Το Dystopia είχε έρθει το 2016 να δηλώσει ότι οι Megadeth ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους, με τον Κiko Loureiro να διαδέχεται τον Broderick και τον Chris Adler, να συμβάλλει στα τύμπανα, υστερα από ειδική συμφωνία με τους Lamb Of God.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, σημαδεύτηκαν τόσο από την πανδημία όσο και από την περιπέτεια του Mustaine με τον καρκίνο στον λαιμό. Ο ηγέτης της θρυλικής μπάντας, κατάφερε να βγει αλώβητος και από τα δύο και μετά τις εντάσεις με τον Ellefson και τις αθλιότητες του τελευταίου με μια ανήλικη θαυμάστριά του, έβαλε το «θηρίο» ξανά στις ράγες, φέρνοντας στο σχήμα έναν καταπληκτικό ντράμερ (τον Dirk Verbeuren των Soilwork) και τον βιρτουόζο μπασίστα Steve Di Georgio (oι πιο παλιοί τον θυμούνται από τη θητεία του στους Death και στους Control Denied).
Τι θα ακούσουμε τελικά στο «The Sick, the Dying... and the Dead!»; Μια θριαμβευτική επιστροφή των Megadeth, με πολλή ορμή, τεχνική, τέχνη, ριφ που θερίζουν, ίσως την καλύτερη συνεργασία Mustaine, Loureiro στις κιθάρες και στη δημιουργία κομματιών, αλλά κι ένα rhythm section που παίρνει κεφάλια.
Τι θα ακούσουμε τελικά στο «The Sick, the Dying... and the Dead!»; Μια θριαμβευτική επιστροφή των Megadeth, με πολλή ορμή, τεχνική, τέχνη, ριφ που θερίζουν, ίσως την καλύτερη συνεργασία Mustaine, Loureiro στις κιθάρες και στη δημιουργία κομματιών, αλλά κι ένα rhythm section που παίρνει κεφάλια.
Προσπαθώ να αντιληφθώ αν αυτό το άλμπουμ είναι ισάξιο από το Endgame ή το ξεπερνά. Ναι, έχει πολλά στοιχεία από το παρελθόν (μα είναι δυνατόν να μην έχει;), από το Peace Sells (πχ. το We'll Be Back μοιάζει πολύ με το Good Mourning/Black Friday), το Rust In Peace ή το Youthanasia, ακόμη και από το Dystopia (όπως το εισαγωγικο ριφ του We'll Be Back), όμως πρόκειται για ένα άλλο κεφάλαιο που αξίζει την ακρόαση. Για όσους αντέξουν...
Το «The Sick, the Dying... and the Dead!», είναι πιασάρικο όσο και συντριπτικά βαρύ, με μια ποικιλία από κομμάτια που το καθένα αφήνει το στίγμα του με τον δικό του τρόπο· ένα κοκτέιλ από τα τεχνικά σόλο του Kiko, φρενήρη τύμπανα του Dirk (ο τύπος έχει φέρει μια χαρακτηριστική ακραία μέταλ αίσθηση σε ορισμένα τραγούδια) και μια εκπληκτική φωνητική απόδοση από τον Dave.
Οι Megadeth ντύνουν μαεστρικά τους στίχους τους, προσαρμόζοντας ιδανικά τη μουσική τους, δημιουργώντας κάθε φορά ένα στοιχειωμένο ηχητικό τοπίο. Η συνεργασία Mustaine - Loureiro, τολμώ να πω ότι δείχνει να είναι από τις καλύτερες όλης της πορείας της μπάντας, με τον Kiko να μοιάζει εντελώς απελευθερωμένος από κάποια «πρέπει» του Dave.
Το άλμπουμ αυτό παραδίδει ένα σπουδαίο μάθημα ευελιξίας. Δεν μπαίνει σε πειραματικό έδαφος, διατηρεί τον αναγνωρίσιμο ήχο των Megadeth, αλλά περιέχει αρκετά χαρακτηριστικά που το διαχωρίζουν από πολλούς άλλους δίσκους τους. Οπως το Night Stalkers (με καλεσμένο τον Ice - T), ή το Mission to Mars μετά το 3.30 (ακούστε το). Οι Megadeth παίρνουν το thrash και το πηγαίνουν αλλού. Δεν ξέρω σε ποια κατεύθυνση, αλλά σίγουρα πολύ μπροστά.
Και για μια φορά ακόμη, οι δύο διασκευές που επιλέγουν και αποδίδουν (Police Truck των Dead Kennedys και το This Planet's on Fire (Burn in Hell) του Sammy Hagar), καταδεικνύουν ότι ο μουσικός πλούτος του Mustaine και της παρέας του δεν έχει ταβάνι. Α, στη διασκευή του This Planet's on Fire, συμμετέχει ο ίδιος ο Sammy Hagar. Χάσιμο...
Τα κομμάτια:
1. The Sick, the Dying... and the Dead! 5:04
2. Life in Hell 4:12
3. Night Stalkers (featuring Ice-T) 6:38
4. Dogs of Chernobyl 6:14
5. Sacrifice 4:08
6. Junkie 3:39
7. Psychopathy 1:20
8. Killing Time 5:13
9. Soldier On! 4:54
10. Célebutante 3:51
11. Mission to Mars 5:24
12. We'll Be Back 4:29
Total length: 55:10
Digital edition bonus tracks
13. Police Truck (Dead Kennedys cover) 2:29
14. This Planet's on Fire (Burn in Hell) (Sammy Hagar cover, featuring Sammy Hagar) 5:04
Total length: 62:39
Τhe SHADOW
Αξιολόγηση: 10/10
