LIFE: Μπαμπάδες, χρόνια μας πολλά!

«ΜΠΑΜΠΑ, ζει ο Clapton;», με είχε ρωτήσει κάποτε η μεγάλη κόρη μου, όταν την είχε συνεπάρει το My Fathers Eyes. «Φυσικά, γιατί ρωτάς;», απόρησα. «Γιατί όσοι ακούς και μ' αρέσουν, έχουν πεθάνει... κι εγώ δεν θέλω να πεθάνεις», μου απάντησε με παράπονο και, φυσικά, έπεσα... ξερός από τα γέλια, σφίγγοντάς τη στην αγκαλιά μου. Είχα κάνει το... λάθος να της εξηγήσω για ποιο λόγο είχε γράψει το συγκεκριμένο κομμάτι ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης...

«Πατέρας» για τους κλασικούς, «μπαμπάς» για τους τρυφερούς, «daddy» ή «father» για τους… εξευρωπαϊσμένους εφήβους, «Γιώργος», «Κώστας» κ. τ. λ. για τους πιο απελευθερωμένους, «γέρος» για τους αποθρασυμμένους. Οπως και αν τον αποκαλούν, ο σύγχρονος πατέρας (προτιμούμε το κλασικό…) βρίσκεται σε σύγχυση ρόλου και θέσης, αλλά (ξέρει να) γιορτάζει… Μεγάλωσε βλέποντας τον δικό του πατέρα να είναι ο «κουβαλητής», η πηγή εσόδων της οικογένειας, η «κολόνα» του σπιτιού και πολλές φορές ο… πασάς, αφήνοντας τη μαμά να «κωπηλατεί» σε κάθε τετραγωνικό της γλυκιάς «φυλακής» της.

Μοιραία, λοιπόν, ο… Αντωνάκης (δανειζόμαστε το όνομα από τη χαρακτηριστική ελληνική ταινία) κατέβηκε από την πολυθρόνα, πήρε μόνος του τις παντόφλες και την εφημερίδα του, έβγαλε τη «στολή» του παρελθόντος και δειλά δειλά πλησίασε τις πάνες του μωρού, τα μπιμπερό, το καρότσι, το σούπερ μάρκετ, την ηλεκτρική κουζίνα.

Το να γίνει ο σύγχρονος άνδρας σωστός πατέρας (το σωστός σύζυγος θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη ανάλυση), είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Θέλει αφοσίωση, υπομονή, δυνατό χαρακτήρα, λιγότερο… ποδόσφαιρο, ελάχιστη νυχτερινή διασκέδαση (τουλάχιστο τους πρώτους μήνες κι ας ακούει τα «εξ αμάξης» από τους ελεύθερους ακόμη φίλους που έχει «ξεχάσει»). Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι από εμάς γινόμαστε μπαμπάδες σε ηλικίες που πολλές φορές αγγίζουν ή ξεπερνούν τα 40. Οταν είχα βγάλει για πρώτη φορά τη μεγάλη κόρη μου βόλτα με το καρότσι, πριν από αρκετά χρόνια, στα πρώτα κιόλας μέτρα κοιτούσα… τα παπούτσια μου από την αμηχανία, θεωρώντας πως όλα τα βλέμματα των περαστικών ήταν «καρφωμένα» επάνω μου. Με τον καιρό μπήκα στον μαγικό κόσμο τους, απέκτησα «φτερά» και στόχος μου, πλέον, είναι πώς θα τους μεταδώσω ό,τι καλό έχω μέσα μου κι ό, τι κληρονόμησα από τη δική μου εποχή που περάσαμε ανέμελα παιδικά χρόνια με σχολείο, αγγλικά, προπόνηση, παιχνίδι, ξέγνοιαστο ύπνο, κι όχι σχολείο, φροντιστήριο μαθηματικών, φυσικής, χημείας, αρχαίων, κιθάρα, πιάνο, φλάουτο, μπαλέτο, κολυμβητήριο, αγχωτικός ύπνος και πάλι από την αρχή...

Γνωρίζω ότι δεν θα πάρουν το ποδήλατό τους και θα χαθούν από τα μάτια μου για να νιώσουν αυτή τη μικρή, πολύτιμη ελευθερία που ζήσαμε εμείς. Δεν θα κάνουν τσουλήθρα και θα πέσουν με τα μούτρα στο χώμα, δεν θα ξεδιψάσουν στην πρώτη βρύση που θα βρουν ακουμπώντας τα χείλη τους στο στόμιο χωρίς το «μη» του μπαμπά ή της μαμάς, δεν θα τρέξουν στο διπλανό σπίτι της φίλης τους για να πηδήξουν από το παράθυρο και να μιλήσουν με τις ώρες (σίγουρα θα της στείλουν SMS με τις λέξεις χωρίς φωνήεντα και τα ψυχρά σύμβολα :) :( :Ρ), δεν θα προτιμήσουν το κρυφτό αλλά το Ιντερνετ, θα μεγαλώσουν κάνοντας ηλιοθεραπεία βάζοντας αντηλιακό με δείκτη προστασίας… 150 και το χειρότερο, θα πουν το «νερό, νεράκι».

Αν οι πιο πολλοί μπαμπάδες αισθάνθηκαν κάτι για όλα αυτά και αναστέναξαν σιωπηλά, αναπολώντας τις δικές τους ανθρώπινες, πραγματικά παιδικές στιγμές, αν αισθάνονται πιο όμορφα φορώντας ένα t shirt των 12 ευρώ με το αγαπημένο τους γκρουπ κι όχι με ένα polo, αν προτιμούν ακόμη το άρωμα Brut ή το Old Spice από το Armani, ας κοιτάξουν το αγγελούδι τους το βράδυ που κοιμάται κι ας συλλογιστούν. Σήμερα, αν όχι μια ανθοδέσμη, σίγουρα μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί θα είναι το καλύτερο δώρο. Ετσι κι αλλιώς, όσα και να αλλάξουν, ο πατέρας θα είναι πάντα το στήριγμα της μαμάς, το ίνδαλμα του γιου και η αδυναμία της κόρης. That's when I need my father's eyes... Χρόνια μας πολλά!

THE SHADOW