OI METALLICA ανήκουν σ' εκείνες τις ελάχιστες μπάντες, των οποίων ένα νέο άλμπουμ αποκτά τόσο μεγάλη προσμονή από οπαδούς, μουσικούς, Τύπο. Εχουν... κατορθώσει όμως να δημιουργήσουν μια fan base που αποτελείται είτε από αυστηρούς έως κακοπροαίρετους κριτές «κολλημένους» στα πρώτα άλμπουμ τους, είτε από φανατικούς θαυμαστές για τους οποίους ακόμη και ένα φτέρνισμα του Hetfield αποτελεί... single. Μέση οδός δεν υπάρχει. Ετσι συμβαίνει μέχρι στιγμής και με το Hardwired... To Self-Destruct...
{Θα δώσει μάχη προκειμένου να... εκτοπίσει τα Load και Reload}
Ενας από τους λόγους που δημιουργήθηκε το Shadow Nation, είναι ότι προσπαθεί να βλέπει τα γεγονότα ψύχραιμα. Ετσι, αντί να σπεύσω να ανεβάσω όπως όπως την παρουσίαση του νέου αυτού άλμπουμ, προτίμησα να το... λιώσω πριν γράψω οτιδήποτε κι ας μου «βασανίζουν» τον εγκέφαλο οι Metallica κοντά στα 30 χρόνια. Ποιο ήταν, λοιπόν, το πρώτο συμπέρασμα; Οτι το Hardwired... To Self-Destruct, δεν εντυπωσιάζει με τα πρώτα ακούσματα (μιλώντας πάντα για τα δεδομένα της τεράστιας αυτής μπάντας), όμως όσο το ακούς, αυτό αρχίζει να σε κυριεύει μυστηριωδώς.
Οι Metallica επιστρέφουν οκτώ χρόνια μετά το Death Magnetic, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αποτύχουν. Παρουσιάζουν ένα heavy-thrash άλμπουμ, όπου τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στα δάχτυλα του Hetfield, o oποίος έχει γράψει και παίζει οργισμένα, επιβλητικά, καλοδουλεμένα ριφ μακριά από τη... μούχλα του προηγούμενου άλμπουμ. Η παραγωγή του Greg Fidelman είναι σαφώς η καλύτερη των τελευταίων 20 ετών, σ' έναν δίσκο που έχει τη φρεσκάδα του St. Anger και ήχο που κινείται ανάμεσα σε Black Album, (Re)Load και (ευτυχώς) ελάχιστα σε Death Magnetic.
Μπαίνοντας στο... ζουμί, το Hardwired το είχαμε γνωρίσει πρώτο απ' όλα τα κομμάτια ως πρώτο single. Aκούγοντάς το ξανά όλες αυτές τις μέρες, μου φάνηκε τόσο οικείο, τόσο λαχταριστό σαν να μην κυκλοφόρησε πρόσφατα. Το ίδιο συνέβη και με το Atlas, Rise! (3o single) με τα κλασικά E-string ριφ του Hetfield να σαρώνουν, όπως και οι μελωδίες του Hammett. To Now That We're Dead αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ με το στακάτο παίξιμο του Hetfield να ξεχωρίζει ξανά, ενώ ο Lars Ulrich ακούγεται εκπληκτικά απλός, κυρίως μετά το 5ο λεπτό.
Το Moth Into Flame το ακούσαμε χρονικά αμέσως μετά την κυκλοφορία του Hardwired και σίγουρα αποτελεί το πιο ζωηρό από τα τρία singles, ένα κομμάτι για ατελείωτο head banging. Στο Dream No More οι Metallica επιλέγουν να μπουν με Sabbath-ική εισαγωγή στην οποία προσθέτουν σταδιακά stoner έρποντα ριφ με αρκετή grunge αισθητική, ενώ το solo του Hammett παραπέμπει σε εποχές Black Album. Με το Halo on Fire κλείνει η πρώτη ενότητα του άλμπουμ. Το γκρουπ προσπαθεί να κάνει ότι σε προηγούμενα άλμπουμ με το Unforgiven, το Οne, το The Day That Never Comes. To κομμάτι έχει ενδιαφέροντα επί μέρους στοιχεία (το τριπλό solo του Hammett και το ελκυστικό φινάλε), αλλά μάλλον χάνει τη συνολική εικόνα.
