ΠΡΟ ΟΛΙΓΩΝ ημερών συζητούσα με έναν συνάδελφό μου, ο οποίος είχε επιστρέψει για τις εορτές στην Ελλάδα από το Λονδίνο όπου ζει και εργάζεται μόνιμα πλέον. Mεταξύ άλλων μου μετέφερε την είδηση ότι ο μεγάλος δημοσιογραφικός κολοσσός με έδρα τη Ν. Υόρκη, η Wall Street Journal, μελετά σοβαρά να σταματήσει την έντυπη έκδοσή της...
Πλέον, σύμφωνα με ακόμη νεότερες έρευνες παγκοσμίως, το αναγνωστικό κοινό εγκαταλείπει με ακόμη πιο ταχείς ρυθμούς το «χαρτί». Θα εμπιστευθεί το Ιντερνετ, είτε γιατί θέλει να αναζητήσει μια είδηση, μια μελέτη ή ακόμη και για ένα βιβλίο που θέλει να διαβάσει. Πλέον, ο πολίτης θέλει την πληροφορία άμεσα κι εύκολα, στο πιάτο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Θα σχηματίσει «άποψη» και «γνώμη» στο δευτερόλεπτο για μια είδηση, ασχέτως αν αυτή αλλάξει μέσα στη μέρα ή προέρχεται από social media, sites και blogs αμφιβόλου προέλευσης και αξιοπιστίας. Θα ακούσει το «γεγονός» και θα το αναπαραγάγει χωρίς αναστολές και ίχνος «διασταύρωσής» του. Σε αυτό, φυσικά, έχει παίξει σημαντικό ρόλο η αυτο-απαξίωση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, η οποία έφερε με τη σειρα της, τη δικαιολογημένη απαξίωση από τον κόσμο. Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.
Ο χρόνος, πλέον, καθορίζει τα πάντα. Και όπως συμβαίνει, σχεδόν νομοτελειακά, ποιότητα και βιασύνη δεν πάνε μαζί. Από το πιο απλό (για θυμηθείτε τη διαφορά γεύσης και υφής του κοκκινιστού της γιαγιάς, μαγειρεμένο επί ώρες στην κατσαρόλα, και του αντίστοιχου φαγητού της χύτρας ταχύτητος...) μέχρι το πιο πολυσύνθετο.
Και ό,τι συμβαίνει με την ενημέρωση (ή ακόμη και το φαγητό...), συμβαίνει και στη μουσική. Θυμηθείτε, μόνο, τι άλμπουμ έβγαιναν πριν από 20 ή 30 και 40 χρόνια. Σαφώς, οι καιροί άλλαξαν, τα γκρουπ «φυτρώνουν» σαν τα μανιτάρια (είναι πιο εύκολο να εντοπίσεις μια κατακόκκινη παπαρούνα σε ένα καταπράσινο λιβάδι, παρά το ομορφότερο λουλούδι μέσα σε χιλιάδες άλλα ενός κάμπου), όμως τι συμβαίνει όταν μια μπάντα υπογράφει με τη δισκογραφική εταιρία για π.χ. πέντε άλμπουμ (ντε και καλά) στα επόμενα πέντε χρόνια, έχοντας ή όχι την ποιότητα και τις αντοχές να τα βγάλει;
Και ό,τι συμβαίνει με την ενημέρωση (ή ακόμη και το φαγητό...), συμβαίνει και στη μουσική. Θυμηθείτε, μόνο, τι άλμπουμ έβγαιναν πριν από 20 ή 30 και 40 χρόνια. Σαφώς, οι καιροί άλλαξαν, τα γκρουπ «φυτρώνουν» σαν τα μανιτάρια (είναι πιο εύκολο να εντοπίσεις μια κατακόκκινη παπαρούνα σε ένα καταπράσινο λιβάδι, παρά το ομορφότερο λουλούδι μέσα σε χιλιάδες άλλα ενός κάμπου), όμως τι συμβαίνει όταν μια μπάντα υπογράφει με τη δισκογραφική εταιρία για π.χ. πέντε άλμπουμ (ντε και καλά) στα επόμενα πέντε χρόνια, έχοντας ή όχι την ποιότητα και τις αντοχές να τα βγάλει;
Ηδη έχουν πληθύνει οι εταιρίες που μελετούν (και εφαρμόζουν) τη σταδιακή κατάργηση των full length άλμπουμ, αφού τα ίδια τα γκρουπ δείχνουν πως αδυνατούν να ανταποκριθούν στα χρονικά περιθώρια που τους αφήνουν αυτές, την ίδια στιγμή που οι εκδόσεις αυτές θεωρούνται πλέον παρωχημένες (!!!). Για ποιον λόγο όμως;
Πολύ απλά, ο μουσικόφιλος δεν έχει χρόνο για να αφιερώσει σε ένα άλμπουμ. Θέλει ταχύτητα: να ακούσει στο πόδι το κομμάτι και να το κρίνει τρέχοντας για τη δουλειά, στο λεωφορείο ή κάπου αλλού. Να κρίνει κι αυτός επιφανειακά. Να εγκρίνει ή να απορρίψει εν τάχει (ένα μέρος μιας δουλειάς κι όχι μια ολοκληρωμένη πρόταση ενός καλλιτέχνη, ακόμη και το εξώφυλλό του ή την α’ και β’ πλευρά, οι οποίες σηματοδοτούσαν κάποτε κάτι). Και μετά, πρέπει να έχει και άποψη όταν του ζητηθεί (ή όχι).
