ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ: Iron Maiden - Powerslave [1984]

TO POWERSLAVE αποτελεί μέχρι σήμερα το κομβικότερο σημείο στην πορεία των Iron Maiden. Kατά την άποψή μου, αποτελεί την κορυφαία (ως σύνολο) στιγμή της μεγάλης αυτής μπάντας, παρουσιάζοντας ίσως το εντυπωσιακότερο artwork. Eπίσης, είναι η στιγμή που το γκρουπ συνθέτει τις πιο επιθετικές συνθέσεις του, στηρίζοντάς τες σε αξέχαστα ριφ και μελωδίες που έμελλε να γράψουν ιστορία. Πέραν, όμως, των προσωπικών συμπερασμάτων, υπήρξαν κι άλλα γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της μπάντας στο μέλλον...

{Ενα άλμπουμ δίχως οίκτο. Σε σφυροκοπά χωρίς να σε κουράζει. Κι αν εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα, φανταστείτε τι προκάλεσε το 1984...}

Μέχρι το -σαφώς επηρεασμένο από την αρχαία Αίγυπτο- Powerslave (5o άλμπουμ τους), οι Iron Maiden δεν χρησιμοποιούσαν synths και πλήκτρα. Από 'κει κι έπειτα, όλα, μα όλα τα άλμπουμ τους μέχρι σήμερα θα συνοδεύονται από αυτά. Η περιοδεία που ακολούθησε, το θρυλικό «World Slavery Tour» αποτέλεσε το υλικό για να κυκλοφορήσει, ένα χρόνο μετά, το καλύτερο συναυλιακό άλμπουμ, το «Live After Death», έστω κι αν πολλοί υποστηρίζουν ότι «πειράχθηκε» στο στούντιο. H εξοντωτική αυτή περιοδεία γιγάντωσε το συγκρότημα, όμως, λίγο έλειψε και να το διαλύσει, αφού διήρκεσε 14 μήνες, με 290 συναυλίες σε 28 χώρες. Σύμφωνα με τον Dickinson, το γκρουπ έφθασε στα όρια του και ο σπουδαίος frontman σκέφτηκε για πρώτη φορά να εγκαταλείψει.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, και με τη βοήθεια του βιβλίου, «Τα μυστικά της Σιδηράς Παρθένου», του Γ.Η. Ματσαγγούρα © 2005-2010. Στο εξώφυλλο (ίσως το καλύτερο απ' όλα της δισκογραφίας της μπάντας), δημιουργία του Derek Riggs, απεικονίζεται ο Eddie ως άγαλμα ενός Φαραώ πλαισιωμένο από Σφίγγες (απεικονίζουν τον Φαραώ Χεφρήν ή κατά άλλους ερευνητές το θεό Ώρος) και αγάλματα του Ανούβιδος. Στο έδαφος απεικονίζεται ο θεός του Ήλιου Κέπρι, ο σκαραβαίος που κύλαγε τον Ήλιο από την ανατολή στη δύση σαν σβώλο κοπριάς. Ο ναός του εξώφυλλου είναι εμφανώς επηρεασμένος από το ναό Abu Simbel (φωτ.), ο οποίος έχει χτιστεί από τον Φαραώ Ραμσή Β' στη δυτική όχθη του Νείλου. Η πρόσοψη του ναού αποτελείται από τέσσερις τεραστίων διαστάσεων καθιστές αναπαραστάσεις του Ραμσή. Στο οπισθόφυλλο, απεικονίζεται ξανά ο Eddie μέσα στη σαρκοφάγο να κρατά τα σκήπτρα του Φαραώ.

Eνδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης τα… κρυμμένα μηνύματα στις δύο όψεις της πρώτης βρετανικής έκδοσης του βινυλίου, όπως οι χαραγμένες φράσεις «There's only one um» και «and that's fuck em», αγαπημένο σύνθημα των οπαδών της West Ham (φανατικός οπαδός και πρώην παίκτης της ο Harris) που σημαίνει: «Υπάρχει μόνο ένα "τους"» «και αυτό είναι γαμ... τους». Αλλα περίεργα που εικονίζονται στο εξώφυλλο βινυλίου είναι το κεφάλι του Μίκι Μάους, ένας γραφίστας, ένα σμήμνος άλμπατρος (σαφή παραπομπή στο The Rime of thw Ancient Mariner) και οι επιγραφές: «Indiana Jones was here 1941», «Bollocks» (παπαριές), «Wot a load of bollocks» (τι μάτσο παπαριές) και «Wot? No Guinness» (Τι; Δεν έχει μπύρα) θέλοντας σαφέστατα να αυτοσαρκαστούν. Ο δημιουργός του εξωφύλλου Derek Riggs έχει δηλώσει ότι τα ιερογλυφικά στο οπισθόφυλλο προέρχονται από την προσευχή προς τον Οσιρη. Αυτά σε ό,τι αφορά στα του εξωφύλλου.

