MEΧΡΙ και χθες πίστευα πως δύσκολα θα ξεπεράσει κάποιος (που θα επιχειρήσει να βγάλει ταινία σχετικά με ένα ροκ συγκρότημα) την σκηνοθετική προσπάθεια του Oλιβερ Στόουν με τους Doors και την μοναδική ερμηνεία του Βαλ Κίλμερ, ο οποίος είχε υποδυθεί τον Τζιμ Μόρισον. Εδω και λίγες ώρες υπάρχει η ταινία που την ξεπέρασε: το Bohemian Rhapsody...
Βέβαια, από το 1991 μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει, η τεχνολογία έχει προχωρήσει κι ένα απαιτητικό κινηματογραφικό βήμα φαντάζει πιο εύκολο. Ομως η ταινία - βιογραφία των Queen και του Freddie Mercury, θεωρώ ότι διέλυσε κάθε επιφύλαξη που είχε αρχίσει να φουντώνει μετά την κυκλοφορία του κακού -θα έλεγα- τρέιλερ.
Ο Αμερικανοαιγύπτιος, Ράμι Μάλεκ, που υποδύεται τον άκρως απαιτητικό χαρακτήρα του θρυλικού και ίσως σπουδαιότερου frontman όλων των εποχών, με άφησε με το στόμα ανοικτό. Η ταινία, όπως αναμενόταν, δίνει το απαιτούμενο βάρος και προσοχή στη ζωή του Mercury, αρχίζοντας χρονικά από τις ρατσιστικές ενοχλήσεις που βίωνε ως νεαρός γιος μεταναστών στη δουλειά του, έως το ιστορικό Live Aid στο Γουέμπλεϊ το 1985.
Ο Μάλεκ ενσαρκώνει ανατριχιαστικά τον Mercury, τόσο ως έναν απαιτητικό καλλιτέχνη όσο κι ως έναν άνθρωπο με τεράστιες αδυναμίες και αμφισεξουαλικό, σε μια κοινωνία με πολλά στεγανά, όπως η Αγγλία κυρίως στα τέλη των 70's.
Προσεκτική και ισορροπημένη σκηνοθεσία και σενάριο, αποκαλύπτουν μοναδικά τον παράδεισο και την κόλαση που κρύβει η δόξα, ενώ μουσικά, οι επιτυχίες των Queen είναι επιβλητικές και στοχευμένες, με βάση την εξέλιξη της ταινίας (συνιστώ ανεπιφύλακτα να προτιμήσετε αίθουσα με Hi End ηχητικό εξοπλισμό).
Το Bohemian Rhapsody θα συγκινήσει όλους όσοι ακολουθούν το γκρουπ από παλιά, αλλά και θα δώσει ένα δυνατό ερέθισμα στους νεότερους προκειμένου να ανακαλύψουν τους Queen, μιας και πλέον... κανείς δεν αφιερώνει χρόνο για μια μπάντα του παρελθόντος.
Η ταινία είναι καλογυρισμένη με δυνατά μηνύματα, έντονες ερμηνείες και εξαιρετική φωτογραφία που ξεφεύγουν από τα όρια του ροκ. Αναδεικνύει πρόσωπα, λάθη, προβληματισμούς που κυριαρχούν ακόμη και στις μέρες μας, έχει αιχμηρό χιούμορ, ατάκες, αλλά πάνω απ' όλα αποκαλύπτει γιατί το ροκ και ειδικά, συγκροτήματα όπως οι Queen, σημάδεψαν την ιστορία του σκληρού ήχου με την καινοτομία τους, το θράσος τους και το δέσιμό τους, που άντεξε παρά τους σοβαρούς τριγμούς.
Δύο ψεγάδια για το τέλος: Θεωρώ... βιαστικό το κλείσιμο πάνω στην ιστορική εμφάνιση του Mercury στο Live Aid κι ενώ έχει ήδη έχει αρχίσει το AIDS να τον λυγίζει. Πιστεύω ότι επιβάλλονταν να δοθούν κάποια επιπλέον λεπτά, στο πως αυτός ο άνθρωπος κρατήθηκε όρθιος και κατάφερε να αποδώσει τα μέγιστα λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, προκειμένου να βγει το ανυπέρβλητο Innuendo (δείτε το σχετικό αφιέρωμα εδώ).
Επίσης, όπως συνέβη και με τους Doors και τον Manzarek, δεν αναδεικνύεται όσο θα έπρεπε το μουσικό μεγαλείο του Brian May.
ΤΗΕ SHADOW
Υ.Γ. Για μια φορά ακόμη: «Εξωγήινη» ερμηνεία του Μάλεκ.
Οι συντελεστές:
Directed by Bryan Singer
Produced by Graham King, Jim Beach
Screenplay by Anthony McCarten
Story by Anthony McCarten, Peter Morgan
Starring: Rami Malek, Lucy Boynton, Gwilym Lee, Ben Hardy, Joseph Mazzello, Aidan Gillen, Tom Hollander, Mike Myers
Cinematography: Newton Thomas Sigel
Edited by John Ottman
Production company: 20th Century Fox, New Regency, GK Films, Queen Films
