ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ Eryn Non Dae. δημιουργήθηκαν το 2001 στην Τουλούζ. Από τότε, το extreme, prog σύμπαν τους περιλαμβάνει ένα ΕΡ και τρία full length άλμπουμ, τα Hydra Lernaia, Meliora και το φετινό Abadon Of The Self. Ο κινητήριος μοχλός της μπάντας και frontman τους, Mathieu Nogues, μίλησε στο Shadow Nation τόσο για τη νέα δουλειά τους, αλλά για πολλά άλλα, σε μία από τις πιο απολαυστικές συνεντεύξεις που έχω κάνει, αλλά και διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Mathieu δε διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους σε ότι αφορά στη μουσική βιομηχανία, τη χώρα του, την πολιτική, τη θρησκεία, την ανθρωπότητα. Ενας χείμαρρος απόψεων που με δυσκόλεψε όσο κανείς για να βρω έναν τίτλο. Πραγματικά, θα προέτρεπα τον καθένα να αφιερώσει λίγα λεπτά για να διαβάσει τις απόψεις ενός νέου, σκεπτόμενου και εξαιρετικού καλλιτέχνη... [Read the interview in English after the Greek text]
{Είμαστε πολύ απαιτητικοί με τους εαυτούς μας και ο κανόνας είναι ότι πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι, όχι ατομικά αλλά ως συγκρότημα}
- Λίγο μετά το The Violent Sleep of Reason των Meshuggah, λίγο πριν από το φημολογούμενο νέο άλμπουμ των Tool, οι Eryn Non Dae. έρχονται με το Αbandon Of The Self να αποτελέσουν μια γέφυρα στις δύο μεγαλύτερες επιρροές τους και στο extreme, post, prog metal;
Μπορεί τα δυο αυτά συγκροτήματα να αποτελούν προσωπικές επιρροές και να καταλαβαίνω την οπτική σας γωνία, αλλά όπως θα φαντάζεστε δεν συνθέτουμε τη μουσική μας σκεπτόμενοι με αυτή τη λογική. Όταν συνθέτουμε, δε διερωτόμαστε σε ποιο συγκρότημα θέλουμε να μοιάζουμε, αλλά βάζουμε στο πεντάγραμμο αυτό που βγαίνει από μέσα μας. Το συγκρότημά μας έχει ιστορία 15 ετών, το “Abandon Of The Self” είναι το τρίτο μας άλμπουμ και ελπίζω οι Eryn Non Dae να είναι κάτι παραπάνω από αυτές τις επιρροές.
- Τρίτο άλμπουμ μέσα σε περίπου 10 χρόνια. Οι Ε.N.D. σε αντίθεση με την πλειονότητα των γκρουπ της εποχής, δείχνουν να μη βιάζονται. Κάνετε προσεκτικά, ποιοτικά βήματα ή συμβαίνει κάτι άλλο;
- Το Αbandon Of The Self αποτελεί μια υπέροχη συνέχεια του Meliora του 2012. Επιβλητικές ατμόσφαιρες και συνθέσεις, σκοτεινά τοπία, extreme ερμηνεία. Πως καταφέρατε να ισορροπήσετε τόσο καλά ανάμεσα στην ατμόσφαιρα που θέλατε να αποδώσετε και στην τραχύτητα; Hταν βάσει πλάνου ή βγήκε στο στούντιο;
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Από την πρώτη μέρα της σύνθεσης για αυτόν τον δίσκο θέλαμε να στραφούμε προς κάτι που δε θα ήταν τόσο καθοδηγούμενο από κιθάρα. Θέλαμε κάθε κομμάτι να βασίζεται περισσότερο σε μια δυνατή ιδέα, αλλά προσπαθώντας να αποφύγουμε τα πολλά solos κιθάρας που κάναμε στο παρελθόν. Χρειαζόμασταν μια νέα διαδικασία σύνθεσης, κι έτσι ο Mickaël (André - Bass) έγραψε πολλά κομμάτια για αυτόν τον δίσκο, κι αυτό εξηγεί αρκετά τις διαφορές του άλμπουμ αυτού και των άλλων.
Επίσης προσπαθήσαμε να σκεφτούμε περισσότερο τα φωνητικά, θέλαμε οι στίχοι να είναι πιο κατανοητοί, κι αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιήσαμε τη φωνή λίγο πιο διαφορετικά. Όλα αυτά τα στοιχεία έχουν τον ρόλο τους στη συνολική ατμόσφαιρα του “Abandon Of The Self”, οπότε ναι, είναι απολύτως βάσει σχεδίου, ώστε να αποφύγουμε να αυτοεπαναλαβανόμαστε.
