ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ προτιμήσεων και απόψεων, όταν ο εμβληματικός Roger Waters επιστρέφει στη δισκογραφία ύστερα από 25 ολόκληρα χρόνια, το γεγονός αυτό από μόνο του αποτελεί είδηση. Ο ιθύνων νους της χρυσής εποχής των Pink Floyd, παρουσιάζει το 4ο προσωπικό άλμπουμ του, δίνοντας το στίγμα του από τον τίτλο. Is This the Life We Really Want? διερωτάται, απευθύνοντας το ερώτημα και στον ακροατή...
{Mια δουλειά που ξεχειλίζει από... παρελθόν και έντονους προβληματισμούς}
Σκεπτόμενος, ρομαντικός, ανήσυχος όπως πάντα, ο Waters στα 73 του, θα μπορούσε να απολαμβάνει το ποτό του στο εξοχικό του, σε ένα μπαρ. Δεν το κάνει όμως. Νιώθει να πνίγεται από τις εξελίξεις. Θέλει να εκφραστεί, να προβληματιστεί και να προβληματίσει. Το ροκ και η ποίηση, ανέκαθεν αποτελούσαν πεδίο έκφρασής του και για μία φορά ακόμη, δε διστάζει να βγάλει τα εσώψυχά του, μέσα από 12 κομμάτια, τα οποία έχουν περάσει από τη μαγική «κρισάρα» του παραγωγού των Radiohead και του Beck, Nigel Godrich.
Aν και μόλις 46 ετών, ο Λονδρέζος καλλιτέχνης περιποιείται με κάθε λεπτομέρεια το άλμπουμ, ενώ αναλαμβάνει και τον κύριο όγκο των πλήκτρων και τα ηχητικά εφέ που αποτελούν ξανά, σημαντικό μέρος της δουλειάς του Waters, που πλαισιώνεται από σπουδαίους μουσικούς.
Αναπόφευκτα, το Is This the Life We Really Want?, θα το χωρίσουμε σε δύο μέρη: το στιχουργικό και το συνθετικό. Ακούγοντας το άλμπουμ από τα πρώτα δευτερόλεπτα, ο ακροατής θα βυθιστεί στο κλίμα του Waters. «Tικ τακ τικ τακ», το Dark Side Of The Moon έρχεται στο προσκήνιο, ενώ οι πιο... μυημένοι στο progressive θα φέρουν στη μνήμη τους και το «άνοιγμα» του Scenes From A Memory των Dream Theater.
I’m still ugly. You’re still fat. I’ve still got spots. I’m still afraid
Our parents made us what we are. Or was it God? Who gives a fuck; it’s never really over».
Ο καλλιτέχνης στήνει τον ακροατή στον τοίχο με το... καλημέρα. Τον ξαφνιάζει στιχουργικά, ενώ συνθετικά πέραν του Dark Side Of The Moon, θα μας θυμίσει The Wall, Μeddle, αλλά και OK Computer (Radiohead). Kάποιοι θα σκεφτούν ότι ο Waters επαναλαμβάνεται. Ομως, τόσο η χροιά της φωνής του (παρά το περιορισμένο φωνητικό εύρος του), όσο και η ατμόσφαιρα των «δικών του» Pink Floyd που μόνον αυτός μπορεί να δημιουργήσει ξανά, προκαλούν ρίγος· όχι σε οποιονδήποτε μουσικόφιλο, αλλά στους μυημένους στη δισκογραφία του.
Το Is This the Life We Really Want? θέλει ακρόαση με τους στίχους στο... χέρι. Διαφορετικά, το άλμπουμ χάνει το 80% της αξίας του. Ο Waters αντισταθμίζει τη συνθετική... προβλεψιμότητα ενός σημαντικού μέρους της νέας δουλειάς του με την ποίηση. Ναι, έχει εξελιχθεί σε έναν υποβλητικό, καθηλωτικό γραφιά και μέσα από τους ήχους που παραπέμπουν σε παλιά άλμπουμ των Floyd, των Radiohead, ακόμη και των Porcupine Tree ή του Beck της εποχής του Sea Change, θέτει προβληματισμούς και ερωτήματα. Ερωτήματα ρομαντικά που αίφνης μετατρέπονται σε πολιτικά, πριν καν ο ακροατής ανοιγοκλείσει τα βλέφαρά του.
«Picture yourself as you lean on the port rail
Tossing away your last cigarette
Picture your finger pushing the doorbell
Picture the skull and crossbones on the doormat
Picture yourself on the streets of Laredo
Picture the casbah, picture Japan
Picture your kid with his hand on the trigger
Picture prosthetics in Afghanistan
Picture a courthouse with no fucking laws
Picture a cathouse with no fucking whores
Picture a shithouse with no fucking drains»
ή
«When World War II was over
Though the slate was never wiped clean
We could have picked over them broken bones
We could have been free
But we chose to adhere to abundance
We chose the American Dream»
Though the slate was never wiped clean
We could have picked over them broken bones
We could have been free
But we chose to adhere to abundance
We chose the American Dream»
Θα μπορούσα να προσθέσω όλους τους στίχους του άλμπουμ, όμως γνωρίζω πως το post θα κουράσει. 'Η μήπως όχι; Ο Waters μέσα από το νωχελικό drumming του Joey Waronker, τα ηχητικά εφέ, το επιβλητικό μπάσο, πετά σκόρπια ερεθίσματα, μεταξύ ερμηνείας και απαγγελίας. Ανησυχεί ξανά, ύστερα από πολλά χρόνια. Κι όχι άδικα. Κατακεραυνώνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, μέσα από το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ (χρησιμοποιεί ηχητικό υλικό ομιλίας του στην εισαγωγή): «Every time a Russian bride is advertised for sale, And every time a journalist is left to rot in jail, Every time a young girl’s life is casually spent, And every time a nincompoop becomes the president...»
Μέσα από το Is This the Life We Really Want?, ο ακροατής θα κληθεί να συμμετάσχει σε μία μικρή δοκιμασία. Θα αφεθεί μεν στην καταθλιπτική ατμόσφαιρά του, όμως θα έρθει, αναπόφευκτα, αντιμέτωπος με τη σημερινή πραγματικότητα. Ο Waters θα τον κάνει να νιώσει υπέροχα και άβολα μαζί. Την ίδια στιγμή, το ίδιο δευτερόλεπτο. Ετσι είναι ο Waters. Ποτέ του δε χαρίζεται. Σε κανέναν...
The Songs:
1. When We Were Young 1:38
2. Déjà Vu 4:27
3. The Last Refugee 4:12
4. Picture That 6:47
5. Broken Bones 4:57
6. Is This the Life We Really Want? 5:55
7. Bird in a Gale 5:31
8. The Most Beautiful Girl 6:09
9. Smell the Roses 5:15
10. Wait for Her 4:56
11. Oceans Apart 1:07
12. Part of Me Died 3:12
Total length: 54:06
THE SHADOW
Αξιολόγηση: 8>10
