«Νομίζω ότι αν κάποιος θέλει να κατανοήσει τις αρμονίες στις κιθάρες των Iron Maiden, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να ακούσει το Argus»
Steve Harris
Δύο είναι οι χρονιές που καθόρισαν το μέλλον αυτού του γκρουπ. Το καλοκαίρι του 1966, όταν οι Ted και Martin Turner θα συναντήσουν τον Steve Upton σε μια καφετέρια του Exeter κι από εκεί κι έπειτα η μοίρα θα βάλει... μπροστά τα σχέδιά της για τη δημιουργία των Wishbone Ash. Αλλά και οι αρχές του 1970 όταν ο Richie Blackmore των Deep Purple, τους άκουσε στο Civil Hall και τους σύστησε με θέρμη στον παραγωγό του θρυλικού άλμπουμ, In Rock, τον Dereck Lawrence.
Ο τελευταίος θα λάβει πολύ σοβαρά τη σύσταση του Blackmore και τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, οι Wishbone Ash, θα υπογράψουν στην MCA, με τον Lawrence να αναλαμβάνει την παραγωγή και με μηχανικό ήχου τον σπουδαίο Martin Birch (Deep Purple, Rainbow, Fleetwood Mac, Whitesnake, Black Sabbath, Blue Öyster Cult, Iron Maiden).
Γιατί όμως, τόσος ντόρος μ' αυτή τη μπάντα και το συγκεκριμένο άλμπουμ; Διότι το Argus είναι ένας πρωτοποριακός δίσκος για την εποχή. Είναι και folk και blues και hard rock και prog και λίγο pop και θα επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη μέσα από τις δύο κιθάρες του, τον ήχο του, τις μελωδίες και τη μυστικιστική διάθεσή του, τόσο στους στίχους, όσο και στη μουσική του.
Μέσα από τους Lynyrd Skynyrd, τους Thin Lizzy, τους Judas Priest, τους Iron Maiden κ.α. θα ακούσει ο κόσμος στο μέλλον την καίρια επιρροή των Wishbone Ash στον σκληρό ήχο.
Η συνεργασία και ο κιθαριστικός «διάλογος» ανάμεσα στους Andy Powell και Ted Turner είναι εξαιρετικά καινοτόμος σε αυτό το άλμπουμ κι ας έδωσαν το... σύνθημα ελάχιστα χρόνια πριν οι Allman Brothers. Για να αντιληφθείτε τι σημαίνει καινοτομία, ακούστε το Throw Down the Sword, ιδιαίτερα μετά το 3.40, εκεί όπου οι δύο καλλιτέχνες επιχειρούν ταυτόχρονα αλλά διαφορετικά solos, διατηρώντας την τέλεια αρμονία.
Πέραν, όμως, του ρόλου των δύο κιθαρών, το γκρουπ θα μπει με ιδιαίτερη μαεστρία στα... λημέρια του progressive (με ελάχιστα πλήκτρα) κι εδώ σημαντικό ρόλο θα παίξει ο Martin Turner και το μπάσο του, ο οποίος δε θα αρκεστεί να... συνοδεύσει τη μπάντα, αλλά θα δώσει μια διαφορετική διάσταση σε κάθε κομμάτι, με σπουδαίους αυτοσχεδιασμούς (ακούστε με προσοχή το Sometime World από το 2.45, αλλά και στο 3.35 όταν μπαίνει με solo ο Ted Turner). Και ναι, ο Martin Turner ήταν καλύτερος μπασίστας απ' ότι τραγουδιστής.
Το Argus κρύβει πολλές εκπλήξεις ακόμη και στον ακροατή του παρόντος. Στο εναρκτήριο Time Was για παράδειγμα, θα ακούσουμε, αρχικά, τους Porcupine Tree που θα καταφθάσουν πολλά χρόνια μετά, μέσα από την Kapok guitar και στη συνέχεια όταν το κομμάτι μπει στις ράγες του, μια απολαυστική κιθαριστική «κόντρα» με φανταστικά μελωδικά μέρη είναι σίγουρο ότι θα συναρπάσει όσους παίζουν κιθάρα.