«Με το “Abandon Of The Self” κυριολεκτικά έβαλα το "εγώ" μου στην άκρη»
Με το άλμπουμ αυτό απελευθερώθηκα από τη δική μου εμμονή και μίλησα πιο οικουμενικά. Με το “Abandon Of The Self” κυριολεκτικά έβαλα το «εγώ» μου στην άκρη, για να επιχειρήσω να αναφερθώ στα άσχημα που μας επηρεάζουν όλους ως ανθρώπους. Πέρα από το “Astral” και το “Abyss”, με τα οποία ανοίγει και κλείνει αντιστοίχως το άλμπουμ, λέω «εμείς» και όχι «εγώ», διότι πιστεύω ότι σε αντίθεση με τους στίχους του “Hydra Lernaϊa” και του “Meliora” όπου μιλούσα για τον εαυτό μου με τρόπο πολύ εγωκεντρικό, τα προβλήματα, οι καταστάσεις του μυαλού, οι στίχοι και τα θέματα που απασχολούν το “Abandon Of The Self” είναι πολύ ευρύτερα και επομένως πολύ πιο κοινά. Υπό ένα καθαρά μουσικό πρίσμα, πρέπει πραγματικά να προσεγγίσουμε τη σύνθεση με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Ο Mika, ο μπασίστας μας, ήθελε πραγματικά να δοκιμάσει καινούργια πράγματα: Να αφήσει στην άκρη την κιθάρα και να πιάσει το συνθεσάιζερ, ένα όργανο που δεν είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ στο παρελθόν. Είχε έρθει η ώρα να αλλάξουμε συνήθειες και ακόμη κι αν δεν πρόκειται για καμιά ριζική αλλαγή, αυτή η νέα προσέγγιση τουλάχιστον μου επέτρεψε να φέρω περισσότερα χρώματα, ιδέες, να αναπτύξω μια ευρύτερη γκάμα από φωνές, κι όλα με σκοπό να εκφράσω πλήρως το εύρος των συναισθημάτων που υπάρχει στους στίχους του “Abandon Of The Self”.
«Το γαλλικό μέταλ υποφέρει από μεγάλο πρόβλημα ταυτότητας»
- H γαλλική μουσική και κυρίως η γαλλόφωνη, έχει γνωρίσει τεράστια επιτυχία στο παρελθόν. Στον σκληρό ήχο όμως, παρότι υπάρχουν μεγάλες μπάντες, η Γαλλία δεν είναι πρωταγωνίστρια σαν σκηνή. Oι Gojira κρατούν αυτή τη στιγμή ψηλά τη... σημαία του γαλλικού metal σε παγκόσμιο επίπεδο, υπάρχουν σπουδαίες μπάντες από πίσω (προσωπικά μ' αρέσουν και οι Zuul FX, oι Ez3kiel, oι φίλοι μου οι NAΪVE), όμως τι φταίει που τα γαλλικά γκρουπ δεν μπορούν να κάνουν το μεγάλο άλμα σε σχέση με τα άλλα είδη μουσικής, αλλά και άλλες χώρες;
Αυτή η ερώτηση είναι σύνθετη γιατί πιστεύω ότι εδώ μπαίνουν πολλά κριτήρια. Από τη μια, το μέταλ παραμένει στην κοινή γαλλική συνείδηση ως περιθωριακή μουσική, παρεξηγημένη και όχι θεωρούμενη ως στιλ ξεχωριστό όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη Σκανδιναβία. Ακόμη κι αν ένα γεγονός όπως το Hellfest βοηθά κάθε χρόνο για την απόδοσή του στον πολύ κόσμο μέσω των ελάχιστων αναφορών από τη ζωή στην Κλισόν στην εθνική μας τηλεόραση, η Γαλλία κατά βάση δεν είναι χώρα «ροκ» και υπάρχουν ακόμη πολλά κλισέ και προκαταλήψεις γι’ αυτό. Αφού βλέπουμε με θετικό πρίσμα την κλασική μουσική, γιατί να μη κάνουμε το ίδιο και με το μέταλ;
Ακόμη και αν αποδεικνύεται πολύ ελιτίστικο και σκοτεινό για τις μάζες, παρά ταύτα εξακολουθεί να είναι ένα ξεχωριστό στιλ μουσικής που είναι απαιτητικό και χρειάζεται κάποια μουσική γνώση, τόσο για τον μουσικό όσο και για τον ακροατή, με τον ίδιο τρόπο που ισχύει και για την κλασική μουσική. Για να είμαι σαφής, δεν αναφέρομαι στην εκτίμηση αλλά στην εξέταση.