Βιαστικό, επιπόλαιο ή λανθασμένο συμπέρασμα, με κακής ποιότητας κρίση και εν προκειμένω, με κακής ποιότητας ήχο. Ακρόαση στα γρήγορα και από ένα τάμπλετ ή ένα smart phone μέσω του hands free. Πως μπορείς να αποκτήσεις, όμως, άποψη στο πόδι; Προ ημερών, φίλος, είχε ακούσει και απορρίψει βιαστικά ένα νέο κομμάτι ενός γκρουπ, νομίζω των Mastodon. Ακούγοντάς το ξανά, σε μια χαλαρή στιγμή, με διαφορετική διάθεση και από... πραγματικά ηχεία, δεν πίστευε ότι είχε κάνει ένα τόσο μεγάλο λάθος.
Ναι, είναι σημαντικό να μαθαίνουμε / να κάνουμε πράγματα χωρίς χρονοτριβή, αλλά η ουσία και η ποιότητα ξεδιπλώνονται με τον χρόνο. Αυτόν που στερούμαστε (ηθελημένα ή μη) καθημερινά, χάνοντας στιγμές και αξίες που πιθανότατα δε θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να συναντήσουμε. Ας σκεφτούμε πόσα πράγματα στη ζωή έχουμε (επαν)εκτιμήσει μεγαλώνοντας. Ο χρόνος δεν είναι απειλή, αλλά σύμμαχός μας. Ας τον βρούμε για να ζήσουμε στιγμές, για να έχουμε να θυμόμαστε πράγματα που αξίζουν, ύστερα από αρκετά χρόνια. Τα σέβη μου.
THE SHADOW
Πολύ απλά, ο μουσικόφιλος δεν έχει χρόνο για να αφιερώσει σε ένα άλμπουμ. Θέλει ταχύτητα: να ακούσει στο πόδι το κομμάτι και να το κρίνει τρέχοντας για τη δουλειά, στο λεωφορείο ή κάπου αλλού. Να κρίνει κι αυτός επιφανειακά. Να εγκρίνει ή να απορρίψει εν τάχει (ένα μέρος μιας δουλειάς κι όχι μια ολοκληρωμένη πρόταση ενός καλλιτέχνη, ακόμη και το εξώφυλλό του ή την α’ και β’ πλευρά, οι οποίες σηματοδοτούσαν κάποτε κάτι). Και μετά, πρέπει να έχει και άποψη όταν του ζητηθεί (ή όχι).
Βιαστικό, επιπόλαιο ή λανθασμένο συμπέρασμα, με κακής ποιότητας κρίση και εν προκειμένω, με κακής ποιότητας ήχο. Ακρόαση στα γρήγορα και από ένα τάμπλετ ή ένα smart phone μέσω του hands free. Πως μπορείς να αποκτήσεις, όμως, άποψη στο πόδι; Προ ημερών, φίλος, είχε ακούσει και απορρίψει βιαστικά ένα νέο κομμάτι ενός γκρουπ, νομίζω των Mastodon. Ακούγοντάς το ξανά, σε μια χαλαρή στιγμή, με διαφορετική διάθεση και από... πραγματικά ηχεία, δεν πίστευε ότι είχε κάνει ένα τόσο μεγάλο λάθος.
Ναι, είναι σημαντικό να μαθαίνουμε / να κάνουμε πράγματα χωρίς χρονοτριβή, αλλά η ουσία και η ποιότητα ξεδιπλώνονται με τον χρόνο. Αυτόν που στερούμαστε (ηθελημένα ή μη) καθημερινά, χάνοντας στιγμές και αξίες που πιθανότατα δε θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να συναντήσουμε. Ας σκεφτούμε πόσα πράγματα στη ζωή έχουμε (επαν)εκτιμήσει μεγαλώνοντας. Ο χρόνος δεν είναι απειλή, αλλά σύμμαχός μας. Ας τον βρούμε για να ζήσουμε στιγμές, για να έχουμε να θυμόμαστε πράγματα που αξίζουν, ύστερα από αρκετά χρόνια. Τα σέβη μου.
THE SHADOW
