ΕΠΤΑ χρόνια μετά το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του Deth Red Sabaoth (και δύο μετά το Skeletons, μία προσπάθεια διασκευών), ο Glenn Danzig επιστρέφει με ακόμη ένα πόνημα, το 11ο προσωπικό του, με τίτλο Black Laden Crown. Αναμφισβήτητα, πολύς καιρός δισκογραφικής «απραξίας» για το 61χρονο πλέον Αμερικανό καλλιτέχνη...
«Ο Danzig καταστρέφει ένα πολύ καλό άλμπουμ,
εν γνώσει του»
Εχοντας διαγράψει μία τεράστια πορεία και αφήνοντας το στίγμα του στη μουσική, τόσο μέσα από τους Samhain, τους θρυλικούς Misfits, αλλά και το προσωπικό σχήμα του, ο Danzig επιχειρεί μια νέα full length προσπάθεια, έχοντας ξανά πλάι του τον εξαιρετικό κιθαρίστα, Tommy Victor, αλλά και τέσσερις (!) ντράμερ (Joey Castillo, Johnny Kelly, Dirk Verbeuren, Karl Rosqvist) και με τον ίδιο, πέντε (παίζει σε τρία κομμάτια).
Κάνοντας... κακές σκέψεις βλέποντας το μικρό αυτό αλαλούμ στο line up του άλμπουμ, το μεγαλύτερο ερωτηματικό το έβαλα στην παραγωγή, όπου για μία φορά ακόμη την ανέλαβε ο ίδιος. Και δυστυχώς, οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Παρότι, σχεδόν όλες οι συνθέσεις έχουν κάτι να πουν στον ακροατή και δη οπαδό του Danzig (των Danzig, ορθότερα), δυστυχώς το Black Laden Crown, έχει πολλά και σοβαρά θέματα.
Ο Danzig έχοντας εγκαταλείψει την... καθαρότητα -κυρίως- των πρώτων άλμπουμ του, επιστρέφει στις παραγωγές της εποχής των Samhain και Misfits, θέλοντας να δημιουργήσει το ηχητικό κλίμα μέσα στο οποίο μεγαλούργησε, όμως εδώ κάνει ένα σοβαρό λάθος. Το άλμπουμ αυτό, όπως και τα προηγούμενα, δεν είναι punk, ούτε σε αισθητική, ούτε σε διάρκεια.
Το punk σού δίνει το περιθώριο να «μπουκώσεις», να «βρωμίσεις» τις συνθέσεις. Σου το επιτρέπει και το ύφος, αλλά και ο χρόνος. Μέσα σε 1,5 λεπτό, τα 'χεις πει όλα. Στο metal και δη στο doom, τα δεδομένα αλλάζουν. Δε γίνεται να «παίζεις» επί έξι λεπτά με τη σύνθεση και τα... νεύρα του ακροατή.
Ετσι, ενώ το εναρκτήριο και ομώνυμο Black Laden Crown, καλωσορίζει το κοινό σαν ένα doom ερπετό, με τον Danzig να θυμίζει σε πολλά σημεία Jim Morrison (μου θύμισε Devil's Plaything από το Lucifuge) και τον Victor να «απογειώνει» το κομμάτι μετά το 4:30'', οι rhythm κιθάρες και το μπάσο ακούγονται σαν ένα. Η ερμηνεία του Danzig στο Eyes Ripping Fire, παραπέμπει σε demo, ενώ το ριφ του Devil On Hwy 9, παρότι «σκοτώνει» και θυμίζει αρκετά Metallica, πέραν του «μπουκώματος» ο τραγουδιστής ακούγεται σαν να συμμέχει σε καραόκε πάρτι!
Η παραγωγή καταστρέφει ακόμη μία κομματάρα, όπως το But a Nightmare, αλλά και ένα εξαιρετικό ριφ όπως στο Blackness Falls, με τον Victor να κάνει σπουδαία δουλειά παντού, αλλά να φαντάζει απελπιστικά μόνος. Οπως προανέφερα, το... τρικ με όλους αυτούς τους ντράμερ, δημιουργεί ακόμη ένα πρόβλημα στο rhythm section του άλμπουμ, το οποίο όσο προχωρούν οι ακροάσεις, μεγεθύνεται, καταδικάζοντας κομμάτια, όπως τα Last Ride ή Pull the Sun, αλλά και τα προαναφερθέντα.
Την εποχή που πανάκριβες και κοπιαστικές παραγωγές καταλήγουν σε καταστροφή για μεγάλα γκρουπ και καλλιτέχνες, καταδεικνύοντας όλο και περισσότερο το πόσο δύσκολο -ή και αρκετά εύκολο κάποιες φορές- είναι να «συλλάβεις» τον σωστό ήχο, ο Danzig κάνει του κεφαλιού του και «καταστρέφει» εν γνώση του, ένα άλμπουμ που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να ήταν σπουδαίο. Κρίμα, πραγματικά...
The Songs:
1. Black Laden Crown 5:59
2. Eyes Ripping Fire 4:19
3. Devil On Hwy 9 3:52
4. Last Ride 4:59
5. The Witching Hour 5:59
6. But a Nightmare 5:04
7. Skulls & Daisies 3:58
8. Blackness Falls 5:47
9. Pull the Sun 5:54
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 4-7/10