Από την άλλη πλευρά, το γαλλικό μέταλ υποφέρει από μεγάλο πρόβλημα ταυτότητας, όχι σε μουσικό επίπεδο αφού πάνε χρόνια αφότου πολύ καλά συγκροτήματα χειραφετήθηκαν από την επιρροή τους για να προσφέρουν πλούσια και προσωπική μουσική, αλλά ιδιαιτέρως στο επίπεδο της γλώσσας. Στη Γαλλία έχουμε μεγάλο πρόβλημα στο επίπεδο αυτό, διότι πρέπει να επιλέξουμε: Είτε θα τραγουδήσουμε στα γαλλικά (που κατά τη γνώμη μου είναι δύσκολη γλώσσα για να την παραγωγή ήχου, τόσο στη σύνθεση όσο και στην ερμηνεία) και θα μείνουμε εντός των ορίων της χώρας, είτε θα ρισκάρουμε να τραγουδήσουμε στα αγγλικά (που παραμένουν, είτε το θέλουμε είτε όχι, η επίσημη γλώσσα της μουσικής) ώστε να εξαγάγουμε τη μουσική, αν και δεδομένης της περιβόητης προφοράς μας είναι δύσκολο να μας πάρουν στα σοβαρά. Το οποίο μας φέρνει στο θέμα της δημοσιότητας.
Η Γαλλία υστερεί δραματικά σε δημοσιότητα. Νομίζω ότι θα συμφωνείτε μαζί μου στο ότι γενικά ένα αμερικανικό συγκρότημα (ανεξαρτήτως στιλ) γίνεται πολύ ευκολότερο γνωστό στη Γαλλία από ό,τι ένα γαλλικό στις ΗΠΑ, κι αυτό, ακριβώς για τους λόγους που προανέφερα.
Επιπροσθέτως η έλλειψη μέσων, δομών, ενδιαφέροντος και το γεγονός πως ο μέσος οπαδός του μέταλ θα προτιμά πάντα να ακούει ακούραστα ένα μεγάλο αμερικανικό συγκρότημα όπως οι Slayer ή οι Metallica αντί να εξερευνήσει ένα γαλλικό συγκρότημα του λυκόφωτος, το ότι πλέον ζούμε σε κοινωνία που καλλιεργεί αυτό που αποκαλώ πολιτιστικό φαστ φουντ, και το γεγονός ότι το Ίντερνετ έχει σκοτώσει τη δισκογραφική βιομηχανία, όλα αυτά νομίζω ότι συνθέτουν μια συνολική απάντηση στην ερώτησή σας.
«Η πολιτική αποπροσανατολίζει την ανθρωπότητα από τα πραγματικά ζητήματα»
Προσωπικά είμαι απολιτικός. Κινδυνεύοντας να ακουστώ ακραίος, βρίσκω ότι δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να έχεις πολιτικές πεποιθήσεις, αυτό αντανακλά προφανή στενομυαλιά. Πώς μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον που είναι πεπεισμένος για τη γνώμη του; Η πολιτική, πέρα από το ότι αποτελεί ένα μεγάλο μασκαραλίκι που αποπροσανατολίζει την ανθρωπότητα από τα πραγματικά ζητήματα, έχει καταστεί ξεπερασμένη για μένα, όπως και η θρησκεία.
Οταν ξέρεις ότι η πηγή όλων των αντιπαραθέσεων στην ιστορία είναι η πολιτική και η θρησκεία, γιατί να μην έχουμε όλοι χειραφετηθεί από αυτές τις πληγές; Η απάντηση είναι απλή: Μερίδια και κέρδη. Δεν είναι πια καν ζήτημα πίστης ή πεποίθησης, πρόκειται για αναζήτηση εξουσίας και κυριαρχίας. Η ανθρωπότητα θα πρέπει να είναι σε θέση να τα ξεπεράσει αυτά, αλλά δυστυχώς είναι φυλακισμένη σε αυτόν τον φαύλο κύκλο που τη σπρώχνει στην αυτοκαταστροφή.
Αναφέρομαι στο θέμα αυτό σε κομμάτια όπως τα “Stellar”, “Omni” και “Eclipse”. Με την ευκαιρία να καλέσω όσους ενδιαφέρονται να επισκεφθούν την ιστοσελίδα μας https://www.erynnondae.com/ όπου είναι διαθέσιμοι οι στίχοι του “Abandon Of The Self”.
- Είναι η μουσική σήμερα τόσο παρεμβατική όσο στο παρελθόν. Αν όχι, γιατί;
Αναφέρομαι στο θέμα αυτό σε κομμάτια όπως τα “Stellar”, “Omni” και “Eclipse”. Με την ευκαιρία να καλέσω όσους ενδιαφέρονται να επισκεφθούν την ιστοσελίδα μας https://www.erynnondae.com/ όπου είναι διαθέσιμοι οι στίχοι του “Abandon Of The Self”.
«Είμαι αρκετά υπερήφανος που πρόλαβα την εποχή χωρίς Ιντερνετ»
Νομίζω ότι σήμερα η μουσική έχει μικρότερη επίδραση στην κοινωνία από ό,τι στο παρελθόν, αλλά οφείλουμε και να αναγνωρίσουμε ότι είναι πιο επιφανειακή, γενικά μιλώντας. Τότε υπήρχαν συγκροτήματα και καλλιτέχνες με δυνατά μηνύματα ή τουλάχιστον με ισχυρές προσωπικότητες, σε όλα τα στιλ μουσικής.