Ας μπούμε, όμως, στο «ψητό». Οι Iron Maiden για πρώτη φορά βγάζουν άλμπουμ με ίδια σύνθεση με το προηγούμενο. Η σταθερότητα αυτή κάνει το γκρουπ να αποδώσει ένα τραχύ, επιθετικό και εξαιρετικά ξεσηκωτικό συνθετικό περιεχόμενο. Με το ακούμπημα της βελόνας, το ΑCES HIGH, αστράφτει όπως οι μανιασμένες ριπές των οπλοπολυβόλων, την σκανδάλη των οποίων θαρρείς πως πατά ο McBrain, με ένα ξεσάλωμα στα τύμπανα. Οι στίχοι περιγράφουν τη βρετανική αεράμυνα εναντίον της Λουφτβάφε, της αεροπορίας των Ναζί, μια αερομαχία μέσα από τα μάτια ενός Βρετανού πιλότου. «Άσσοι» αποκαλούνταν οι πιλότοι που είχαν καταρρίψει πέντε ή περισσότερα εχθρικά αεροσκάφη σε μία ημέρα.

Η εισαγωγή που ακούγεται στο Live After Death, αποτελεί απόσπασμα από λόγο εκφωνημένο από τον τότε Πρωθυπουργό και Υπουργό Αμύνης της Μεγάλης Βρετανίας, Ουίνστον Τσόρτσιλ (1874 – 1965), στη Βρετανική Βουλή, την 4η Ιουνίου 1940.

2 ΜΙNUTES TO MIDNIGHT. Συνθετικό μεγαλείο από τον Smith. Ενα κομμάτι που ρολάρει μαγευτικά, δίχως σταματημό, δίχως οίκτο, όπου ξανά ο McBrain ξεχωρίζει με το παίξιμο και τον ήχο που βγάζει στα ντραμς. Ανατριχίλα. Το πρώτο από πολλά μετέπειτα αντιπολεμικά τραγούδια του γκρουπ. Οι στίχοι αναφέρονται σε αυτούς που εμπορεύονται όπλα και έχουν οικονομικά οφέλη από τον πόλεμο. Ο τίτλος του κομματιού παραπέμπει στο Doomsday Clock, το Ρολόι Της Ημέρας Της Συντέλειας, ένα σύμβολο της πυρηνικής εποχής που απεικονίζει πόσο κοντά είναι η ανθρωπότητα σε πυρηνικό ολοκαύτωμα (τα μεσάνυχτα του ρολογιού δηλαδή). Το ρολόι έφτασε «δώδεκα παρά δύο» τον Σεπτέμβριο του 1953, όταν οι Σοβιετικοί και Αμερικάνοι ενεργοποίησαν θερμοπυρηνικές κεφαλές με διαφορά εννέα μηνών μεταξύ τους. Η «χρυσή χήνα» παραπέμπει στο γνωστό μύθο του Αισώπου. Η αναφορά στη Napalm αποτελεί βόμβα την οποία επινόησαν οι Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία δοκιμάστηκε για πρώτη φορά από τους «συμμάχους» στον ελληνικό εμφύλιο και στην Πίνδο. Μετά πήραν σειρά οι Βιετναμέζοι...

