Κατακαλόκαιρο... Η περίοδος των διακοπών και των μεταγραφών στον τομέα των σπορ. Αλλά για μια στιγμή... Μεταγραφές έχουμε και στη μουσική. Αλλες πετυχημένες, που άλλαξαν την ιστορία και άλλες που απέτυχαν παταγωδώς...
Κι αν στα συγκροτήματα, ο κιθαρίστας ή ο ντράμερ μπορούν εν μέρει να αντικατασταθούν δίχως πολλά... απόνερα, η επιλογή του τραγουδιστή ανέκαθεν αποτελούσε πρώτη είδηση και σχεδόν πάντα ήταν κίνηση καθοριστική. Πάμε να δούμε μερικές...
Οι Kαλύτερες:
1.
Βruce Dickinson - Iron Maiden (1982)
Μακράν
η πιο επιτυχημένη μεταγραφή στο χώρο
του σκληρού ήχου, κάτι σαν του Μαραντόνα
στη Νάπολι το 1984... Προερχόμενος από τους
Samson και διαδεχόμενος τον Paul DiAnno το 1982,
εκτινάσσει τη μετοχή των Iron Maiden στα ύψη.
Από το The Number Of The Beast και μετά, τίποτα δεν
θα είναι ξανά το ίδιο...
2. Ronnie
James Dio - Rainbow (1975)
Αν
ο Ritche Blackmore δεν εγκατέλειπε τους Deep
Purple για να «πλάσσει» τους Rainbow, πιθανότατα
ο μέγας Dio να είχε διαφορετική πορεία.
Διαλύοντας τους Elf, κάνει το άλμα με τα
ανεπανάληπτα Ritchie Blackmore's Rainbow, Rising και
Long Live Rock N' Roll, ενώ λίγα χρόνια μετά
διαδέχεται τον Ozzy στους Sabbath για τα
θρυλικά Heaven And Hell και Mob Rules.
3.
David Coverdale - Deep Purple (1974)
Mε
θητεία στους The Goverment (1968-1972) και Fabulosa
Brothers (1972-1973), o 61χρονος σήμερα Αγγλος,
πέφτει το 1974 στα δίχτυα των Purple, με τους
οποίους βγάζει τα αξέχαστα Burn, Stormbringer
και Come Taste The Band, διαδεχόμενος τον κολοσσό
Ian Gillan.
4.
Andi Deris - Helloween (1994)
To
να διαδέχεσαι τον Michael Kiske στο απόγειο
της πορείας του, στο γκρουπ που όρισε
το power metal και όχι μόνο να στέκεσαι στο
ύψος των περιστάσεων, αλλά να χαράζεις
δική σου μεγάλη πορεία, αν μη τι άλλο
αποτελεί άθλο. Ο Andi Deris, προερχόμενος
από τους Pink Cream 69 το 1994, κατάφερε να γίνει
ο μακροβιότερος τραγουδιστής του γκρουπ
και κατ' εμέ ο πιο πετυχημένος.
5.
Βrian Johnson - AC/DC (1980)
Aν
o 65χρονος σήμερα Εγγλέζος δεν κατάφερνε
να σηκώσει το βάρος του αδικοχαμένου
Bon Scott το 1980, ίσως σήμερα να μην υπήρχαν
οι AC/DC και να μιλάγαμε για το «κύκνειο
άσμα τους με το Highway To Hell το 1979». Αναμφίβολα,
μία πό τις πιο επιτυχημένες μεταγραφές
στην ιστορία.
ΒΟNUS:
Mark Tornillo (2010)
Το
να διαδέχεσαι τον Udo Dirkschneider στους θρύλους
του heavy metal, Accept και να κρατάς το γκρουπ
ψηλά, βγάζοντας τρία τεράστια άλμπουμ
(Βlood Of The Nations, Stalingrad, Blind Rage), είναι ένας ακόμη
άθλος με πρωταγωνιστή τον Αμερικανό
frontman. Αφησα εκτός λίστας τους La Brie,
Kotipelto, Hagar, Allen και άλλους για μερικά
χιλιοστά, μη με μαλώσετε...
Οι Χειρότερες:
1.