Καλλιτέχνες που δε δίστασαν να αλλάξουν τους κώδικες και να μας καθοδηγήσουν στην εξερεύνηση ασυνήθιστων μουσικών τοπίων, καλλιτέχνες οι οποίοι μέσω της μουσικής τους, των στίχων τους, της αισθητικής τους σε ωθούσαν να θεωρήσεις τη ζωή από άλλη γωνία, να διευρύνεις το οπτικό σου πεδίο. Είτε επρόκειτο για τη δεκαετία του ’70 με τους Pink Floyd ή τον David Bowie, του ’80 με τον Michael Jackson, του ’90 με τον Marilyn Manson. Το χιπ-χοπ ήταν επιθετικό αλλά επίκαιρο, το ροκ ήταν προκλητικό αλλά και απαιτητικό. Υπήρχε βάθος σε ολόκληρη τη μουσική που είναι δύσκολο να βρει κανείς σήμερα.
Κατά δεύτερον δεν υπήρχε τότε το Ίντερνετ, που σίγουρα έφερε καλά πράγματα όχι όμως για τη δισκογραφική βιομηχανία. Το Ίντερνετ δημιούργησε αυτή τη νοοτροπία φαστ φουντ στον πολιτισμό, το να έχεις κάτι άμεσα χωρίς καν να το επιθυμείς ιδιαιτέρως. Βρισκόμαστε στην εποχή της εμφάνισης και όχι της ουσίας. Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπει κανείς την τρέχουσα μουσική ένδεια, όχι τόσο σε αυστηρά μουσικό επίπεδο, αλλά με βάση αυτή τη νοοτροπία, την κουλτούρα του «εγώ», της κατανάλωσης και της εμφάνισης όπου κανείς ανυψώνει ανόητους σε είδωλα, η κουλτούρα του κενού όπου κατακλυζόμαστε από άχρηστες πληροφορίες ώστε εν τέλει το ουσιώδες μάς διαφεύγει και δε μας μένει τίποτα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι αρκετά υπερήφανος που πρόλαβα την εποχή χωρίς Ίντερνετ όπου δεν μπορούσες να τα αποκτήσεις όλα με ένα κλικ. Εγώ μεγάλωσα στη δεκαετία του ’90 όπου ιερά συγκροτήματα έφτιαχναν ιερά άλμπουμ και η αναμονή για την κυκλοφορία ενός άλμπουμ είχε πραγματικό νόημα. Ήταν σαν λατρευτική διαδικασία, όταν έβγαινε τελικά ένα νέο άλμπουμ αφιέρωνες κάποια ώρα για να εκτιμήσεις τη μουσική και τους στίχους ενός συγκροτήματος στην πραγματική τους αξία.
- Μια απορία που θέλω να λύσω χρόνια τώρα: Τι σημαίνει Eryn Non Dae. και πως προέκυψε αυτό το όνομα;
Υποχρεωθήκαμε να αλλάξουμε το όνομά μας όταν υπογράψαμε συμβόλαιο με τη Metalblade για το πρώτο μας άλμπουμ, το “Hydra Lernaϊa”. Ως τότε ονομαζόμαστε End, κι έτσι κρατήσαμε τα τρία γράμματα και με μια γρήγορη ανταλλαγή ιδεών καταλήξαμε στο Eryn Non Dae. Ξέρω ότι ακούγεται λατινικό, ειδικά με άλμπουμ όπως το “Hydra Lernaϊa” και το “Meliora”, αλλά δεν έχει κάποια ιδιαίτερη έννοια. Απλώς μας άρεσε η αινιγματική πλευρά που το όνομα αυτό μπορεί να φέρει. Απόδειξη είναι ότι ακόμη και τώρα ο κόσμος δείχνει ενδιαφέρον.