LOSFER WORDS (BIG 'ORRA). O Mc Brain αρχίζει το μέτρημα στο πιατίνι και ο χείμαρρος ξεχύνεται. Ενα σπουδαίο instumental κομμάτι και από τα καλύτερα στην ιστορία του metal. Οι Maiden και ο Harris (τόσο εκτελεστικά όσο και συνθετικά) βγάζουν απωθημένα ετών μέσα σε κάτι περισσότερο από 4 λεπτά! Σχετικά με τον τίτλο και τον συσχετισμό του Losfer με το Lucifer, η φράση Losfer Words σημαίνει «μένω άναυδος» σε Cockney προφορά, ενώ τo 'Orra σημαίνει horror (τρόμος). Μια δεύτερη εκδοχή, θέλει το ‘Orra είναι η γραπτή απόδοση του «err», (ανάλογο του ελληνικού «εεε»). Ο McBrain έχει υποστηρίξει πως η λέξη 'Orra χρησιμοποιήθηκε στον τίτλο για να παραπέμπει στο ιρλανδέζικο στυλ της μουσικής του κομματιού.

FLASH OF THE BLADE. Kαι πριν πάρεις ανάσα, η μπάντα «ξερνάει» ακόμη ένα σπουδαίο κομμάτι με την αέρινη εισαγωγή του Murray. Τι έπεται; Δισολίες, γέφυρες, μπάσο που κάνει τα γούφερ να χορεύουν και κοφτές ριπές και γυρίσματα τυμπάνων που συνεπαίρνουν. Τους στίχους -όπως και τη σύνθεση- έγραψε ο Dickinson από την ενασχόλησή του (σε επίπεδο πρωταθλητισμού) με την ξιφασκία. Εξιστορείται η προσπάθεια ενός νεαρού να μάθει την τέχνη της λεπίδας για να εκδικηθεί τη δολοφονία της οικογένειάς του.

THE DUELLISTS. Ενα από τα κορυφαία κομμάτια του άλμπουμ. Ενα συγκλονιστικό τραγούδι, μια σπουδαία ερμηνεία, μια πολυεπίπεδη σύνθεση που μεταμορφώνεται και παίζει με τον ακροατή, από τα υπέροχα solos των Murray, Smith, μέχρι τον «διάλογο» του Harris με τον Mc Brain. Η ιδέα των στίχων έχει ληφθεί από την ομότιτλη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ του 1978 που επικεντρώνεται στις κλασικές μονομαχίες με όπλο στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Ο Harris (σύνθεση, στίχοι) προσπαθεί εδώ να καταδείξει πόσο μάταιες και ασύμβατες με την αξία της ζωής ήταν οι μονομαχίες.

BACK IN THE VILLAGE. Aν θα έπρεπε να βρω το... λιγότερο καλό κομμάτι του άλμπουμ, ίσως να επέλεγα αυτό. Μέσα σε όλη τη μεγαλοσύνη του Powerslave, ίσως το Back In The Village να είναι μισό κλικ πιο κάτω από όλα τ' άλλα. Αλλά τι συζητάμε τώρα... Δεν υπάρχει χειρότερο και καλύτερο κομμάτι σε ένα τέτοιο άλμπουμ. Σύμφωνα με τον Dickinson, το τραγούδι, όπως και το The Prisoner, είναι επηρεασμένα από την τηλεοπτική σειρά The Prisoner της δεκαετίας του ‘60. Το χωριό στο οποίο αναφέρεται ο τίτλος είναι το Portmeirion της Βόρειας Ουαλίας. Οι στίχοι αναφέρονται, πιθανότατα, στην επιστροφή του «No 6» στο «Χωριό» για να το εξαφανίσει, όπως συμβαίνει και στην τηλεοπτική σειρά. Μια εναλλακτική, ερμηνεία των στίχων υποστηρίζει πως αυτοί αναφέρονται στο πόλεμο του Βιετνάμ. Οι βόμβες Ναπάλμ, στη γλώσσα των αεροπόρων αναφέρονται ως «fox 6».

