Υστερα από 31 χρόνια το Livin' In Hysteria δείχνει τον δρόμο στα σύγχρονα power γκρουπ...
Φυσικά, εννοώ τους (επίσης) Γερμανούς, Heavens Gate και το αριστουργηματικό άλμπουμ τους, Livin' In Hysteria. Eίναι η εποχή όπου οι Helloween απομακρύνονται από το γνώριμο επιβλητικό στυλ των Keeper of the Seven Keys και ο Kai Hansen έχει «στήσει» ήδη τους Gamma Ray.
Και οι Heavens Gate έχοντας κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ τους το 1989 (In Control), θα συγκεντρώσουν όλη την καλή διάθεση και ενέργειά τους και θα μας παραδώσουν ένα πραγματικό old school διαμάντι, με ήχο και συνθέσεις ανάμεσα στο κλασικό heavy metal και το πρώιμο power, χωρίς φιοριτούρες και σοβαροφάνειες.
Το Livin’ In Hysteria μάς παραπέμπει σε μια εποχή (τυχεροί όσοι τη ζήσαμε) όπου το ευρωπαϊκό power metal μπορούσε να ακούγεται... ανάλαφρο, χωρίς να γίνεται γελοίο. Να ακούγεται επιβλητικό χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί φθηνά δεύτερα φωνητικά και ιαχές στο... πουθενά.
Ο Thomas Rettke, ένας τραγουδιστής... παλαιάς κοπής ερμηνεύει ανεβαίνοντας «ψηλά», όπως ο Rob Halford, όμως προσεκτικά, χωρίς υπερβολές. Η μουσική δε, των Heavens Gate δεν είναι βουτηγμένη στα πλήκτρα και στις ατμόσφαιρες. Tα κοφτερά, ταχύτατα, κολλητικά riff των Sascha Paeth (αργότερα εξελίχθηκε σε έναν καταξιωμένο παραγωγό) και Bonny Bilski, σε συνδυασμό με σφιχτό rhythm section (οι δίκασες μαγεύουν), δημιουργούν μια συναρπαστική εικόνα, που μοιάζει μεν με αυτή των Helloween, αλλά σε καμία, μα καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αντιγραφή, ακόμη κι από κάποιον φανατικό.
Tην ώρα που εκείνο το διάστημα οι «κολοκύθες» απογοητεύουν με το Pink Bubbles Go Ape, οι Heavens Gate συναρπάζουν με την επιθετική και συνάμα απλοϊκή -σε επίπεδο... χαβαλέ, κάποιες στιγμές- προσέγγισή τους (τα δύο άλμπουμ κυκλοφόρησαν τον ίδιο μήνα, τον Μάρτιο του 1991).
Μέσα στο Livin' In Hysteria, θα ακούσουμε σημεία που μας φέρνουν στον νου, κομμάτια όπως τα Heavy Duty των Judas Priest, το ομώνυμο των Helloween (κυρίως στο μέσον του) ή το A Tale That Wasn't Right (μέσα από τη μπαλάντα Best Days of My Life). Παρόλα αυτά, το άλμπουμ διατηρεί τον δικό του χαρακτήρα και αφήνει στον ακροατή έναν μοναδικό πλούτο για να απολαύσει. Είναι απλό, ξεκάθαρο, χιουμοριστικό (όπως τo εξώφυλλο που έχει δημιουργήσει ο Richard Coben (Bat Out Of Hell - Meat Loaf) και επιθετικό, χωρίς να ακούγεται αφελές ή... παιδικό.
Περιέχει μία πλούσια ποικιλία ιδιωμάτων που παντρεύει μέσα στο power metal: από AOR αναφορές (Livin' In Hysteria, We Want It All), επικά περάσματα (The Neverending Fire), glam παρενθέσεις (We Want It All), άλλα και σημεία ταχύτατης γερμανικής ισχύος (Flashes, Gate Of Heaven), χωρίς να αποκλείονται και οι μπαλάντες, όπως προαναφέραμε (Best Days Of My Life).
Το Livin’ In Hysteria μάς παραπέμπει σε μια εποχή (τυχεροί όσοι τη ζήσαμε) όπου το ευρωπαϊκό power metal μπορούσε να ακούγεται... ανάλαφρο, χωρίς να γίνεται γελοίο. Να ακούγεται επιβλητικό χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί φθηνά δεύτερα φωνητικά και ιαχές στο... πουθενά.
Αυτή η εποχή μπορεί να φαίνεται μακρινή στις μέρες μας, αλλά ακόμη δείχνει τον δρόμο στα σύγχρονα power γκρουπ, προκειμένου αυτά να ανακαλύψουν νέες συνταγές, ώστε να πραγματοποιηθεί μια ποιοτική αναγέννηση του συγκεκριμένου ιδιώματος. Μέχρι τότε, θα προτιμούμε πάντα να ακούμε παλαιότερα άλμπουμ, όπως το Livin’ In Hysteria, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να έχει έτος κυκλοφορίας το 1985 κι όχι το 1991.
Υστερα από 31 χρόνια, άλμπουμ όπως αυτό, αρνούνται να βάλουν πάνω τους την ταμπέλα του «μπαγιάτικου» ή του «ξεπερασμένου» και δείχνουν περήφανα τι εστί power metal με απλά αλλά αυθεντικά δομικά υλικά.
Τα κομμάτια:
1. Livin' in Hysteria 04:36
2. We Got the Time 04:31
3. The Neverending Fire 05:27
4. Empty Way to Nowhere 04:49
5. Fredless 02:18
6. Can't Stop Rockin' 05:20
7. Flashes 03:21
8. Best Days of My Life 05:50
9. We Want It All 03:53
10. Gate of Heaven 04:35
Total length 44:40
The SHADOW
