BΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ στα τέλη μιας καθοριστικής δεκαετίας για τον σκληρό ήχο, αυτή του '80, όπου το progressive αναζητεί νέες διεξόδους μέσα από το Operation: Mindcrime των Queensryche ή το Transcendence των Crimson Glory, τη στιγμή που οι Rush ακούγονται μάλλον μπερδεμένοι, ενώ οι Fates Warning «στρίβουν» με το No Exit προς το Thrash. Κάπου εκεί, τέσσερις 22χρονοι φοιτητές του Μπέρκλεϊ με έναν τραγουδιστή κατά 16 χρόνια μεγαλύτερό τους, επιχειρούν το πρώτο μεγάλο βήμα τους, μετά το πείραμα των Majesty. Είναι οι Dream Theater...
{Η γέννηση ενός θηρίου του progressive metal μέσα από ένα «έγκλημα» της παραγωγής}
Εχοντας εμφανείς επιρροές από όλα τα προαναφερθέντα γκρουπ, αλλά και ακόμη περισσότερων όπως οι Kansas ή οι Heir Apparent, oι νεαροί John Petrucci, Kevin Moore, John Myung και Mike Portnoy, με... μπροστάρη τον πιο έμπειρο Charlie Dominici στα φωνητικά, δοκιμάζουν την τύχη τους, κόντρα στο ρεύμα της εποχής, θέλοντας να παίξουν progressive με τον δικό τους, μοναδικό τρόπο.
Με σημαντικές γνώσεις από το πανεπιστήμιο και με ακόμη πιο μεγάλες ικανότητες και δεξιότητες, «υφαίνουν» ένα ιδιαίτερο μουσικό πέπλο, το οποίο θα ολοκληρωθεί το καλοκαίρι του 1988 και θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 1989 με τίτλο When A Dream And Day Unite.
Οταν είχα ρωτήσει πριν από μερικά χρόνια, τον σχεδιαστή των εξωφύλλων των Iron Maiden, Derek Riggs, να μου πει σε ποιο άλμπουμ απ' όλα δυσκολεύτηκε περισσότερο, εκείνος με εξέπληξε. Ενώ περίμενα να μου αναφέρει κάποιο από τα Powerslave ή Seventh Son, μου απάντησε ότι ήταν το πρώτο, το ομώνυμο του γκρουπ, διότι έπρεπε κατ' αρχήν να συλλάβει την ιδέα, κι εκεί ήταν η ουσιαστική δυσκολία.
Ετσι και για τους Dream Theater, το When A Dream And Day Unite μπορεί να μη βρίσκεται ούτε καν στο top 5 των άλμπουμ τους, όμως αποτέλεσε τον οδηγό για την εκτόξευση του progressive metal, για τη μετέπειτα ιστορική πορεία του γκρουπ, με ιδιαιτέρως prog για την εποχή συνθέσεις, επιβλητικές εκτελέσεις, αξιέπαινη προσπάθεια στα φωνητικά, αλλά, δυστυχώς, ένα τεράστιο «μείον» που έμελλε να το καταδικάσει για πάντα: την παραγωγή του Terry Date (το τραγικό εξώφυλλο μοιάζει με... πταίσμα μπροστά σ' αυτή την αστοχία).
 |
| Από αριστερά: John Petrucci, Mike Portnoy, Charlie Dominici, Kevin Moore, John Myung. |
Παρότι, οι μέχρι τότε (αλλά και οι μετέπειτα) δουλειές του Aμερικανού παραγωγού, έσφυζαν από ποιότητα (θυμηθείτε το μικρό αριστούργημα των Fifth Angel το 1986), το παρθενικό άλμπουμ των Dream Theater μοιάζει με ναυάγιο, που παραπέμπει -θα μπορούσαμε να πούμε- σε άλμπουμ όπως το St. Anger των Metallica.
Αν και ακόμη μέχρι σήμερα αδυνατώ να κατανοήσω την «εγκληματική» αυτή προσέγγιση στην παραγωγή, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά σε ότι αφορά στις συνθέσεις και στην εκτέλεση. Το γκρουπ βρίσκεται μεν μακριά από αυτά που θα ακολουθήσουν από το Images And Words κι έπειτα, αλλά παράλληλα και τόσο κοντά, καθώς σημεία του When A Dream And Day Unite θα τα ακούσουμε ξανά και σε μεγάλες... ποσότητες, στο άμεσο μέλλον και ιδιαίτερα στο 2ο θρυλικό άλμπουμ, το οποίο προκάλεσε πάταγο.