Στο The King Will Come, θα απολαύσουμε υπέροχα ριφ και wah wah πινελιές με ατμόσφαιρα που μαγεύει. Το Leaf and Stream, θα μας θυμίσει ότι οι Wishbone Ash αποτέλεσαν επιρροή και του δικού μας Βασίλη Καζούλη (Αν ήσουν άγγελος), με τις διπλές κιθάρες να δημιουργούν ένα απαλό, περιστρεφόμενο κολάζ ήχου που εντυπωσιάζει, ενώ το Warrior θα μας βομβαρδίσει με ακόμη πιο βαριά ριφ.
Αν και η δεκαετία του '70 μπήκε με τα απόνερα του φαινομένου Beatles να έχουν ταρακουνήσει τα πάντα, οι Wishbone Ash «κολύμπησαν» με ταλέντο και προσέφεραν πολύ σημαντικά πράγματα, ανοίγοντας ορίζοντες σ' αυτούς που θα ακολουθούσαν.
Θα μπορούσε το Argus να ήταν καλύτερο; Σαφώς. Που υστερεί; Ισως στα φωνητικά (είναι εξαιρετικά στο σύνολό τους, αλλά θεωρώ ότι ένας -αποκλειστικά- τραγουδιστής θα απογείωνε ακόμη περισσότερο το άλμπουμ), ίσως στους στίχους (κυρίως από το Leaf and Stream και μετά), ίσως στα τελευταία λεπτά του The King Will Come, που θα ήθελα κάτι διαφορετικό όπως στο Sometime World.
Οσα... ψεγάδια κι αν μπορεί να εντοπίσει (;) κάποιος, όμως, πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους της εποχής του και αξίζει για τους νεότερους να τον αναζητήσουν.
Τα κομμάτια:
1. Time Was (9:42)
2. Sometime World (6:55)
3. Blowin' Free (5:18)
4. The King Will Come (7:06)
5. Leaf and Stream (3:55)
6. Warrior (5:53)
7. Throw Down the Sword (5:55)
Total Time 44:44
* Στην ελληνική μυθολογία ο Αργος ο Πανόπτης ήταν τερατόμορφος γίγαντας, απόγονος του ομώνυμου ιδρυτή του Αργους και φρουρός της ερωμένης του Δία, Ιούς, την οποία ο Δίας είχε μεταμορφώσει σε αγελάδα για να αποφύγει τις σκηνές ζηλοτυπίας της Ήρας (κατ' άλλους η μεταμόρφωση έγινε από τη ζηλιάρα Ήρα). Eίχε εκατό μάτια διάσπαρτα σε όλο του το σώμα. Η μεγαλύτερη υπηρεσία του στους ολύμπιους θεούς ήταν η σφαγή του χθόνιου ερπετόμορφου τέρατος, της Eχιδνας, καθώς αυτή κοιμόταν στη σπηλιά της. Τον Aργο σκότωσε, εκτελώντας διαταγή του Δία, ο θεός Ερμής με πέτρα ή ξίφος ή δηλητήριο, αφού πρώτα, μεταμφιεσμένος σε βοσκό, τον αποκοίμισε με τη μουσική του. Η Ήρα, για να τιμήσει τον άγρυπνο φύλακα, διατήρησε για πάντα τα εκατό του μάτια στην ουρά των παγωνιών, των ιερών της πουλιών.
** To εξώφυλλο του άλμπουμ είναι δημιουργία της περίφημης Hipgnosis, διά χειρός Storm Thorgerson, με τη φωτογραφία να έχει τραβηχθεί στο φαράγγι Gorge du Verdun στην Προβηγκία (νότια Γαλλία), ενώ στο οπισθόφυλλο απεικονίζεται ένας ιπτάμενος δίσκος. Σύμφωνα με τον Thorgerson: «Επιθυμούσαμε να τραβήξουμε φωτογραφία του διαχρονικού στρατιώτη, ο οποίος περιμένει υπομονετικά την άφιξη επισκεπτών από το διάστημα, στις εκβολές ενός σημαντικού φαραγγιού. Το ταξίδι στη Γαλλία κόστισε αρκετά».
