ΟΙ CIRITH UNGOL ανήκουν στις μπάντες οι οποίες ποτέ δεν έγιναν αυτό που λέμε... πρώτο όνομα, όμως έχουν ένα πολύ πιστό κοινό. Είναι το κοινό που έχει φάει με το... κουτάλι το metal, έχει ξεφύγει από τη βαρύτητα των χιτς και πολύ απλά, έχει ψάξει περισσότερο τον σκληρό ήχο. Εχει διώξει τη σκόνη των δεκαετιών κι έχει αναδείξει συγκροτήματα που αξίζουν πραγματικά, μακριά από τα ραδιόφωνα και τη γυαλιστερή βιτρίνα της μουσικής βιομηχανίας (ίσως, τελικά, κάποια πράγματα, να είναι για λίγους...) Το Shadow Nation βρήκε τη μπάντα από την Καλιφόρνια και ο ιδρυτής και ντράμερ της, Rob Garven, μας είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα (READ THE INTERVIEW IN ENGLISH AFTER THE GREEK TEXT)...
Εγώ ευχαριστώ για την ευκαιρία να μιλήσω για τους Cirith Ungol.
- Σε λίγες ημέρες θα ερχόσασταν στην Ελλάδα, μέσα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο (πρωτοφανής ακρίβεια, πανδημία), αλλά τελικά η συναυλία ακυρώθηκε. Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στον κόσμο;
Δεν υπάρχει τίποτε που μπορούμε να κάνουμε για την επιδεινούμενη κατάσταση στον κόσμο, και πολλά από όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό έχουν προφητευθεί από την καταστροφολογική μουσική μας.
Θέλουμε να στείλουμε τους metal χαιρετισμούς μας στον κόσμο που βρίσκεται στην Ελλάδα. Πάει πολύς καιρός από την τελευταία μας επίσκεψη και ανυπομονούσαμε να ξαναδούμε όλους τους Έλληνες φίλους μας ύστερα από τόσο μεγάλη απουσία, αλλά δυστυχώς έμαθα πριν μερικές μέρες ότι η ευρωπαϊκή μας τουρνέ μόλις ακυρώθηκε. Δεν είναι καθόλου τα νέα που θέλαμε να ακούσουμε!
Η πανδημία μάς έπληξε άσχημα και δεδομένου ότι είμαστε από τους μεγαλύτερους στο heavy metal, τρία χρόνια από τη ζωή μας είναι πάρα πολύς καιρός, ενώ τα πλήγματα συνεχίζονται. Πιστέυω όμως ότι θα βγούμε από αυτό και πιο δυνατοί και πιο heavy!
- Ενώ σχηματιστήκατε από τις αρχές των 70's, γιατί αργήσατε τόσο να βγάλετε το πρώτο full length άλμπουμ σας;
Εκείνη την εποχή ήμαστε πολύ νέοι και ο κύριός μας σκοπός όταν αρχίσαμε να γράφουμε το δικό μας υλικό ήταν να εξασφαλίσουμε συμβόλαιο με κάποια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Όταν αυτό δεν επιτεύχθηκε, αποφασίσαμε να βγάλουμε δικό μας demo που τελικά έγινε και το πρώτο μας άλμπουμ, το Frost & Fire. Δεν ήταν σχεδιασμένο να γίνει έτσι, αλλά κάναμε τόσο επαγγελματική δουλειά γι’ αυτό, ώστε ήταν εφάμιλλο από πλευράς παραγωγής με οποιοδήποτε άλμπουμ που έβγαζε εκείνο τον καιρό κάθε μεγάλη δισκογραφική.
Η φωτογραφία ήταν από τον Wallace Rollins, το φανταστικό εξώφυλλο από τον Michael Whelan, μέχρι και η δημιουργία του βινυλίου έγινε σε γερμανική πρώτη ύλη σε μονάδα στο Λος Άντζελες που ήταν διάσημη για την ηχητική ποιότητα των δίσκων της.
Παρότι επρόκειτο να ήταν ένα demo, εν τέλει πέρασε το τεστ του χρόνου και θα καταγραφεί στα αρχεία της ιστορίας του metal ως η πρώτη προσπάθεια των Cirith Ungol.
