Ο διάδοχος του Redeemer Of Souls, έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Andy Sneap σε μια παραγωγή που κοχλάζει και υποστηρίζει μέχρι παραμικρής λεπτομέρειας τις συνθέσεις των Tipton, Halford και Faulkner. Oι Priest, στο δεύτερο άλμπουμ τους χωρίς τον KK Downing και με τον Glenn Tipton να δοκιμάζεται όσο ποτέ από το μαρτύριο της νόσου του Πάρκινσον, έρχονται να πουν πράγματα που θέλουν και να βγάλουν αυτό το κάτι που έλειπε στα άλμπουμ τους από το Painkiller κι έπειτα, μέχρι σήμερα.
Το Firepower υποδέχεται τον ακροατή με το ομώνυμο κομμάτι. Πιο thrasy ύφος αλλά πάντα μέσα στο πλαίσιο των Priest με υπέροχες αρμονίες. Ο Travis «λιώνει» πίσω από το σετ των «dw» τυμπάνων του σε μια σύνθεση - όλεθρο. Το Lightning Strike έρχεται να μας θυμίσει εποχές Painkiller και Ram It Down. Υπέροχο κομμάτι, υπέροχος Halford, υπέροχοι Priest με μεθυστικά solos και δισολίες, σε μια σύνθεση που ρέει σαν καυτή λάβα. To heavy metal σε μια μεγαλειώδη γιορτή.
Υστερα έρχονται το Evil Never Dies και Never the Heroes. Κλασικά Priest ριφ που διαχέονται σαν οξυγόνο στο αίμα, με τον Halford, προσεκτικό και πολύπειρο, να κλέβει την παράσταση στο δεύτερο κομμάτι. Το Necromancer μπαίνει με Slayer tone στις κιθάρες και συναρπάζει (100% δάκτυλος Sneap εδώ), ενώ στο Children of the Sun ο Faulkner κλέβει την παράσταση με ένα υπέροχο solo. Το έχω γράψει και παλαιότερα: το ύφος του 38χρονου Λονδρέζου και αντικαταστάτη του KK Downing μ' αρέσει πάρα πολύ στους Priest.
To Guardians (με πιάνο) αποτελεί την εισαγωγή του Rising from Ruins, ένα mid tempo κομμάτι, με ριφ, μελωδίες και πολλά, πολλά στολίδια μέσα του (ηχητικά και συνθετικά). Αν και το κομμάτι παραπέμπει σε παλαιότερες προσωπικές δουλειές του Halford, εντούτοις το γκρουπ πάει ακόμη πιο μακριά το «βλέμμα» του, με σημεία που θυμίζουν κλασική μουσική και περάσματα σαν του Hoffmann των Accept. Ενα κομμάτι που ανεβάζει παλμούς...
Flame Thrower και Spectre θεωρώ πως είναι ένα... κλικ πιο κάτω από τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ, αλλά στο Firepower τίποτα δεν είναι... σίγουρο και δεδομένο. Οι Priest δεν σου επιτρέπουν να μην σ' αρέσει κάτι εδώ. Traitors Gate: Αν μισείτε τα ηχεία σας, βάλτε την ένταση στο τέρμα. Το γκρουπ παίζει το δικό τους heavy metal, που μεθά και μαγεύει, όχι σε... επανάληψη, αλλά σε νέα έκδοση 2018. Απόλαυση! Ακολουθεί το πιο ανάλαφρο και κλασικό σε ύφο NWOBHM, No Surrender, και μία ακόμη έκπληξη έρχεται με το προτελευταίο Lone Wolf: ο... μοναχικός λύκος των Priest έρχεται να ενώσει το Mπέρμιγχαμ με το Τέξας, το doom με το southern ροκ και να μας (με) αφήσει με το στόμα ανοικτό. Η αυλαία πέφτει με το Sea of Red. Δεκατέσσερα κομμάτια χωρίς μπαλάντα δε γίνεται. Μια -θα έλεγα- σχεδόν αδιάφορη μπαλάντα (μπορεί και να θέλει χρόνο αφομοίωσης, δεν ξέρω) που της δίνει πολλά «συν» το κιθαριστικό solo. Ενα μικρό... ψεγάδι που όμως δεν χαλάει τη γενική εικόνα.
Eν κατακλείδι, οι Judas Priest επιστρέφουν -κατά την άποψή μου- με το σημαντικότερο άλμπουμ τους εδώ και 28 χρόνια και το Painkiller. Παρότι το πλήθος των 13-14 κομματιών του Firepower με «τρόμαξε», η νέα αυτή δουλειά, σφύζει από πάθος, φρεσκάδα, πείρα ετών, ποιότητα και νέες ιδέες. Η φλόγα του γκρουπ, παρά τα προβλήματα, καίει δυνατά και αλίμονο σ' αυτόν που θα βρεθεί στο διάβα της. Οι Judas Priest θα αποτελούν για τους επόμενους αιώνες, αντικείμενο μελέτης για τους (μουσικούς) ιστορικούς του μέλλοντος.
Τα κομμάτια:
1. Firepower 3:27
2. Lightning Strike 3:29
3. Evil Never Dies 4:23
4. Never the Heroes 4:23
5. Necromancer 3:33
6. Children of the Sun 4:00
7. Guardians (Instrumental) 1:06
8. Rising from Ruins 5:23
9. Flame Thrower 4:34
10. Spectre 4:25
11. Traitors Gate 5:43
12. No Surrender 2:54
13. Lone Wolf 5:09
14. Sea of Red 5:51
Total length: 58:20
THE SHADOW
Aξιολόγηση: 10>10