Κατά δεύτερον δεν υπήρχε τότε το Ίντερνετ, που σίγουρα έφερε καλά πράγματα όχι όμως για τη δισκογραφική βιομηχανία. Το Ίντερνετ δημιούργησε αυτή τη νοοτροπία φαστ φουντ στον πολιτισμό, το να έχεις κάτι άμεσα χωρίς καν να το επιθυμείς ιδιαιτέρως. Βρισκόμαστε στην εποχή της εμφάνισης και όχι της ουσίας. Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπει κανείς την τρέχουσα μουσική ένδεια, όχι τόσο σε αυστηρά μουσικό επίπεδο, αλλά με βάση αυτή τη νοοτροπία, την κουλτούρα του «εγώ», της κατανάλωσης και της εμφάνισης όπου κανείς ανυψώνει ανόητους σε είδωλα, η κουλτούρα του κενού όπου κατακλυζόμαστε από άχρηστες πληροφορίες ώστε εν τέλει το ουσιώδες μάς διαφεύγει και δε μας μένει τίποτα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι αρκετά υπερήφανος που πρόλαβα την εποχή χωρίς Ίντερνετ όπου δεν μπορούσες να τα αποκτήσεις όλα με ένα κλικ. Εγώ μεγάλωσα στη δεκαετία του ’90 όπου ιερά συγκροτήματα έφτιαχναν ιερά άλμπουμ και η αναμονή για την κυκλοφορία ενός άλμπουμ είχε πραγματικό νόημα. Ήταν σαν λατρευτική διαδικασία, όταν έβγαινε τελικά ένα νέο άλμπουμ αφιέρωνες κάποια ώρα για να εκτιμήσεις τη μουσική και τους στίχους ενός συγκροτήματος στην πραγματική τους αξία.
- Μια απορία που θέλω να λύσω χρόνια τώρα: Τι σημαίνει Eryn Non Dae. και πως προέκυψε αυτό το όνομα;
Υποχρεωθήκαμε να αλλάξουμε το όνομά μας όταν υπογράψαμε συμβόλαιο με τη Metalblade για το πρώτο μας άλμπουμ, το “Hydra Lernaϊa”. Ως τότε ονομαζόμαστε End, κι έτσι κρατήσαμε τα τρία γράμματα και με μια γρήγορη ανταλλαγή ιδεών καταλήξαμε στο Eryn Non Dae. Ξέρω ότι ακούγεται λατινικό, ειδικά με άλμπουμ όπως το “Hydra Lernaϊa” και το “Meliora”, αλλά δεν έχει κάποια ιδιαίτερη έννοια. Απλώς μας άρεσε η αινιγματική πλευρά που το όνομα αυτό μπορεί να φέρει. Απόδειξη είναι ότι ακόμη και τώρα ο κόσμος δείχνει ενδιαφέρον.
Δεν είναι εύκολο αυτό... Θα μπορούσατε να μου πείτε «τα 5 αγαπημένα σας άλμπουμ», αλλά εδώ υπονοείτε ότι πρόκειται για την παρουσίαση της μουσικής της Γης! Τεράστια ευθύνη [γέλια], αλλά θα έλεγα τα εξής:
- To "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars" του David Bowie διότι πέρασε τη ζωή του σε τροχιά, προσπαθώντας να συνομιλήσει μαζί τους, άρα με αυτό θα ξεπληρωθεί η προσπάθεια.
- To "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars" του David Bowie διότι πέρασε τη ζωή του σε τροχιά, προσπαθώντας να συνομιλήσει μαζί τους, άρα με αυτό θα ξεπληρωθεί η προσπάθεια.
- Το ”Lateralus” των Tool, και μόνο για να τους πω ότι είναι καιρός να έρθουν και να πάρουν τους δικούς τους, αφού δεν έχουν εμφανιστεί από το 2006.
- Το ”My World" του Justin Bieber, για να τους κάνω να κατανοήσουν ότι μερικές φορές η μουσική μπορεί να γίνει βασανιστήριο!
- Το “Abandon Of The Self" των Eryn Non Dae, ως κάρτα επισκεπτηρίου
- Και τελευταίο το “History” του Michael Jackson, ακριβώς επειδή πρόκειται για τον καλλιτέχνη που για μένα αντιπροσωπεύει καλύτερα τι συνιστά ο άνθρωπος, με τα δυνατά και αδύνατά του σημεία.
- Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Εχοντας καταφέρει να γυρίσουμε βίντεο κλιπ για το “Hydra Lernaϊa” και το “Meliora”, αρχίζουμε να σκεπτόμαστε και για το “Abandon Of The Self”. Θα θέλαμε να μπορούσαμε να κάνουμε αρκετά αλλά δυστυχώς δεν διαθέτουμε αρκετά μεγάλο προϋπολογισμό, οπότε ο στόχος είναι να προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε στα θέματα του άλμπουμ. Κατά τα άλλα, όπως κάθε συγκρότημα, θα παίζουμε όσο μπορούμε περισσότερο, γι’ αυτό αναζητούμε ευκαιρίες για συναυλίες φυσικά!
«Το μέταλ έχει γίνει πιο ποικιλόμορφο και πολύπλοκο»
- Τα τελευταία χρόνια τις μεγαλύτερες δισκογραφικές «βόμβες» τις ακούμε από γκρουπ παλαιότερων δεκαετιών. Υποστηρίζετε αυτή την άποψη κι αν ναι, γιατί έχει βρει αδιέξοδο σήμερα ο σκληρός ήχος;
Δεν συμφωνώ απαραίτητα με αυτό, διότι προσωπικά τις τελευταίες μεγάλες μου μουσικές επιρροές τις δέχθηκα από σχετικά νεαρά συγκροτήματα. Πρέπει επίσης να παραδεχθώ ότι δεν ήταν και εντελώς μέταλ συγκροτήματα. Αν όμως μιλάμε για εμπορική επιτυχία, ναι προφανώς, είναι ξεκάθαρο ότι είναι τα μγάλα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’90 που αφήνουν το στίγμα τους.
