ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ακόμη ένας καλλιτέχνης έφυγε τόσο νωρίς από τη ζωή, συνεχίζοντας ένα μακάβριο γαϊτανάκι θανάτου, το οποίο έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες, με τεράστιες απώλειες από τον διεθνή χώρο. Ναι, ο Παντελής Παντελίδης, δεν ανήκε στο χώρο με τον οποίο ασχολούμαστε, όμως, τι είναι αυτό που συγκλονίζει ύστερα από το χαμό ενός τραγουδιστή; Tι είν' αυτό που προκαλεί όλη αυτή την παράκρουση;..
Όλοι κάπου, κάποτε, έχουμε ακούσει για θανάτους νέων άγνωστων ανθρώπων. Πέρα από ένα «κρίμα», ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα, κάνουμε… delete. Στη μουσική, όμως, τα πράγματα είναι πιο… περίπλοκα. Η μουσική μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του κόσμου (δεν εξετάζω το στυλ και την «ποιότητα» Παντελίδη, ούτε θα γίνω σαν αυτούς που κράζουν τους ακροατές του συγκεκριμένου καλλιτέχνη). Το φαινόμενο Παντελίδη και κάθε τέτοιο φαινόμενο, με την έννοια της αμεσότητας και της προσέλκυσης μεγάλης μάζας «οπαδών» της μουσικής του, αναδεικνύει ξανά τη δύναμη της μουσικής και την ελευθερία της.
Αναδεικνύει την ανάγκη που έχει ο κόσμος να ξεφύγει από τα προβλήματά του, να ταυτιστεί μέσα από έναν στίχο που θα του μιλήσει ευθέως κι ας είναι «φθηνός». Την ανάγκη να ταξιδέψει μέσα από το άκουσμα που θα του «μιλήσει» στην καρδιά. Την ανάγκη να θεοποιήσει έναν καλλιτέχνη για τα τραγούδια που του προσφέρει, και να τραγουδήσει μαζί του, να κλάψει, να ξεσπάσει, να οργιστεί. Τι κι αν αυτός παίρνει ουσίες στο καμαρίνι του, είναι αλκοολικός ή μπλεγμένος με τον νόμο...
Ο καλλιτέχνης με παντιέρα τη μουσική και τον στίχο, θα αιχμαλωτίζει τις ψυχές των μουσικόφιλων· την ίδια την αιωνιότητα. Θα νικά τον θάνατο έστω κι αν ο τελευταίος τον στέλνει στο χώμα, πριν προλάβει καν να ζήσει πραγματικά. Ο καλλιτέχνης έχει προλάβει να νικήσει, από τη στιγμή που η μουσική του θα μπει στον κόσμο του κάθε ανθρώπου, είτε έχει να κάνει με «σκυλάδικο», είτε με ροκ, είτε με οτιδήποτε άλλο. Είτε πρόκειται για τον Lennon, είτε για τον Παντελίδη…
THE SHADOW
