KAT' AΡΧΑΣ να διευκρινίσω ότι η γραμματοσειρά του τίτλου δεν «χτύπησε». Απλώς, έτσι επέλεξε ο Bruce Dickinson να κυκλοφορήσει το 7ο σόλο άλμπουμ του The Mandrake Project, 19 oλόκληρα χρόνια μετά το The Tyranny Of Souls του 2005, για κάποιον λόγο που μόνο αυτός ξέρει και φυσικά, τα ελληνικά πληκτρολόγια έχουν την... τιμή να μπορούν να το γράψουν. Ας μπούμε όμως και στο... ψητό...
Ναι μεν, αλλά...
Ο αγαπημένος Bruce, επιστρέφει στο προσκήνιο κι έξω από την ομπρέλα των Iron Maiden για μία ακόμη φορά, θέλοντας -προφανώς- να δείξει στον κόσμο ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα άλμπουμ, το οποίο θα περιέχει πράγματα, έξω από το πλαίσιο της πεπατημένης οικοδόμησης ενός metal δίσκου.
Ο frontman των Iron Maiden, έχει στο πλευρό του ξανά τον σπουδαίο Roy Z, ο οποίος έχει αναλάβει τις κιθάρες, το μπάσο και την παραγωγή. Το αποτέλεσμα, αναμενόμενο: ο ήχος δολοφονικός, τα ριφ θερίζουν και σε συνδυασμό με το υπέροχο drumming του Dave Moreno, αλλά και τις μυστηριώδεις ατμόσφαιρες της Mistheria στα πλήκτρα, το άλμπουμ κινείται σε αρκετά... συμπαθητικά επίπεδα.
Αλλά, ας δούμε τα κομμάτια, ένα ένα:
Afterglow of Ragnarok: Το ακούμε εδώ και αρκετές μέρες τώρα, αφού δόθηκε νωρίς στη δημοσιότητα. Ενα κομμάτι με πιασάρικο ρεφρέν και υπέροχο ήχο στα τύμπανα. Είναι σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, έχει ήχο και ριφ, όμως ο Bruce κάπου υπερβάλλει κάπως σε σημεία της ερμηνείας του και χαλάει κάπως τη γενική εικόνα. Νομίζω ότι δεν έχει να αποδείξει κάτι ο Dickinson, ύστερα από τόσες δεκαετίες στο σανίδι.
Many Doors to Hell: Ενα κομμάτι στο ύψος του Dickinson, αλλά όχι και κάτι που θα αργήσουμε να ξεχάσουμε. Εχει κάποιες rock n' roll πινελιές και παντρεύει ουσιαστικά την εποχή του Tattooed Millionaire με το Accident Of Birth.
Rain on the Graves: Ισως το χειρότερο κομμάτι του άλμπουμ με ισχυρή δόση Accident. Τέρμα θεατρικό, υπερβολικά υπεροπτικό, μια σκοτεινή metal όπερα, που όμως δύσκολα μπορεί να σταθεί όρθια. Εχει εξαιρετικά σημεία, αλλά το σύνολο είναι κακό, όσο εντυπωσιακό κι αν προσπαθεί να το κάνει ο Dickinson.
Resurrection Men: Ξεκινάει πρωτότυπα με μια western αισθητική και τουμπερλέκι, οι κιθάρες και το μπάσο ανεβάζουν την ιδέα ακόμη περισσότερο, όμως μια περιττή ενότητα με distortion στο μέσον του κομματιού, το καταστρέφει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται και ο Dickinson να ερμηνεύσει α καπέλα και να το αποτελειώσει. Το κομμάτι κλείνει πολύ όμορφα, όπως άρχισε κι εγώ καταριέμαι την τύχη μου που μια τόσο καλή ιδέα, πετάχτηκε στα σκουπίδια...
Fingers in the Wounds: Τα synths επιστρέφουν, όμως ο τρόπος που επιλέγει να ερμηνεύσει ο Bruce, θεωρώ ότι δεν κολλάει με την ατμόσφαιρα του κομματιού. Μετά μπαίνουν και κάποια ανατολίτικα στοιχεία (σ.σ. Kasmir μία φορά βγαίνει) που κάνουν τη σύνθεση αχταρμά. Κακή στιγμή.
Eternity Has Failed: Ο Dickinson επιλέγει να επανεκτελέσει το κομμάτι που έδωσε στους Maiden για το Book Of Souls, το If Eternity Should Fail, για τους δικούς του λόγους. Ισως το υπολόγιζε πάντα για ένα σόλο άλμπουμ του, ποιος ξέρει; Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Πάμε παρακάτω...
Mistress of Mercy: Το πιο Maiden κομμάτι του άλμπουμ, με πολύ Road To Hell ύφος από το Accident. Kαλή στιγμή, αναμφισβήτητα, αλλά ως εκεί. Ο Roy Z αντιγράφει τον Dickinson και υπερβάλλει κι αυτός με τις κιθάρες.
Face in the Mirror: Μετά από τόσο... πιστολίδι, ο Bruce ρίχνει τους τόνους. Μια μπαλάντα που έχει ενδιαφέρον, όμως θεωρώ ότι το ρεφρέν είναι κακό.
Shadow of the Gods: Πάλι πιανάκι και synth σε μια σύνθεση που καταλαβαίνεις ότι μια γυναίκα είναι στα πλήκτρα. Η Mistheria δημιουργεί ωραία ατμόσφαιρα που τυλίγει τα ανεβάσματα του Dickinson σε ακόμη ένα slow tempo κομμάτι. Η α λα Judas Priest ένεση στα 4 λεπτά προσφέρει πολλά «συν» σε μία αρκετά ψαγμένη στιγμή του άλμπουμ.
Sonata (Immortal Beloved): Η αυλαία πέφτει με το μεγαλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Η αρχή γίνεται με μπιτάκι (;;), το tempo είναι ξανά χαμηλά και η ατμόσφαιρα στα ύψη. Δέκα λεπτά, όμως για ένα τέτοιο κομμάτι είναι πολλά (μέχρι 6 το πολύ θα ήταν καλά). Τα keys σκεπάζουν τα πάντα, ο Bruce ερμηνεύει σε όλες τις κλίμακες, όμως θεωρώ ότι η σύνθεση χάνει σε αμεσότητα, χωρίς να προσφέρει... άλλοθι.
Εν κατακλείδι, το The Mandrake Project είναι ένα γεμάτο άλμπουμ ηχητικά, πλούσιο, στιβαρό, σκοτεινό. Δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος. Σε καμία περίπτωση δεν ακουμπά δουλειές όπως το Accident ή το Chemical, όμως ο ακροατής θα βρει πολλά πράγματα να μείνει και οι... παλιοσειρές, άλλα τόσα να γκρινιάξουν.
Το ποτήρι, θα έλεγα, ότι είναι στη μέση. Το αν είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, αυτό θα το αποφασίσει ο καθένας ξεχωριστά. Τα σέβη μου...
Τα κομμάτια:
1. Afterglow of Ragnarok 5:45
2. Many Doors to Hell 4:48
3. Rain on the Graves 5:05
4. Resurrection Men 6:24
5. Fingers in the Wounds 3:39
6. Eternity Has Failed 6:59
7. Mistress of Mercy 5:08
8. Face in the Mirror 4:08
9. Shadow of the Gods 7:02
10. Sonata (Immortal Beloved) 9:51
The SHADOW
Αξιολόγηση: 6,5/10
