ΘΑ ΑΡΧΙΣΩ χωρίς προλόγους και... πολλές σάλτσες. Οι Iron Maiden θα γραφτούν στην ιστορία της μουσικής και του ανθρώπινου πολιτισμού, ως μία από τις μεγαλύτερες μπάντες που πάτησαν το πόδι τους σ' αυτόν τον βράχο που λέγεται Γη. Πέραν από το στουντιακό μεγαλείο τους, οι άνθρωποι αυτοί, ύστερα από 42 χρόνια δισκογραφίας, μπορούν να κρατήσουν όρθιο το κοινό τους για ολόκληρη τη συναυλία τους, ακόμη και στις εξέδρες...
Ενα 24ωρο μετά τους Judas Priest, το NWOBHM μάς χάρισε μια συγκλονιστική βραδιά μέσα από τα κομμάτια των Iron Maiden. Της μπάντας που πριν καν το τελευταίο άλμπουμ τους, το Senjutsu, κλείσει 10 μήνες ζωής, έκαναν το ΟΑΚΑ των 40.000 θεατών να «χτυπιέται» σε ένα νέο κομμάτι τους σαν να ήταν κλασικό (αναφέρομαι στο The Writing On The Wall).
Της μπάντας που -θα επαναλάβω- κράτησε τις εξέδρες όρθιες για περίπου 2 ώρες, της μπάντας που συνεχίζει να εκπέμπει απίστευτη ενέργεια και να τη μεταδίδει σε κάθε οπαδό της, μικρό ή μεγάλο. Της μπάντας που συνεχίζει να παίζει σαν να είναι η πρώτη φορά της.
Στις 21.00 ακριβώς, ήχησε το ριφ του Doctor Doctor των UFO, της μεγάλης επιρροής του Steve Harris και το γκρουπ καλησπέρισε το κοινό με το ομώνυμο κομμάτι του Senjutsu. Παρότι, mid tempo για άνοιγμα, σήκωσε τις εξέδρες στον αέρα και από εκείνη την ώρα, σχεδόν κανείς δεν ακούμπησε το κάθισμά του, με την αρένα να παραληρεί (και να παρουσιάζει σε πολύ μικρότερο βαθμό σε σχέση με τους Scorpions, τα κενά στη ζώνη των VIP).
Τα κλασικά κομμάτια τους δόνησαν το ΟΑΚΑ και προς έκπληξή μου το ίδιο συνέβη και στα καινούρια, αλλά και τα (λεγόμενα) αντιεμπορικά όπως το μεγαλειώδες The Sign Of The Cross. O Dickinson έμοιαζε σαν αν βγήκε από κάποιο live των 80's, οι Smith, Murray και Gers προσέφεραν υπέροχες μελωδίες, ριφ, συνεργασίες και πειράγματα μεταξύ τους, ο McBrain ήταν (κυρίως ηχητικά) καθηλωτικός, ενώ ο Harris αποτέλεσε για μια φορά ακόμη τη σταθερά του γκρουπ με το μοναδικό μπάσο του.
Η απουσία του άλμπουμ Seventh Son of A Seventh Son από τη setlist ή κομματιών όπως το Wratchild με ξένισε λιγάκι, αλλά θεωρώ ότι όποιο παράπονο κι αν εκφραστεί, δεν μπορεί να «λεκιάσει» μια εμφάνιση όπως η σαββατιάτικη, από τους Iron Maiden.
Mελανό σημείο -για μια φορά ακόμη σε συναυλία του γκρουπ στην Ελλάδα- ένας μίνι «τσαμπουκάς» του Dickinson, με κάποιον... μπετόβλακα, που πιθανότατα πέταξε κάτι προς το μέρος του, με αποτέλεσμα το The Number Of The Beast να «μπει» χωρίς φωνητικά για αρκετά δευτερόλεπτα. Κάτι που ευτυχώς δεν επηρέασε τη συνέχεια του live, στο οποίο σκηνικά κυριάρχησε ο Eddie σε διάφορες μορφές του, αλλά και το κλασικό πλέον Spitfire με το οποίο έκλεισε η βραδιά υπό τους ήχους του Aces High.
Νωρίτερα, οι Αυστραλοί Airbourne, έφεραν την απαραίτητη ώθηση στο στάδιο με τα υπέροχα τσαμπουκαλεμένα κομμάτια τους, το ατόφιο rock n' roll τους και την μεταδοτική καλή διάθεσή τους. Δυστυχώς, η... φαεινή ιδέα των διοργανωτών να περάσει τόσο μεγάλο όγκο κόσμου από τις... κλειδαρότρυπες των εισόδων των θυρών, άφησε τους Lord Of The Lost να παίξουν... μεταξύ συγγενών και φίλων, κάτι που δεν τους άξιζε.
Υστερα από τρεις μεγάλες συναυλίες που παρακολούθησα τις τελευταίες μέρες, παρατήρησα ότι ο σκληρός ήχος συνεχίζει να προσελκύει τις νεότερες γενιές και αυτό μόνο αρνητικό δεν μπορεί να είναι...
The SΗΑDOW
