ΠΕΡΙΠΟΥ τρία χρόνια μετά το Innocence & Decadence και την ταραχώδη περίοδο που μεσολάβησε με την ανακοίνωση της διάλυσής τους, ο Joakim Nilsson βάζει ξανά τους Graveyard στις ράγες -αυτή τη φορά χωρίς τους Sjöberg και Edlund- και παρουσιάζει το 4ο άλμπουμ τους, με τον συμβολικό τίτλο, Peace...
{Η επανεκκίνηση των Graveyard έχει θετικότατο πρόσημο}
Πιστοί και... κολλημένοι στον ήχο των 70's κι έχοντας ως βαριά κληρονομιά τα σπουδαία άλμπουμ Graveyard (2007) και Hisingen Blues (2011), το σουηδικό γκρουπ, δείχνει να αφήνει πίσω του την επεισοδιακή περίοδο των προστριβών οι οποίες ήδη είχαν διαφανεί από το Innocence & Decadence (δείτε την Παρουσίασή του ΕΔΩ).
Είχα γράψει τότε: «Χωρίς να είναι απαραίτητα κακό, το νέο άλμπουμ των Σουηδών έχει απολέσει το "νεύρο" και την Sabbath-ική "βρωμιά" του ήχου τους, ο οποίος ακούγεται πιο "φινιρισμένος" σε σημείο που να θυμίζει ακόμη και Dire Straits, όπως στο The Apple & The Tree, ένα κομμάτι σχεδόν... επίπεδο, πάντα για τα δεδομένα των Graveyard (το τονίζω). H απόφασή τους να κινηθούν περισσότερο σε μπλουζ νερά κι όχι στα πιο heavy rock των προηγούμενων άλμπουμ, φαίνεται να τους… συλλαμβάνει απροετοίμαστους (ίσως κι εμάς που αγαπήσαμε τον ήχο των προηγούμενων άλμπουμ)».
Λίγο καιρό μετά, η μπάντα είχε ανακοινώσει τη διάλυσή της. Φέτος, κι αφού όλα δείχνουν να έχουν μπει σε τάξη, πλάι στους Nilsson και Ramm, έρχονται οι Truls Mörck και Oskar Bergenheim να συμπληρώσουν το κουαρτέτο. Eτσι στο Peace, θα ακούσουμε ξανά τους Graveyard της προ Innocence & Decadence εποχής. Τα βαριά ψυχεδελικά ριφ επιστρέφουν, τα «αρρωστημένα» κιθαριστικά solos πρωταγωνιστούν ξανά και το γκρουπ βγάζει ύστερα από χρόνια, υγεία και φρεσκάδα, τόσο στον ήχο και τις συνθέσεις, όσο και στους στίχους του.
Οι Graveyard επιζητούν μια νέα εκκίνηση μέσα από το Peace. Εδώ μέσα δε θα ακούσουμε κάτι πέρα από τις... δυνάμεις τους. Στο Peace, η μπάντα επιστρέφει στα υψηλά στάνταρ της, σεμνά, προσεκτικά, χωρίς υπερβολές, χωρίς φρου φρου κι αρώματα και καταφέρνει να παρουσιάσει έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο, είδικά αν σκεφτούμε τι έχει προηγηθεί.
Αλλά και πάλι, ο Nilsson και η παρέα του θα προσθέσουν κάποιες ιδιαίτερες πινελιές στο άλμπουμ, όπως τα αμυδρά πλην ξεσηκωτικά α λα Deep Purple περάσματα πλήκτρων στο It ain't over yet ή τη garage εισαγωγή στο Walk On, ίσως το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ μαζί με το Low. Από 'κει κι έπειτα θα ακούσουμε slow tempo στιγμές που θα παραπέμψουν στα The Siren και No Good, Mr Holden, θα ακούσουμε τον Mörck να πιάνει με ιδιαίτερη επιτυχία το μικρόφωνο στα See the day και Bird of paradise, το οποίο πλημμυρίζει με αρώματα Hendrix, μα πάνω απ' όλα θα ακούσουμε ξανά... Graveyard.
Aνέκαθεν θαύμαζα τη σουηδική σκηνή. Aν και ουδέποτε (πλην ίσως των progressive, Kaipa, στη δεκαετία των '70) τα σουηδικά γκρουπ πρωτοπόρησαν στον σκληρό ήχο, τους βγάζω το καπέλο για ένα και μόνο αξιοπρόσεκτο κατόρθωμά τους: έγιναν σπουδαίοι μαθητές. Και οι Graveyard μπορούν να υπερηφανεύονται γι' αυτό...
Τα κομμάτια:
1. It ain't over yet 3:39
2. Cold love 4:53
3. See the day 3:09
4. Please don't 4:12
5. The fox 2:38
6. Walk on 5:22
7. Del manic 4:26
8. Bird of paradise 3:42
9. Sign of peace 3:41
10. Low (I wouldn't mind) 6:36
ΤΗΕ SHADOW
Αξιολόγηση: 7/10
