ΕΙΚΟΣΤΟ άλμπουμ μιας απίστευτα μεγαλειώδους, πλην πολυτάραχης πορείας, αποτελεί το φετινό Infinite για τους μοναδικούς Deep Purple και όλα δείχνουν ότι με αυτό -πιθανότατα- θα πέσει η αυλαία για τη θρυλική αυτή μπάντα, καθώς, τόσο η Long Goodbye Tour που ξεκινά τον προσεχή Μάιο, όσο και το... υπονοούμενο στον τίτλο (In-Finite), οδηγούν σ' αυτή την κατάληξη...
{Ενα άλμπουμ που θα απολαύσουν, πραγματικά, μόνο οι πιστοί του γκρουπ}
Κι αυτό μου δημιουργεί ένα είδος θλίψης. Οχι γιατί περιμένω κάτι ιδιαίτερο από τους Deep Purple, ύστερα από τόσα πολλά χρόνια. Aλίμονο. Απλώς, όσο μένουν ενεργοί, νιώθω κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι fan τους, μουσικά «ζωντανός». Νιώθω ότι η μπάντα που έχω περάσει μαζί της κοντά τρεισήμισι δεκαετίες της ζωής μου, τα μέλη της που μας έχουν χαρίσει τόσες στιγμές και με άλλες δουλειές πέραν των Purple, υπάρχoυν ακόμη κάπου εκεί «έξω» και κάποια στιγμή θα μας χαρίσουν ακόμη ένα νέο κομμάτι, ένα ακόρντο, ένα «γύρισμα», μια κραυγή.
Ολα όμως τελειώνουν κάποτε. Δε μιλάμε για μηχανές, αλλά για ανθρώπους. Ανθρώπους που μπήκαν ξανά στο στούντιο και έβγαλαν μικρά ή μεγάλα μυστικά τους μέσα από το Infinite. Σ' αυτό το άλμπουμ δε θα συναντήσουμε το νεύρο ή τα ριφ της εποχής Blackmore. Aπό 1996 κι έπειτα και με την έλευση του Steve Morse, οι Deep Purple είναι μια «άλλη» μπάντα, με διαφορετική φιλοσοφία, μακριά από τα «θέλω» και τα μοτίβα του Blackmore.
To funk/juzz στοιχείο είναι έντονο για μία φορά ακόμη και το γκρουπ δείχνει πολλές φορές σα να... τζαμάρει στο στούντιο, γεγονός που κάνει τα κομμάτια ιδιαίτερα ζωντανά. Αυτό, ενισχύει και η παρουσία του σπουδαίου Bob Ezrin στο τιμόνι της παραγωγής, για μία φορά ακόμη μετά το Now What? του 2013. Ο Ian Gillan αποφεύγει ξανά τις «ακρότητες» και ερμηνεύει προσεκτικά, σαν ένας πεπειραμένος - μπαρουτοκαπνισμένος καπετάνιος.
Ο Ian Paice πέρασε πέρσι από μια περιπέτεια υγείας (ένα μίνι εγκεφαλικό). Δεν είναι ο αμείλικτος, επιθετικός ντράμερ του παρελθόντος του, όμως το drumming του παραμένει μαγευτικό (ακούστε τα Get Me Outta Here και The Surprising). Ο Steve Morse -είναι γνωστό άλλωστε- δε θα χαρίσει ριφ με το... κιλό, όμως τα solos του είναι λαμπερά και πανέμορφα (ανατριχιαστικός στο Birds of Prey). Ο τεράστιος Roger Glover υπάρχει παντού με το μπάσο του (πόσο υπέροχη συνεργασία επιτυγχάνει στο rock n' roll, Hip Boots), όμως η αρχή και το τέλος του Infinite είναι ο Don Airey.
O 68χρονος πληκτράς είναι ο θεμέλιος λίθος κάθε σύνθεσης αυτού του άλμπουμ. Ενας ζωηρός «δαίμονας» που μεταλλάσσεται σε ό,τι ακριβώς απαιτεί το κάθε κομμάτι, από επιβλητικό θυμωμένο Hammond, σε ψυχεδελικό ή space key και σε κρυστάλλινο πιάνο. Αναμφισβήτητα, μία από τις σημαντικότερες παρουσίες του στην καριέρα του.
Θα αναρωτηθείτε γιατί καταθέτω την άποψή μου για τα μέλη του γκρουπ κι όχι για τα κομμάτια. Για έναν απλό λόγο: Το Infinite έχει πράγματα διασκορπισμένα που θα εντοπίσουν και θα απολαύσουν πραγματικά, μόνο οι πιστοί του γκρουπ. Αυτοί που μπορούν να «οσμιστούν» κάθε μικρό ή μεγάλο «μυστικό» τους μέσα από αυτές τις συνθέσεις. Αυτοί που μπορούν να εκτιμήσουν το drumming του Paice, τη δουλειά του Airey στο One Night in Vegas ή στο «ΠΟΙΗΜΑ» The Surprising, αυτοί που μπορούν να ταξιδέψουν μέσα στην ώριμη πλέον χροιά του Gillan και να νιώσουν τον κρυφό «τσαμπουκά» του Glover, αυτοί που δεν ξεχνούν τον Lord (Johnny's Band). Αυτοί που ξέρουν να εκτιμούν διασκευές όπως του Roadhouse Blues των Doors. Τα σέβη μου!
Track List:
1. Time for Bedlam 4:35
2. Hip Boots 3:23
3. All I Got Is You 4:42
4. One Night in Vegas 3:23
5. Get Me Outta Here 3:58
6. The Surprising 5:57
7. Johnny's Band 3:51
8. On Top of the World 4:01
9. Birds of Prey 5:47
10. Roadhouse Blues 6:00 (The Doors cover)
THE SHADOW
Aξιολόγηση: 8>10