POWERSLAVE. To κομμάτι καθρέπτης του άλμπουμ που βασίζεται στην αιγυπτιακή ατμόσφαιρα όλης της δουλειάς. Συνθετικό μεγαλείο, εισαγωγή που κάνει την καρδιά σου να χτυπά δυνατά, η κραυγή του λύκου, το τεχνικά επεξεργασμένο γέλιο του Dickinson και φύγαμε... Ο ορισμός του heavy metal. Φωνητικά, ντραμς, μπάσο, κιθάρες, μελωδία, όγκος, όλα. Οι στίχοι, αλληγορικοί. Περιγράφουν πως κάθε άνθρωπος είναι υπόδουλος μιας δύναμης μεγαλύτερης από τον ίδιο. Οι στίχοι αποτελούν τις σκέψεις ενός Φαραώ, ο οποίος, στις επιθανάτιες στιγμές του, βιώνει τον κλονισμό της πεποίθησης της αθανασίας του. Αντιλαμβάνεται, επίσης, πως και αυτός είναι δούλος στη δύναμη του θανάτου αλλά και δούλος της ίδιας του της δύναμης. Ο Dickinson είχε πει πως ένιωθε και ο ίδιος υπόδουλος στις ευθύνες που συνόδευαν την τεράστια επιτυχία του γκρουπ. 

THE RIME OF THE ANCIENT MARINER. Eδώ, φίλοι μου, σταματούν τα πάντα... Μιλάμε για το ΕΠΟΣ των Maiden και ένα από τα μεγαλύτερα ΕΠΗ τoυ Metal γενικότερα. Γραπτώς, αδυνατώ να αποδώσω ένα τέτοιο δημιούργημα. Οι περισσότεροι θα καταλάβουν. Αν κάποιοι δεν καταλάβουν, ας κάνουν το αυτονόητο. Ας το ακούσουν. Πέρα λοιπόν από τη συνθετική μαεστρία και ευφυΐα του Harris, εδώ έχουμε και μία σπάνια στιχουργική σύλληψη. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι των Maiden, μέχρι πέρυσι που κυκλοφόρησε το Empire of the Clouds, ο Harris, το «δένει» πάνω στο ομώνυμο ποίημα του Σάμουελ Τέιλορ Κόλριτζ (1772-1834). Εδώ έχουμε ξανά μια μάχη: του ανθρώπου με τα στοιχεία της φύσης και πως αυτός βρίσκεται στο «καναβάτσο» όταν επιχειρεί να την αγνοήσει. Ο ποιητής σκιαγραφεί και συνοψίζει την Χριστιανική διδασκαλία (ηθική, θεία κρίση, μετάνοια και θεία συγχώρεση).

Λέει το βιβλίο: «Ενας ηλικιωμένος κουρελής ναυτικός (φωτ.) θέλει να πει την ιστορία του σε έναν από σε έναν από τρεις νεαρούς καλεσμένους ενός γάμου. Ο νεαρός, αρνείται, αλλά μαγεμένος, αρχικά από το βλέμμα του γέρου και στη συνέχεια από την ίδια την ιστορία, κάθεται να ακούσει. Το ταξίδι ξεκινά ενώ η θάλασσα είναι πολύ ήρεμη. Σύντομα, όμως, μια μεγάλη καταιγίδα παρασύρει το καράβι, σε ένα μέρος όπου πάγοι που έπλεαν στη θάλασσα.

Ενα άλμπατρος εμφανίζεται και πετά γύρω από το καράβι, κάνοντας τα παγόβουνα να θρυμματίζονται, ενώ αρχίζει να φυσά ένας νότιος άνεμος που ωθεί το καράβι βόρεια, σε μια ομιχλώδη θάλασσα. Ο ναυτικός - αφηγητής σκοτώνει το άλμπατρος με το τόξο του, επειδή πίστευε πως αυτό ήταν η αιτία της ομίχλης. Οι υπόλοιποι ναύτες τον κατηγόρησαν για αυτή του την πράξη. Σε λίγο, η ομίχλη που περιέβαλλε το πλοίο διαλύθηκε και οι υπόλοιποι ναυτικοί δικαιολόγησαν την πράξη του ναυτικού και τον συνεχάρησαν, έχοντας πειστεί πως το άλμπατρος έφερε όχι τον λυτρωτικό άνεμο αλλά την ανεπιθύμητη ομίχλη.

