ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ: Eagles - Hotel California [1976]

ΣΑΡΑΝΤΑ ΔΥΟ ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται αυτόν τον μήνα από τότε που οι Eagles ολοκλήρωσαν την εγγραφή του πιο φημισμένου άλμπουμ τους, του Hotel California. Hταν η έκτη δουλειά του γκρουπ, η οποία έμελλε να τους εκτοξεύσει σε δυσθεώρητα για την εποχή ύψη και να τους βάλει στο Πάνθεον του σκληρού ήχου. Μύθοι και κουτσομπολιά ακολούθησαν και συνεχίζουν να ακολουθούν το καλιφορνέζικο γκρουπ μέχρι σήμερα, προσδίδοντας το... απαραίτητο μυστήριο που πιθανότατα θα τους συνοδεύει για πάντα, μέσα από ένα άλμπουμ που βρίθει συμβολισμών και αλληγοριών...

{Το άλμπουμ και το κομμάτι που σημάδεψαν γενιές ακροατών, μουσικών, αλλά και την ίδια τη μπάντα}

Don Henley, Don Felder, Joe Walsh, Glenn Frey και Randy Meisner, συνομίλικοι όλοι τους, ζουν χωρίς φραγμούς στο «αμαρτωλό» Λος Αντζελες. Τα έχουν δει και τα έχουν ζήσει όλα· στα άκρα. Κοντά στα 30 τους πλέον, έχουν κυκλοφορήσει από το 1972 και κάθε χρόνο από ένα άλμπουμ. Η στιγμή έχει έρθει, όπως και η μουσική και ηλικιακή ωρίμανση. Θέλουν ένα κομμάτι όπου μέσα του θα κλείσουν ό,τι έχουν βιώσει τα προηγούμενα χρόνια. Εμπειρίες, συμπεράσματα, μηνύματα που ένιωσαν την ανάγκη να βγάλουν προς τα έξω. Να περιγράψουν τη σκοτεινή πλευρά του «παραδείσου».

Και η αλήθεια είναι ότι προσπάθησαν να πουν όσα ήθελαν μέσα από μια... παραβολή: αυτή του ομώνυμου κομματιού, Hotel California. Οι Guns N' Roses, 11 χρόνια μετά, δεν κρύφτηκαν πίσω από το... δάκτυλό τους. Τα είπαν ωμά, έξω από τα δόντια, μέσα από τους στίχους του Appetite For Destruction. Oι Eagles όχι. Ετσι, μοιραία, το Hotel California, το ακολουθούν μέχρι σήμερα μυθοπλασίες και ιστορίες που δε λένε να κοπάσουν.

«Ξεθωριασμένη δόξα, χαμένη αθωότητα και παρακμή. Ηθελα να δείξω ότι η Καλιφόρνια είναι ο μικρόκοσμος του υπόλοιπου έθνους». Με αυτά τα λόγια, ο τραγουδιστής και ντράμερ των Eagles, Don Henley, σκιαγραφεί το περίγραμμα του άλμπουμ και του ομώνυμου κομματιού. Κριτικάροντας τον τρόπο ζωής της εποχής στο Λ.Α., αλλά και τους εαυτούς τους, το γκρουπ δημιουργεί το Hotel California, όπου μέσα σ' αυτο κλείνει ό,τι έχει δει, έχει ακούσει, έχει βιώσει. Ναρκωτικά, αλκοόλ, πορνεία, ζωή χωρίς ταμπού και κανόνες.

Η φωτογραφία του εσωφύλλου, με τη μορφή πάνω αριστερά στον εξώστη, η οποία ξεσήκωσε τεράστιο θόρυβο.

Ο Αγγλος art director και cover designer, John Kosh, δημιουργός του διάσημου εξωφύλλου του Abbey Road των Beatles, αναλαμβάνει να δώσει πνοή στις σκέψεις του Ηenley. Ποιες ήταν αυτές; Ενα ξενοδοχείο το οποίο να δείχνει λαμπερό και πολυτελές, αλλά παράλληλα να εκπέμπει κάτι το απόκοσμο και το απειλητικό, όπως και το Λος Αντζελες της εποχής.

Μαζί με τον φωτογράφο David Alexander φωτογράφισαν τρία ξενοδοχεία της περιοχής σε ώρες κατά τις οποίες ο ήλιος βρίσκονταν στη δύση του και κόντρα στον φακό. Το Beverly Hills Hotel (γνωστό ως Pink Palace) είχε μεγαλύτερη... φωτογένεια και έτσι κέρδισε τη θέση του εξωφύλλου και μια θέση στην αιωνιότητα. Eνα ενσταντανέ που τραβήχτηκε στην Sunset Boulevard, πάνω σ' έναν γερανό από ύψος 18 μέτρων. 