Πάντα γράφαμε τη μουσική μας για τους εαυτούς μας. Προσπαθούσαμε να γράφουμε την πιο heavy μουσική που μπορούσαμε, με βάση τις επιρροές μας από όλες τις σπουδαίες μπάντες heavy metal και hard rock πριν από εμάς.
Νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος που προσελκύουμε ιδιαίτερο αριθμό από ψαγμένους λάτρεις της μουσικής. Η μουσική μας δεν απευθυνόταν ποτέ στις μάζες, που δεν νομίζω ότι έχουν και τόσο καλό γούστο έτσι κι αλλιώς. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ευχαριστιούνται το μοναδικό μας στυλ στο heavy metal προσελκύονται σε αυτό επειδή είναι τόσο διαφορετικό και ειλικρινές.
Καθώς οι περισσότερες από τις κύριες επιρροές μας προήλθαν από την ευρωπαϊκή ήπειρο, σκοπός ήταν πάντα να παίξουμε εδώ. Όμως δυστυχώς δεν μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία μέχρι τη επανένωση του συγκροτήματος το 2015. Είναι κρίμα, διότι η καριέρα μας θα μπορούσε να είχε πάρει διαφορετική πορεία εάν ήμασταν σε θέση να παίξουμε εκτός Ηνωμένων Πολιτειών στο απόγειό μας.
- Πως βιώσατε τις μουσικές αλλαγές της δεκαετίας του '80; Ηταν κάτι που σας φρέναρε; Σας έδωσε ώθηση; Κινηθήκατε ανεξάρτητα από την τάση;
Η εμπειρία μας από τις αλλαγές στη μουσική σκηνή στη δεκαετία του 1980 δεν ήταν θετική. Εμείς πιστεύαμε στη μουσική που παίζαμε, και στο στυλ που σήμερα αποκαλείται classic ή epic heavy metal, και αρνηθήκαμε να αλλάξουμε ή να ακολουθήσουμε τις νέες τάσεις συμβιβάζοντας τα καλλιτεχνικά μας ιδανικά. Φυσικά, πολλές από τις μπάντες που συμβιβάστηκαν με αυτές τις τάσεις γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.
- Ποιες μπάντες ή καλλιτέχνες σας επηρέασαν πιο πολύ από κάθε άλλο και σε ποιον τομέα;
Δεν μπορώ να μιλήσω για όλα τα μέλη του συγκροτήματος, ιδιαιτέρως μετά από όσον καιρό που έχει περάσει, αλλά όταν πρωτοξεκινούσαμε ήμαστε πολύ επηρεασμένοι από τα heavy hard rock συγκροτήματα της εποχής όπως Mountain, Cream, Jimi Hendrix, Blue Cheer, μεταξύ άλλων. Μετά ήρθαν οι Black Sabbath, Deep Purple, Lucifer’s Friend και Budgie, δηλαδή συγκροτήματα που ήταν οι πρώτες πραγματικά metal μπάντες.
Είναι πολύ γνωστό ότι ο Γκρεγκ, ο Τζέρι κι εγώ ενδιαφερόμαστε πολύ για τη λογοτεχνία του ξίφους και της μαγείας, δηλαδή συγγραφείς όπως οι Τόλκιν, Χάουαρντ και Μούρκοκ, και ότι ήμουν πάντα οπαδός Λάβκραφτ και της λογοτεχνίας τρόμου. Οπτικά μας προσέλκυαν καλλιτέχνες όπως οι Μάικλ Γουίλαν και Φρανκ Φραζέτα. Ο Τιμ διάβαζε Δάντη και Μίλτον!
Όπως είπα και πριν, δεν ξεφύγαμε ποτέ από την πορεία μας, που θεωρούσαμε ότι ήταν το μονοπάτι του πραγματικού metal, και καμιά από τις τάσσεις αλλαγής που βγήκαν δεν μας επηρέασε ποτέ. Ο βασικός λόγος που τα περισσότερα απο τα άλμπουμ μας έχουν χρόνια απόσταση μεταξύ τους είναι ότι πάντα προσπαθούσαμε είτε να χρηματοδοτήσουμε οι ίδιοι τα άλμπουμ ή τις ηχογραφήσεις μας, είτε να αναζητήσουμε νέα συμφωνία για δίσκο.
