ΠΟΛΛΕΣ φορές μού ήρθε στο νου, τις τελευταίες μέρες, το The Final Countdown των Europe και η τόσο επίκαιρη συσχέτιση των δύο αυτών τίτλων. Η Ελλάδα για μία φορά ακόμη έφτασε σε ένα αδιέξοδο, ανίκανη να προλάβει να πατήσει φρένο ή να στρίψει το τιμόνι πριν από τον γκρεμό. Η πόλωση μεγαλώνει επικίνδυνα μπροστά από ακόμη ένα «Ναι» και ένα «Οχι», σε μία κοινωνία που έχει ματώσει μέσα από εμφυλίους κάθε λογής...
Δε θα σταθώ στις τελευταίες εξελίξεις και στο περιβόητο δημοψήφισμα, ούτε θα πάρω θέση, αλλά θα αναρωτηθώ πόσες φορές στη ζωή μας είπαμε «Ναι» ή «Οχι», μπροστά σε αποφάσεις που δεν κρατούσαν, μεν, μια λαιμητόμο πάνω από το κεφάλι μας, καθόρισαν, δε, συγκεντρωτικά και με το πέρασμα των ετών, την πορεία της κοινωνίας μας μέχρι τις σημερινές εξελίξεις.
«Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαµβάνειν», υποστήριζε ο Ιπποκράτης και αλήθεια: πόσες φορές κάναμε το προσωπικό μας «δημοψήφισμα» όταν βρεθήκαμε μπροστά σε κάποιον φορολογικό πειρασμό, σε έναν διορισμό από το «παράθυρο» που μας άνοιξε κάποιος θείος ή ο μπαμπάς - κολλητός βο(υ)λευτή, σε μικρές ή μεγάλες «ασφαλείς» παρανομίες που παρουσιάστηκαν μπροστά μας, στον πολιτικό που αποδείχθηκε «λίγος» και τον ψηφίσαμε ξανά για χάρη του... κόμματος ή κάποιου ρουσφετιού. Πόσες φορές είπαμε «Οχι» όταν η πιστωτική κάρτα είχε γίνει το «alter ego» μας ή όταν πηγαίναμε διακοπές με δάνειο; Πότε είπαμε «Ναι» στο κάτι παραπάνω χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα; Πότε αγανακτήσαμε πραγματικά πριν μας καλέσουν να «αγανακτήσουμε» στο Σύνταγμα; Πότε θυμώσαμε με τον εαυτό μας πρώτα και μετά με τους άλλους;
Μπορώ να θέτω ερωτήματα για ώρες, αλλά κουράστηκα ήδη, ειδικά όταν ακούω και βλέπω τη χώρα μου να χωρίζεται στους «Ναι» και στους «Οχι», όταν οι περισσότεροι από τις δύο αυτές πλευρές, στήριξαν σαν «στρατοί», πολιτικούς και παρατάξεις -από τη μεταπολίτευση και μετά- που έφεραν την κατάσταση ως εδώ. Οσο για την Ευρώπη, η ιστορία λέει ξεκάθαρα ότι όχι μόνον ποτέ δεν θελήσαμε να είμαστε έξω από την «ομπρέλα» της, αλλά ούτε επιχειρήσαμε χαράξουμε δική μας πορεία. Γιατί; Διότι μάθαμε να τρώμε από τα έτοιμα, ώσπου πλέον οδηγηθήκαμε (και με τεράστια ευθύνη της σημερινής Ε.Ε.) στο σημερινό αδιέξοδο.
«Ναι» ή «Οχι» με καθημερινά, ειλικρινή και προσωπικά «δημοψηφίσματα» ας ξεκινήσουμε από σήμερα στη ζωή μας, στις οικογένειές μας και στους φίλους μας, μπας και κάποτε φτάσουμε στο σημείο να μας εκπροσωπούν έντιμοι και ηθικοί πολιτικοί, να έχουμε ανεξάρτητα ΜΜΕ, πραγματικά σχολεία, νοσοκομεία και να βλέπουμε έστω και λίγο δάσος πέρα από το δέντρο, πριν το τελευταίο πέσει να μας πλακώσει. Ποτέ ένα τελικό «Ναι» ή «Οχι» δεν έφερε «αναίμακτο» αποτέλεσμα, όμως τίποτα δεν έχει κριθεί.
THE SHADOW
