Η ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ, σκοτεινή ομορφιά των Lacrimosa, επιστρέφει στα ηχεία μας, ύστερα από το Revolution του 2012. Οι Tilo Wolff και η Anne Nurmi, το σπουδαίο αυτό ζευγάρι μουσικών, μας χαρίζει το 12ο άλμπουμ του με τίτλο Hoffnung (ελπίζω), θέλοντας έτσι να γιορτάσει τα 25 χρόνια ύπαρξης της μπάντας...
{Το Hoffnung, έχει θεατρικότητα, σκοτεινή ατμόσφαιρα και συναισθηματικές μελωδίες που μόνο οι Lacrimosa μπορούν να δημιουργήσουν τόσο άρτια}
Οι Lacrimosa δημιουργήθηκαν στη Γερμανία, εδρεύουν στην Ελβετία και ο 43χρονος Γερμανός, Tilo Wolff, με τη 47χρονη Φινλανδή, Anne Nurmi, είναι το μυαλό και η ψυχή της μπάντας. Με μία gothic / συμφωνική ηχητική αρχιτεκτονική, έχουν δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια ένα σεβαστό όνομα, με πιστό κοινό. Οι Lacrimosa δε γίνεται να αρέσουν λίγο. Οι Lacrimosa ή αρέσουν πολύ ή καθόλου. Προσωπικά, τους είχα γνωρίσει από το Stille του 1997 και αμέσως με μαγνήτισε το ιδιαίτερο dark σκηνικό που στήνουν στα άλμπουμ τους. Ναι, είναι ένα γκρουπ πρωτότυπο, με αυστηρά δικό του στυλ και copyright, που παράγει υψηλής ποιότητας gothic / symphonic metal, ενώ δε διστάζει να εξελίσσει την παρτιτούρα του.
Το Hoffnung, λοιπόν, πέραν του εορταστικού χαρακτήρα του, αποτελεί ακόμη ένα υπέροχο άλμπουμ, συγκεντρώνοντας όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη μπάντα, απλά σε διαφορετικές δόσεις σε κάθε κομμάτι. Τα σχεδόν πένθιμα ηχοτοπία της μουσικής τους εμπλουτίζονται ξανά, πότε με βαριά ριφ, πότε με industrial μέρη, άλλοτε υπό τη σκοτεινή φωνητική χροιά του Wolff, άλλοτε με τη μελωδική φωνή της Nurmi. Το ζευγάρι εγκαταλείπει για λίγο το πιο λιτό σκηνικό των δύο προηγούμενων άλμπουμ Sehnsucht και Revolution και μας παρασύρει ξανά σε ένα άγριο, αλλά απίστευτα σκοτεινό ταξίδι, όπως στο 1997 και Stille, με το οποίο έφτασαν στο metal αποκορύφωμά τους.
Το Hoffnung, έχει θεατρικότητα, σκοτεινή ατμόσφαιρα και συναισθηματικές μελωδίες που μόνο οι Lacrimosa μπορούν να δημιουργήσουν τόσο άρτια. Με την πάροδο των ετών το πλήθος των κομματιών που έχουν μεγάλη διάρκεια, συρρικνώνεται και έτσι τα άλμπουμ τους αποκτούν μεγαλύτερη αμεσότητα. Ετσι, πέραν του 15λεπτου, εισαγωγικού Mondfeuer, ενός σπουδαίου κομματιού με πλούσια ενορχήστρωση και εκρήξεις ριφ, η σκυτάλη περνά σε πιο «μαζεμένα» κομμάτια στα οποία ακούμε την γνωστή πλοκή των Lacrimosa, θυμό, φωνητικά παιχνίδια μεταξύ της αισθησιακής φωνής της Nurmi και δαιμονική ερμηνεία του Wolff, σημεία α λα Rammstein (όπως στο Unterwelt), αλλά και πολλά... καταθλιπτικά λεπτά.
Το μόνο μειονέκτημα έχει να κάνει ξανά με τον γερμανικό στίχο, ο οποίος ακόμη και ύστερα από τόσα χρόνια, μου κάθεται αρκετά βαρύς στο... «στομάχι». Oπως και να 'χει όμως, οι Lacrimosa, καταδεικνύουν για μία φορά ακόμη, ότι έχουν τεράστιο ταλέντο, αφοσίωση σε αυτό που κάνουν, είτε πρόκειται για σύνθεση, είτε για στίχο, είτε για ερμηνεία. Το σκηνικό που στήνουν στα κομμάτια τους, πολλές φορές προκαλεί ρίγη τρόμου, ξυπνά φοβίες, όμως πάνω απ' όλα απεικονίζει την ομορφιά του ανθρώπινου πάθους, που πολλές φορές οδηγεί στη δυστυχία, την οργή ή την κακία.
Η tracklisting:
01. Mondfeuer 15:15
02. Kaleidoskop 6:16
03. Unterwelt 3:50
04. Die Unbekannte Farbe 5:35
05. Der Kelch Der Hoffnung 3:24
06. Thunder And Lightning 3:55
07. Tränen Der Liebe 6:39
08. Der Freie Fall – Apeiron, Part 1 6:17
09. Keine Schatten Mehr 2:28
10. Apeiron – Der Freie Fall, Part 2 9:07
11. Keine Schatten mehr – Jubiläums-Version 3:18
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 7>10