Τώρα γιατί ο σκληρός ήχος έχει βρεθεί σε αδιέξοδο σήμερα, και πάλι είναι η παρακμή της δισκογραφικής βιομηχανίας εξαιτίας του Ίντερνετ. Όπως είπα και πριν, σήμερα είναι πιο εύκολο να αγοράσεις ένα άλμπουμ με λεγόμενη «ασφαλή αξία», με κάποια θεμέλια, μια ήδη μακρά καριέρα, αντί να ρισκάρεις να ακολουθήσεις ένα νεαρό συγκρότημα και να αγοράσεις τα άλμπουμ του.
Από την άλλη πλευρά το μέταλ έχει γίνει πιο ποικιλόμορφο και πολύπλοκο, δημιουργώντας υποκατηγορίες των υποκατηγοριών, με ετικέτες επέκτασης και μερικές φορές πολύ περίπλοκες συνθέσεις. Και όσο κι αν σου άρεσε η πολυπλοκότητα ενός συγκροτήματος όπως οι Between The Buried And Me ή οι The Dillinger Escape Plan, το πρώτο κομμάτι που θα ακούσεις σε ένα μπαρ που παίζει μέταλ θα είναι πάντα Metallica ή Pantera και θα είσαι και ο πρώτος που θα τραγουδήσεις τους στίχους.
Μπορούμε να λέμε όσα θέλουμε, αλλά το ακροατήριο του μέταλ συνολικά θα προτιμά πάντα τη μελωδία, τις δομές στίχων και ρεφρέν και διπλά ρυθμικά-μουσικά πειράματα που ξεπερνούν τα 5 λεπτά με σπειροειδή πολυ-ρυθμικά.
Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!
ΤΗΕ SHADOW
• Ευχαριστώ θερμά τον Franck Quintin, κιθαρίστα της μπάντας για τη συνεργασία.
Mathieu Nogues: We are in an era of form, not substance, in cult of the ego
FRENCH band Eryn Non Dae. were formed in 2001 in Toulouse. Since then, their extreme, prog universe includes an EP and three full-length albums: “Hydra Lernaϊa”, “Meliora” and this year’s “Abandon Of The Self”. The band’s frontman and driving force, Mathieu Nogues, spoke to Shadow Nation about their latest work as well as many other subjects, in one of the most entertaining interviews I have ever done or read all these years.
Mathieu will not hesitate to call things by their proper name, regarding the music industry, his country, politics, religion and humanity. This is a wild river of thoughts that gave me the hardest time ever to find a headline. I would really invite everyone to spare a few minutes and read the thoughts of a young, considerate and exceptional artist...
- A little after The Violent Sleep of Reason by Meshuggah, and just before the rumoured new record by Tool, are Eryn Non Dae coming with Abandon Of The Self to constitute a bridge between their two greatest influences and in the extreme, post prog metal?
Well, although these two bands are two personal influences and although I can understand you seeing it that way, you can imagine that we don't compose our music by thinking in these terms; when we compose, we don't ask ourselves the question of which band we want to look like or not, we set to music what comes out of our gut. You know, the band has been around for 15 years, "Abandon Of The Self" is our 3rd album, I hope Eryn Non Dae is a little more than the sum of his influences.
«We are very demanding of ourselves and the rule is that we have to be satisfied, not individually but as a band»
- This is your third album in almost a decade. Contrary to the majority of bands nowadays, E.N.D. show they are in no hurry. Do you take cautious, quality steps, or is there something else going?
Well, actually, it's mostly that it's difficult for us to compose otherwise;
each album brought its share of questions and interrogations but if we take cautious quality steps as you say, it's only towards us five. We are very demanding of ourselves and the rule is that we have to be satisfied, not individually but as a band. So you can well imagine that the composition process can quickly prove to be long and tedious.
You should also add that making music with Eryn Non Dae is not our everyday job.
- Abandon Of The Self is a wonderful follow-up to Meliora from 2012: Imposing atmosphere and compositions, dark landscapes, extreme playing. How did you manage to balance so well the atmosphere you wanted to deliver with the roughness? Was it by design, or did it just come out in the studio?
