ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ: Guns N' Roses - Appetite For Destruction [1987]

ΠΕΡΙΠΟΥ 28 χρόνια μετά την κυκλοφορία του θρυλικού αυτού ντεμπούτου των Guns N' Roses, έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα. Αλήθειες που έγιναν μύθος και το αντίστροφο, ένας φαύλος κύκλος που ακολουθεί το Appetite For Destruction μέχρι σήμερα και πιθανότατα... για πάντα.



Αν και ουδείς θα ανακαλύψει ποτέ την άκρη του νήματος στο λαβύρινθο της ιστορίας των GN'R, η βάση του οικοδομήματος αυτού, νομίζω πως είναι η ωμή ειλικρίνειά τους και η αυθεντική (και μη αντιγράψιμη μέχρι και σήμερα) μουσική τους. Σε ένα περιβάλλον χωρίς φραγμούς (οι Eagles προσπάθησαν να το... αμπαλάρουν με το Hotel California και ακόμη κουβαλούν τη ρετσινιά των σατανιστών), πέντε αλητάκια, έπιασαν το ροκ αν ρολ από το λαιμό, δημιούργησαν ένα δικό τους ιδίωμα και αφηγήθηκαν όσα έζησαν στο LA και το «αμαρτωλό» Hollywood, μέσα από ευθείς και κατά πολλούς σοκαριστικούς στίχους, πάνω στο τρίπτυχο «Sex, drugs and rock n' roll».

Ο Slash και η Michelle Young.

Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει όμως, με αυτή την στιχουργική και συνθετική ευθύτητα, ο Axl και η παρέα του έκαναν το Appetite For Destruction, το πιο επιτυχημένο ντεμπούτο στην ιστορία του ροκ και του μέταλ. Η διάλυση των Hollywood Rose, η συγκέντρωση της όλης... ενέργειας στους LA Guns και η οριστικοποίηση του σχήματος λίγο μετά, γέννησε το ζοχαδιάρικο, τσαμπουκαλεμένο ροκ εν ρολ (ή paranoid ροκ εν ρολ, όπως μ' αρέσει να το αποκαλώ), πάνω στα ίχνη συγκροτημάτων όπως οι Aerosmith, AC/DC, Alice Cooper, Humble Pie κα. Τέσσερις μουσικές ευφυΐες (Αxl Rose, Slash, Duff McKagan, Izzy Stradlin), πέταξαν στα σκουπίδια τη δεύτερη μπότα των ντραμς, τα διπέταλα και μερικά τομ του Adler (εντάχθηκε τελευταίος στο γκρουπ) και σε ένα «φωτισμένο» διάλειμμα της κρεπάλης τους, έδεσαν και ηχογράφησαν τα κομμάτια τους, σε ένα σύνολο που αποκαλούμε σήμερα Appetite For Destruction.
«Ημασταν μια λυσσασμένη αγέλη από αρουραίους του υπονόμου, με κοινά γούστα». Eτσι, ορίζει ο Slash στην αυτοβιογραφία του, τους GN'R. Κομμάτια και ακόρντα, σκόρπια δεξιά κι αριστερά, στίχοι γραμμένοι σε χαρτοσακούλες, ανάμεσα στην πρέζα, τα χάπια, το αλκοόλ και τις πόρνες, κατάφεραν να μπουν σε μια σειρά και να ηχογραφηθούν μοναδικά στο Rumbo studio του Valley, λίγο πιο μακριά από το θανατηφόρο Hollywood.
Συνθέσεις, όπως τα Don't Cry, November Rain (όταν πρωτογράφτηκε τότε, είχε διάρκεια 18 λεπτά), You Could Be Mine, Perfect Crime, δεν έμελλε ποτέ να μπουν στο Appetite.

To κρασί Night Train.