Ξαφνικά, ένας νέος άνεμος ωθεί το πλοίο στα απάνεμα νερά του Ισημερινού και το ακινητοποιεί. Οι ναυτικοί, βασανισμένοι από τη δίψα, κατηγορούν τον αφηγητή για τη δεινή τους θέση, κρεμόντας το νεκρό άλμπατρος στον λαιμό του σαν σύμβολο της ενοχής του. Μια μέρα, ο ναυτικός είδε ένα πλοίο που σιγά-σιγά γινόταν όλο και πιο ορατό. Καθώς το πλοίο πλησίαζε, οι ναυτικοί αντίκρισαν την φοβερή του όψη. Το σκαρί του ήταν «σαν σκελετωμένο κουφάρι». Το μοναδικό του πλήρωμα ήταν ο Θάνατος και η Ζωή Μέσα Στο Θάνατο, μια χλωμή γυναικεία φιγούρα με χρυσά μαλλιά και κόκκινα χείλη, που «πάγωνε το αίμα» αυτών που την αντίκριζαν.

Οι δυο τους άρχισαν να παίζουν ζάρια και η γυναίκα αναφώνησε «Τον κέρδισα! Τον κέρδισα!». Ο Θάνατος είχε κερδίσει όλο το πλήρωμα εκτός από το ναυτικό, τον οποίο τον είχε κερδίσει η Ζωή μέσα Στο Θάνατο. Τότε, όλοι οι ναυτικοί, εκτός από τον αφηγητή, άρχισαν να πεθαίνουν, «καταριώμενοι το ναυτικό με το βλέμμα τους». Οι ψυχές τους άρχισαν να στροβιλίζονται γύρω από το ναυτικό πριν πάνε εκεί που άρμοζε στη κάθε μια, σκίζοντας τον αέρα με τον ήχο που κάνει το βέλος που φεύγει από το τόξο, με τον ήχο που σήμανε και το θάνατο του άλμπατρος.

Ο νεαρός, σε εκείνο το σημείο, διακόπτει την αφήγηση του ναυτικού και του εκφράζει τον φόβο που τον κυριεύει όταν βλέπει το ξερακιανό χέρι του ναυτικού και τη γυαλιστερή ματιά του. Ο ναυτικός διαβεβαιώνει το νεαρό πως δεν είναι φάντασμα και πως δεν υπάρχει λόγος να τον φοβάται, συνεχίζοντας την αφήγηση της ιστορίας του.

Για επτά μέρες και επτά νύχτες, ο ναυτικός παρέμεινε πάνω στο καράβι με μοναδική του συντροφιά τα διακόσια πτώματα των ναυτικών. Στην αρχή προσπάθησε να προσευχηθεί, αλλά ένας «υποχθόνιος ψίθυρος» τον σταμάτησε, κάνοντας την ψυχή του «στεγνή σαν σκόνη». Απελπισμένος και χωρίς να μπορεί να πεθάνει, έκλεισε τα μάτια του, γιατί δεν άντεχε τη θέα των ανοικτών ματιών των πτωμάτων, μέσα στα οποία είχε παραμείνει η επιθανάτια κατάρα τους.

Όταν το φεγγάρι υψώθηκε στο νυκτερινό ουρανό, όπου έπεφτε η σκιά του πλοίου, τα νερά έπαιρναν πυρέρυθρο χρώμα. Τα πλάσματα της θάλασσας τώρα φαίνονταν τόσο όμορφα στο ναυτικό, καθώς τα λέπια τους ιρίδιζαν κάτω από το ασημένιο φεγγαρόφωτο. Αμέσως, ένιωσε ικανός να προσευχηθεί και ευλόγησε τα πλάσματα της θάλασσας. Τότε, το άλμπατρος έπεσε από τον λαιμό του, πέφτοντας σαν «μολύβι μέσα στη θάλασσα». Απελευθερωμένος από την κατάρα του άλμπατρος, ο ναυτικός μπόρεσε να κοιμηθεί, καθώς ξέσπασε πολύτιμη, καθαρτική βροχή [...]

Στη ξηρά, ο ναυτικός αφηγήθηκε την ιστορία του και ένιωσε την αγωνία των τύψεών του να σβήνει. Ωστόσο, οι τύψεις σύντομα επανέρχονταν χωρίς προειδοποίηση και τότε ο ναυτικός αναγνώριζε στο πρόσωπο κάποιου περαστικού έναν άνθρωπο ο οποίος έπρεπε να ακούσει την ιστορία του.