Thanks for the kind words ! From the day one of the writing process for that record, we wanted to go for something less guitar driven, we wanted the songs to rely more on a strong idea per song but with trying to avoid to start with guitar riffs like we did in the past. We needed a new writing process, so Mickaël (André - Bass) wrote a lot of songs for that record, and it explains a lot the differences between this record and the others. We also tried to think more about the vocals, we wanted the lyrics to be more understandable, this is also the reason why we used the voice a bit differently. All this elements take part in the whole atmosphere of Abandon Of The Self, so yes it’s by pure design in order to avoid repeating ourselves.
«With "Abandon Of The Self", I literally put my ego aside»
- What is the new element you wish to carry across with your new record?
I'm not sure I understood your question correctly, but as far as I'm concerned, with this album, I managed to free myself from my own condition to speak more universally. With "Abandon Of The Self", I literally put my ego aside, to try to talk about the evils that affect us all as human beings. apart from "Astral" and "Abyss" which respectively opens and closes the album, I say "we" and not "I" because I think that, contrary to the lyrics of "Hydra Lernaïa" as well as "Meliora" where I spoke about myself in a very self-centered way, my sufferings, my states of mind, the lyrics and the subjects addressed in "Abandon Of The Self" are much broader and therefore much more federating.
From a purely musical point of view, we really have to approach composition in a completely different way. Mika (the bass player) really wanted to try new things; leave the guitars aside to start with a synth line, an instrument we had never used before. The time had come to change habits and even if it is not a radical change, this new approach has at least allowed me to bring more colours, subtleties, to develop a wider range of voices, all in order to fully express the range of emotions that lies in the words of "Abandon Of The Self".
«In France, we have a big problem at that level»
- French music, and mainly the French-language one, has seen a great success in the past. However in the hard sound – even though there are some great bands – France is not at the forefront. At the moment Gojira are flying the flag for French metal on global level, there also are some other great bands (personally I also like Zuul FX, Ez3kiel and NAΪVE who I’m friends with), but why is it that the French bands cannot take the big leap in comparison to other musical styles and to other countries?
This is a complex question because I think there are many criteria that come into play. On the one hand, the metal remains in the French collective consciousness, still seen as a marginal music, misunderstood and is not considered as a style in its own right such as it can be in the United States or Scandinavia. And even if an event like Hellfest helps every year to democratize it through the few reports on life in Clisson on our national television, France is basically not a "rock" country and there are still many clichés and prejudices about this style. Yet we consider classical music well, so why don't we do the same with metal?
Even if it proves to be very elitist and obscure for the masses, it nonetheless remains a style of music in its own right, demanding, which requires certain musical knowledge, as much for the musician as for the listener, in the same way as classical music. Let me be clear, I am not talking about appreciation but consideration. On the other hand, French metal suffers from a big identity problem. Not at the musical level because it's been years since very good bands emancipated themselves from their influence to offer a rich and personal music, but especially at the level of the language;
In France, we have a big problem at that level, because you have to choose: Either you sing in French (which is a difficult language for me to make sound, both in writing and interpretation) and you are sure to stay in your country, or you risk singing in English (which remains, whether we like it or not, the official language for music) in order to export your music but given our legendary accent, it is difficult to be taken seriously. Which brings us to the issue of exposure.
France is cruelly lacking exposure. I think you will agree with me that generally speaking, an American band (whatever the style) is much more easily known in France than a French band in the United States and this, precisely for the reasons mentioned above. Then add to that, the lack of means, structures, interests, the fact that the average metal fan will always prefer to listen tirelessly to a big American band like Slayer or Metallica rather than discover a French twilight band, that we now live in a society that cultivates what I call cultural "fast food", the fact that the internet has killed the record industry and I think you will finally get a more or less exhaustive answer to your question.
France is cruelly lacking exposure. I think you will agree with me that generally speaking, an American band (whatever the style) is much more easily known in France than a French band in the United States and this, precisely for the reasons mentioned above. Then add to that, the lack of means, structures, interests, the fact that the average metal fan will always prefer to listen tirelessly to a big American band like Slayer or Metallica rather than discover a French twilight band, that we now live in a society that cultivates what I call cultural "fast food", the fact that the internet has killed the record industry and I think you will finally get a more or less exhaustive answer to your question.
«Politics distracts humanity from real concerns»
- As musicians, are you politicized? Do you follow the political and global developments?
Personally, I am apolitical. And at the risk of sounding radical, I find that there's nothing worse than having political convictions, it reflects an obvious closing mind. How can you talk to someone who is convinced of their opinions? Politics, in addition to being a vast masquerade that distracts humanity from real concerns, has become obsolete for me, in the same way as religion. When you know that the source of all conflicts in human history is politics and religion, why have we not already emancipated ourselves from these plagues? the answer is simple: stakes and profits. It's no longer even a question of faith or belief, it's only a quest for power and domination. humanity should be able to transcend, unfortunately it is locked in this vicious circle which pushes it to self-destruct.