Ανάμεσα στο "One Foot in Hell" και το "Paradise Lost" χάσαμε επίσης ορισμένα μέλη μας, πράγμα που μας υποχρέωσε να φέρουμε στο συγκρότημα νέα άτομα. Αυτό είναι πάντα δύσκολο, ιδιαίτερα σε ένα συγκρότημα που έχει μια ιστορία. Ο Τζίμι αποτελεί εξαίρεση και παραμένει ακόμη και σήμερα στην μπάντα, προσφέροντας δυνατά riff και εισαγωγές.
- Πιστεύετε ότι σήμερα ο σκληρός ήχος δεν έχει τη δυναμική που είχε κάποτε, τόσο ως κίνημα όσο και καθαρά μουσικά; Γιατί ο περισσότερος κόσμος είναι «κολλημένος» στα 70's-80's;
Δεν είναι καθόλου αλήθεια αυτό. Κυκλοφορούν σήμερα πολλά συγκροτήματα που όπως και εμείς ακολουθούν τα βήματα εκείνων που είχαν έρθει πριν από αυτούς, προσπαθώντας να αναπτύξουν τη heavy μουσική που εμείς όλοι αποκαλούμε το πραγματικό metal. Φυσικά υπάρχουν τόσα είδη και υπο-είδη στο metal ώστε είναι εύκολο να μπερδευτεί κανείς, όμως κυκλοφορούν πολλές καλές μπάντες και μουσικοί.
Θεωρώ ότι αυτό που τραβά τον κόσμο πίσω σε εκείνα τα πρώτα χρόνια είναι η καθαρότητα του ήχου και των ιδεών. Ακόμη κι εγώ ο ίδιος κάθομαι και ακούω πολλά συγκροτήματα εκείνων των χρόνων.
- Ετοιμάζουν κάτι καινούριο οι Cirith Ungol μετά το Forever Black;
Ολοκληρώνουμε τώρα το υλικό που θα αποτελέσει το έκτο μας άλμπουμ από στούντιο. Δεν είμαστε σίγουροι για το χρονοδιάγραμμα για την ηχογράφηση ή την κυκλοφορία, αλλά ο σκοπός μας είναι να εξίσουν heavy με το προηγούμενο άλμπουμ σε στούντιο, το “Forever Black”, το οποίο οι φίλοι του heavy metal σε όλο τον κόσμο υποδέχθηκαν πολύ θετικά!
- Ευχαριστώ για τον χρόνο σoυ.
Εγώ ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις και το ενδιαφέρον σας για τους Cirith Ungol. Ανυπομονώ να έχω την ευκαιρία να σας ξαναδώ και να επιστρέψω στην Ελλάδα, το “Λίκνο του Πολιτισμού”!! Ποτέ δεν αξιώθηκα να ανέβω στην Ακρόπολη, οπότε η ελπίδα μου είναι ότι θα επιστρέψουμε πολύ σύντομα!
Τhe SHADOW
•••
Cirith Ungol (Rob Garven): Our music was never intended for the huddled masses, which I don’t think I have that great of taste anyway
Shadow Nation has located the band from California and the founder and drummer of the band, Rob Garven, sharing some very interesting points with us.
- Hello everyone. Thank you for the honor of talking to Shadow Nation.
- Thank you for the opportunity to talk about Cirith Ungol.
There’s nothing we can do about the deteriorating condition of the world and much of what is currently unfolding is prophesied in our doom laden music. We would like to send our metal greetings to the people of Greece.
It has been too long since we visited last, and we were looking forward to seeing all of our Greek friends again after such a long absence, unfortunately I just heard today that our European tour was canceled. It’s not the news any of us wanted to hear!
The pandemic has been rough on us, and considering we some of the elder statesmen of heavy metal, three years out of our lives has been a long time, and the hits just keep on coming… I am confident that we will all make it out of this on the other side stronger and heavier!
- Since you were formed in the early 70s, why did it take you so long to release your first full-length album?
We were very young at the time and our main goal when we started writing our own material was to secure a major record label contract. When that never happened, we decided to release our own demo which eventually turned out to be our first album "Frost & Fire".