Aντ' αυτών, τη θέση στο πάνθεον, πήραν τα Think About You (δουλεμένο από τον Izzy), Οut Ta Get Me (γεννήθηκε μέσα σε ένα απόγευμα), Welcome To The Jungle (το πρώτο κομμάτι που έγραψε όλη η μπάντα μαζί). Αλλα, όπως το Nightrain, γράφτηκαν σε διαφορετικές στιγμές και με ατάκες του Axl που έγιναν στίχοι με θέμα το φθηνιάρικο κρασί 18 βαθμών αλκοόλ, Night Train, το μεθύσι του οποίου σε έστελνε κανονικά. To Paradise City, ετοιμάστηκε μέσα σε μια μέρα και ηχογραφήθηκε με τον στίχο ως «Where the grass is green and the girls are pretty» κι όχι ως «Where the girls are fat and they have big titties», που ήθελε ο Axl.
To My Michelle, αφορά τη Michelle Young, φίλη της πρώτης κοπέλας του Slash, Melissa. Ο Slash τη χαρακτηρίζει «τρελή για δέσιμο», η οποία έγινε στην πορεία στενή φίλη του Axl. Εκείνος της... χάρισε τους στίχους του κομματιού, παρά τους φόβους του Slash που φοβόταν παρεξήγηση· όμως όλα κύλησαν ομαλά, αφού η Michelle, το αγάπησε αμέσως.
Το Mr. Brownstone, περιγράφει μια μέρα από τη ζωή δύο πρεζονιών: του Slash και του Izzy (όπως αναφέρει ο πρώτος χαρακτηριστικά). Κάποιοι σκόρπιοι στίχοι σε μια χαρτοσακούλα, έφτασαν στα χέρια του Axl, ο οποίος τους τελειοποίησε. Το κομμάτι έγινε η αιτία να φύγει τρέχοντας (κυριολεκτικά) ο πρώτος υποψήφιος παραγωγός των GN'R, Tom Werman (Motley Crue κ.α.), εξαιτίας του εκκωφαντικού παιξίματός του από το γκρουπ, ενώ ο επόμενος υποψήφιος, είχε την ίδια τύχη: Ο Paul Stanley των KISS, θέλησε να ξαναγράψει το Welcome to The Jungle από την αρχή και φυσικά πήρε δρόμο... «Είχε καλές προθέσεις», λέει ο Slash, «όμως οι GN'R ήταν ένα άγριο ερπετό».
Το πρώτο ραντεβού με την εταιρία Geffen έπεσε στο κενό, αφού το γκρουπ πήγε «κόκκαλο» για τις συζητήσεις (!) και έτσι ο γενικός κουμανταδόρος της «αγέλης», Αlan Niven, έπαιξε το τελευταίο του χαρτί κι απ' ότι φάνηκε, αυτή η κίνηση τον δικαίωσε. Εστειλε τον Mike Clink, o oποίος έβαλε στις ράγες το θηρίο. Δεν προσπάθησε να επιβληθεί, δεν πείραξε τον ήχο τους, αλλά επιχείρησε να τον αποτυπώσει όπως ήταν και τα κατάφερε. Πρότεινε κάποιες μικροαλλαγές και κατά έναν μαγικό τρόπο οι GN'R συνεργάστηκαν. Ο χείμαρρος είχε ξεχυθεί.