I tackle this subject on songs like "Stellar", "Omni" or "Eclipse". I take this opportunity to invite those interested to go on our website https://www.erynnondae.com/ where the lyrics of "Abandon Of The Self" are available.
«I'm quite proud to have known the era without the Internet»
- Is today’s music as interventionist as in the past? If not so, why?
It seems to me that music has less impact on society today than in the past, but we must also recognize that it is more superficial. Generally speaking, I mean. At the time, there were bands and artists with strong messages or at least strong personalities, in all styles. Artists who have not hesitated to push back the codes and to lead us to explore atypical musical landscapes, artists who, through their music, their words, their aestheticism, push you to look at life from another angle, lead you to widen your field of vision. Whether it was the 70s with Pink Floyd or David Bowie, the 80s with Michael Jackson, the 90s with Marilyn Manson.
Hip-hop was aggressive but relevant, rock was provocative but also demanding. There was a depth in the whole music that is hard to find today. Second, there was no Internet; the Internet certainly brought good things, but certainly not in the record industry. The Internet has created this "fast food" mentality about culture, having immediately without even savoring it. We are in an era of form, not substance. It is indeed very sad to note the current musical poverty, not so much on the musical level strictly speaking, but on this mentality, this cult of the ego, of consumption and appearance, where one erects morons as models, this culture of emptiness where we are so overwhelmed with useless information that in the end, the essential escapes us and we retain nothing.
I have to admit that I'm quite proud to have known the era without the Internet where not everything was accessible in one click; to have grown up in the 90s where sacred bands made sacred albums and where waiting for the release of an album had a real meaning. Like a ritual where, when the album finally came out, you took 1 hour of your time to appreciate the music and lyrics of a band at its true value.
- For years I wanted to ask, what does Eryn Non Dae mean and how did this name come about?
We had to change our name when we signed with Metalblade for our first album, «Hydra Lernaïa». We were called End. at the time, so we kept the three letters and after a quick brainstorming, we stopped on Eryn Non Dae. I know it sounds Latin, especially with album titles like "Hydra Lernaïa" and "Meliora" but it has no particular meaning, we just liked the enigmatic side that this name could bring. The proof is that even now, people are still intrigued.
- For years I wanted to ask, what does Eryn Non Dae mean and how did this name come about?
We had to change our name when we signed with Metalblade for our first album, «Hydra Lernaïa». We were called End. at the time, so we kept the three letters and after a quick brainstorming, we stopped on Eryn Non Dae. I know it sounds Latin, especially with album titles like "Hydra Lernaïa" and "Meliora" but it has no particular meaning, we just liked the enigmatic side that this name could bring. The proof is that even now, people are still intrigued.
Not easy ... you would tell me "your 5 favorite albums", but here, it implies that it is to present earthly music! huge responsibility! (laughs) I would say:
David Bowie's "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars", because he spent his life in orbit, trying to talk to them, so that's a good return.
"Lateralus" of Tool. Just to tell them that it's time to come and pick up their fellows, since they have not been around since 2006.
"My World" by Justin Bieber, just to make them understand that sometimes the music can be a torture.
"Abandon Of The Self" of Eryn Non Dae as a business card.
and lastly "Michael Jackson's "History", just because it is the artist who, for me, best represents what a human being is, with its flaws and its strengths.
- What are your next plans?
As we have always managed to shoot a clip for "Hydra Lernaïa" and "Meliora", we are starting to think about "Abandon Of The Self". We'd like to be able to do several but unfortunately we don't have enough budget so the goal is to try to concentrate the themes on the album. Otherwise, like any band, play as much as possible so we're looking for dates of course!
«Μetal has diversified and become more complex»
- In recent years the biggest album splashes have come bands of previous decades. Do you agree with that, and if so, why has the hard sound reached an impasse today?
I don't necessarily agree with this statement because personally my last big musical slaps were distributed to me by relatively young bands. Well, I must also admit that it wasn't for most metal bands. But if you talk about commercial success, yes obviously, it's clear that it's the big bands of the 90s that are hitting it off; why has the hard sound reached an impasse today? once again, the record industry and its decline because of the Internet. As I said earlier, today, it's more comfortable to buy an album of a so-called "safe value", with a foundation, an already very long career than to risk following a young band and buying its albums.
On the other hand, metal has diversified and become more complex; creating sub-styles of sub-styles, with extension labels and sometimes very complex compositions. And no matter how much you liked the complexity of a band like Between The Buried And Me or The Dillinger Escape Plan, the first song you'll hear in a metal bar will always be a Metallica or Pantera standard and you'll be the first to sing the lyrics. We can say what we want, but the metal audience as a whole will always prefer melody, verse/refrain structures and binary rhythmic to musical experiments exceeding 5 minutes with convoluted poly-rhythmics.
Thanks you for your interest!
Thanks you for your interest!
THE SHADOW
• Many thanks to Frank Quintin for the cooperation
