ΩΣ ΑΛΛΟΣ... Πέτρος είχα «απαρνηθεί» τους Uriah Heep όταν κυκλοφόρησαν το τελευταίο άλμπουμ τους, Living The Dream (δείτε την Παρουσίασή του ΕΔΩ). Tη δεύτερη φορά είχα «γυρίσει» την πλάτη μου όταν έμαθα την ημερομηνία του live τους στην Αθήνα. Τρίτη φορά δε μου... πήγαινε. Οταν άκουσα το άλμπουμ, κάθε αμφιβολία μου, διαλύθηκε και έχοντας «λιώσει» ήδη την τελευταία δουλειά τους, πήρα το δρόμο για το Fuzz, χθες το απόγευμα...
To Sold Out της συναυλίας δε με εξέπληξε, αφού γνωρίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχει δυνατό ρεύμα αγάπης για τους Αγγλους. Η συντριπτική πλειονότητα των φίλων του γκρουπ χθες ήταν, αναμενόμενα, άνω των 30 και ο μεγαλύτερος όγκος τους κατέφθασε νωρίς για να ακούσει τους Ελληνες, Chrysilia, που άνοιξαν το live με το συμφωνικό metal τους, τις επιβλητικές ατμόσφαιρές τους, αν και δεν απέφυγαν κάποια λάθη, που είχαν να κάνουν με το μέτρο, στα τύμπανα.
Το περίπου μισάωρό τους όμως ήταν χορταστικό και ανέβασε τη διάθεση και ακριβώς στις 22.00 (Εγγλέζοι γαρ) οι Uriah Heep εμφανίστηκαν στη σκηνή, με τόνους θετικής ενέργειας κι έναν αγέραστο Bernie Shaw να αποδίδει μαγευτικά, αλλά και να «παίζει» συνεχώς με το κοινό, ξεσηκώνοντάς το.
Οπως αναμενόταν, ένα μεγάλο κομμάτι της setlist ανήκε -και δικαιολογημένα- στο νέο άλμπουμ τους, το υπέροχο Living The Dream, ανοίγοντας τη συναυλία με το σπουδαίο Take Away My Soul. Δυστυχώς, σχεδόν όλοι οι φίλοι των Heep που προσήλθαν στο Fuzz, όπως φάνηκε, αγνοούσαν παντελώς το περιεχόμενο του συγκεκριμένου άλμπουμ και περίμεναν με τα χέρια... σταυρωμένα να έρθει η σειρά κάποιου hit του παρελθόντος (προσωπικά ευχαριστήθηκα όσοι κανείς τα νέα κομμάτια).
Και οι Heep δεν άργησαν να μπουν στο... ψητό καθώς το Too Scared To Run ήρθε να «ισοπεδώσει» το χώρο, ενώ πολύ αργότερα τα (μεταξύ άλλων) July Morning, Wizard, αλλά και το Easy Livin' που έκλεισε τη συναυλία, «απογείωσαν» το κοινό. Ο Mick Box παλαιώνει σαν το καλό κρασί, είχε ένα θεματάκι με την ακουστική κιθάρα στο Lady In Black (χωρίς να ευθύνεται αυτός φυσικά), αλλά σε γενικές γραμμές ήταν απολαυστικός.
Πολλά εύσημα, φυσικά, θα πρέπει να απονείμουμε τόσο στον Phil Lanzon στα πλήκτρα (ο παλιός είναι αλλιώς, πως να το κάνουμε...), όσο και στον Dave Rimmer στο μπάσο (το... έσκαψε πραγματικά), όμως η ενέργεια του Russell Gilbrook στα τύμπανα ήταν σχεδόν... σοκαριστική. Αν και 54 ετών, με το παίξιμό του έμοιαζε, χωρίς ίχνος υπερβολής, με τουλάχιστον 30άρη, κάνοντας το σετ του να υποφέρει πραγματικά.
Το γκρουπ... σνόμπαρε την περίοδο Lawton (ούτε το Sympathy βρε παιδιά;), αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι η setlist ήταν χορταστική, ιδίως γι' αυτούς (τους ελάχιστους) που είχαν προλάβει να αφομοιώσουν το εκπληκτικό Living The Dream. Το Fuzz «έδωσε» καλό ήχο, ενώ ο εξαερισμός του ήταν εκπληκτικός. Εις το επανιδείν...
ΤΗΕ SHADOW