Αυτό που δημιούργησε τον μεγαλύτερο θόρυβο όμως ήταν το artwork στο εσωτερικό του άλμπουμ σε συνδυασμό με τους στίχους. Εδώ, το ξενοδοχείο Lido στο Hollywood φιλοξενεί τις... ανησυχίες του Henley και η φωτογραφία απεικονίζει ανθρώπους από κάθε φυλή και κοινωνική τάξη να περιστοιχίζουν τα μέλη του γκρουπ, ενώ στο βάθος σ' έναν εξώστη διακρίνεται μια φιγούρα ενός άνδρα.

Και ένα απίστευτο γαϊτανάκι συνωμοσιολογίας ξεκινά. Πολλοί συνδέουν ευθέως, ακόμη και σε τηλεοπτικές εκπομπές, το artwork του άλμπουμ με την «εκκλησία του σατανά» στην πόλη, τονίζοντας ότι η φιγούρα στον εξώστη είναι του δημιουργού της, Anton LaVey, ενώ αυτοί που βρίσκονται γύρω από τα μέλη της μπάντας είναι μέλη της αίρεσης.

Στο τετράπτυχο που υπάρχει σε νεότερη έκδοση του βινυλίου, το γκρουπ έχει φωτογραφηθεί υπό την επίρροια μαριχουάνας (colitas, όπως αναφέρεται στους στίχους του ομώνυμου κομματιού). «Πρόκειται για ένα φυτό που μεγαλώνει στην έρημο, ανθίζει τη νύχτα και έχει αυτό το είδος πικάντικης, σχεδόν φανταστικής μυρωδιάς», είναι η εκδοχή του Don Felder.

Η αμερικανική κοινωνία διψούσε πάντα για σενάρια και ιστορίες. Ποια είναι τελικά η αλήθεια; «Στη φωτογράφιση ήθελα ανθρώπους από κάθε κοινωνικό στρώμα, από κάθε φυλή. Ηθελα να καταδείξω ότι το Λ.Α. αποτελούσε ένα τεράστιο χωνευτήρι ψυχών και φυλών. Δε νομίζω ότι αν μιλάγαμε για αιρέσεις, θα δεχόντουσαν μέλη τους να εμφανίζουν τα πρόσωπά τους τόσο ξεκάθαρα. Yπερβολές! Ολοι αυτοί γύρω μας είναι βοηθοί της μπάντας και υπάλληλοι του ξενοδοχείου που δέχθηκαν να συμμετάσχουν στη φωτογράφιση», θα πει χρόνια μετά ο Henley, για να προσθέσει: «Το τραγούδι ήθελε να πιάσει το πνεύμα της εποχής που ήταν μια περίοδος τεράστιας επιτυχίας για τη χώρα αλλά και τη μουσική βιομηχανία. Το άλμπουμ υπογράμμιζε τη διαφθορά των ροκ σταρς που προέρχονται από τη βιομηχανία του Λ.Α. Ο τίτλος παρουσιάζει απλά την Καλιφόρνια σαν μια ωραιοποιημένη φυλακή που αφήνει τους καλλιτέχνες να μπαίνουν ελεύθερα μόνο για να ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από εκεί. Το πραγματικό Hotel California δεν είναι ένα μέρος, είναι μια μεταφορά για τη μουσική βιομηχανία της δυτικής ακτής και το πόσο επηρεάζει τους ταλαντούχους που βρίσκουν τους εαυτούς τους εγκλωβισμένους σε έναν ωραιοποιημένο ιστό. Ημασταν όλοι παιδιά μεσαίας τάξης από τα Midwest. Το Hotel California ήταν η ερμηνεία μας για τη λαμπερή ζωή στο Λος Άντζελες».

Ο Don Felder περιγράφει χαρακτηριστικά την αλληλουχία των κομματιών: «Μόλις φτάσετε στο Λος Αντζελες θα γίνετε το New Kid In Town και στη συνέχεια με μεγαλύτερη επιτυχία ζείτε Life In The Fast Lane, αλλά αρχίζετε να αναρωτιέστε αν αυτή τη φορά που έχετε ξοδέψει τη ζωή σας στα μπαρ ήταν απλώς Wasted Time . Ετσι λοιπόν, όλες αυτές οι ιδέες δημιουργήσουν τα θεμέλια για το "Hotel California". Ήταν ένας πραγματικά διορατικός τίτλος».

Μία άλλη ερμηνεία της ιστορίας των στίχων του ομώνυμου κομματιού, έχει να κάνει με την ανάγκη ενός ταξιδιώτη να συναντήσει την αγάπη (My head grew heavy and my sight grew dim, I had to stop for the night). Οταν τη βρίσκει και παντρεύεται (There she stood in the doorway. I heard the mission bell), ο ήρωας βρίσκει την ευτυχία αλλά διαπιστώνει ότι πλέον και η δυστυχία δεν απέχει πολύ (And I was thinking to myself, this could be heaven or this could be hell). Πράγματι, ακολουθεί το διαζύγιο*** (Her mind is Tiffany twisted -αναφορά στο πολύ ακριβό κατάστημα κοσμημάτων, η Tiffany & Co.), η αναπόληση της ευτυχίας πριν από αυτό και η αδυναμία της επαναφοράς της ζωής του στην προτέρα κατάσταση (So I called up the captain, please bring me my wine), αλλά διαπιστώνει ότι η ευτυχία του είναι τώρα αμετάκλητα στο παρελθόν (We haven't had that spirit here since 1969) και πάνω σ' αυτό το concept ολοκληρώνεται το κομμάτι.

