs to make a full length album, I objectively thought it was good enough that other people might enjoy it as well. I already played bass but taught myself how to play electric guitar by watching YouTube videos. I know a drummer in a nearby city, Larry London, who teaches drums and is a master of rock and metal styles; I hired him to play drums on the album. I also hired former Black Sabbath and Dio drummer Vinny Appice to play on a song- he had performed on one of my Blues Rock songs a few years ago. Along with a few guest musicians, I pieced The Poisoner together slowly in my spare time, while I kept performing and recording as a Blues artist. When The Poisoner was released I had a hard time promoting it, as I was completely unknown as a Metal artist, but it was well reviewed by almost every outlet that picked it up, and even made some Top Ten Album of the Year lists.
I started playing bass as a child, really. I was fascinated with bass guitar, and I learned parts from bands like Deep Purple and Cream on my mom's acoustic guitar. When I was 11 years old I started walking home from school every day during lunch in order to save up my lunch money to buy my first bass guitar from a pawn shop. When I was a teenager, I joined a crossover Punk band called Dead Conspiracy. We played a total of four gigs when I was 15 or 16 years old in Portland OR at a dive bar called The Satyricon. When I was 19 I started playing covers in bar bands, just to be able to play for a living. It wasn't until much later that I started writing my own music and fronting my own original band. I won't tell you exactly how long ago all this happened or you will know how old I am!
- The Conscript is your new step. I can discern certain shifts from The Poisoner and Prognosticator. Is there a more prog approach?
The songs The Poisoner and Prognosticator have a lot in common, I hear them in the realm of 80's Judas Priest and the like. But somehow The Conscript came out different. It started with a riff I came up with for bass guitar, and then I heard a vocal melody in my head and adjusted the bass line. What I heard in my head mostly panned out to 5/4 time signature, with some variations. I didn't intend to write a proggy song, it just came out that way. It's a very sad song, with a sad subject matter. I sing both parts in a conversation between a mother and a son, as he is about to be taken away and conscripted into war. Oddly enough, the artist who did the cover for the single and upcoming album Prognosticator was almost conscripted into war himself, and I purchased his art in order to help him escape the battlefield.
- When is it out? Will it be in physical form, too, or just online?
The Conscript is the second single from the upcoming full album, which will be titled Prognosticator. Both are available online at bandcamp and on all the streaming platforms. I will be making physical product, at least compact disc, but I intend to make a limited run of vinyl as well. I can't say when it will be out yet as it is still in the works, and I am very busy with other music business as well as with some pressing family matters. But I have more songs almost completed, and studio time booked to finish tracking the rest. I am making forward progress.
«White Crone is an alter ego»
- I guess the subjects addressed remain the same, why have you chosen to focus on mysticism, magic and fairy tales?
White Crone is an alter ego, a character. She is the village wise woman, a storyteller of often fearsome tales. So most of the time, when I am singing as White Crone, I am embodying the character. The song Prognosticator tells her origin story, how she was almost burned as a witch but escaped. It is so much fun to write for this character, I can really use my imagination and create stories. I have always loved the music and lyrics of King Diamond, he is definitely a huge influence on the spooky storytelling aspect.
- Which artist would you like to cooperate with and why?
I would love to sing a duet with Michael Stavrakakis of Doomocracy, his voice is beyond magnificent. As for guitarists, I have always dreamed of working with Tony MacAlpine, as he has such a grasp of what makes a beautiful melody.
«Τhe early bands made music that was bombastic»
- I believe that the wider public sticks in its majority to the hit tracks, while there are so many bands and songs that do not become known, possibly because they may not be radio-friendly, I would say. Two years ago, when I spoke with Rob Garven of Cirith Ungol he told me: “Our music never addressed the masses, which I do not think have got such a good taste anyway.” Do you think that view holds water?
I do somewhat agree, especially in the light that so many bands nowadays sound exactly the same, to the point that they almost sound like they've been produced by AI. If a few bands with a certain commercial sound get popular, then 1000 bands are behind them trying to recreate that sound. Frankly it gets boring. Not that what I am doing is super original- it is definitely an homage to Heavy Metal of the past. But I think the early bands made music that was bombastic, memorable and even theatrical. That's the music that speaks to my heart.
- In other words, does the hard sound have a place nowadays and can it be as influential as it used to be?
I believe the definition of what is hard, of what is heavy, has gotten lost with a lot of modern Metal music. I do love extreme bands but the best ones still have melodic elements and dynamics. Iron Maiden is still selling out stadiums, but it is true, the market for Heavy Metal is quite small by comparison to Pop. Who knows if it will ever get the recognition it deserves. But in my opinion, bands need to write songs from the heart and not just try to sound like the most commercial music out there in order to try to "make it." There are listeners out there who do crave authenticity and sincerity.
- Have you ever been to Greece? If not, would you consider it? And where would you like to go in this country?
I have never been to Greece but have always wanted to go. As a youth I was fascinated by the stories of the old Greek gods and heroes. I have some European friends who love to vacation there and they love the beaches and the nightlife. But I would love to visit the ancient sites, like the Acropolis, or the Minoan ruins in Crete. I am sure I would end up writing a song about the ancient legends of Greece!
- Lisa, thank you very much indeed for this lovely chat and I wish we see you soon in Greece.
Thank you so very much, and I hope to see you there as well!