Ξαφνικά, οι πόρτες της εκκλησίας ανοίγουν διακόπτοντας την αφήγηση του ναυτικού και οι καλεσμένοι του γάμου ξεχύνονται έξω. Ο ναυτικός λέει στο νεαρό ότι όποιος αγαπάει όλα τα πλάσματα του Θεού ζει ευτυχέστερη ζωή και αποχωρεί. Ο νεαρός φεύγει συντετριμμένος και το άλλο πρωί ξυπνά ως «δυστυχέστερος και σοφότερος άνθρωπος».

Η φωνή που αφηγείται μέρος των στίχων στο μέσον του κομματιού ανήκει στον Βρετανό ηθοποιό Richard Burton (1925 – 1984). Προέρχεται από ηχογραφημένη αφήγηση για σχολική χρήση του ποιήματος:

«ONE AFTER ONE BY THE STAR DOGGED MOON TOO QUICK FOR
(ΕΝΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΑΣΤΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΑ)

GROAN OR SIGH EACH TURNED HIS FACE WITH A GHASTLY
(ΒΟΓΚΗΤΟ Ή ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΥΡΙΖΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΕ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΗ)

PANG AND CURSED ME WITH HIS EYE. FOUR TIMES FIFTY LIVING
(ΟΔΥΝΗ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΤΑΡΙΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ. ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΦΟΡΕΣ ΠΕΝΗΝΤΑ ΖΩΝΤΕΣ)

MEN (AND I HEARD NOR SIGH NOR GROAN) WITH HEAVY THUMP, A
(ΑΝΤΡΕΣ (ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΜΗΤΕ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟ ΜΗΤΕ ΒΟΓΚΗΤΟ) ΜΕ ΒΑΡΥ ΓΔΟΥΠΟ, ΕΝΑΣ)

LIFELESS LUMP, THEY DROPPED DOWN ONE BY ONE».
(ΑΨΥΧΟΣ ΣΩΡΟΣ, ΕΠΕΣΑΝ ΚΑΤΩ ΕΝΑΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ).

Κάπως έτσι, οι Iron Maiden ολοκλήρωσαν το σημαντικότερο άλμπουμ της ιστορίας τους. Δένοντας όλες αυτές τις ιστορίες μέσα σε συνθέσεις «στεγνές», επιθετικές και συνάμα τρυφερές, κλείνοντας το πρώτο ηχητικό κεφάλαιό τους (όπως προαναφέραμε, από το επόμενο άλμπουμ, θα χρησιμοποιούν μέχρι και σήμερα, πλήκτρα). Ενα άλμπουμ δίχως οίκτο. Που σφυροκοπά χωρίς να κουράζει. Κι αν εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα, φανταστείτε τι προκάλεσε το 1984... Το Powerslave θα αποτελεί -πάντα κατά την άποψή μου- τη δισκογραφική κορωνίδα τους, ενώ έμελλε να τους καθιερώσει πια ως ένα μεγαθήριο του NWOBHM κι όχι μόνο αυτού. 

Tα ιστορικά κομμάτια του άλμπουμ:

1. Aces High (Harris) - 4:29
2. 2 Minutes to Midnight (Smith, Dickinson) - 6:00
3. Losfer Words (Big 'Orra) (Harris) - 4:13
4. Flash of the Blade (Dickinson) - 4:03
5. The Duellists (Harris) - 6:06
6. Back in the Village (Dickinson, Smith) - 5:03
7. Powerslave (Dickinson) - 7:12
8. Rime if the Ancient Mariner (Harris) - 13:42

THE SHADOW

Υ.Γ.: Κατά σύμπτωση, την περίοδο που έγραφα το αφιέρωμα στο POWERSLAVE, η Αίγυπτος, βίωνε μία τεράστια κοινωνικοπολιτική κρίση, κάτι που έκανε το άλμπουμ ακόμη πιο επίκαιρο. Κι αν το κεντρικό νόημα του δίσκου είναι πως όλοι είμαστε σκλάβοι μιας ανώτερης δύναμης, εμείς θα το αντιστρέψουμε και θα πούμε πως και οι «σκλάβοι» έχουν δύναμη. Δυστυχώς, θύμα των ταραχών, έπεσε και το εθνικό μουσείο της Αιγύπτου, από το οποίο λεηλατήθηκε μέρος του τεράστιου αρχαίου πλούτου της χώρας. Αν και αυτός ο πλούτος έγινε με το αίμα και τις ζωές χιλιάδων σκλάβων των Φαραώ...