ΟΙ SMASHING PUMPKINS δεν χρειάζονται συστάσεις. Τα άλμπουμ τους προκάλεσαν κύμα συζητήσεων στις αρχές των 90's, την εποχή που το grunge μεσουρανούσε, και με τον ιδιαίτερο groove ήχο τους και το φωνητικό αποτύπωμα του Billy Corgan, κατάφεραν να χτίσουν ένα αξιοσέβαστο όνομα στον σκληρό ήχο. Eίκοσι επτά χρόνια μετά το Gish, η μπάντα από το Σικάγο επιστρέφει έχοντας περάσει από... 40 κύματα, με το 10ο άλμπουμ τους, το Shiny and Oh So Bright...
{Αμήχανοι ύστερα από τόσα χρόνια μακριά}
Προσωπικά, θεωρώ ότι οι Smashing Pumpkins ό,τι είχαν να πουν, το είπαν μέχρι το αξιοπρεπέστατο Machina / The Machines Of God του 2000, καταφέρνοντας να κρατήσουν ψηλά το ανάστημά τους ύστερα από την τεράστια επιτυχία που τους χάρισαν τα Siamese Dream (1993) και Mellon Collie and the Infinite Sadness (1995).
Εισερχόμενοι στα 00's, το... καράβι «τσακίστηκε» στα βράχια του «εγώ» του Corgan, η μπασίστρια D'arcy Wretzky χάθηκε στις προσωπικές δίνες της κι ο χαρισματικός κιθαρίστας James Iha πήρε τον δικό του δρόμο καταλήγοντας στο supergroup, Α Perfect Circle, το οποίο αποτελεί τιμή γι' αυτόν, αναμφισβήτητα.
Ο Corgan το 2007 επιχείρησε να «αναστήσει» τη μπάντα έχοντας πλάι του μόνο τον Jimmy Chamberlin (τύμπανα), αλλά τα Zeitgeist (2007), Teargarden by Kaleidyscope (2009–2014), δεν ακούμπησαν τα υψηλά στάνταρ του παρελθόντος.
Φέτος, για πρώτη φορά ύστερα από 18 χρόνια, Corgan, Iha και Chamberlin (χωρίς όμως την Wretzky) συναντιούνται ξανά υπό τη στέγη της Napalm Records, την καθοδήγηση του διάσημου παραγωγού Rick Rubin και τον Jeff Schroeder στη δεύτερη κιθάρα. Ομως παρά τις υποσχέσεις που άφησαν αυτές οι ειδήσεις, το Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun., δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του ονόματος των Pumpkins.
Διατηρώντας την... αδυναμία του στα βιολιά και στα τσέλα, ο Corgan γράφει και συνθέτει σχεδόν όλο τον όγκο του άλμπουμ, όμως ελάχιστα πράγματα μπορούν να ανάψουν τη σπίθα του ακροατή και δη, του οπαδού του γκρουπ. O 51χρονος, πλέον, καλλιτέχνης είναι σπουδαίος συνθέτης αλλά τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι, μοιραία, αλλάζουν...
Το δροσερό, alternative, Knights of Malta θα έλεγα ότι στρώνει το έδαφος για κάτι καλό. Το Silvery Sometimes (Ghosts) έχει παλμό, θυμίζει Pumpkins από τα παλιά και θα γεμίσει με νοσταλγία τους μεγαλύτερους ηλικιακά φίλους της μπάντας. Το Travels είναι μελαγχολικό αλλά τίποτα παραπάνω, το Solara έχει πολύ grunge, αλλά (δυστυχώς) και πολύ alternative, σε τέτοιες δόσεις που δεν μπορεί να συνυπάρξει με τους ήχους του Σιάτλ.
Pop ήχοι θα έρθουν από το Alienation και στο Marchin' On θα χαμογελάσουμε ξανά ύστερα από το Ghosts, με grunge και garage μέρη που δένουν αρμονικά στο ριφ του Iha. Ακολουθεί το αδιάφορο With Sympathy και το άλμπουμ θα κλείσει με το Seek and You Shall Destroy, ακόμη μία αποτυχημένη συνύπαρξη grunge και alternative.
Οι Smashing Pumpkins απογοητεύουν στο πρώτο reunion τους ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι εμφανής η... αμηχανία του γκρουπ που επανενώνεται, έχοντας ένα τόσο μεγάλο χρονικό και ηλικιακό κενό ανάμεσά του και μοιραία το άλμπουμ δεν προσφέρεται για περισσότερες συζητήσεις και ακροάσεις. Την επόμενη φορά...
Τα κομμάτια:
1. Knights of Malta 4:37
2. Silvery Sometimes (Ghosts) 3:30
3. Travels 5:23
4. Solara 4:22
5. Alienation 5:01
6. Marchin' On 2:39
7. With Sympathy 3:30
8. Seek and You Shall Destroy 2:45
Total length: 31:47
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 5>10