O χώρος της φωτογράφισης στο Lido, σήμερα.

Πέραν όμως των σεναρίων και των συνωμοσιών, το άλμπουμ εξέπεμψε έναν σπουδαίο μουσικό πλούτο. Το ομώνυμο κομμάτι θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του ροκ. Ενα κομμάτι που... εγκλωβίζει τον ακροατή με τη συνθετική και ηχητική ευφυΐα του, την παιχνιδιάρικη μπασογραμμή, το εξαιρετικό drumming του Henley, με την ιδιαίτερη κιθαριστική πλοκή του με τρεις κιθάρες και το διπλό solo των Felder και Walsh να μαγεύει (χωρίς εισαγωγικά), μένοντας στην ιστορία. Eνα τραγούδι που μιλάει για τα... ανείπωτα, φωνάζει αυτά που δεν «πρέπει» να ακουστούν, αφήνει υπόνοιες, κάνει αυτοκριτική, μα πάνω απ' όλα μεθά τον ακροατή με όλα όσα περιλαμβάνει.

Ακολουθεί το New Kid in Town. To δεύτερο δημοφιλέστερο κομμάτι του άλμπουμ, το δεύτερο... Hotel California, αλλά έχοντας την ατυχία να βρίσκεται στον ίδιο δίσκο με αυτό. Ενα σπουδαίο κομμάτι με ιδιαίτερο παίξιμο του Walsh στο organ, τα φωνητικά του Frey και το guitarone του Meisner. Αν ήταν σε άλλο άλμπουμ θα είχε αποκτήσει μεγαλύτερη δημοσιότητα. Σειρά παίρνει το Life in the Fast Lane, το πιο... ροκ κομμάτι του άλμπουμ. Θυμίζει έντονα ZZ Top, με ένα επιβλητικό rhythm section και τον Henley να μεταμορφώνεται εντυπωσιακά στην ερμηνεία του.

Ουσιαστικά, ό,τι έχει να πει το άλμπουμ, το λέει σ' αυτά τα τρία κομμάτια. Από 'κει κι έπειτα ακολουθούν τα Wasted Time (εδώ ο Henley καταδεικνύει πόσο φωνητικό εύρος διαθέτει), το instrumental, Wasted Time (Reprise), το Victim of Love (όπου κυριαρχεί η slide guitar του Walsh), το Pretty Maids All in a Row (με τα φωνητικά του Walsh), το Try and Love Again (με τον Meisner στα φωνητικά και τη gretsch guitar του Walsh) και The Last Resort (με το pedal steel guitar του Felder), αλλά ουδέποτε θα πάρουν τη λάμψη που ίσως θα άξιζαν, καθώς η βαριά σκιά των τριών πρώτων θα τα αφήσει για πάντα στο «αφήλιον» και θα καθορίσει στην πορεία όχι μόνον την πορεία του συγκεκριμένου άλμπουμ, αλλά και του γκρουπ γενικότερα.

Οι Eagles ταυτίστηκαν με το Hotel California όσο ελάχιστα γκρουπ με κάποιο κομμάτι τους -για το ευρύ κοινό- όμως αν σταθούμε πιο προσεκτικά πάνω από το άλμπουμ αυτό, θα βρούμε πολλούς μικρούς θησαυρούς: ντραμς, μπάσο και κιθάρα σε απόλυτη αρμονία, σπάνιας ομορφιάς μελωδίες, αυθορμητισμός (ακούστε τα τελευταία λεπτά του ομώνυμου κομματιού που φαίνεται σα να μην θέλουν να το κλείσουν), πολλές κιθάρες και διαφορετικές σε κάθε κομμάτι. Οι Eagles δημιούργησαν ένα μνημείο του ροκ και -καλώς ή κακώς- ουδέποτε κατάφεραν να το ξεπεράσουν ή να απεμπλακούν από αυτό. Αλλωστε, πόσοι από εμάς το καταφέραμε;

Τα κομμάτια: 

1. Hotel California • Don Felder, Don Henley, Glenn Frey 6:30

2. New Kid in Town • Henley, Frey, J.D. Souther 5:04

3. Life in the Fast Lane • Henley, Frey, Joe Walsh 4:46

4. Wasted Time • Henley, Frey 4:55 

5. Wasted Time (Reprise) • Henley, Frey, Jim Ed Norman 1:22 

6. Victim of Love • Henley, Frey, Felder, Souther 4:11 

7. Pretty Maids All in a Row • Walsh, Joe Vitale 4:05 

8. Try and Love Again • Randy Meisner 5:10 

9. The Last Resort • Henley, Frey 7:25

ΤΗΕ SHADOW

*** Την εποχή που γράφτηκε το κομμάτι, η Καλιφόρνια παρουσίασε τους υψηλότερους δείκτες -μέχρι τότε- στα διαζύγια