Οι... Black Sabbath επιστρέφουν για λίγο και στο Confusion πριν αναλάβουν δράση τα νέα φονικά ριφ του Hetfield, τα οποία στιγματίζουν ακόμη ένα κομμάτι. Στο ManUNkind θα ακούσουμε ξανά εκπληκτικά επί μέρους στοιχεία, όμως η συνολική εικόνα δεν εντυπωσιάζει. Hetfield και Ulrich δείχνουν στο σημείο αυτό, να στερεύουν συνθετικά, καθώς και στο Here Comes Revenge, τα κοφτά ριφ δε «σώζουν» ένα μάλλον «άνοστο» κομμάτι. Στο Am I Savage? θα ακούσουμε ξανά stoner-doom μοτίβα, όμως ούτε αυτό το κομμάτι δείχνει να στέκεται, ενώ το... κουραστικό solo του Hammett, επιδεινώνει την κατάσταση. Ωδή στον Lemmy Kilmister αποτελεί το Murder One. Εδώ θα συναντήσουμε πιο rock n' roll διάθεση και παρότι ο Hammett προσπαθεί να θυμίσει Brian Robertson και One Track Mind, μάλλον το κομμάτι δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα.
Oι Metallica επιστρέφουν με το πιο αξιόλογο άλμπουμ τους, εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια. Το Hardwired... To Self-Destruct είναι σαφώς ανώτερο των St. Anger και Death Magnetic, αλλά θεωρώ ότι θα δώσει μάχη προκειμένου να... εκτοπίσει τα Load και Reload απ' τις καρδιές των οπαδών. Το γκρουπ θυμίζει παλαιότερα πράγματα, αλλά είναι θετικό ότι δεν αυτο-αντιγράφεται. Οι συνθέσεις δεν είναι ιδιαίτερα... εύπεπτες, αλλά θα χορτάσουν τον ακροατή με απίθανα ριφ και θα διδάξει σε κάθε επίδοξο μουσικό την τέχνη τους.
Εσκεμμένα άφησα ασχολίαστη την παρουσία των Hammet και Trujillo. Ο πρώτος φαίνεται να έχει μείνει απελπιστικά στάσιμος, σε σημείο που μοιάζει με κομπάρσο ύστερα από τόσα πολλά χρόνια παρουσίας του στο γκρουπ. Ο δεύτερος έχει μια σημαντική παρουσία στο άλμπουμ, αλλά πάλι δεν «ακούγεται» όσο θα περίμενα για τα «κυβικά» του. Ο Ulrich μοιάζει σαν το παλιό κρασί· μετρημένος, χωρίς τάσεις επίδειξης και στιβαρός. Τέλος, ο Hetfield καταδεικνύει για μια φορά ακόμη ότι θα αποτελεί τον riff master του σκληρού ήχου.
Στα του Hardwired... To Self-Destruct, αν η τελική λίστα κομματιών δεν αποτελούνταν από 12, αλλά από 8-9 τραγούδια, θα μιλούσαμε για την απόλυτη επιστροφή των Metallica. Σε κάποια σημεία, οι Hetfield και Ulrich δείχνουν πως θέλουν να δώσουν στο κοινό τους τα κομμάτια που αυτό θέλει. Μπορούν να το καταφέρουν όμως; Ο χρόνος θα δείξει.
Τracklisting:
Disc One
1. Hardwired 3:09
2. Atlas, Rise! 6:31
3. Now That We're Dead 6:59
4. Moth Into Flame 5:50
5. Dream No More 6:29
6. Halo on Fire 8:15
Disc two
1. Confusion 6:41
2. ManUNkind 6:55
3. Here Comes Revenge 7:17
4. Am I Savage? 6:29
5. Murder One 5:45
6. Spit Out the Bone 7:09
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 7>10