Οι συνθέσεις στο When A Dream And Day Unite, είναι πιο ξεκάθαρες, πιο άμεσες, πιο... συγκροτημένες σε σχέση με ό,τι θα ακολουθήσει, με τον Moore να είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός (κορυφαίο σημείο του το τμήμα στο Light Fuse and Get Away) έως συμφωνικός στα πλήκτρα, ενώ ο Myung ακούγεται πιο πολύ από κάθε άλμπουμ παρότι ο ήχος του μπάσου του μοιάζει... πρωτόγονος.
Πέραν αυτών, θα ακούσουμε ψήγματα Megadeth στην εισαγωγή (μετά την ακουστική κιθάρα) του The Killing Hand το οποίο αποκαλύπτει τον μεγάλο πλούτο της μπάντας, αλλά και το νεοκλασικό - prog όργιο του Ytse Jam (η λέξη Majesty γραμμένη ανάποδα). Ο Petrucci δείχνει για ποιον λόγο θα αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα κιθαριστικά κεφάλαια στον σκληρό ήχο τα επόμενα χρόνια με ευφυή ριφ και solos, αλλά και ο Portnoy στα τύμπανα ο οποίος μαγεύει με το πολυποίκιλο παίξιμό του, και αδικείται εμφανώς κι αυτός από τον ήχο.
Πέραν αυτών, θα ακούσουμε ψήγματα Megadeth στην εισαγωγή (μετά την ακουστική κιθάρα) του The Killing Hand το οποίο αποκαλύπτει τον μεγάλο πλούτο της μπάντας, αλλά και το νεοκλασικό - prog όργιο του Ytse Jam (η λέξη Majesty γραμμένη ανάποδα). Ο Petrucci δείχνει για ποιον λόγο θα αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα κιθαριστικά κεφάλαια στον σκληρό ήχο τα επόμενα χρόνια με ευφυή ριφ και solos, αλλά και ο Portnoy στα τύμπανα ο οποίος μαγεύει με το πολυποίκιλο παίξιμό του, και αδικείται εμφανώς κι αυτός από τον ήχο.
Η άφιξη του LaBrie στη μπάντα και η γρήγορη ωρίμανση της, θα αλλάξει το επίπεδο μέσα σε μόλις τρία χρόνια και θα γιγαντώσει τους Dream Theater με άλμπουμ - σταθμούς. Ο συμπαθής Dominici κοντά στα 40 του πλέον, δε θα καταφέρει να συμπλεύσει με τους κατά πολύ μικρότερους συνοδοιπόρους του, όμως θα προλάβει να αφήσει το στίγμα του για πάντα, σχεδιάζοντας το λογότυπο του γκρουπ που υπάρχει μέχρι σήμερα: μια σύμπτυξη των ελληνικών γραμμάτων Φ, Λ και Μ και μέσα σε αυτό, όλα τα γράμματα του επωνύμου του D, Ο, Μ, Ι, Ν, I, C, I.
Το When A Dream And Day Unite, παρότι αποτελεί ένα χαρακτηριστικό θύμα της παραγωγής του, παρότι συνέπεσε με την κυκλοφορία του σπουδαίου Perfect Symmetry των Fates Warning, μπορεί και μαγνητίζει ακόμη τους μουσικόφιλους και δη, αυτούς που προσεγγίζουν με διαφορετική οπτική γωνία, τον πιο τεχνικό ήχο, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το εν λόγω άλμπουμ όχι μόνον αποτέλεσε το εφαλτήριο για να εκτοξευθεί το «θηρίο» Dream Theater σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά και να εμφανιστούν μετέπειτα μπάντες, οι οποίες ταυτίστηκαν σχεδόν απόλυτα με το ύφος (και ευτυχώς όχι με τον ήχο) αυτής της προσπάθειας, όπως οι Ιταλοί, Labyrinth.
Τα κομμάτια:
1. A Fortune in Lies (John Petrucci) 5:12
2. Status Seeker (Charlie Dominici, Petrucci) 4:17
3. The Ytse Jam (Petrucci, John Myung, Kevin Moore, Mike Portnoy) 5:46
4. The Killing Hand (Petrucci) 8:41
• "I The Observance"
• "II Ancient Renewal"
• "III The Stray Seed"
• "IV Thorns"
• "V Exodus"
5. Light Fuse and Get Away (Moore) 7:23
6. Afterlife (Dominici) 5:26
7. The Ones Who Help to Set the Sun (Petrucci) 8:05
8. Only a Matter of Time (Moore) 6:35
Total length: 51:25
ΤΗΕ SHADOW