It wasn’t designed to be that, but we did such a professional job on it, that it was equal production wise to any album released by a major record label at the time. The photography by Wallace Rollins, the fantastic cover art by Michael Whelan, down to the pressing which was done on German vinyl at a pressing plant in Los Angeles that was well known for audiophile quality discs.
Even though it was conceived as a demo it has all stood the test of time, and will go down in the annals of metal history as Cirith Ungol’s first effort!
- Although you are not so widely known in Greece, you still have some faithful following, including myself. Why do you think Cirith Ungol attract a rather demanding audience? (At one point you stated you had been branded the best epic doom band, while others had labeled you the worst metal band in history)
We always wrote our music for ourselves. We tried to write the heaviest music that we could, based on our influences of all the great heavy metal and hard rock bands that came before us. I think that is why we attract a exclusive number of sophisticated music aficionados. Our music was never intended for the huddled masses, which I don’t think I have that great of taste anyway. I think people who enjoy our unique style of heavy metal are drawn to it because it is so different and honest.
- Were you rather late in making the move to Europe?
Since most of our major influences sprang from the European continent, our goal always was to play here. But unfortunately, we were never offered the opportunity until the band reunited in 2015. It is a shame because maybe our career would’ve taken a different path if we would’ve been able to play outside the United States in our heyday.
- How did you experience the shifts in music during the 80s? Was it something that held you back, or did it give you a boost? Or perhaps you went along regardless of the trend?
Our experience of the shifting music scene in the 1980s was not positive. We believed in the music we were playing, and that style of what is now called classic or epic heavy metal, and refused to switch or pander to the shifting trends by compromising our artistic ideals. Of course, many of the bands that did pander to these trends became very successful.
- Which bands or artists have influenced you more than anyone else, and in which field?
I can’t speak for all the members of the band especially after so much time has passed now, but when we first started, we were heavily influenced by the heavy hard rock bands at the time such as; Mountain, Cream, Jimi Hendrix, Blue Cheer, among others. Then came Black Sabbath, Deep Purple, Lucifer’s Friend and Budgie, bands that were the early true metal bands.
It is well known that Greg, Jerry and I were also very interested in the Sword and Sorcery themed literature such as Tolkien, Howard and Moorcock, and I was always a big fan of HP Lovecraft and horror literature. Visually we were drawn towards artists such as Michael Whelan and Frank Frazetta. Tim was reading Dante and Milton!
- Do you think grunge had a negative effect on you in 1991? Because Paradise Lost had shown you had got things going once again. What happened after all?
As I mentioned before we never strayed from the path that we were on, which we thought was the path of true metal, and none of the shifting trends that came out really ever influenced us. The main reason most of our albums were spaced years apart was due to the fact that we were always trying to either self-finance our own albums or recording, or looking for a new record deal.
In between One Foot in Hell and Paradise Lost we also lost a few members, which necessitated us to bring some new members on board and that’s always hard to do, especially in a band that has been around for a while. Jimmy was an exception and he is still with the band today, cranking out heavy riffs and leads!
- Would you say that nowadays the hard sound does not have the momentum it once had, both as a movement and in a pure musical sense? Why are most people obsessed with the 70s and 80s?
I don’t think that’s true at all, there’s many bands out today which just like us are following in the footsteps of those that came before them, trying to lay down the heavy music, which we all consider true metal.
Of course, there’s so many genres and sub genres of metal now it’s easy to get confused, but there’s a lot of good bands and musicians out there. I think what draws people back to those early years is the purity of the sound and the concepts. I still find myself listening to a lot of bands from those years myself!
- Are Cirith Ungol preparing anything new after Forever Black?
We are finishing up the material what will be our sixth studio album. We are not sure of the timetable for its recording or release, but the plan is to make it as heavy as our last studio album, “Forever Black”, which heavy metal fans across the globe received quite favorably!
- Thank you very much for your time.
Thank you so much for your questions and in your interest in Cirith Ungol. I look forward to seeing you again as well, and returning to Greece the “Cradle of Civilization!! I never made it up the Acropolis so my hope is that we will come back very soon!
Τhe SHADOW
