«ΑΛΛΟ ένα βιβλίο για τον Prince;» ρώτησε ο φίλος ενός φίλου, όταν απάντησα στην ερώτησή του πάνω σε τι δούλευα. Prince, η παγκοσμίως αναγνωρισμένη μεγαλοφυΐα, η προσωποποίηση του hip, το διεθνές πολιτισμικό είδωλο, ο εκκεντρικός σούπερ σταρ, ο εξαιρετικός performer με τα τραγούδια που ξεσήκωναν τα πλήθη… «Ναι», είπα, «άλλο ένα βιβλίο… γι’ αυτόν»...
Κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός νέα βιογραφία του Prince διά χειρός Neal Karlen, συνεργάτη του Rolling Stone που γνώριζε τον Prince από τότε που, πιτσιρικάδες συνομήλικοι, σύχναζαν στις ίδιες γειτονιές της Minneapolis, ιδιαίτερης πατρίδας δικής του, του Prince αλλά και του George Floyd που πέθανε από ασφυξία, κάτω από το γόνατο του αστυνομικού.
Ο Karlen ειρωνεύεται τον κώδικα ηθικής συμπεριφοράς που ισχύει εκεί: τον αποκαλεί Minnesota Mean, που εκδηλώνεται με την παθητικά επιθετική στάση των κατά μεγάλη πλειοψηφία λευκών κατοίκων, που όταν κάτι είναι έξω από τον μικρόκοσμό τους, το αποκαλούν ευγενικά «διαφορετικό» και το εξοβελίζουν.
Κάπως έτσι, η Minneapolis είχε περιορίσει και τον Prince στο δικό του «Xanadu», στη Χώρα του Μοβ, το κάστρο - στούντιο - καταφύγιο της Paisley Park. Μέσα σε αυτή την εχθρική πόλη, που τον τίμησε post mortem με προσποιητά πάρτι και πολυήμερες φωταψίες με μοβ νέον (ο Prince είχε κατοχυρώσει ως προσωπικό του σήμα κατατεθέν αυτή τη συγκεκριμένη απόχρωση του πορφυρού μοβ), ο μικροκαμωμένος Prince (52 κιλά) έζησε τον δικό του μύθο, προσποιούμενος κι αυτός, κατά τον Karlen, ακριβώς όποια από τις πολλές του προσωπικότητές του ήθελε, ανάλογα με τον δημιουργικό του οίστρο ή όποιο μεγαλείο τρέλας ζούσε.
Ο Prince της πρώτης περιόδου ήταν μεγαλοφυής αλλά είχε να ξεπεράσει ένα παιδικό τραύμα: ο αποτυχημένος τζαζ πιανίστας πατέρας του ξυλοφόρτωνε αυτόν και τη μητέρα του. Το επόμενο τραύμα που μάλλον δεν ξεπέρασε ποτέ ήταν ότι έχασε το μόλις δύο εβδομάδων μωρό του, ενώ λίγους μήνες αργότερα η γυναίκα του απέβαλε.
Μπαίνοντας στη μέση ηλικία, και λίγο πριν τον θάνατό του το 2016, ο Prince ωρίμασε καλλιτεχνικά αλλά ζούσε πλέον σε έναν αφόρητο πόνο: όχι μόνο ψυχολογικό αλλά και σωματικό. Το μικρό του σώμα είχε καταπονηθεί από τις συναυλίες όταν, φορώντας τακούνια, πηδούσε στη σκηνή από πανύψηλα ηχεία, από τις αϋπνίες που τον βασάνιζαν και το ατέλειωτο «κάτι» που έψαχνε.