Blaze Bayley - Iron Maiden (1995)
Κάτι
σαν τον Στράντλι στον Παναθηναϊκό το
1998 ένα πράμα... Ο Βlaze Bayley προσπάθησε να
σηκώσει το βάρος του Dickinson το 1995, όμως
δεν έκατσε καλά κάτω από... τη μπάρα και
σωριάστηκε κάτω φαρδύς πλατύς. Προερχόμενος
από τους Wolfsbane, «πλήρωσε» την αστοχία
του «προπονητή» Harris, στάθηκε αξιοπρεπώς
στο The X Factor, όμως το Virtual XI ήταν... αυτογκόλ.
2.
Τοny Martin - Black Sabbath (1987)
Το
να καλείσαι να σταθείς στη σκιά των
Ozzy, Dio, κάτι που δεν κατάφερε ούτε ο
Gillan, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα
στον κόσμο, ειδικά όταν στους Sabbath
βρίσκεται μόνο ο Iommi. Aν και θεωρώ αξιόλογα
τα The Eternal Idol, Headless Cross, TYR, Cross Purposes (δε
σχολιάζω το Forbidden), δυστυχώς ο «δύσμοιρος»
Tony Martin δεν κατάφερε ποτέ να εισπράξει
το μερίδιο της δόξας που του αναλογεί,
τόσο από τους οπαδούς, όσο και από τον
ίδιο τον Tony Iommi.
3.
Ian Gillan - Black Sabbath (1983)
Kακά
τα ψέμματα, όταν έχεις βγάλει τόσα
άλμπουμ μεγαθήρια με Ozzy και Dio, ακόμη
και μία μεταγραφή τύπου Ιan Gillan, δεν
μπορεί να σώσει την κατάσταση. Αθελά
του ο κολοσσός των Deep Purple εγκαινίασε με
το Born Again, μία μακρά περίοδο καθίζησης
των Sabbath, ένα πείραμα που απέτυχε εν τη
γεννέσει του.
4.
Patrick Green - Sepultura (1998)
Ο
Αμερικανός πρώην punk/hardcore τραγουδιστής
των Outface, πλήρωσε το μάρμαρο των...
κοσμογονικών αλλαγών στον βραζιλιάνικο
κολοσσό και γενικότερα στο thrash. Ο Max
Cavalera δεν ήταν μόνο ένας απλός frontman, αλλά
η ψυχή των Sepultura..
5.
Anette Olzon - Nightwish (2007)
Τarja
Turunen δε βρίσκεις κάθε μέρα, ούτε καν
κάθε... δεκαετία. Ετσι, μοιραία, η
συμπαθεστάτη Olzon (παρελθόν ήδη), έγινε
το δίχτυ ασφαλείας στο μετέωρο βήμα που
θα επιχειρούσαν οι Nightwish στη μετά Tarja
εποχή και όπως αναμενόταν δεν άντεξε
την πτώση του γκρουπ, το οποίο επιχείρησε
αλλαγή πορείας και δυστυχώς τσακίστηκε
στα βράχια.
BONUS
: John Bush - Anthrax (1990)
H
φωνή του Belladona αναμφισβήτητα είναι ένα
από τα πράγματα που χαρακτήριζαν ανέκαθεν
τους Anthrax. O John Bush (ex-Armont Saint) που κλήθηκε
να τον αντικαταστήσει είχε την ατυχία
να το κάνει σε μια περίοδο που λόγο της
τάσης της εποχής οι Anthrax προσπάθησαν να
αλλάξουν τον ήχο τους. Το αποτέλεσμα
μόνο Anthrax δε θύμιζε. Πέρα από το συμπαθητικό
Sound Of White Noise τα επόμενα δύο άλμπουμ με
τον Bush, "Stomp 442 ", "Volume 8: The Threat Is
Real " δεν είχαν να πουν και πολλά
πράγματα. Πάρολα αυτά ο Bush έκανε φίλους
από τη πορεία του στη μπάντα και γενικά
ήταν μια συμπαθητική παρουσία. Απλά δε
κατάφερε ποτέ να κόλλησει με τον κλασσικό
ήχο των Anthrax
THE
SHADOW
