EΠΙΣΗΜΩΣ από το 2013, οι Queensryche είναι δύο μπάντες... ζόμπι. Η μία χωρίς κεφάλι ή άλλη χωρίς σώμα. Πρωτοτύπησαν, κυκλοφορώντας δύο διαφορετικά άλμπουμ, ως Queensryche και κατά σύμπτωση (;) φέτος επέστρεψαν ταυτοχρόνως. Βέβαια, ο Geoff Tate, έχασε το δικαστήριο και η μπάντα του τιτλοφορείται ως Operation Mindcrime (θα τους δούμε σε επόμενο post), διακόπτοντας έτσι τον διασυρμό των πάλαι ποτέ Τιτάνων του progressive / heavy metal. Το γκρουπ, πλέον, που διατήρησε τον τίτλο τιμής Queensryche, μάς παρουσίασε το νέο του πόνημα...
{Η μπάντα που τιτλοφορείται ως Queensryche, αποτυγχάνει να σηκώσει αυτό το όνομα και συνθλίβεται κάτω από το τεράστιο βάρος του}
Michael Wilton, Eddie Jackson, Scott Rockenfield και Parker Lundgren, συνοδεύουν σε ένα ακόμη άλμπουμ τον Todd La Torre, θέλοντας να δείξουν απαλλαγμένοι από το «αγκάθι» Geoff Tate. Πως, όμως, μπορεί να επιτευχθεί αυτό όταν ο τραγουδιστής έχει μετατραπεί σε πιστό αντίγραφο του θρυλικού frontman των Queensryche; Οπως και στο προηγούμενο ομώνυμο άλμπουμ, ο La Torre, τόσο στην ερμηνεία, όσο και στη «θεατρικότητα» που αποπνέει ο ρόλος του, θυμίζει σε όλα «σχολή Τate» και μόνο ένα εξαιρετικά έμπειρο αυτί μπορεί να διακρίνει τον έναν απ' τον άλλον.
Στο άλμπουμ του 2013, το «μπρα ντε φερ» μεταξύ των δύο Queensryche, είχε αναδείξει νικητή -πάντα κατά την άποψη του υπογράφοντα- τη μπάντα του La Torre, αφού οι συνθέσεις ήταν εξαιρετικά δυνατές και η αντιγραφή στα φωνητικά καλύφθηκε από το γενικότερο σύνολο. Δυστυχώς, δε θα μπορέσω να πω το ίδιο και για το Condition Hüman. Παρότι πέρασαν δύο χρόνια, η μπάντα που τιτλοφορείται ως Queensryche, αποτυγχάνει να σηκώσει αυτό το όνομα και συνθλίβεται κάτω από το τεράστιο βάρος του. Κακά τα ψέμματα, Queensryche ήταν κάποτε πρωτίστως οι Geoff Tate και Chris DeGarmo και μετά οι υπόλοιποι τρεις σημερινοί εναπομείναντες. Πως θα μπορούσαμε π.χ. να μιλάμε για Iron Maiden δίχως Dickinson και Harris;
Ετσι, επιστρέφοντας στα του Condition Hüman, νομίζω πως δεν έχουμε και πολλά να πούμε. Το άλμπουμ είναι φτωχό συνθετικά και αυτή η πενία εκθέτει περισσότερο την -φιλότιμη κατά τ' άλλα- προσπάθεια του La Torre. Aν θα έπρεπε να σταθούμε σε κάποια κομμάτια, κρατάμε τα All There Was, Arrow of Time, κάποια μέρη από το Condition Hüman, το διακριτικό Just Us και το Toxic Remedy. Η μπάντα το 2013 έκανε -πιστεύω- ένα βήμα μπροστά, με το ομώνυμο άλμπουμ της και μέσα από τη δικαστική θύελλα με τον Tate, όμως το Condition Hüman, νομίζω ότι είναι ένα βήμα πίσω...
Το να κρατάς ένα τόσο μεγάλο όνομα, χωρίς να μπορείς να το υποστηρίξεις, κάποτε θα σου γυρίσει μπούμερανγκ και αυτό όφειλαν να το γνωρίζουν οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» Wilton, Jackson και Rockenfield. Δυστυχώς, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, μόνο ως Queensryche των Rage For Order, Operation: Mindcrime, Empire και Promised Land θα κριθούν. Στα αρνητικά προστίθεται μία ακόμη (εξόφθαλμη) απομίμηση: το εξώφυλλο που παραπέμπει ευθέως στο Awake των Dream Theater, όπου κάθε σημείο του αφορά σε κάθε κομμάτι του δίσκου.
H tracklisting:
1. Arrow of Time 3:59
2. Guardian 4:19
2. Guardian 4:19
3. Hellfire 5:05
4. Toxic Remedy 4:09
5. Selfish Lives 4:57
6. Eye9 3:20
7. Bulletproof 4:00
8. Hourglass 5:09
9. Just Us 5:58
10. All There Was 3:44
11. The Aftermath 0:59
12. Condition Hüman 7:52
Total length: 53:15
THE SHADOW
Αξιολόγηση 5>10