H Barbie Von Grief για την οποία
γράφτηκε το Rocket Queen.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον τρόπο που οι GN'R συλλάμβαναν ένα κομμάτι, αποτελεί το Sweet Child O' Mine. Λέει ο Slash: «Μου αρέσει να σκαρφίζομαι δύσκολα ριφ, απλές μελωδίες με ανορθόδοξη δακτυλοθεσία. Αντί να εξασκούμαι ανεβοκατεβαίνοντας τις κλίμακες, επινοώ τις δικές μου. Αυτό έκανα μια νύχτα, όταν με άκουσε ο Izzy. Πρόσθεσε μερικά ακόρντα, ο Duff πρόσθεσε έαν σχήμα στο μπάσο κι αυτό ήταν. Μέσα σε μία ώρα, μία κιθαριστική άσκηση εξελίχθηκε στο Sweet Child O' Mine. O Axl έγραψε στίχους για την τότε κοπέλα του και μέλλουσα πρώτη σύζυγό του, Erin Everly (κόρη του Don Everly), κι ενώ στο φινάλε θέλαμε ένα δραματικό πέσιμο, αυτό δεν έβγαινε με τίποτα. Το ο Axl τα πήρε μονολογώντας: «Where do we go? Where do we go now». Aυτό ήταν. Αυτό ήταν οι GN'R..."
1987. Σε μία χρονιά που οι Aerosmith «επέστρεφαν» δισκογραφικά με το Permanent Vacation, ο Dio έβγαζε το Dream Evil, οι Bon Jovi κάρφωναν το Livin' On A Prayer στο Νο1, ο Robert Palmer κέρδιζε το Grammy, oι Whitesnake δημιουργούσαν πάταγο με το Here I Go Again και πολλοί άλλοι ακόμα, οι Guns N' Roses, τρύπωσαν με θράσος και δημιούργησαν τον δικό τους χώρο, σπρώχνοντας και φτύνοντας μεσ' την παραζάλη τους. Μία παραζάλη μέσα από την οποία δε δίστασαν να βγάλουν ένα από τα πιο περίπλοκα κομμάτια, το Rocket Queen. Δένοντας το άγριο ριφ με το μελωδικό ρεφρέν του Axl και με θέμα την κοινή φίλη του Rose και του Slash, Barbie Von Grief, μία ναρκομανή πόρνη. Στη μίξη, ο Axl ήθελε κάτι για τη «γέφυρα». Τι ήταν αυτό; Μία στιγμή ηδονής με τη φίλη του και στριπτιζέζ, Adrianna Smith. Οι δυο τους ξάπλωσαν στη σάλα ηχογραφήσεων και τα βογγητά της Smith, αποτυπώθηκαν για πάντα στην αιωνιότητα, για να θυμίζουν υπό ποιες συνθήκες βγήκε το Appetite For Destruction.
To εξώφυλλο, δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ενας πίνακας του Robert Williams με μία παρανοϊκή σκηνή ενός τέρατος που ετοιμάζεται να εκδικηθεί ένα ρομπότ που μόλις έχει βιάσει μία κοπέλα, δημιούργησε πάταγο. Η σύζυγος του Αl Gore, Mary Elizabeth Gore και η οργάνωση στην οποία συμμετείχε, Resource CenterParents Music (PMRC), πολέμια της μουσικής χυδαιότητας κυρίως στο metal, στο punk και στη hip hop, αντέδρασε άμεσα και το εξώφυλλο λογοκρίθηκε, έγινε... εσώφυλλο και τη θέση του πήρε ο γνωστός πλέον σταυρός με τα πέντε κρανία.
Κι αν ο Slash ζει σήμερα χάρη σε βηματοδότη, ο Αxl παλεύει να αναστήσει ένα πτώμα που τιτλοφορείται ως Guns N' Roses και όλοι οι άλλοι τρεις βρίσκονται κάπου χαμένοι στο rock n' roll χάος, το Appetite For Destruction μάς θυμίζει με το ρυθμό του και την ευθύτητά του ότι πρέπει πάντα να μένουμε ζωντανοί. Τώρα το πως το κατάφεραν αυτό, κανείς μάλλον δεν θα το μάθει ποτέ...

H θρυλική tracklisting:

To λογοκριμένο εξώφυλλο.

Welcome To The Jungle
It's So Easy
Nightrain
Out Ta Get Me
Mr. Brownstone
Paradise City
My Michelle
Think About You
Sweet Child O' Mine
You're Crazy
Anything Goes
Rocket Queen