ΒΡΙΣΚΟΜΕΝΟΣ στο κατώφλι των 70 ετών, ο Bruce Springsteen νιώθει την ανάγκη, ύστερα από μια μεγαλειώδη πορεία με 19 άλμπουμ, να κοιτάξει πίσω στις πρώτες επιρροές του, να αφουγκραστεί το αμερικάνικο παρελθόν, τη ζωή στις πεδιάδες και να μας ταξιδέψει σαν σε ταινία μικρού μήκους με το Western Stars...
Aν και γέννημα θρέμμα της ανατολικής ακτής, ο Boss, στρέφει (ξανά) το βλέμμα του προς την (όχι απαραιτήτως Αγρια) Δύση, μέσα από ένα άλμπουμ, περισσότερο προϊόν προσωπικής ανάγκης και αναμνήσεων, παρά μίας δουλειάς που στοχεύει ξεκάθαρα στο ροκ.
Με την E street band απούσα (όχι όμως και τη Patti Scialfa), ο σπουδαίος τραγουδοποιός, αρχίζει να αφηγείται ιστορίες, όπως ο μέγας δάσκαλός του, Bob Dylan. Ιστορίες που έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα, φορώντας πάντα τις... καουμπόικες μπότες του. Η πείρα και η ποιότητά του μαγνητίζουν τον ακροατή που νιώθει σε κάθε στιγμή το βραχνό «ψιθύρισμα» του καλλιτέχνη, έστω κι αν από ένα σημείο και μετά, κάθε «αφήγηση» μοιάζει να χάνεται στον σκονισμένο άνεμο της επανάληψης.
Σε αυτό συμβάλει καθοριστικά η επίπεδη (αλλά σε κανένα σημείο αδύναμη) μουσική διαγράμμιση που αφήνει το άλμπουμ, που παρότι περιλαμβάνει προσεγμένες ενορχηστρώσεις (θαυμάστε πιο κάτω το Tucson Train με το κόρνο), σε πολλά σημεία θυμίζει περισσότερο soundtrack και λιγότερο ροκ άλμπουμ.
Mε αρκετά folk - pop στοιχεία από τα τέλη των 60's και τις αρχές των 70's που μεσουράνησαν στην Καλιφόρνια, αλλά και εξαιρετικό ήχο, το Western Stars μένει κοντά στον στιχουργικό πυρήνα του, όμως δείχνει ότι θα προσεγγίσει πραγματικά το αμερικάνικο κοινό κι όχι τόσο αυτό έξω από τα σύνορα των ΗΠΑ, ειδικά αν προσέξει κανείς την ερμηνευτική προσέγγισή του σε καλλιτέχνες όπως οι Burt Bacharach, Glen Campbell, Roy Orbison ή Walker Brothers.
Οπως έχω γράψει πολλάκις στο παρελθόν, όσο κι αν διαφωνεί κάποιος με τις επιλογές ενός καλλιτέχνη, οφείλει να τις «ζυγίσει» προσεκτικά έχοντας βάλει στο απέναντι «τάσι» τη συνολική πορεία του. Ο Bruce Springsteen καλεί τους ηλικιακά μεγαλύτερους οπαδούς του να τον ακολουθήσουν και να τον κρίνουν όχι με επίκεντρο το ροκ, αλλά τις «κοινές» εμπειρίες τους και τα βιώματά τους όλα αυτά τα χρόνια σε μια κοινωνία με κοινά χαρακτηριστικά.
Οπως έχω γράψει πολλάκις στο παρελθόν, όσο κι αν διαφωνεί κάποιος με τις επιλογές ενός καλλιτέχνη, οφείλει να τις «ζυγίσει» προσεκτικά έχοντας βάλει στο απέναντι «τάσι» τη συνολική πορεία του. Ο Bruce Springsteen καλεί τους ηλικιακά μεγαλύτερους οπαδούς του να τον ακολουθήσουν και να τον κρίνουν όχι με επίκεντρο το ροκ, αλλά τις «κοινές» εμπειρίες τους και τα βιώματά τους όλα αυτά τα χρόνια σε μια κοινωνία με κοινά χαρακτηριστικά.
Οποιος θα περίμενε ακόμη μια ροκ πρόταση ίσως θα πρέπει να το σκεφτεί ξανά, αν και νομίζω πως το Western Stars προσφέρεται για πολύ περισσότερα πράγματα και αξίζει έστω μία προσεκτική και ηχητικά ποιοτική ακρόαση.
Aξιολόγηση: 6,5>10
Τα κομμάτια:
1. Hitch Hikin' 3:37
2. The Wayfarer 4:18
3. Tucson Train 3:31
4. Western Stars 4:41
5. Sleepy Joe's Café 3:14
6. Drive Fast (The Stuntman) 4:16
7. Chasin' Wild Horses 5:03
8. Sundown 3:17
9. Somewhere North of Nashville 1:52
10. Stones 4:44
11. There Goes My Miracle 4:05
12. Hello Sunshine 3:56
13. Moonlight Motel 4:16
Total length: 50:50
THE SHADOWAξιολόγηση: 6,5>10
