ΗΤΑΝ μια συναυλιακή βραδιά Τετάρτης στο ΟΑΚΑ, όπου βγήκαν πολλά συμπεράσματα, ενδιαφέροντα κατ' εμέ. Θεωρώ, πως ένας μεγάλος αριθμός μουσικόφιλων που βρέθηκε στα live των Scorpions και του Alice Cooper, έγινε σίγουρα σοφότερος. Από πολλές απόψεις...
Για να μην μακρηγορήσω θα πω ευθύς εξ αρχής, ότι ο καλλιτέχνης που σεβάστηκε πιο πολύ απ' όλους τον εαυτό του, κέρδισε τις εντυπώσεις και τον σεβασμό, τουλάχιστον αυτών που πήγαν από νωρίς στο ΟΑΚΑ. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Alice Cooper.
Εχοντας πλάι του εξαιρετικούς μουσικούς, τους κιθαρίστες Tommy Henriksen, Ryan Roxie και την διαστημική από κάθε άποψη Nita Strauss, τον Glen Sobel στα τύμπανα και τον Chuck Garric στο μπάσο, κατάφερε να υποστηρίξει υποδειγματικά την setlist του.
Μια setlist που έσφυζε από ζωή και ικανοποίησε όλη τη γκάμα των φίλων του (λέμε τώρα, διότι οι περισσότεροι πήγαν για τους Scorpions).
Τραγούδησε από το Poison και το Hey Stupid, μέχρι τα No More Mr. Nice Guy, Fallen in Love, Go Man Go, Be My Lover, Under My Wheels, He's Back (The Man Behind the Mask), I'm Eighteen, Billion Dollar Babies, Roses on White Lace, Dead Babies, School's Out και πολλά πολλά άλλα, με τρόπο ξεσηκωτικό, τόσο αυτός όσο και η υπέροχη μπάντα του, σώζοντας για λίγο τους διοργανωτές από την παταγώδη αποτυχία.
Ποια ήταν αυτή; Μα φυσικά, η φαεινή ιδέα να βάλουν τα ακριβά εισιτήρια (VIP) σε όλο το πλάτος μπροστά από τη σκηνή. Ετσι, κατόρθωσαν, όχι μόνο να μη γεμίσουν τον κομβικό χώρο μπροστά από το stage, αλλά να φέρουν κόσμο άνευρο και κυρίως αδαή.
Παρόλα αυτά, ο γερόλυκος Alice Cooper, κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο, όχι μόνο μπροστά του, αλλά και στην κερκίδα, με υπέροχη ερμηνεία και απίστευτη θεατρική ενέργεια, με όλα όσα υπέροχα διαδραματίστηκαν στη σκηνή.
Υποψιάζομαι ότι κάποια στιγμή, έγινε αντιληπτό το φιάσκο που κατέφθανε με την μισοάδεια ζώνη των VIP και κάποιοι έκαναν τα στραβά μάτια με αποτέλεσμα να εισέλθει κόσμος από άλλες ζώνες μπροστά και να ισορροπήσει την κατάσταση.
Και καθώς το ΟΑΚΑ γέμιζε, οι Scorpions πήραν τη σκυτάλη, κι ενώ το φως είχε πέσει, παρουσιάζοντας μια εικόνα εκ διαμέτρου αντίθετη με τον Alice Cooper.
Οι Σκορπιοί, για μια ακόμη φορά δεν έπαιξαν κανένα κομμάτι από την εποχή Roth και αναλώθηκαν στα χιλιοπαιγμένα και ταλαιπωρημένα κομμάτια που ακούμε κάθε φορά: Still Loving Yoy, Rock You Like A Hurricane, Βig City Nights, Blackout, φυσικά κομμάτια από το νέο άλμπουμ τους και παρότι τα Wind Of Change και Send Me An Angel είχαν συμβολικό χαρακτήρα (και παραφρασμένους στίχους το πρώτο για την Ουκρανία), για να μας αποτελειώσουν, έπαιξαν και τρίτο κομμάτι από το Crazy World, λες και δεν υπήρχαν άλλα... διαθέσιμα.
Στο... αγωνιστικό σκέλος (για να μιλήσουμε ποδοσφαιρικά, μιας και ήμασταν στο ΟΑΚΑ), η μόνη παρουσία που ξεχώρισε ήταν αυτή του Mikkey Dee στα τύμπανα. Ο Maciwoda παρότι συμπαθής, ήταν άχρωμος, Schenker και Jabs δεν έδωσαν κάτι φρέσκο και ο Meine έδειξε ότι δεν μπορεί πια να σταθεί στο ύψος του ένδοξου παρελθόντος του.
Η συναυλία της Τετάρτης συγκέντρωσε ένα απίστευτα ετερόκλητο κοινό, που προσωπικά αν δεν ήξερα ποιοι παίζουν, θα αδυνατούσα να το κατατάξω κάπου. Οπως και να 'χει, Alice Cooper - Scorpions, σημειώσατε 1 και στις κερκίδες, «ροκ» - «ό,τι να 'ναι» σημειώσατε Χ...
Τhe SHADOW
