LIFE: Ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά...

ΣΤΑ ΤΕΛΗ της δεκαετίας του '70, έχοντας εγκατασταθεί από την Αθήνα, σε μια πολύ όμορφη περιοχή της ελληνικής περιφέρειας, κάθε φορά που τα καιρικά φαινόμενα είχαν... κέφια, αναγκαζόμασταν να υποστούμε ένα είδος απομόνωσης. Οταν δηλαδή άνοιγαν οι ουρανοί (και άνοιγαν πολύ συχνά όφειλω να ομολογήσω...) και το νερό έπεφτε με τους... τόνους, το ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά και το τηλέφωνο κοβόντουσαν για ώρες...








Θέλοντας και μη, αναγκαζόμασταν να παραμείνουμε στη γλυκιά φυλακή του σπιτιού, αφού παιδότοποι δεν υπήρχαν, αλλά και το Ιντερνετ ήταν ακόμη μια άγνωστη λέξη. Με σβηστά τα φώτα και με μπόλικα κεριά να τρεμοπαίζουν διαχέοντας αυτή την ιδιαίτερη νοσταλγική μυρωδιά τους, ήμασταν «υποχρεωμένοι» να μιλήσουμε μεταξύ μας.

Ανοίγαμε συζητήσεις οι οποίες χανόντουσαν μέσα στις σκιές που τρεμόπαιζαν στους τοίχους, ονειρευόμασταν, τσιμπολογούσαμε ό,τι υπήρχε· λίγο ψωμί με λάδι και ζάχαρη ή αν ήμασταν πιο τυχεροί, καμιά πλάκα σοκολάτας.

Κι όταν έφτανε η ώρα που τα φώτα άναβαν και πάλι, τα μάτια μας μισοέκλειναν ενοχλημένα όπως κι εμείς κατά βάθος. Η σκοτεινή μαγεία είχε χαθεί, όμως είχαμε προλάβει να έρθουμε όλοι πιο κοντά.

Σήμερα, για να κοπεί το ρεύμα πρέπει να έρθει η... συντέλεια. Ολοι μας τρέχουμε στα... χαμένα, όλοι, παρότι συνωστισμένοι, είμαστε τόσο μακριά: στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στο χώρο εργασίας, στο ίδιο μας το σπίτι.

Η καθημερινότητα και ο αλλόκοτος κόσμος των social media και των smart phones μάς έχει επιβάλλει έναν αυτόνομο (με την κακή έννοια) τρόπο ζωής.

Η γενιά μου δεν έζησε πόλεμο. Της έμελλε να ζήσει μια πανδημία. Σιγά σιγά μαζευόμαστε ξανά στα σπίτια μας. Σύντοφοι, σύζυγοι, οικογένειες, συγκάτοικοι, θα βρεθούν ή βρίσκονται ήδη για πολλές ώρες πρόσωπο με πρόσωπο. Ας το εκμεταλλευθούμε λοιπόν.

Ας αρχίσουμε να μιλάμε ξανά. Ας μειώσουμε τις ώρες που θα κατσουμε μπροστά από μια τηλεόραση ή ένα pc ή κινητό. Ας έρθουμε πιο κοντά, ας συζητήσουμε ξανά μεταξύ μας, ας φέρουμε όμορφες μνήμες στο νου. Ας βάλουμε τάξη στις σκέψεις μας, στη ντουλάπα μας, στη μπερδεμένη δισκοθήκη μας. 

Ας γελάσουμε κι ας μας χτυπά την πόρτα ο κορωνοϊός. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, έλεγαν οι στωικοί φιλόσοφοι της αρχαιότητας και μιας και τους... θυμήθηκα, θα κάνω κι εγώ μια αρχή. Από που; Από τη δισκοθήκη μου και μετά βλέπουμε... Υγεία σε όλους.

THE SHADOW